“EpitaphTour”. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος που έφερε τους κύριους JudasPriestεπί Ελληνικού εδάφους μετά από 3 χρόνια, όντας η τελευταία (;;;) περιοδεία της καριέρας τους. Έχοντας μαζί τους τον νεοφερμένο Ritchie Faulkner, ο οποίος ήρθε να καλύψει το δύσκολο κενό του K.K. Downing, μπορώ να πω πως ο “μικρός” δεν «κώλωσε» καθόλου. Έβγαλε την υποχρέωση του σε πέρας. Παρακάτω θα διαβάσετε σχετικά για την εμφάνιση τους. Την βραδιά άνοιξαν οι KarmaViolence, οι οποίοι ήταν το ιδανικότερο warm–up για ένα τέτοιου είδους φεστιβάλ. Παρουσίασαν κυρίως υλικό δικό τους στο κοινό που ήδη είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνιση του, αν και ο ήλιος έκαιγε την ώρα που αυτοί ξεκινούσαν (17,30). Μονάχα ως αρνητικό μπορείς να το εκλάβεις αυτό ενώ για εμένα σύμμαχος τους δεν ήταν και ο ήχος. Παρόλα αυτά δεν μάσησαν καθόλου, αφού κέρδισαν το κοινό ενώ πραγματοποιήθηκε και “wallofdeath”. Είμαι σίγουρος πως είναι μια από τις μπάντες που μελλοντικά θα μας απασχολήσουν. Σειρά έπειτα είχαν οι Firewind, το παιδί του GusGκαι τηςπαρέας του, οι οποίοι για ακόμα μια φορά έσπειραν με την απόδοση τους. Άλλωστε τα standardsτης μπάντας έχουν μπει πλέον σε άλλο βεληνεκές και η καταξίωση είναι δεδομένη. Στο setπου μας παρουσίασαν περιείχαν μονάχα δύο συνθέσεις από το τελευταίο τους δισκογραφικό πόνημα “DaysOfDefiance”, τα “ArkOfLies” με το οποίο ξεκίνησαν και “WorldOnFire”, κάτι το οποίο ήταν φυσικό λόγω του λιγοστού χρόνου που είχαν στην διάθεση τους. Και σε αυτούς ο ήχος δεν ήταν σύμμαχος, σε σημεία που τα πλήκτρα του BobKatsionisδεν ακουγόταν ενώ πολλές φορές δεν ακουγόταν και η φωνή του ApolloPapathanasio. Ευτυχώς δε, αυτό δεν πτόησε σε καμία περίπτωση τον κόσμο που γούσταρε ενώ άρχισε να βελτιώνετε μετά τα μισά της εμφάνισης της μπάντας. Έκλεισαν την εμφάνιση τους με το “FallingIntoPieces”. Σε αυτό το σημείο να δώσουμε τα εύσημα και στον Μάριο Ηλιόπουλο (Nightrage), ο οποίος τα πήγε άψογα στον ρόλο του ως sessionμπασίστας. Opeth. Πραγματικά είναι θλιβερό το γεγονός να έχεις σε ένα openairfestivalμια τέτοια μπάντα, αφού δεν αποδίδει. Και αυτό μας το απέδειξε για ακόμα μια φορά, αφού με την εμφάνιση τους χάθηκε το 50% της μαγείας που βγάζουν τα κομμάτια τους. Έχοντας τον Joakim Svalberg στα πλήκτρα ως νέος μέλος, ξεκίνησαν την εμφάνιση τους με το “TheGrandConjuration” και τα ηχητικά προβλήματα άρχισαν να φαίνονται και γι’ αυτούς. Κιθάρες θαμμένες ώρες ώρες, πλήκτρα μια εδώ μια εκεί, δύσκολα μπορούσες να διακρίνεις τι άκουγες. Το setτους σε γενικές γραμμές ήταν ικανοποιητικό, αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι τα “LotusEater” και το “HexOmega”, με το οποίο τελείωσαν την εμφάνιση τους, κούρασαν ιδιαίτερα μεγάλη