Σίγουρα ένα πολύ σημαντικό live για το power metal, μια συναυλία που περίμενε αρκετός κόσμος και κυρίως όσοι ακολούθησαν τους Hammerfall σε όλη την πορεία τους. Μία μπάντα που είχε να μας επισκεφτεί 18 χρόνια, έπειτα από εκείνο το αξέχαστο live στο Ρόδον (οι παλαιότεροι ξέρουν και θυμούνται καλύτερα) ως support στους Gamma Ray (τότε που είχε κάνει την περιβόητη «βουτιά» στο κοινό ο Kai Hansen), και που ήταν ακόμη στα πρώτα της βήματα έχοντας μόλις κυκλοφορήσει το “Glory To The Brave”! Την συνέχεια την ξέρουμε πάνω κάτω όλοι. Όλο αυτό από μόνο του έκανε τη συναυλία πιο ξεχωριστή.
Οι πόρτες του Fuzz τελικά άνοιξαν αρκετά λεπτά μετά τις 20:00 και ο κόσμος είχε ήδη μαζευτεί. Οι Ιταλοί Elvenking πάντως βγήκαν περίπου στις 20:30. Μέχρι να μπω έχασα τα δυο πρώτα τους κομμάτια (“The Manifesto”, “The Scythe”) και τους πέτυχα στο “I Am The Monster”, από τον προτελευταίο τους δίσκο “Era” (2012). Σαφώς και υπήρχαν προσδοκίες από τη συγκεκριμένη μπάντα, καθώς έχουν κυκλοφορήσει 8 άλμπουμ! Οι προσδοκίες δικαιώθηκαν και με το παραπάνω και αυτό φάνηκε από το ότι, ένα μεγάλο μέρος του κοινού που τους γνώριζε καλά, έδειξε με τη συμμετοχή του πόσο καλά πέρναγε, ενώ μερικοί τραγούδησαν και στίχους από τα τραγούδια της μπάντας. Είχα πολύ καιρό να δω μια support μπάντα που να παίζει τόσο καλά, να έχει εξαιρετικές σχέσεις με το κοινό, ανεβάζοντάς το συνέχεια και κρατώντας την ενεργητικότητά του. Λίγο αργότερα, και αφού αφιέρωσε το “Elvengelions” στους οπαδούς της μπάντας, ο τραγουδιστής της, Damnagoras, έπαιξε με τη λέξη «επανάσταση» (τελευταίος δίσκος Hammerfall και “Violent Revolution” στα σχόλια) και προχώρησε στο πολύ ωραίο “Pagan Revolution”! Εντύπωση μου έκαναν, επίσης, τα refrain από σχεδόν όλα τα τραγούδια που έπαιξαν, τραγούδια όπως για παράδειγμα τα “The Wanderer”, “The Divided Heart” και “Neverending Nights”. Γενικά παίξανε κομμάτια από σχεδόν όλα τους τα άλμπουμ, με μια μικρή επικέντρωση στο περσινό και τελευταίο τους, “The Pagan Manifesto”. Εκτός από εμένα, φυσικά, και το υπόλοιπο κοινό ευχαριστήθηκε τα κομμάτια των Elvenking. Αυτό το έδειξε εξάλλου φωνάζοντας ρυθμικά και το όνομά τους και δημιουργώντας – μαζί με τη μπάντα – ατμόσφαιρα για folk metal πάρτυ! Αυτό ήταν ακόμα ένα σημείο που φάνηκε ότι έχουν αρκετό κόσμο που τους υποστηρίζει, τους ακούει και τους ακολουθεί. Μόνη ένσταση είναι ότι στην αρχή του live δεν ακουγόταν τόσο καλά το βιολί (ενώ θα έπρεπε), σαν να καλυπτόταν πιο πολύ από τα υπόλοιπα όργανα. Αυτό όμως διορθώθηκε στην πορεία και το προσπερνάμε εύκολα, μιλώντας για μια πολύ καλή και μεγάλη εμφάνιση!
