Ανταποκρίσεις

The Room Of Doom Fest II: Clouds, Shattered Hope + more

The Room Of Doom Fest II: Clouds, Shattered Hope, Inner Missing, Soul Dissolution, Selefice

Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2019, Temple

Δεύτερη συνεχής χρονιά για το The Room Of Doom Fest, το φεστιβάλ του Room302 Radioshow, το οποίο όλα δείχνουν ότι ήδη οδεύει στο να γίνει θεσμός. Το φετινό line-up αποτελούταν ως επί το πλείστον από συγκροτήματα που έκαναν για πρώτη φορά την εμφάνισή τους ζωντανά στην Ελλάδα, με κυριότερους τους Clouds, για τους οποίους το ελληνικό doom κοινό φάνηκε πως αδημονούσε.

Οι πόρτες άνοιξαν με περίπου ένα τέταρτο καθυστέρηση από την προκαθορισμένη ώρα, όμως προτού προλάβω να ανησυχήσω σοβαρά για την τήρηση του χρονοδιαγράμματος, μας επιτράπηκε η είσοδος και στις 19:00 ακριβώς ανέβηκαν πρώτοι στη σκηνή οι ιστορικοί Selefice. Τρίτη φορά για εμένα που τους βλέπω ζωντανά και κάθε τους εμφάνιση αποτελεί εγγύηση άριστης απόδοσης. Είναι τόσο ορεξάτοι, δεμένοι και επιβλητικοί πάνω στη σκηνή, που, εάν δεν το ξέρεις, δε φαντάζεσαι ότι αυτό το συγκρότημα βρισκόταν στον πάγο για 25 χρόνια. Μέσα σε μισή ώρα, παρουσίασαν υλικό από το full-length τους “Where Is The Heaven” του 1993 και από το νέο τους EP “I Met A God” που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες. Το set τους έκλεισε με ένα τραγούδι που θα περιέχεται στην επερχόμενη δουλειά τους, το “Gates Of Dawn”, για το οποίο ζήτησαν και τη συμμετοχή του κοινού, ωστόσο η ανταπόκριση ήταν μικρή. Κάπου εδώ, θέλω να φτάσω στο παράπονό μου: δεν ήταν μόνο ότι η ανταπόκριση του κοινού ήταν μικρή, αλλά το ίδιο το κοινό ήταν μικρό. Άμα πω ότι ήμασταν 40 άτομα θα είμαι πολύ επιεικής. Καταλαβαίνω ότι οι 19:00 ως ώρα έναρξης μπορεί να φαίνεται νωρίς για κάποιους, ιδιαίτερα για doom φεστιβάλ, παρ’ όλα αυτά πιστεύω ότι αν δε συντρέχει λόγος εργασίας ή άλλης υποχρέωσης, είναι άδικο, τόσο για τις μπάντες που βγαίνουν πρώτες όσο και για τον εαυτό σου, να έρχεσαι με καθυστέρηση ή για να δεις μόνο τους headliners.

Setlist: Damned / I Will Die By Evil Ways / Where Is The Heaven / Mora / Gates Of Dawn

Ένας ακόμη λόγος που κάνω κήρυγμα σχετικά με την έγκαιρη προσέλευση στα φεστιβάλ, είναι βασισμένος στην προσωπική μου εμπειρία, κατά την οποία έχω ανακαλύψει με αυτό τον τρόπο αρκετά αξιόλογα συγκροτήματα, τα οποία ίσως να μην τύχαινε να ακούσω αλλιώς. Ένα από αυτά είναι οι Soul Dissolution από το Βέλγιο, από τους οποίους δεν είχα ακούσει ούτε νότα προτού ανέβουν στη σκηνή στις 19:50. Post-black metal ο ήχος τους, απέδωσαν πολύ καλά την ατμόσφαιρα που απαιτούσε η μουσική τους, τα βλέμματα όμως τραβούσε ο αεικίνητος τραγουδιστής τους, ο οποίος απέδιδε με τη σκηνική του παρουσία τα σπαραχτικά συναισθήματα που γεννούσε η μουσική. Κάποια από τα φωνητικά του φάνηκαν να χάνονται σε ελάχιστα σημεία, αλλά αυτό δεν αναιρεί τη συνολική θετική εικόνα που μου άφησε η εμφάνισή τους. Ο κιθαρίστας/τραγουδιστής τους, παλιός γνώριμος του φεστιβάλ, καθώς είχε παίξει με τους Marche Funèbre στην πρώτη διοργάνωση, ευχαρίστησε πολλές φορές το κοινό για την ανταπόκρισή του στην πρώτη εμφάνιση του συγκροτήματος στη χώρα μας.

