Τα ορχηστρικά albums δεν τα έχω σε εκτίμηση. Άντε να αντέξω ένα ορχηστρικό κομμάτι σε album ενός βιρτουόζου. Άντε δύο. Ολόκληρο album όμως; Από σπάνια ως ποτέ. Τα χωρίζω σε αυτά που είναι γραμμένα από μουσικούς για ακροατές και αυτά που είναι γραμμένα από μουσικούς για μουσικούς ή ακόμη χειρότερα για τους ίδιους τους εαυτούς…
Ο Vitalij λοιπόν έκανε όνομα αρκετά χρόνια πριν με τους Artension που έπαιζαν ένα αρκετά αξιοπρεπές progressive. Σημεία ζωής έχουν να μας δώσουν από το 2004 και το “Future World” που δεν ήταν και το καλύτερό τους album. Σαν solo καλλιτέχνης φτάνει με το “Progression” στην δέκατη δουλειά του την οποία όμως χωρίζει ένα διάστημα δώδεκα ετών από την προηγούμενη κυκλοφορία του “12 Months Of The Year”.
Εντυπωσιακό λοιπόν το “Progression”, το οποίο δεν έχει βέβαια και καμία σχέση με progressive μιας και είναι αμιγώς νεοκλασικό. Ο Vitalij πλαισιώνεται από μια πλειάδα μουσικών και αρκετούς κιθαρίστες. Παρουσιάζει δέκα συνθέσεις άρτια εκτελεσμένες με ίσως πιο ενδιαφέρουσα την “Revolution/Evolution” αλλά και το “Whispers From Beyond”.
Ποιο όμως είναι το ζουμί; Το ζουμί είναι ότι δεν μου έμεινε τίποτα από αυτό το album. Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να πω να πιστέψω ότι γυρνάει ο μεταλλάς στο σπίτι του μετά από μια δύσκολη μέρα, ανοίγει μια μπύρα και λέει «τώρα ας αράξω ακούγοντας το “Progression”». Αν μαθαίνεις πλήκτρα θα το βρεις ενδιαφέρον. Αν όχι, θα το βρεις αδιάφορο. Είναι το “Progression” ένα άρτιο album; ΝΑΙ. Υπάρχει περίπτωση να το ξανακούσω αφού γράψω αυτές τις γραμμές; ΟΧΙ.
5/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