Εlvenking setlist:
01) Τhe Manifesto
02) The Scythe
03) I Am the Monster
04) Runereader
05) Elvengelions
06) Pagan Revolution
07) Grandier’s Funeral Pyre
08) The Wanderer
09) Moonbeam Stone Circle
10) The Divided Heart
11) Neverending Nights
12) The Loser
Αφού ζεσταθήκαμε και διασκεδάσαμε αρκετά με τους Elvenking, λίγα λεπτά πριν τις 22:00 τα φώτα σβήνουν και στη συνέχεια οι Σουηδοί που όλοι περιμέναμε βγαίνουν στη σκηνή! Αναμενόμενο, θα έλεγα, οι Hammerfall να ξεκινήσουν με το “Hector’s Hymn”, κομμάτι που ανοίγει το τελευταίο τους πόνημα, “(r) Evolution”. Συνέχισαν με το επίσης πρόσφατο (από το “No Sacrifice No Victory” του 2009) “Any Means Necessary”, το οποίο φάνηκε να αρέσει πολύ στον κόσμο, ο οποίος τραγουδούσε ακόμα και όλους τους στίχους. Η πρώτη πιο «μακρινή» βουτιά στο παρελθόν ήρθε με το “Renegade” από τον ομώνυμο δίσκο, ένα από τα πολλά, παλιά και αγαπημένα τραγούδια. Πιο νωρίς από ότι περιμέναμε, ακολούθησε ο ύμνος “Blood Bound” και ο χαμός είχε ήδη ξεκινήσει και διατηρήθηκε μέχρι το τέλος! Δυστυχώς, δεν ακούσαμε κάποιο επιπλέον κομμάτι από το εξαιρετικό “Chapter V: Unbent, Unbowed, Unbroken” του 2005. Ακολούθησε το “Heeding The Call” από το “Legacy Of Kings” (1998), ένα κομμάτι που για κάποιο λόγο ποτέ δε μου άρεσε τόσο και δε μου έκανε ποτέ ιδιαίτερη εντύπωση – αν και ομολογώ ότι το ευχαριστήθηκα και αυτό – πιθανόν επειδή ο δίσκος έχει καλύτερα κομμάτια που πολλοί θα ήθελαν να ακούσουν(π.χ. “At The End Οf The Rainbow”, “Remember Yesterday”, “Dreamland”). Θα μπορούσαν να παίξουν κάποιο από αυτά, όπως κάνανε αμέσως μετά με το “Let The Hammer Fall”! Λίγο αργότερα και ενώ είχε προηγηθεί το “Live Life Loud” από τον τελευταίο δίσκο, είχαμε ένα medley με διάφορες στιγμές της μπάντας και εκεί ακούσαμε τα πρώτα δευτερόλεπτα από το ριφ του “The Dragon Lies Bleeding”…! Από το σκοτεινό “Threshold” του 2006 απολαύσαμε το εναρκτήριο ομότιτλο κομμάτι, και αυτό σε τέλεια απόδοση όπως και όλα τα υπόλοιπα! Εδώ θα αναφερθώ και στην φοβερή απόδοση του “Last Man Standing” που με αυτό οι Hammerfall έδειξαν ότι δεν ήθελαν να απογοητευτεί κανένας όσον αφορά τις επιλογές των κομματιών, παίζοντας όσο μπορούσαν κομμάτια αγαπημένα, από όλες τις εποχές. Απλά πόρωση και ικανοποίηση. Κάπου εκεί είχε φτάσει η ώρα για να τιμηθεί το “Glory To The Brave” (1997), δίσκος με τον οποίο ξεκίνησαν οι Hammerfall, δίσκος που τους έκανε γνωστούς και μάλλον οφείλουν την ύπαρξή τους σε αυτόν, σε μια δύσκολη εποχή τόσο για τους ίδιους, όσο και για το heavy metal γενικότερα. Μας είπε μερικά πράγματα περί αυτού και ο frontman της μπάντας, Joacim Cans. Δε ξέρω για τους υπόλοιπους, αλλά εγώ συγκινήθηκα στο άκουσμα του “Glory To The Brave”. Θα είχα τους λόγους μου φαίνεται…. Μεγάλο κομμάτι! Επόμενη στιγμή και προς έκπληξη, μπορώ να πω, ήταν