Primal Fear, Gus G., Terra Incognita, The Silent Rage
Κυριακή 13 Ιανουαρίου, ΚΥΤΤΑΡΟ Club, Αθήνα
Το συναυλιακό έτος ξεκίνησε με τους καλύτερες προθέσεις. Από την μια ήδη από το τέλος του 2018 υπάρχει καταιγισμός ανακοινώσεων δυνατών live από την άλλη το πρώτο event, για εμένα, ήταν ιδιαίτερα αναμενόμενο εδώ και πολλά χρόνια μιας και η κάψα να απολαύσω ατόφιο κολασμένο Γερμανικό ατσάλι ήταν μεγάλη. Το πακέτο των τεσσάρων σχημάτων ήταν δελεαστικό οπότε με όρεξη κατηφόρισα στο γνωστό μαγαζί της Ηπείρου.
Οι πόρτες άνοιξαν με μια σχετική καθυστέρηση, κάτι το οποίο στοίχησε στα support σχήματα χρόνο, και μπορώ να πω ότι η προσέλευση του κόσμου στην αρχή ήταν μάλλον αποκαρδιωτική μιας και πέρα από τις γνωστές φάτσες δεν είδα και πολύ λαό. Αυτό ευτυχώς άλλαξε στην διαδρομή όμως και τελικά το μαγαζί γέμισε αρκετά.
Το άνοιγμα και σπάσιμο του πάγου έκαναν οι The Silent Rage οι οποίοι αν δεν κάνω λάθος παρουσίασαν πρώτη φορά επί σκηνής το νέο τους line up με πιο σημαντική προσθήκη αυτή του Μιχάλη Ρινακάκη στα φωνητικά, γνωστό από τους Event Horizon X. Μπορεί οι αλλαγές στο line up να έχουν καθυστερήσει την ανάπτυξη του σχήματος, το “The Deadliest Scourge” έχει κυκλοφορήσει το 2016, δεν του έχουν όμως κοστίσει στην απόδοση. Στα τριάντα και κάτι λεπτά που είχαν στην διάθεση τους παρουσίασαν κομμάτια όπως το “Leading The Legions” και “Stormwarrior” ενώ πολύ καλή ήταν και η διασκευή τους στο “Between The Hammer And The Anvil” από Judas Priest. Με σύμμαχο έναν ανέλπιστα καλό ήχο για support συγκρότημα ζέσταναν τον κόσμο που άρχισε να μαζεύεται.
Την σκυτάλη πήραν οι Terra Incognita που έχουν και αυτοί καιρό να μας δώσουν νέο υλικό, το “Fragments Of A Ruined Mind” έχει κυκλοφορήσει πίσω στο 2017, οι οποίοι δυστυχώς με κούρασαν και τολμώ να πω με μπέρδεψαν όσον αφορά τις προθέσεις τους (μουσικά). Είδα στην σκηνή ένα καλοκουρδισμένο συγκρότημα με ενδιαφέρον image και αρκετά καλή επαφή με το κοινό. Η ομοιομορφία του υλικού τους όμως, σχεδόν εξ’ ολοκλήρου mid tempo, με κούρασε και μου έδωσε την αίσθηση πως άκουγα συνέχεια το ίδιο πράγμα. Σε αντίθεση με το σύνολο του υλικού ήρθε το τελευταίο κομμάτι το οποίο ήταν μπορώ να πω έτη φωτός μπροστά σε σχέση με ότι άλλο έπαιξαν εκείνη την βραδιά. Επίσης και αυτοί είχαν σύμμαχο έναν πολύ καλό ήχο. Καταλήγω πως αν το νέο υλικό, αν γράφουν νέο υλικό, κινείται στα δεδομένα του τελευταίου τους κομματιού σίγουρα θα με ενδιαφέρει.
Σειρά λοιπόν με τον Έλληνα guitar god, γιατί ναι o Gus G μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι. Σαν solo καλλιτέχνη δεν τον είχα δει ενώ είχαν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία συναυλία Firewind που παρακολούθησα. Με τον τελευταίο δίσκο του “Fearless” να είναι ζεστός ακόμα στις αποσκευές του μας παρουσίασε το power trio συγκρότημα του που περιλάμβανε στις τάξεις του τον αγαπητό από τους Pink Cream 69 Dennis Ward στο μπάσο και στην φωνή και τον Felix Bohnke από τους Edguy στα τύμπανα.
