Helloween, Stratovarius, Avatar
Παρασκευή 21 Ιανουαρίου, Fuzz Club
Ήταν ένα από τα πιο αναμενόμενα live για το νέο έτος. Γι’ αυτό και 2 μέρες πριν κατάφερε να γίνει sold-out. Δεν είναι και λίγο το χρονικό διάστημα που έχουν λείψει από την Ελλάδα δύο από τις πιο αγαπημένες μπάντες του κοινού. Όσο να ‘ναι τους πεθυμήσαμε. Και αυτό φάνηκε από την προσέλευση του κόσμου. Έσκασα μύτη λίγο μετά τις 6 το απόγευμα και αυτό που αντίκρυσα έξω από το Fuzz ήταν απόλυτα λογικό. Πάνω από 80 άτομα ήταν ήδη εκεί, περιμένοντας να μπουν. Δυσάρεστη έκπληξη αποτέλεσε το γεγονός ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του κόσμου ήταν είτε παιδάκια ηλικίας 15-17 χρονών, είτε χαζοκοριτσάκια με μπλούζες Manowar που αμφιβάλλω εάν ήξεραν έστω 5 κομμάτια των Helloween. Πολύ ευχάριστη παρένθεση σε όλα αυτά, οι τέσσερις τυπάδες με ιατρικές ποδιές και λευκές περούκες, μεταμφιεσμένοι σε Dr. Stein. Παιδιά, είστε Θεοί! Χωρίς πολλά πολλά, οι πόρτες άνοιξαν 19:30 “νταν” και ο κόσμος άρχισε σιγά-σιγά να γεμίζει το συναυλιακό χώρο. Μισή ώρα μετά, το support συγκρότημα της τελευταίας στιγμής εμφανίστηκε επί σκηνής. Οι Σουηδοί Avatar, αν και παντελώς άγνωστοι στο ελληνικό κοινό, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να μας προετοιμάσουν κατάλληλα για τη συνέχεια. Τα παιδιά είχαν πολύ καλή σκηνική παρουσία (μη σας πω καλύτερη και από τους επόμενους), τα τραγούδια τους ήταν για όλα τα γούστα (glam, heavy, hard rock, αλλά και thrash), ενώ το να βλέπεις το frontman να πίνει συνέχεια νερό από ένα μπιτόνι βενζίνης χαρακτηρίστηκε ορθώς ως “τρελό ποζεριλίκι”. Άλλο ένα μπράβο στους Avatar γιατί μετά το πέρας του live περίμεναν στις εξόδους μοιράζοντας promo φυλλάδια και συνομιλούσαν με τους παρευρισκόμενους. Μετά την αποχώρηση των Σουηδών οι τεχνικοί ξεσκέπασαν το drum-kit του Jorg Michael, κάνοντας τα πρώτα χειροκροτήματα να ακουστούν. Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας. Ο μόνος λόγος που θέλησα να δω Stratovarius ήταν για την ιστορία και μόνο, καθώς μετά και την αποχώρηση του Timo Tolkki δεν ξανασχολήθηκα -όπως και πολλοί άλλοι- μαζί τους. Λίγες μέρες πριν το show, έλαβαν χώρα κάποιες φήμες που ήθελαν τους Φινλανδούς να ακυρώνουν την εμφάνισή τους λόγω κάποιας πάθησης που ταλαιπωρούσε τον Timo Kotipelto. Τελικά οι φήμες αυτές δεν ίσχυσαν και οι Stratovarius εμφανίστηκαν κανονικά, λίγο πριν το ρολόι δείξει 21:00. Η αρχή έγινε με το Hunting High And Low, με τον ήχο να είναι εναντίον τους σε όλη τη διάρκεια του τραγουδιού, με μοναδικό διασωθέν το Jorg Michael, ο οποίος ήταν μακράν ο καλύτερος της βραδιάς. Κάτι που δυστυχώς δε μπορώ να