το “Child Of The Damned” τιμώντας φυσικά και τους Warlord, με όλο το Fuzz να ενθουσιάζεται! Η οπαδική λατρεία για το συγκρότημα φάνηκε στο χαμό που συνεχίστηκε με το “Hammerfall” και φυσικά το πολυαναμενόμενο “Templars of Steel”, για εμάς τους “Templars Of Athens” όπως είχε ειπωθεί και νωρίτερα από τον Joacim Cans! Το encore μας επιφύλασσε το “Bushido” από το “(r) Evolution” και για μια ακόμη φορά μου έκανε εντύπωση η τρομερή συμμετοχή του κοινού στους στίχους (κυρίως στο refrain που πάλι έγινε χαμός!) σε ένα πολύ πρόσφατο κομμάτι που τελικά δικαιολογημένα έγινε και single. Η συναυλία έκλεισε βεβαίως-βεβαίως με το “Hearts On fire”, άλλο ένα κομμάτι από τα πολλά που ανυπομονούσαμε να ακούσουμε και με τον Joacim Cans να ανακοινώνει ότι θα μας ξαναέρθουν σύντομα, έχοντας κυκλοφορήσει και το δέκατο studio album τους!
Πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα αρνητικό να πω για τη συγκεκριμένη συναυλία. Και χαίρομαι ιδιαίτερα για αυτό. Ωραία η ερώτηση του Cans για το ποιοι ήταν πριν 18 χρόνια στη συναυλία στο Ρόδον (η απάντηση ήταν 25 άτομα τα οποία σήκωσαν το χέρι τους εκείνη τη στιγμή…!). Θα μπορούσε να μίλαγε λιγότερο, ώστε να ακούγαμε περισσότερη μουσική, αλλά μικρή σημασία έχει αυτό μετά από τέτοιο live! Ο ήχος ήταν μια χαρά, κρυστάλλινος και βοήθησε τη μπάντα να αποδώσει τέλεια. Σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης των Hammerfall αποδείχτηκε η αγάπη του ελληνικού κοινού για το συγκρότημα και γιατί είναι τόσο γνωστοί στη χώρα μας. Φυσικά οι ίδιοι οι Hammerfall φρόντισαν να το επιβεβαιώσουν αυτό, με μια επαγγελματικότατη και εμβληματική εμφάνιση, παίζοντας κομμάτια από όλα τα άλμπουμ της πλούσιας δισκογραφίας τους, πλην ενός (του χλιαρού “Infected” του 2011). Μια εμφάνιση που θα μείνει σε όλους όσους παρευρέθηκαν την Κυριακή το βράδυ στο Fuzz. Μια εμφάνιση επίσης, που ίσως να έδωσε απαντήσεις σε αυτούς που τους είχαν ξεγραμμένους και δεν τους υπολόγιζαν. Το να πούμε για τα κομμάτια που επέλεξαν να παίξουν, ή για άλλα που θα προτιμούσαμε να ακούσουμε, έχει να κάνει με το προσωπικό γούστο του καθενός και επίσης δεν έχει ιδιαίτερη σημασία! Εξάλλου, είναι πολύ δύσκολο σε μια συναυλία να ακούσεις όλα τα κομμάτια που θες και δε γίνεται σχεδόν ποτέ. Δε χρειάζεται να πω κάτι άλλο. Σπουδαίο live, σπουδαία εμφάνιση μετά από 18 ολόκληρα χρόνια, ως headliners αυτή τη φορά, εντελώς επιτυχημένα. Πάντα τέτοια.
Hammerfall setlist:
01) Hector’s Hymn
02) Any Means Necessary
03) Renegade
04) Blood Bound
05) Heeding the Call
06) Let the Hammer Fall
07) Live Life Loud
08) Threshold
09) Last Man Standing
10) Glory to the Brave
11) Child of the Damned
12) Hammerfall
13) Τemplars of Steel
Encore:
14) Bushido
15) Hearts on Fire
Κείμενο – Ανταπόκριση: Πέτρος Μυστικός
email: [email protected]
