Παρόλο που δεν είμαι οπαδός του power metal, αυτός ο δίσκος μου άρεσε αρκετά. To καινούριο album των Highlord (σ.σ.: με φλεγματώδη-ειρωνικό τίτλο) σηματοδοτεί την έκτη κυκλοφορία των Ιταλών.
Οι Highlord πέρασαν το στάδιο του πειραματισμού με τους κατά καιρούς τραγουδιστές τους και πιστεύω πως ο τωρινός, ο Andrea Marchisio, είναι ο πλέον καταλληλότερος. Η φωνή του πιάνει τα ψηλά πάρα πολύ καλά, αλλάζει τέλεια με τα πιο χαμηλά και τα εφέ στα ψιθυριστά του “Simple Man” παράλληλα με την δίκαση φαίνεται σαν να ξεπετάγονται από κάποιο progressive συγκρότημα.
Γεγονός είναι πως υπάρχουν πολλά progressive στοιχεία μέσα στον δίσκο και αυτό ίσως είναι που τον κάνει ξεχωριστό και αρεστό ακόμα και για κάποιον που δεν είναι fan του είδους. Solos από τον Stefano Droetto πολλά και γρήγορα, ακριβώς όπως ορίζει το είδος που αντιπροσωπούν.
Αυτό που ξεφεύγει από το κλασσικό power metal είναι η θεματολογία και αυτά που πραγματεύονται οι στίχοι, οι οποίοι περιλαμβάνουν και άλλα εκτός από τα συνηθισμένα “φαντασία-ζωή-όνειρα” θέματα. Στα πλήκτρα ο Alessandro Muscio φτάνει μέχρι και electro μελωδίες, όχι όμως σε υπερβολικό βαθμό, ούτε τόσο ώστε να αλλάζει το ύφος που κινούνται.
Εντύπωση μου έκανε το ομώνυμο “The Death Of The Artists”, το οποίο έχει τις πιο πολλές αλλαγές μουσικά-tempo στα drums που μεταβάλλεται συνεχώς, άρα αλλάζει και ο υπόλοιπος ρυθμός, βαριές κιθάρες και πλήκτρα που από χαρούμενο ρυθμό γυρνάνε σε κάτι πιο επιθετικό. Γενικά είναι πολύπλοκος δίσκος με αταίριαστα μεταξύ τους στοιχεία που δίνουν ένα ωραίο αποτέλεσμα και δεν τον κάνουν βαρετό. Κλείσιμο με το “A Queen In My Poctet”, το μοναδικό slow τραγούδι συγκρινόμενο με τα υπόλοιπα, χωρίς να λείπουν και τα πιο δυνατά σημεία.
Το συμπέρασμα είναι πως διαφέρει πολύ από την σειρά των power metal συγκροτημάτων που μονοπωλούν το ενδιαφέρον, και αυτό είναι που κάνει το “The Death Of The Artists” ξεχωριστό.
7/10
Μαρία Θεοδωράκη
[email protected]
Power, power, power και πάλι power. Έχει γεμίσει ο κόσμος power metal μπάντες λες και δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο να παίξουν. Και πες εντάξει ας είναι αλλά κυκλοφορούν κάτι το οποίο είναι χιλιοπαιγμένο και κλασσικότατο. Πως να κριτικάρω κάτι τέτοιο αντικειμενικά όταν το έχω χιλιοακούσει από μεγάλες μπάντες του είδους που το έπαιζαν πριν 20 χρόνια;
Οι Ιταλοί εδώ δεν μας δίνουν τίποτα το καινούριο και σίγουρα μετά από πέντε κυκλοφορίες κάτι πιο καλό θα περίμενε κανείς αλλά τίποτα. Κλασσικά ίδια πράγματα στο Power, κλασσικά RIffs με σημεία drums γρήγορα μελωδικά και κοφτά. Η φωνή του εν λόγω τραγουδιστή δεν μου άρεσε καθόλου και σίγουρα δεν ταιριάζει με το είδος που λέγεται power.
Δεν είμαι προκαλυμμένος μη σας φανεί αυτό απλά σε τέτοιο είδος δεν δέχομαι να ακούω πράγματα που έπαιζαν άλλοι παλαιότερα και οι οποίοι παλαιότεροι όπως Gamma Ray έχουν εξελίξει τον ήχο τους και συνεχίζουν, άλλα καινούρια η παλαιότερα groups να μένουν στάσιμα στα ίδια και στα ίδια. Δυστυχώς δεν μπορώ να το δεχτώ, όποτε οι Highlord δεν με αγγίζουν καθόλου.
3/10
Θοδωρής Μακρής
[email protected]
