Ψιλόgrind κατάσταση αυτή τη φορά, αλλά και πάλι βουτηγμένη στην καφρίλα, οι Honduran από τα πρώτα δύο κομμάτια έδειξαν ακριβώς τι γουστάρουν να παίζουν. Ξύλο και χτύπημα βλέπω στο κατακάθι το καφέ τους και δεν νομίζω να πέφτω έξω. Οι φίλτατοι φαίνεται είναι πολύ ώριμοι όσων αφορά το στυλ που παίζουν. Τα κομμάτια είχαν όλα πολύ ωραία συνοχή και οι αλλαγές ανάμεσα στα θέματα ήταν κάμποσο προσεγμένες. Απ’ την άλλοι παρόλο που αυτό που ‘άκουγα μ’ άρεσε δεν μπορώ να πω πως υπήρξε κάτι που στα αυτιά μου τους ξεχώριζε. Η εισαγωγή του “The Corpse” ήταν μια ένδειξη διαφορετικότητας, τουλάχιστον τα πρώτα πενήντα δευτερόλεπτα. Για πότε έφτασα στο έβδομο κομμάτι ούτε που το κατάλαβα. Όχι, δεν ήμουν τόσο εκστασιασμένη από την ακρόαση που έχασα την αίσθηση του χρόνου, απλά κανένα τους κομμάτι δεν ξεπερνά το τρίλεπτο. Και ευτυχώς δηλαδή γιατί δεν υπάρχει και η τρομερή έμπνευση ώστε να καλυφθεί το χρονικό περιθώριο. Το ενδιαφέρον μου δεν άργησα να το χάσω. Κατάλαβα πως είχα ακούσει ότι χρειαζόμουν για να καταλάβω τι μπορούν να δώσουν οι τύποι. Κάθε κομμάτι κομμένο και ραμμένο στην ίδια γραμμή. Αλλά δεν φταίνε αυτοί, στοιχείο του είδους είναι, οπότε δικαιολογούνται. Τα ψιλόbreak/half tempo σημεία των συνθέσεων άξιζαν αρκετά, αν εστιάσει κανείς στο groove που διαθέτουν. Γενικά όμως χλιαρά τα συναισθήματα, κυρίως γιατί βλέπω ότι τεχνική υπάρχει, αλλά οι Honduran δεν τολμούν να παίξουν κάτι «δικό τους». Επειδή όμως μια σωστή κριτική πρέπει να είναι αντικειμενική, ομολογώ πως για το είδος που παίζουν είναι σίγουρα πολύ καλοί, τα φωνητικά με την απαραίτητη δόση φλέματος και τα όργανα με τον κατάλληλο τρόπο παιξίματος.
7/10
Ντένια Παλαιολόγου