Σαν co-headline εμφάνιση ο Gus είχε αρκετό χρόνο μας χαρίσει ένα χορταστικό setlist το οποίο βασίστηκε φυσικά στην solo καριέρα του αλλά και κάποιες διασκευές. Κάποια προβληματάκια στο μπάσο του Dennis δεν ήταν αρκετά να δημιουργήσουν πρόβλημα, εξάλλου εδώ έχουμε να κάνουμε με πραγματικούς επαγγελματίες. Την μερίδα του λέοντος την είχε λοιπόν το “Fearless” από το οποίο ακούσαμε το ομώνυμο και το “Mr. Manson” ανάμεσα σε άλλα. Μπορεί ο Ward να είχε μια μεγάλη θέση να καλύψει μιας και πίσω από το μικρόφωνο στους προσωπικούς δίσκους του Gus έχουν περάσει τεράστια ονόματα όμως τα κατάφερε πολύ καλά!
Φυσικά δεν μπορούσαν να λείψουν και τα Instrumental σημεία στα οποία αν μη τι άλλο είναι και το φόρτε του! Εκεί άστραψε και βρόντηξε με τον κόσμο να κάνει ασταμάτητο headbanging. Όμορφες ήταν και οι διασκευές που μας χάρισε μιας και ακούσαμε τα “Cold Sweat” από Thin Lizzy, “Money For Nothing” από Dire Straits και φυσικά τιμώντας τον χρόνο του με τον θεό Ozzy το “Bark At The Moon”. Ο Gus G περίτρανα άλλη μια φορά , όχι πως το έχει ανάγκη, μας έδωσε να καταλάβουμε γιατί είναι ένας από τους πιο σημαντικούς κιθαρίστες αυτή την στιγμή σε παγκόσμια κλίμακα.
Η ώρα ήταν δέκα και μισή (και κάτι ψηλά) όταν οι Primal Fear ανέβηκαν επί σκηνής. Ένα συγκρότημα το οποίο επάξια κρατά την σημαία του metal ψηλά όλα αυτά τα χρόνια ξεκίνησε την καταστροφή του club με τα “Final Embrace” / “In Metal We Trust” / “Blood, Sweat & Fear”. O Ralf Scheepers μας λέει τα δικά του, τα πιο πολλά στα Ελληνικά παρά στα Αγγλικά! Το σχήμα κρατάει τον κόσμο στα δάχτυλα του και από κάτω γίνεται χαμός καθώς το metal ρέει άφθονο επί σκηνής. Έχοντας μια αρκετά εκτεταμένη δισκογραφία είναι πραγματικά δύσκολο να διαλέξεις κομμάτια για το ιδεατό setlist όμως η συνέχεια με τα φοβερά “Face The Emptiness” και “Hounds Of Justice” δεν βλέπω να χαλάει κανέναν.
Ένα δύο κομμάτια και ώρα να χαλαρώσουμε λίγο με το φοβερό “Fighting The Darkness”. Ο κόσμος τραγουδά ασταμάτητα, κάτι που γίνεται σε όλη την διάρκεια του live, με τον Ralf φυσικά να δίνει το έναυσμα. Ο ίδιος αναρωτιέται γιατί έχουν τόσο καιρό να παίξουν εδώ – το ίδιο κάνουμε και εμείς! Συνέχεια με τα “King Of Madness” και “The End Is Near”. Τα χτυπήματα είναι απανωτά και δεν προλαβαίνουμε να συνέρθουμε. Μερικά κομμάτια ακόμα και το συγκρότημα αποχωρεί για λίγα λεπτά από την σκηνή. Η επιστροφή και το κλείσιμο της συναυλίας δεν μπορεί να γίνει με καλύτερο τρόπο από το “Chainbreaker”. Αν πρέπει να σταθώ ένα λεπτό παραπάνω κάπου είναι στη φωνή του Ralf. Ο άνθρωπος βρίσκεται σε απίστευτη φόρμα ενώ για μια ακόμα φορά έδειξε το πόσο φοβερός frontman είναι. Θεωρώ δεδομένο πως είναι οι μισοί Primal Fear χωρίς να θέλω να μειώσω φυσικά τους άλλους φοβερούς μουσικούς.
Μια πανέμορφη βραδιά έκλεισε με τον ιδανικό τρόπο. Εύχομαι το 2019 να μας χαρίσει πολλές, μα πάρα πολλές τέτοιες βραδιές.
Ανταπόκριση: Μιχάλης Νταλάκος
Φωτογραφίες: Βίκυ Αθανασοπούλου
