Για όποιον – λέμε τώρα – είχε αναρωτηθεί πως ακριβώς θα ήταν οι AC/DC αν ήταν Γερμανοί, την απάντηση έρχονται να μας δώσουν οι Ohrenfeindt. Riff κλασσικού rock τύπου από το πρώτο κιόλας κομμάτι. Μπορεί να μην καταλαβαίνω ούτε στο τόσο τους στίχους – εδώ δεν μπορώ να προφέρω τους τίτλους των κομματιών – αλλά η μουσική βγάζει αυτή την αυθεντικότητα που πρέπει. Μπορεί η επιρροή των AC/DC να είναι ξεκάθαρη αλλά το αποτέλεσμα έχει ταυτότητα και – ευτυχώς – τα φωνητικά έχουν προσωπικό χαρακτήρα, χωρίς να προσπαθούν να μιμηθούν τα ουρλιαχτά του Bon Scott. Τo “Jelzt oder nie” είναι κάπως πιο alternative σε σχέση με τα δύο πράγματα. Γενικά αυτό που μου κίνησε το ενδιαφέρον είναι πως η παραγωγή του δίσκου δεν έγινε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των Αυστραλών rockers. Το “Auf Die Fresse Ist Umsonst” έχει λιγότερα πρίμα στον ήχο, και γενικά το αποτέλεσμα είναι κάπως πιο “βαρύ”. Η πρώτη μπαλάντα του δίσκου με τίτλο “Prinzessin”, κάνει την εμφάνιση της και εκπλήσσομαι όταν αντιλαμβάνομαι πως πρόκειται για instrumental κιθαριστικό σόλο. Το βρήκα εξαιρετικά έξυπνο, ατμοσφαιρικό και πρωτότυπο αφού δεν αναλώθηκαν στο να γράψουν μία love ballad πάνω στις ίδιες ιδέες που κυριαρχούν εδώ και μια 20ετία. Συνεχίζοντας την ακρόασή μου, σημειώνω πως η μελωδία του refrain στο “Egal” μου έμεινε στο κεφάλι και δύσκολα ξεκόλλαγε. Το “Prokastinations-Blues” είναι η πρώτη blues σύνθεση, τύπου “She’s Got The Jack”. Αργό και ερωτικό – ακόμα και αν δεν μπορώ προσωπικά να νοιώσω “ερωτικά” με αυτή τη γλώσσα – με τα φωνητικά να έχουν το απαραίτητο ηχόχρωμα για να συμπληρώνουν την ατμόσφαιρα. Φυσικά έπεσε και μια σολάρα στην κιθάρα, κομμένη και ραμμένη πάνω στο κομμάτι. Το “Durch die Nacht” είναι μια ακόμη μπαλαντοειδής σύνθεση, με φωνητικά αυτή τη φορά. Έξω όμως από τα νερά της κλασσικής rock, είναι κάπως πιο καψούρικη-new wave φάση. Συνοψίζοντας, μπορώ να πω πως δεν περίμενα να γουστάρω τόσο πολύ έναν τέτοιο δίσκο. Έχοντας μπουχτίσει από κόπιες των AC/DC περίμενα ν’ ακούσω μία ακόμη. Οι Ohrenfeindt φαίνεται να έχουν διαμορφώσει δικό τους χαρακτήρα και εκτιμώ βαθύτατα που κράτησαν τη δική τους γλώσσα στους στίχους τους. Ακούστε το “Auf Die Fresse Ist Umsonst” χωρίς προκαταλήψεις. Είναι πραγματικά ένα πολύ καλό άλμπουμ, γεμάτο εκπλήξεις.
8.5/10
Ντένια Παλαιολόγου
