Γάλλοι οι επόμενοι που παρέλασαν στα ακουστικά μου. Οι Checkmate μας προσφέρουν απλόχερα το “Immanence”, το οποίο ανοίγει με το “Days Slip By” το οποίο δεν αργεί να με κερδίσει. Με ήχους που μου θυμίζουν μια μίξη Gojira και Protest The Hero, οι Γάλλοι μου κίνησαν το ενδιαφέρον. Το “Fake Golden Kingdom” κινείται σε πιο κλασσικούς ήχους αλλά και πάλι δεν απογοητεύει τον ακροατή. Τα “καθαρά” μέρη των φωνητικών δίνουν μια εξαιρετική ατμόσφαιρα και το groove στις παύσεις σου δημιουργούν την ανάγκη να κουνιέσαι πέρα-δώθε. Φυσικά η μελωδία με την οποία κλείνει το κομμάτι είναι το μεγάλο αποκορύφωμα και μου δίνει το ευχάριστο αποτέλεσμα που επιζητούσα. Το “Invictus” μου θύμισε λίγο hardcore-ιά από το ξεκίνημα, χωρίς αυτό να είναι κακό. Ήδη ήμουν πολύ πωρωμένη με αυτό που άκουγα επομένως δεν με χάλασε καθόλου. Περίπου ένα λεπτό πριν το τέλος οι Checkmate μου έδειξαν τις προθέσεις τους, αλλάζοντας τελείως το κομμάτι και θυμίζοντας στους ακροατές πως παίζουν αυτό το «κάτι διαφορετικό». Το “I.M.A.” ξεκινά με πιο ανάλαφρους ήχους στις κιθάρες και τα πρώτα φωνητικά μπαίνουν με τον αναμενόμενο τρόπο. Σε σχέση με ό,τι άκουσα μέχρι στιγμής το κομμάτι δεν είναι και η καλύτερη/αντιπροσωπευτική σύνθεσή τους. Στο νούμερο 5 ένα interlude με τίτλο “Moving Backwards…” που ανοίγει την πόρτα στο “…Despite The Years” που έρχεται μετά. Ένα ακόμα σε γενικές γραμμές δυναμικό κομμάτι, χωρίς όμως κάτι συγκεκριμένο που να μου έκανε εντύπωση και να πρέπει να αναφέρω. Η εισαγωγή του “A Maze” μ’ άρεσε πάρα πολύ. Είχε έτσι αυτό το λίγο πιο «προχώου» στοιχείου. Αλλά και η συνέχειά του ήταν πολύ καλή. Βέβαια τα τελευταία 4 κομμάτια ήταν πιο χωμένο στη hardcore-ίλα, και ίσως αυτό είναι που με χάλασε κάπως, αλλά υποθέτω πως οι οπαδοί του είδους του δεν θα έχουν κάποιο πρόβλημα! Το σόλο προς το τελευταίο μέρος ήρθε για να μου δείξει τι μπορούν να κάνουν οι Checkmate και τι έμπνευση υπάρχει στο μυαλό αλλά και στα χέρια τους. Ο δίσκος κλείνει με το “By Any Means Necessary” που παρόλο την εισαγωγή του δεν αποτελούσε τελικά την μπαλάντα του δίσκου όπως περίμενα. Ήταν επίσης χώσιμο, όπως όλα τα υπόλοιπα. Σε μία σύνοψη, γούσταρα πάρα πολύ τη μουσική όπως και τα φωνητικά –πού ήταν ανεχτά για το μέσο αυτί κάφρικα-. Ένα καλό λόγο θα πω και για τα λιγοστά –αλλά υπαρκτά- φωνητικά των κομματιών τα οποία δεν μπήκαν στο τρυπάκι να γίνουν φλώρικα. Ίσα ίσα, ήταν εκεί για να δώσουν μια πιο alternative ατμόσφαιρα στις συνθέσεις κάτι που μου προκάλεσε ιδιαίτερο θαυμασμό. Συνοψίζοντας, ωραία δουλειά, στιβαρή και σίγουρα απολαύσιμη. Ρίχτε μια ακρόαση.
8/10
Ντένια Παλαιολόγου
