Εντός των πολυάριθμων μηνιαίων αναθέσεων μου, σίγουρα θα υπάρχει τουλάχιστον μια μπάντα η οποία θα κρίνει πιο σκόπιμο να μου επισυνάψει δεκαεφτά φωτογραφίες του merch της, πέντε ομαδικές φωτογραφίες των μελών της καθώς και έξι πορτρέτα της γάτας του τραγουδιστή της, παρά να μου στείλει απλά το βιογραφικό της συνοδευόμενο από λίγες πληροφορίες αναφορικά με τον νέο της δίσκο. Σε περιπτώσεις σαν και αυτή, το μοναδικό πράγμα όπου μπορώ να κάνω είναι να εναποθέσω όλες μου τις εναπομείναντες ελπίδες στην πασίγνωστη και πολυαγαπημένη μας διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια του metal, η οποία, για μια ακόμη φορά, με έβγαλε από τη δύσκολη θέση.
Με καταγωγή από την Νορβηγία και έτος ίδρυσης το 1999, οι Diskord μόλις κυκλοφόρησαν το τρίτο studio album τους, με τίτλο “Degenerations”, καθότι, κατά πως φαίνεται, δε μας λυπούνται ούτε λίγο. Απλά, λιτά και απέριττα, το μουσικό ύφος της εν λόγω μπάντας θα μπορούσε να περιγραφεί ως death metal χωρίς καμία απολύτως τεχνική, αισθητική και ιδιαιτερότητα. Με τη παρούσα σύνθεσή τους να αποτελείται από τους Hans Jørgen Ersvik (drums και φωνητικά), Eyvind Wærsted Axelsen (μπάσο και φωνητικά) καθώς και Dmitry Soukhinin (κιθάρα και φωνητικά), οι Diskord, μετά από εννιά χρόνια δισκογραφικής σιωπής, φαίνεται, καλώς ή κακώς, να επιστρέφουν στον ακραίο ήχο.
Όλοι οι μεταλλάδες έχουμε ακούσει τουλάχιστον ένα εκατομμύριο φορές στη ζωή μας πως η metal μουσική είναι «απλά θόρυβος». Πολλοί στην αρχή εκνευριζόμασταν και παραθέταμε πληθώρα επιχειρημάτων προκειμένου να αποδείξουμε το αντίθετο, πολλοί μετά από ένα σημείο αδιαφορούσαμε και ουδεμία σημασία δίναμε, ενώ οι Diskord, ωσάν πρωτοπόροι, αποφάσισαν να επιβεβαιώσουν αυτή τη φράση μέσω της μουσικής τους. Αν αποφάσιζα να είμαι ευγενική και διπλωμάτισσα, θα έλεγα πως το στυλ της συγκεκριμένης μπάντας είναι άκρως εκκεντρικό, ενώ, από την άλλη, αν επέλεγα να πω απλά την αλήθεια, θα έλεγα πως το στυλ της είναι άκρως ενοχλητικό. Όπως και να χει, το μόνο σίγουρο είναι πως τα αυτιά μου δεν με ευγνωμονούν γι αυτό που μόλις τα ανάγκασα να ακούσουν.
Η πραγματικότητα είναι πως δεν αρέσκομαι στο να «θάβω» τους δίσκους όπου καλούμαι να ακούσω καθώς και να συντάξω κριτική γι’ αυτούς, καθότι σέβομαι και εκτιμώ την προσπάθεια όπου καταβάλουν οι εκάστοτε καλλιτέχνες. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, έχω βάσιμες υποψίες πως όλες οι προσπάθειες οι οποίες καταβλήθηκαν από μέρους των Diskord ήταν επικεντρωμένες στο να παραχθεί κάτι ασύλληπτα άτεχνο και κακόγουστο. Είναι συγκλονιστικός ο τρόπος κατά τον οποίο ολόκληρος ο δίσκος αποτελείται μονάχα από ακανόνιστους και δυσάρεστους ήχους και, λυπάμαι, αλλά δεν έχω να παραθέσω τίποτα το θετικό για κανένα τραγούδι όπου περιέχεται εντός αυτού. Η βαθμολογία του “Degenerations” είναι συμβολική επειδή χρειάστηκα δύο παυσίπονα προκειμένου να μου περάσει ο πονοκέφαλος μετά την ακρόασή του.
2/10
Κατερίνα Νίκου
[email protected]
