judaspriest
Ανταποκρίσεις

Judas Priest, Whitesnake, Opeth, Firewind, Karma Violence

Judas Priest, Whitesnake, Opeth, Firewind, Karma Violence

05 – 07 – 2011, Πλατεία Νερού, Φάληρο

Epitaph Tour”. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος που έφερε τους κύριους Judas Priest επί Ελληνικού εδάφους μετά από 3 χρόνια, όντας η τελευταία (;;;) περιοδεία της καριέρας τους. Έχοντας μαζί τους τον νεοφερμένο Ritchie Faulkner, ο οποίος ήρθε να καλύψει το δύσκολο κενό του K.K. Downing, μπορώ να πω πως ο “μικρός” δεν «κώλωσε» καθόλου. Έβγαλε την υποχρέωση του σε πέρας. Παρακάτω θα διαβάσετε σχετικά για την εμφάνιση τους. Την βραδιά άνοιξαν οι Karma Violence, οι οποίοι ήταν το ιδανικότερο warmup για ένα τέτοιου είδους φεστιβάλ. Παρουσίασαν κυρίως υλικό δικό τους στο κοινό που ήδη είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνιση του, αν και ο ήλιος έκαιγε την ώρα που αυτοί ξεκινούσαν (17,30). Μονάχα ως αρνητικό μπορείς να το εκλάβεις αυτό ενώ για εμένα σύμμαχος τους δεν ήταν και ο ήχος. Παρόλα αυτά δεν μάσησαν καθόλου, αφού κέρδισαν το κοινό ενώ πραγματοποιήθηκε και “wall of death”. Είμαι σίγουρος πως είναι μια από τις μπάντες που μελλοντικά θα μας απασχολήσουν. Σειρά έπειτα είχαν οι Firewind, το παιδί του Gus G και της παρέας του, οι οποίοι για ακόμα μια φορά έσπειραν με την απόδοση τους. Άλλωστε τα standards της μπάντας έχουν μπει πλέον σε άλλο βεληνεκές και η καταξίωση είναι δεδομένη. Στο set που μας παρουσίασαν περιείχαν μονάχα δύο συνθέσεις από το τελευταίο τους δισκογραφικό πόνημα “Days Of Defiance”, τα “Ark Of Lies” με το οποίο ξεκίνησαν και “World On Fire”, κάτι το οποίο ήταν φυσικό λόγω του λιγοστού χρόνου που είχαν στην διάθεση τους. Και σε αυτούς ο ήχος δεν ήταν σύμμαχος, σε σημεία που τα πλήκτρα του Bob Katsionis δεν ακουγόταν ενώ πολλές φορές δεν ακουγόταν και η φωνή του Apollo Papathanasio. Ευτυχώς δε, αυτό δεν πτόησε σε καμία περίπτωση τον κόσμο που γούσταρε ενώ άρχισε να βελτιώνετε μετά τα μισά της εμφάνισης της μπάντας. Έκλεισαν την εμφάνιση τους με το “Falling Into Pieces”. Σε αυτό το σημείο να δώσουμε τα εύσημα και στον Μάριο Ηλιόπουλο (Nightrage), ο οποίος τα πήγε άψογα στον ρόλο του ως session μπασίστας. Opeth. Πραγματικά είναι θλιβερό το γεγονός να έχεις σε ένα open air festival μια τέτοια μπάντα, αφού δεν αποδίδει. Και αυτό μας το απέδειξε για ακόμα μια φορά, αφού με την εμφάνιση τους χάθηκε το 50% της μαγείας που βγάζουν τα κομμάτια τους. Έχοντας τον Joakim Svalberg στα πλήκτρα ως νέος μέλος, ξεκίνησαν την εμφάνιση τους με το “The Grand Conjuration” και τα ηχητικά προβλήματα άρχισαν να φαίνονται και γι’ αυτούς. Κιθάρες θαμμένες ώρες ώρες, πλήκτρα μια εδώ μια εκεί, δύσκολα μπορούσες να διακρίνεις τι άκουγες. Το set τους σε γενικές γραμμές ήταν ικανοποιητικό, αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι τα “Lotus Eater” και το “Hex Omega”, με το οποίο τελείωσαν την εμφάνιση τους, κούρασαν ιδιαίτερα μεγάλη