μερίδα των παρευρισκομένων. Μια απλά μέτρια εμφάνιση τους. Και το λέω αυτό όσο πιο ευγενικά μπορώ, πιστέψτε με. Σειρά είχαν οι Whitesnake, τους οποίους δεν είχα ξαναδεί και εν τέλει αποδείχθηκαν η μεγαλύτερη απογοήτευση στο εν λόγω festival. Δυστυχώς ο κύριος Coverdaleδεν είναι αυτός που ακούγαμε (όχι ότι δεν το ξέρουμε κιόλας), ο οποίος δεν «μπορούσε να πει» τα κομμάτια. Το setlistστους παραπάνω από ικανοποιητικό μπορεί να το πει κανείς, αφού βρήκα τον εαυτό μου να τραγουδά στα περισσότερα από τα κομμάτια που διάλεξαν. Οι DougAldritch & RebBeachαπέδειξαν για ακόμα μια φορά πόσο παιχτάρες είναι, αφού έκαναν την εξάχορδη θεά να παραμιλά. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι ακούσαμε κομμάτια όπως τα “BestYears” (από το προ-τελευταίο studioalbumτης μπάντας, το “GoodToBeBad”, με το οποίο ανοίξανε κιόλας), “IsThisLove”, “LoveWillSetYouFree”, “FoolForYourLoving”. Δεν θα μπορούσε να λείπει το “StillOfTheNight” ενώ λίγο πριν αποχωρήσουν, το “SoldierOfFortune” έκανε την εμφάνιση του ως τελευταίο κομμάτι σε μια “acapella” έκδοση. Η ώρα για τους μεγάλους ηγέτες τις βραδιάς είχε αρχίσει να ζυγώνει. Μια δεκαετία μετά από τότε που τους είδα για πρώτη φορά (σ.σ. Rockwave 2001 με Tim “Ripper” Owensστα φωνητικά και τον K.K. στην κιθάρα), δεν περίμενα σε καμία περίπτωση τι θα επακολουθούσε εκείνο το βράδυ του Ιουλίου. Οι JudasPriestαπέδειξαν έμπρακτα ποιοι ήταν τα αφεντικά εκείνο το βράδυ. Έχοντας ως introτης βραδιάς το “WarPigs” (τι ποιόν;;;), πετάχτηκαν στην σκηνή με το “RapidFire” και ο μεγάλος χαμός είχε ήδη αρχίσει ήδη με τις πρώτες νότες. Οι επόμενες περίπου 2 ώρες που ακολούθησαν προβλέπονταν μαγικές. Ο RobHalfordεκείνο το βράδυ δικαιολόγησε στο έπακρο τον τίτλο του “MetalGod” αφού η απόδοση του ήταν συγκλονιστική. Εξού και το δεύτερο κομμάτι της βραδιάς, το “MetalGods”. Η μπάντα γκρούβαρε σαν να ήταν έφηβοι και μεγάλο κομμάτι σε αυτό συντέλεσε ο Ritchie Faulkner, είμαι απόλυτα πεπεισμένος σε αυτό. «Heading Out To The Highway», «Judas Rising», «Starbreaker» & «Victim Of Changes» γιασυνέχειακαιηκόλασημοιάζειναείναικοντά. Χαμόςαργότεραστοάκουσμακομματιώνόπως “NightCrawler”, “BeyondTheRealmsOfDeath” ενώλίγοπριντοπρώτοencoreμαςβομβάρδισαναπανωτάμετα “Breaking The Law”, “Painkiller” & “Hellion/Electric Eye”. Σταεπόμεναδυοencoreακούσαμετα “Hell Bent For Leather” – πανικός!!! – “You ‘ve Got Another Thing Comin’” ενώαποχαιρέτησανόπωςήταναναμενόμενομετο“Living After Midnight”. Η εμπειρία ήταν ασυναγώνιστη και το ηθικό δίδαγμα της βραδιάς ένα: οι JudasPriestείναι η μπάντα η οποία αξίζει όσα λεφτά και να έχει το ρημάδι το εισιτήριο. Τέτοια ενέργεια και τέτοιο πάθος πολύ δύσκολα το συναντάς. Χαίρομαι που απλά κατάφερα να τους ξαναδώ. Άραγε πότε ξανά;;;