Και τελικά η έκπληξη αυτού του μήνα προέρχεται για άλλη μια φορά από τα πάτρια εδάφη. Μετά από αρκετά χρόνια απουσίας από τον χώρό και έχοντας μείνει μόνο με ένα από τα αρχικά μέλη στο σχήμα, οι Nightfall κυρίες και κύριοι ξαναχτυπούν. Και τι επιστροφή! Προσωπικά, ακόμη προσπαθώ να μαζέψω τα σαγόνια μου από το πάτωμα, ενώ το αριστερό μάτι μόλις επανήλθε.
Φυσικά κανείς δεν μπορούσε να περιμένει κάτι λιγότερο από τη συγκεκριμένη μπάντα, όχι μετά από τέτοιο παρελθόν. Ας μου επιτραπεί να πω καταρχάς ότι αγγίζει την ποιότητα του “Lesbian Show” σε μια πιο ώριμη εκδοχή, θεωρώντας το αυτόματα μια από τις πιο αξιόλογες δουλειές της μπάντας. Τα κομμάτια είναι απλά το ένα καλύτερο από το άλλο. Προσεγμένα, καλοδουλεμένα και κυρίως τόσο απολαυστικά σκοτεινά που κανείς δεν μπορεί να τα ακούσει μόνο μια φορά! Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το πόσο έχουν βελτιωθεί τα φωνητικά του κύριου Καραδήμα από την τελευταία φορά που άκουσα δουλειά του.
Πολύ όμορφα πράγματα λοιπόν. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ακριβώς κάποιο highlight, καθώς όπως προείπα ο δίσκος κρατάει σταθερή την ποιότητα του, χωρίς παρ’ όλα αυτά να καταφέρω να ξεκολλήσω από το “Astronomica/Saturnian Moon”, το αρκετά διαφορετικό “The Criterion” και την κομματάρα “The Thirty Tyrants”. Για να πω και την αμαρτία μου βέβαια, ο δίσκος μου έφερε στο μυαλό από τη μια τους Dimmu Borgir και από την άλλη λίγο τους Rotting Christ αλλά μάλλον (για το δεύτερο) θα φταίει ο κλασικός πλέον ελληνικός ήχος, οι επιρροές όμως δεν είναι διόλου κακό να φαίνονται. Τρία ζήτω για τους Nightfall!
8,5/10
Αγγελική Καπίρη
[email protected]