Setlist: Circle Of Torment / Stardust / The Last Farewell / Fading Darkness

Αλλαγή κλίματος στη συνέχεια, με τους Inner Missing επί σκηνής στις 20:40, οι οποίοι, όπως μας ενημέρωσαν από την αρχή, κινήθηκαν σε gothic μονοπάτια. Εδώ να σημειώσω ότι απομακρύνθηκα λίγο από την κλασσική συναυλιακή μου θέση (λίγο πριν αγκαλιάσω τα ηχεία) και βγήκα έξω, οπότε έχασα το στήσιμο της μπάντας προτού ξεκινήσουν. Ήταν το δεύτερο σχήμα που δε γνώριζα πριν το φεστιβάλ, επομένως, όταν γύρισα στο… πόστο μου, είδα μόνο τη δυάδα από τη Ρωσία και κανέναν πίσω από τα drums και έψαχνα να βρω τον drummer. Ε, τελικά drummer δεν υπήρχε. Τα τύμπανα ήταν προηχογραφημένα. Αυτό μου δημιούργησε μια αρνητική εντύπωση, η οποία, μαζί με τη στατικότητα του συγκροτήματος ως προς τη σκηνική του παρουσία, με έκανε να μην ενθουσιαστώ με το set τους, αν και το υπόλοιπο κοινό ήταν ιδιαίτερα ζεστό απέναντί τους. Μου άρεσε πολύ, όμως, το animation των βίντεο κλιπ τους, τα οποία παίζονταν στο video wall από πίσω τους. Εντούτοις, επειδή η ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν ήταν, κακά τα ψέματα, υποβλητική και τα φωνητικά του τραγουδιστή πολύ ενδιαφέροντα, πρέπει κάποια στιγμή να τους ξαναδώσω μια ευκαιρία, ίσως με πιο κατάλληλη διάθεση, καθώς γενικά είμαι της φάσης «δώσε μου gothic metal και πάρε μου την ψυχή».

Setlist: Outposts Of Heaven / The Cage / Heartstrings / The Castle / Whiteout / Winter Trip / The Sentinel / The Angel’s Game / Nausea

Η ώρα 21:40 και στη σκηνή ανεβαίνουν οι Shattered Hope. Ήταν το πρώτο live των Αθηναίων μετά από παραπάνω από ένα χρόνο, γεγονός το οποίο προσέλκυσε αρκετό κόσμο. Με την εμφάνισή τους, ο Ναός πάγωσε. Κυριολεκτικά. Τη ζακετούλα μου τη χρειάστηκα. Δεν ξέρω αν ήταν κάποιο τρικ για ενίσχυση της ατμόσφαιρας, εάν όμως ήταν, kudos for that. Η μία ώρα που είχαν στη διάθεσή τους πέρασε πολύ γρήγορα, μέσα στην οποία παρουσίασαν 4 κομμάτια, τα 2 εκ των οποίων προέρχονται από το νέο album που μας ετοιμάζουν. Με την εξαιρετική τους απόδοση κέρδισαν το θερμό χειροκρότημα και τις επευφημίες του κοινού, το οποίο είχε πλέον αυξηθεί πάρα πολύ. Ήταν η πρώτη εμφάνιση με το νέο τους drummer, Γιάννη Φιλιππαίο των Decemberance και Daylight Misery, αλλά το highlight του set τους ήταν η συμμετοχή της Ευγενίας Θεοχαράτου, πρώην μέλους της μπάντας, που έπαιξε ζωντανά τα πλήκτρα των δύο τελευταίων τραγουδιών, κομματιών της παλαιότερης δισκογραφίας τους.

Setlist: Συριγμός / The Judas Tree / For The Night Has Fallen / The Utter Void

Ο κόσμος είχε πλέον μαζευτεί, η ανυπομονησία μεγάλωνε και στις 23:00 οι Clouds ξεκίνησαν το πρώτο τους show για το ελληνικό κοινό, το οποίο τους έδειξε την αγάπη του από την πρώτη στιγμή. Το κοινό άρχισε να μένει ικανοποιημένο από την επιλογή των τραγουδιών ήδη από τα πρώτα κομμάτια και απόλαυσε ιδιαίτερα το “When Im Gone”, για το οποίο το συγκρότημα κάλεσε στη σκηνή τη Gogo Melone για να το ερμηνεύσουν μαζί. Ολόκληρη η εμφάνισή τους ήταν συγκινητική και συναισθηματικά φορτισμένη, με αποκορύφωμα τη στιγμή που ο τραγουδιστής Daniel Neagoe μας μίλησε για το θάνατο του πατέρα του από καρκίνο ακριβώς πριν 6 εβδομάδες και για το πώς η συγκεκριμένη ημερομηνία είχε ιδιαίτερη σημασία για τις νεκρικές παραδόσεις της Ρουμανίας, της χώρας καταγωγής τους. Γι’ αυτό το λόγο, αποφάσισε να τον τιμήσει παρουσιάζοντας ζωντανά για πρώτη φορά το κομμάτι “Death Of A Father”. Στη συνέχεια, «έκλεισαν» τη συναυλία με το “How Can I Be There”, προτού ξανανέβουν στη σκηνή για το καθιερωμένο encore. Τα βαθιά growls του Neagoe χάθηκαν αρκετές φορές σε όλη τη διάρκεια του set, αλλά αυτό δεν δημιούργησε μεγάλο πρόβλημα. Το κοινό τους αποθέωσε, με τα μέλη του συγκροτήματος εμφανώς συγκινημένα από τις αντιδράσεις του. Την αμοιβαία αγάπη τους προς τους Έλληνες οπαδούς τους, άλλωστε, την εξέφραζαν με κάθε ευκαιρία, λέγοντας συνεχώς πόσο φανταστικό κοινό είναι το ελληνικό. Σήκωσαν και την ελληνική σημαία λίγο μετά το πρώτο τραγούδι. Ανάποδα στην αρχή μεν, αλλά η πρόθεση μετράει.

Setlist: You Went So Silent / Dor / The Forever Sleep / When I’m Gone / Death Of A Father / How Can I Be There / Even If I Fall

Ανταπόκριση/ φωτογραφίες: Τζούλια Τσαγκάρη

Greekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothTatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X