Shadow Gallery, Maplerun, The Silent Rage
Κύτταρο, 10/10/10
Αθήνα
Αυτή τη συναυλία πιστεύω ότι ήταν ο κρυφός πόθος για όσους παρευρέθηκαν την κυριακή το βράδυ στο κύτταρο. Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Κυριακή 10/10/10 και ένα από τα μεγαλύτερα Progressive συγκροτήματα στη πρώτη τους ευρωπαική περιοδία θα εμφανιζόταν στα μέρη μας οπότε όπως καταλαβένετε δεν ήταν δυνατό να χάσω αυτή τη συναυλία. Φθινοπωρινό ντεκόρ απ’έξω και ευτυχώς το ψιλόβροχο δεν εμπόδισε καθόλου τον κόσμο να έρθει και να γεμίσει το κύτταρο για να υποδεχτεί την μπάντα. Μετά από μια μικρή αναμονή ανοίξανε οι πόρτες και μπήκαμε μέσα. Μικρός χώρος αλλά σίγουρα ζεστός και ο κόσμος είναι σε άμεση επαφή με τη σκηνή όπου βγαίνουν τα συγκροτήματα. Μετά από περίπου ένα τέταρτο καθυστέρηση ξεκινήσαν οι The Silent Rage στους οποίους για ευνόητους λόγους δεν μπορώ να κάνω κριτική. Μπορώ να πώ όμως ότι στη μισή ώρα που παίξανε κερδίσανε το χειροκρότημα του κοινού. Συνέχεια είχαν οι Maplerun. Επιλογή των Shadow Gallery για όλη την ευρωπαική τους περιοδία. Εδώ πέρα έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα η οποία σίγουρα έχει αποκτήσει σκηνική παρουσία αλλά κατά τη γνώμη μου δεν κολλάγανε τελείως για αυτό το κοινό. Η μουσική του έχει στοιχεία από System Of A Down και Tool. Τα τραγούδια τους ήταν ξεσηκωτικά σε πολλά σημεία αλλά φαινότανε ότι ο κόσμος από κάτω τους κοίταγε λιγάκι παγωμένα. Θετικό σημείο είναι ότι προλογίσανε ορισμένα τραγούδια και το ότι είχαν άμεση επαφή με το κοινό. Σίγουρα η εμπειρία τους από το τουρ τους βοηθάει αρκετά. Ο ήχος ήταν πάρα πολύ καλός πράγμα το οποίο δεν το περίμενα αλλά ευτυχώς δεν βγήκα λάθος. Τα πάντα ακουγόντουσαν πεντακάθαρα. Ίσως σε ανάλογο κοινό να είχαν περισσότερη επιτυχία. Παρόλα αυτά κέρδισαν το κοινό και μετά από λίγη ώρα έφυγαν από την σκηνή και ο κόσμος είχε αρχίσει να περιμένει τους headliners. Μετά από κανα 20λεπτο και με τους ήχους του Bohemian Rhapsody βγήκαν στη σκηνή οι Shadow Gallery. Πρώτος πανζουρλισμός από κάτω. Κάθε ένας που βρισκόταν στο Live εκείνη τη νύχτα ήθελε να δεί κατά πόσο το συγκρότημα μπορούσε να βγάλει ζώντανα όλες αυτές τις συνθέσεις που παίζουνε στο στούντιο. Πραγματικά όλοι μας μείναμε με ανοιχτό ο στόμα σε αυτόν τον τομέα. