Έχει χρειαστεί στο παρελθόν να θέσω την άποψή μου για τα κιθαριστικά projects και τους instrumental δίσκους βιρτουόζων μουσικών. Συνοπτικά, πλέον είναι πολύ δύσκολο αυτό το χωράφι, τόσο λόγω υπερπληθώρας εκφραστών μέσω τον διαδικτυακών μέσων, όσο και λόγω του επιπέδου που έχει χτυπήσει πλέον ταβάνι. Το πρώτο έχει ως φυσικό αποτέλεσμα την ανακάλυψη εκπληκτικών παικτών που έχουν ωθήσει αυτήν την κατηγορία σε πολύ υψηλά παικτικά, τεχνικά αλλά και συνθετικά μουσικά επίπεδα αλλά ταυτόχρονα έχει κουράσει και «κάψει» το εν λόγω ιδίωμα με τόνους κακής, μέτριας, ανούσιας, άχρωμης μουσικής.
Αυτό με φέρνει στο ερώτημα, πριν προβείς/προβώ στην διαδικασία να παρουσιάσεις μια καθαρά one-man band κιθαριστική κυκλοφορία, έχεις/έχω σκεφτεί τι θα προσθέσω ή θα φέρω στο μουσικό τραπέζι σαν άποψη με το παίξιμό μου, το χρώμα μου, τις συνθέσεις μου και το κατά πόσο είμαι σε θέση να το κάνω αυτό μόνος μου; Θεωρητικά, αυτό θα πρέπει να ισχύει για όλα τα είδη και τις κατηγορίες και μέχρι ένα βαθμό όντως ισχύει. Με την μόνη διαφορά ότι εδώ πρωταγωνιστής είναι ο εκάστοτε κιθαρίστας, δεν υπάρχει μία φωνή που με όσα αυτή φέρνει μαζί της προσδίδει ταυτότητα και χρώμα, δεν υπάρχουν σημεία όπου το κάθε ένα μέλος ξεχωριστά θα αναλάβει να τονίσει, να αναδείξει τον εαυτό του ή μέσω αυτού την ίδια την σύνθεση. Όλα αυτά πρέπει να τα φροντίσει πλέον ένας, ενώ παράλληλα πρέπει να κρατήσει το ενδιαφέρον και να κερδίσει τον ακροατή με κύριο μέσο τις κιθαριστικές μελωδίες και τα solos/leads.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, από τους άπειρους εκφραστές, καλλιτέχνες και μουσικούς στο συγκεκριμένο είδος, λίγοι είναι τόσο ταλαντούχοι ώστε να φέρουν εις πέρας αρχικά την αποστολή και ακόμα λιγότεροι όσοι το κάνουν με απόλυτη επιτυχία. Επειδή όμως μακρυγορώ, δυστυχώς δεν είναι για όλους αυτός ο χώρος. Δεν αρκεί να είσαι καλός τεχνικά σε δύο ή τρία πράγματα, πρέπει αυτά να βγάζουν νόημα, να έχουν ροή, λόγο ύπαρξης και να αποσκοπούν κάπου, πέρα από το απλά να γεμίζουν το κενό κάτω από μία πρόχειρη σύνθεση. Επίσης, αντιλαμβάνομαι πλήρως το πόσο μεγάλη ευκολία παρέχουν τα ψηφιακά μέσα στην μουσική πλέον, ειδικά στο κομμάτι των τυμπάνων αλλά πραγματικά κάποιες φορές είναι προτιμότερο να απευθύνεσαι σε κάποιον που γνωρίζει τι και πως πρέπει να γίνει.
Όλα τα παραπάνω λοιπόν προβλήματα βρίσκουν πρακτική εφαρμογή στο “Earthscapes” του Xavier Boscher. Πρόχειρες συνθέσεις, τις περισσότερες φορές κακοστημένες, με πολύ έντονα προβλήματα στο χρονικό/ρυθμικό κομμάτι των τυμπάνων, με ιδιαίτερα άσχημες αστοχίες θα μπορούσα να πω σε σημεία. Χρονικά παράδοξα που δυστυχώς δεν είναι prog στοιχεία αλλά τραγικά έντονα λάθη. Αδυναμία σταθερής χρονικής πάντα σχέσης κιθαριστικών riffs με το ρυθμικό μέρος των τυμπάνων που έχουν σαν αποτέλεσμα καθόλη την διάρκεια της ακρόασης να νιώθεις πως όλα βρίσκονται σε διαρκή κίνηση, πως όλα είναι στον αέρα και δεν ακούει ο ένας τον άλλο. Διάσπαρτα καλά riffs εδώ και εκεί, κάτι που ισχύει και για κάποιες μελωδίες ή σημεία στο σύνολό τους, τίποτα όμως ικανό να σου τραβήξει το ενδιαφέρον περισσότερο από την δεδομένη στιγμή.
Δυστυχώς το ίδιο εντοπίζεται και στο ουσιαστικότερο κομμάτι, αυτό των solos. Είμαι ιδιαίτερα φίλος της απλότητας σε τέτοιες δουλειές αλλά εδώ περνάμε σε εντελώς άλλη φάση. Όταν ακόμα και η απλότητα αδυνατεί να επιφέρει μελωδίες, φράσεις ή και συναισθήματα τα οποία θα σε κερδίσουν, τότε κάτι γίνεται λάθος και είναι απλά νότες σε τυχαία σειρά. Δεν θα επεκταθώ σε πιο τεχνικά σημεία στον δίσκο που όπως ανέφερα και παραπάνω, πρέπει να βγάζουν νόημα και να έχουν λόγο ύπαρξης. Α, και τονική σχέση, αρμονία, δεν πάνε όλες οι νότες με όλες, δεν τρέχουμε σκάλες τυχαία αδιαφορώντας για το chord progression και ναι, νιώθω από prog.
Παρόλη την μικρή του διάρκεια, το “Earthscapes” με κούρασε και έχασε το όποιο ενδιαφέρον μου από το πρώτο κιόλας κομμάτι, με αποτέλεσμα να προσπαθώ να δώσω μια ευκαιρία στο κάθε επόμενο, το οποίο με την σειρά του είχε την ίδια ακριβώς ίσως και περισσότερη επίδραση από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Ίσως την επόμενη φορά.
5/10
Κωνσταντίνος Μάρης
constantinemaris@gmail.com