πω για τον Kotipelto, καθώς η εμφάνισή του ήταν πολύ απογοητευτική. Εν μέρει οι φήμες βγήκαν αληθινές, αφού ο Timo όπως μάθαμε έπασχε από γαστρεντερίτιδα, γεγονός που κατέβασε κατακόρυφα τις αποδόσεις του στα φωνητικά. Δεν είναι και ό,τι καλύτερο να βλέπεις έναν από τους πιο χαρισματικούς frontmen να μένει πιο πολύ στα παρασκήνια, παρά στη σκηνή. Όχι τίποτα άλλο, αλλά κάθε φορά που απουσίαζε από το σανίδι έπρεπε να ανεχόμαστε αυτά τα ανούσια “guitar solo” και “bass solo” από τους Matias Kupiainen και Lauri Porra αντίστοιχα. Όσο για το setlist, δεν είχαμε εκπλήξεις αν εξαιρέσουμε το Twilight Symphony, χλιαρά εκτελεσμένο. Και Paradise ακούσαμε, και Phoenix, και ένα Stratofortress που, όπως κατάλαβα, μόνο ο Timo Tolkki μπορεί να το παίξει σωστά. Η μόνη αξιέπαινη στιγμή των Stratovarius ήταν η μπαλάντα Forever και αυτό γιατί ο Timo δε χρειάστηκε να πιάσει ψηλά φωνητικά. Άσε που όταν έπαιζαν όλοι μαζί, ο ΧΑΛΙΑ ήχος τους έκανε να μοιάζουν με παιδιά που τζαμάρουν στο γκαράζ της μαμάς τους. Σκέτη βαβούρα. Λίγο πριν την ολοκλήρωση της εμφάνισής τους, ένα drum solo από το Jorg Michael (ο οποίος είχε αναρρώσει πρόσφατα από το σοβαρό πρόβλημα υγείας που είχε) μας ξεσήκωσε και μας ετοίμασε για τρελό χοροπήδημα υπό τους ήχους του Kiss Of Judas, ένα κομμάτι που θα μπορούσε να αποδοθεί καλύτερα αν στο refrain δε χάλαγε το μικρόφωνο. Το συγκρότημα μας αποχαιρέτησε με το Black Diamond και έχοντας αφήσει τις χειρότερες εντυπώσεις, έκανε πολλούς από εμάς να αναρωτιόμαστε μήπως τελικά έπρεπε να είχαν ακυρώσει. Φυσικά, τριάντα λεπτά μετά, όλα αυτά θα αποτελούσαν μία κακή ανάμνηση. Οι Helloween, έχοντας στις αποσκευές τους μία δισκάρα ονόματι “7 Sinners” και την παράδοση των εμφανίσεων επί ελληνικού εδάφους με το μέρος τους, δεν είχαν να φοβηθούν τίποτα. Στις 21:30 τα φώτα έσβησαν και όλοι οι προβολείς στράφηκαν σε αυτό το στρογγυλό “πράγμα” με τις 7 λεπίδες που στριφογύριζε πάνω από τα drums του Dani Loble, πάντα υπό τους ήχους της μελωδίας του Perfect Gentleman. Τα σφυρίγματα έλαβαν τέλος και οι Γερμανοί μπήκαν δυναμικά με το Are You Metal?, σκορπίζοντας κύματα πανζουρλισμού σε ένα τιγκαρισμένο όσο δεν πάει Fuzz. Αφού μας καλωσόρισε, ο Andi Deris έδωσε σήμα για το Eagle Fly Free. Εκεί και αν έγινε της τρελής. Το σπρωξίδι που έπεσε δεν περιγράφεται. Ο ήχος ήταν τέλειος, τα τεχνικά προβλήματα ανύπαρκτα και οι Sascha Gerstner και Michael Weikath στα καλύτερά τους (ο δεύτερος δε έκανε απίστευτες γκριμάτσες όταν σόλαρε). Ατάκες τύπου “παίξε το Painkiller” και “παίξε το 2 Minutes To Midnight”, συνοδευόμενες από ηλίθια γέλια και προερχόμενες από κάτι πραγματικά