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως. Στη σκηνή υπήρχαν 3 σειρές από πλήκτρα. Όπως φάνηκε στην πορεία υπήρχε και η προσθήκη του Eric Diegert στα πλήκτρα και στην κιθάρα και η εξαμελής πλέον μπάντα καταφέρνει να ακούγεται πιο συμπαγής σε μας. Σίγουρα όταν έχεις στην μπάντα μέλη όπως τον Gary Wehrkamp, τον Brendt Allman ή τον Carl-Cadden James, ξέρεις ότι εκτελεστικά θα κάνουν θαύματα και μάλιστα με σχετική άνεση. Αυτό το είδαμε στο live. Επίσης αναφορά πρέπει να κάνουμε και στον καινούριο τραγούδιστη της μπάντας τον Brian Ashland ο οποίος διέλυσε την όποια αμφιβολία υπήρχε για την απόδοση των κομματιών τα οποία είχαν ηχογραφηθεί με τη φωνή του θεού Mike Baker. Ο Brian ήταν σε όλες τις περιπτώσεις αλάνθαστος και ιδιαίτερα σταθερός στην απόδοση του. Το playlist ήταν πάρα πολύ καλό και φροντίσανε να καλύψουνε όσο το δυνατόν όλα τα άλμπουμ που έχουνε βγάλει. Ένα μειονέκτημα μόνο υπήρχε στον ήχο καθώς οι κιθάρες που είχαν και ο Brian Ashland καθώς και ο Eric Diegert δεν ακουγόντουσαν πάρα πολύ καλά στα πρώτα κομμάτια. Μαλιστά έγινε και αλλάγη σε ένα καλώδιο στην κιθάρα του Brian. Αργότερα και συγκεκριμένα μετά από τα τρία πρώτα τραγούδια ο ήχος έστρωσε και τα πάντα ακουγόντουσαν πεντακάθαρα. Σίγουρα υπήρχαν τραγούδια τα οποία δεν τα παίξανε και μείναμε με το παράπονο αλλά δεν πειράζει. Με τα Andromeda Strain, Deeper Than Life ή Room V, λογικό ήταν να ξεχάσουμε το τη δεν παίξανε και φυσικά προκάλεσαν ενθουσιασμό και αυτό φάνηκε στα πρόσωπα του κοινού. Στο δε Crystalline Dream υπήρξε πολύ μεγάλη συμμετοχή και γενικώς είναι από τις συναυλιακές στιγμές που δεν περιγράφονται εύκολα. Μεταξύ των κομματιών, άξιο αναφοράς φυσικά και το καταπληκτικό drum solo του Joe Nevolo ή τα κιθαριστικά σολο του Brian, ο οποίος έδειξε εκτός, από πολύ καλός τραγουδιστής, και ικανότατος κιθαρίστας, αφήνοντας τον κόσμο έκπληκτο. Ο Gary Wehrkamp από την άλλη μια στην κιθάρα μια στα πλήκτα. Έκανε φυσικά και το πέρασμά του από το drumkit και μπορώ να πώ ότι άφησε τον κόσμο άφωνο. Φοβερός μουσικός. Από την άλλη ο Carl-Cadden James ήταν και ο πιο κινητικός και πραγματικά έδωσε ρέστα με το παίξιμο του και τις φωνητικές του δυνατότητες. Μπορώ να πώ ότι ήταν και ο πιο επικοινωνιακός με τον κόσμο. Φοβερή προσωπικότητα. Σίγουρα αυτή είναι μια βραδία στην οποία όλοι μας μείναμε με το στόμα ανοιχτό και μπορώ να πώ ότι δεν πρόκειτε να την ξεχάσουμε εύκολα. Οι Shadow Gallery ήταν εξαιρετικοί σε όλους τους τομείς. Εξάλλου είναι και φοβεροί μουσικοί όλοι τους και επίσης είχαν έναν νέο τραγουδιστή με προδιαγραφές και ικανότητες να αναπληρώσει το κενό που άφησε ο Mike Baker. Συνολικά ήταν μια καταπληκτική συναυλία και μας κάνει να περιμένουμε ανάλογα Progressive σχήματα στη χώρα μας στο προσεχές μέλλον και γιατί όχι και τους Shadow Gallery για δεύτερη φορά στη χώρα μας.
Άκης Μυστίλογλου
