Είμαι στην φάση του “τι στο καλό είναι αυτό που ακούω αυτή τη στιγμή;”. Μόνο μπάσο και ντραμς σε αυτό το project, με 300 τεχνικές φυσικά ο μπασίστας και άλλα 700 εφέ. Έχει την πλάκα του, κυρίως γιατί φτάνω και ακούω κάτι τελείως διαφορετικό. Κάποιος που θα επιλέξει να δώσει μια ευκαιρία σε ένα κομμάτι όπως το “Elixir”, να μην περιμένει κάτι παραπάνω από ακατέργαστους μυστηριώδεις progressive ήχους. Δεν ξέρω αν ο δίσκος βασίζεται σε αυτοσχεδιασμούς, ή αν όντως οι δύο συγκεκριμένοι μουσικοί συνθέτουν αυτά που παίζουν, αλλά σίγουρα μιλάμε για ένα άκουσμα το οποίο πολλού μουσικοί θα εκτιμήσουν – κυρίως όσοι έχουν πάθος με τον εναλλακτικό τρόπο μπασοπαικτικής – . Κάθε σύνθεση είναι μια έκρηξη, τεχνικής, αυθορμητισμού και πάθους, χωρίς το ένα κομμάτι να είναι κόπια του προηγούμενου. Πάρτε για παράδειγμα το “Tubes” και συγκρίνετέ το , με τα τρία που προηγούνται αυτού. Δεν πρόκειται να το εκθειάσω μόνο και μόνο επειδή είναι διαφορετικό, αλλά θέλω να αναγνωρίσω πως στην εποχή που πουλάει το εύκολο, οι κύριοι αυτοί κάνουν μια προσπάθεια θέτοντας τους δικούς τους κανόνες στη μουσική τους και όχι τους κανόνες που επιβάλλουν οι σύγχρονες δισκογραφικές. Μέγα highlight του δίσκου ήταν το “Show Me The Gold” που μου έκανε εντύπωση ίσως περισσότερο από όλα.
8.5/10
Ντένια Παλαιολόγου