μερίδα των παρευρισκομένων. Μια απλά μέτρια εμφάνιση τους. Και το λέω αυτό όσο πιο ευγενικά μπορώ, πιστέψτε με. Σειρά είχαν οι Whitesnake, τους οποίους δεν είχα ξαναδεί και εν τέλει αποδείχθηκαν η μεγαλύτερη απογοήτευση στο εν λόγω festival. Δυστυχώς ο κύριος Coverdale δεν είναι αυτός που ακούγαμε (όχι ότι δεν το ξέρουμε κιόλας), ο οποίος δεν «μπορούσε να πει» τα κομμάτια. Το set list στους παραπάνω από ικανοποιητικό μπορεί να το πει κανείς, αφού βρήκα τον εαυτό μου να τραγουδά στα περισσότερα από τα κομμάτια που διάλεξαν. Οι Doug Aldritch & Reb Beach απέδειξαν για ακόμα μια φορά πόσο παιχτάρες είναι, αφού έκαναν την εξάχορδη θεά να παραμιλά. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι ακούσαμε κομμάτια όπως τα “Best Years” (από το προ-τελευταίο studio album της μπάντας, το “Good To Be Bad”, με το οποίο ανοίξανε κιόλας), “Is This Love”, “Love Will Set You Free”, “Fool For Your Loving”. Δεν θα μπορούσε να λείπει το “Still Of The Night” ενώ λίγο πριν αποχωρήσουν, το “Soldier Of Fortune” έκανε την εμφάνιση του ως τελευταίο κομμάτι σε μια “a capella” έκδοση. Η ώρα για τους μεγάλους ηγέτες τις βραδιάς είχε αρχίσει να ζυγώνει. Μια δεκαετία μετά από τότε που τους είδα για πρώτη φορά (σ.σ. Rockwave 2001 με TimRipperOwens στα φωνητικά και τον K.K. στην κιθάρα), δεν περίμενα σε καμία περίπτωση τι θα επακολουθούσε εκείνο το βράδυ του Ιουλίου. Οι Judas Priest απέδειξαν έμπρακτα ποιοι ήταν τα αφεντικά εκείνο το βράδυ. Έχοντας ως intro της βραδιάς το “War Pigs” (τι ποιόν;;;), πετάχτηκαν στην σκηνή με το “Rapid Fire” και ο μεγάλος χαμός είχε ήδη αρχίσει ήδη με τις πρώτες νότες. Οι επόμενες περίπου 2 ώρες που ακολούθησαν προβλέπονταν μαγικές. Ο Rob Halford εκείνο το βράδυ δικαιολόγησε στο έπακρο τον τίτλο του “Metal God” αφού η απόδοση του ήταν συγκλονιστική. Εξού και το δεύτερο κομμάτι της βραδιάς, το “Metal Gods”. Η μπάντα γκρούβαρε σαν να ήταν έφηβοι και μεγάλο κομμάτι σε αυτό συντέλεσε ο Ritchie Faulkner, είμαι απόλυτα πεπεισμένος σε αυτό. «Heading Out To The Highway», «Judas Rising», «Starbreaker» & «Victim Of Changes» για συνέχεια και η κόλαση μοιάζει να είναι κοντά. Χαμός αργότερα στο άκουσμα κομματιών όπωςNight Crawler”, “Beyond The Realms Of Deathενώ λίγο πριν το πρώτο encore μας βομβάρδισαν απανωτά με ταBreaking The Law”, “Painkiller” & “Hellion/Electric Eye”. Στα επόμενα δυο encore ακούσαμε τα “Hell Bent For Leather” – πανικός!!! –  “You ‘ve Got Another Thing Comin’” ενώ αποχαιρέτησαν όπως ήταν αναμενόμενο με το Living After Midnight”. Η εμπειρία ήταν ασυναγώνιστη και το ηθικό δίδαγμα της βραδιάς ένα: οι Judas Priest είναι η μπάντα η οποία αξίζει όσα λεφτά και να έχει το ρημάδι το εισιτήριο. Τέτοια ενέργεια και τέτοιο πάθος πολύ δύσκολα το συναντάς. Χαίρομαι που απλά κατάφερα να τους ξαναδώ. Άραγε πότε ξανά;;;

Νίκος Σιγλίδης

RodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothGreekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X