Τους Πορτογάλους Processofguilt ομολογώ ότι δεν τους ήξερα, αν και το “Slaves Beneath The Sun” είναι η πέμπτη τους δουλειά. Και δεν τους ήξερα γιατί το doom/sludge που παίζουν, δεν είναι και το πιο αγαπημένο μου είδος (σ.σ.: μη βαράτε). Επειδή όμως θεωρώ τον εαυτό μου αντικειμενικό ακροατή (σ.σ.: τρομάρα μου), άκουσα το δίσκο με τη δέουσα προσοχή και χωρίς προκαταλήψεις. Πάμε να δούμε τα πράγματα λίγο αναλυτικότερα.
Το πρώτο τραγούδι του δίσκου ονόματι “Demons”, καταφέρνει να σε βάλει στο ζοφερό κόσμο των Processofguilt με χαρακτηριστική ευκολία. Βαρύ κι ασήκωτο, με ένα έρπον, μονότονο riff, να σβήνει την οποιαδήποτε φωτεινή αχτίδα. Το “Scars” που ακολουθεί, συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο με τα growls του τραγουδιστή/κιθαρίστα Hugo Santos να βρίσκονται σε πρώτο πλάνο. Ο τύπος φαίνεται πως ό,τι τραγουδάει, το εννοεί με την κάθε του ανάσα. Το κακό είναι ότι εμμένει στα λεγόμενα «σκισμένα» φωνητικά καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου, πράγμα που καταντάει λίγο κουραστικό από ένα σημείο κι έπειτα.
Συνέχεια με το “Victims” και το μοτίβο δεν αλλάζει ούτε στο ελάχιστο. Αποπνικτική ατμόσφαιρα που εντείνεται πάλι από τα πνιγηρά riffs και το fuzz-αριστό μπάσο. Τα σχεδόν δέκα λεπτά του ομώνυμου τραγουδιού που ακολουθεί, περνούν βασανιστικά αργά. Μονοτονία και πάλι μονοτονία, κάτι που συνεχίζεται και στα επόμενα δύο τραγούδια, τα “Breathe” και “Host”.
Ίσως οι οπαδοί των Godflesh και λοιπών τέτοιων συγκροτημάτων, να μη συμμεριστούν την άποψή μου όσον αφορά το “Slaves Beneath The Sun” και να βρουν ενδιαφέροντα σημεία στο δίσκο, γι’ αυτό τους προτρέπω να του δώσουν μια ευκαιρία. Οι υπόλοιποι, μάλλον θα σπαταλήσετε το χρόνο σας.
5/10
Στάθης Παντιώρας
[email protected]
