Τρίτο album για τους Αμερικανούς The Stone Eye, τους οποίους το πιθανότερο να μη γνωρίζετε καν, όπως κι εγώ, επειδή προέρχονται από την underground σκηνή της Pennsylvania, η οποία τα τελευταία χρόνια μας έχει παραδώσει κάποια ενδιαφέροντα και αξιόλογα ονόματα. Οι The Stone Eye όμως δεν είναι ένα από αυτά. Δε θέλω να φανώ σκληρός αλλά το νέο τους album πέρασε και δεν ακούμπησε.
Κινούνται στο alternative stoner sludge με πολλές δόσεις fuzz και (πολύ) λιγότερες δόσεις prog rock, από το prog rock που φλέρταρε με την pop όμως. Ηχητικά, όλα τα κλισέ του ήχου είναι παρόντα, με τις αναμείξεις να είναι ΟΚ, συνθετικά όμως το αποτέλεσμα με άφησε τόσο αδιάφορο που ασυναίσθητα πήγα πολλές φορές να κλείσω τη μουσική, ξεχνώντας τελείως ότι ακούω το δίσκο για να γράψω κριτική και αφαιρέθηκα τόσες πολλές φορές που έπρεπε να πατήσω πολλάκις το repeat.
Από τη μία δε μου αρέσει να είμαι σκληρός, από την άλλη όμως δε θυμάμαι να μου έμεινε ούτε μία καλή στιγμή από το δίσκο που να μνημονεύεται. Κάτι που να τραβήξει την προσοχή βρε αδερφέ, κάτι που να σε κάνει να μην αφαιρείσαι. Σε τεχνικό και δομικό επίπεδο δεν το λες κακό δίσκο αλλά είναι πιο επίπεδο κι από το να τρως φιδέ.
Οι συνθέσεις είναι τόσο νερόβραστες και προβλεπέ που με έκαναν να νυστάξω. Νομίζω πως δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω, δε μπορώ κιόλας. Φαντάζομαι κι εσείς δε θα έχετε όρεξη να χάσετε το χρόνο σας με ένα δίσκο του σωρού και της σειράς ο οποίος έχει έλλειψη σε πολλά πράγματα. Δεν τον ξέχναγα απλά με το που τελείωνε, τον ξέχναγα απευθείας την ώρα που τον άκουγα!
4/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