ΒΛΑΜΜΕΝΕΣ παρέες εκεί δίπλα, τσάντισαν αρκετούς. Ευτυχώς όμως, έσκασαν γρήγορα. Η συνέχεια ήταν απίστευτη, καθώς οι Helloween εισάκουσαν τις προσευχές μας και είπαν το March Of Time. Στη στιγμή του refrain, μπάντα και κοινό έγιναν ένα. Το νέο τους album εκπροσωπήθηκε από άλλα δύο κομμάτια, τα World Of Fantasy και Where The Sinners Go, που φαίνεται πως κάνουν μια χαρά για τις live εμφανίσεις τους. Με παραξένεψε όμως το γεγονός ότι πέραν του 7 Sinners, σε κανένα άλλο δίσκο τους από το 2000 και έπειτα δεν έγινε αναφορά. I’m Alive, Steel Tormentor και άντε γεια, με τον πολύ αγαπητό μας Markus Grosskopf στο μπάσο να δίνει ρέστα. Χωρίς καμία αμφιβολία, η πιο ανθεμική, η πιο μεγαλεπίβολη στιγμή της βραδιάς ήρθε αμέσως μετά. Ένα 15λεπτο medley που περιλάμβανε τα Keeper Of The Seven Keys, Halloween και The King For A 1000 Years (όποιος δεν ήταν εκεί απλά έχασε) μας γύρισε πίσω στο 1987 με μοναδικούς απόντες τον Kai Hansen και το Michael Kiske. Full νοσταλγία λέμε. Μετά το παίξιμο αυτών των 3 power metal κολοσσών, στη σκηνή μένουν μόνο οι Andi Deris και Sascha Gerstner, καθισμένοι και κρατώντας ο καθένας από μία ακουστική κιθάρα. Ο Andi Deris αναφωνεί “This one’s for the girls!” και αυτομάτως οι τσιρίδες των γυναικείων υπάρξεων διαπέρασαν κάθε αντρικό τύμπανο, ενώ η acoustic εκτέλεση του Forever And One (Neverland) φάνταζε πιο αισθησιακή από ποτέ. Τα κλασσικά hits I Want Out και Future World φυσικά και δε θα μπορούσαν να λείπουν, και αυτό γιατί κάθε φορά που παίζονται live, πόρωση και χαβαλές γίνονται ένα. Και αν πόρωση είναι τα κομμάτια αυτά καθεαυτά, τότε χαβαλές σίγουρα ήταν οι ατάκες που μας ξεστόμιζε ο κύριος Deris. Πραγματικά, αν δεν ήταν frontman των Helloween άνετα θα μπορούσε να κάνει stand-up comedy, με την καλή έννοια πάντα. Με το που εγκατέλειψαν τη σκηνή, επέστρεψαν σε λιγότερο από 5 λεπτά, αφήνοντας για encore άλλο ένα classic. Και αυτό δεν ήταν άλλο από το Dr. Stein, με τους τυπάδες που είχα δει το απόγευμα να έχουν μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου, προκαλώντας τρελά γέλια στα μέλη της μπάντας. Και κάπου εκεί, πριν η βραδιά φτάσει στο τέλος της, δεκάδες μπαλόνια-κολοκύθες εμφανίστηκαν από το πουθενά, βάζοντας το κερασάκι στην τούρτα σε ένα -ούτως ή άλλως- απίστευτο show. Αφού μας προσέφεραν σχεδόν δυόμιση ώρες χορταστικού και απολαυστικού show, οι “κολοκύθες” έκαναν μία βαθιά υπόκλιση και ανανέωσαν το ραντεβού τους για την επόμενη φορά. Το θέμα είναι ποιός μπορεί να περιμένει μέχρι τότε. Άλλη μία απόδειξη του γιατί οι Helloween αποτελούν εγγύηση, όσα χρόνια κι αν περάσουν. PUMPKINS RULE!
Χάρης Μπελαδάκης
