Η πρώτη μου επαφή με τους Ουαλούς Holding Absence ήταν στην πρώτη καραντίνα και συγκεκριμένα με το κομμάτι “Gravity”. Κεραυνοβόλος έρωτας με το που άκουσα το ρεφρέν. Το σχήμα μας παρουσιάζει τον δεύτερο δίσκο με τίτλο “The Greatest Mistake Of My Life” μέσω της SharpTone Records. Την μπάντα αποτελούν οι Lucas Woodland στα φωνητικά και τα πλήκτρα, Scott Carey στις κιθάρες, Ashley Green στα τύμπανα και τον Benjamin Elliott στο μπάσο (μόνο στο κομμάτι της περιοδείας).
Ο δίσκος ξεπέρασε τις τρεισήμισι εκατομμύρια ακροάσεις συνολικά στις ψηφιακές πλατφόρμες στην πρώτη βδομάδα της κυκλοφορίας του, καθώς επίσης και την πρώτη θέση στο iTunes UK Rock Chart και εξίσου υψηλές σε αντίστοιχα charts. Από το εξώφυλλο και μόνο διαβάζοντας το “SharpTone Records presents…” προβλέπεται το προσωπικό έπος των Holding Absence. Από το εισαγωγικό ορχηστρικό ιντερλούδιο “Awake” σαν τίτλους αρχής, περνάμε δυναμικά στο “Celebration Song”. Μελωδικό, μελαγχολικό, νοσταλγικό, μας προϊδεάζει για το ύφος του υπόλοιπου άλμπουμ.
Σε παρόμοια μοτίβα τα “Curse Me With Your Kiss” (το οποίο δεν με τρέλανε ωστόσο τόσο πολύ) και “Afterlife” (δεύτερο single συν μουσικό βίντεο) του οποίου το ρεφρέν είναι το λιγότερο εξαιρετικό. Το προσωπικά αγαπημένο “Drugs And Love” ξεχώρισε για μένα από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα με πιο στενάχωρο τόνο τόσο σε μουσική όσο και σε φωνητικά. Σε πιο αργούς ρυθμούς το “In Circles” (τελευταίο single συν μουσικό βίντεο) που δεν μου έκανε ιδιαίτερα κλικ και η ευχάριστη έκπληξη των λίγο πιο φορτωμένων με distortion φωνητικών από τον Woodland στο “Nomoreroses”. Από το “Beyond Relief” ξεκίνησε η προώθηση του δίσκου καθώς είναι το ηγετικό single. Απαλό σε γενικές γραμμές, δεν διαφέρει τόσο σε σχέση με τα υπόλοιπα κομμάτια.
Από εδώ και πέρα ξεκινάνε τα βαριά, και εννοώ βαριά συναισθηματικά, στιχουργικά, μελωδικά, ατμοσφαιρικά, και με τον τρόπο τους συνθετικά. “Die Alone (In Your Lover’s Arms)” και η ένταση στο ρεφρέν με έκανε να ανατριχιάσω σε συνδυασμό με την ανάγνωση των στίχων, και ακόμη περισσότερο η τουλάχιστον σαγηνευτική ερμηνεία της αδερφής του Woodland στο κομμάτι των φωνητικών. Με διαφορά το καλύτερο και δυνατότερο κομμάτι του δίσκου. Και το συναισθηματικό βάρος συνεχίζει με το μεγαλύτερο κομμάτι που έχει γράψει η μπάντα μέχρι σήμερα, το “Mourning Song”, με διάρκεια εφτά λεπτά. Τα λόγια αδυνατούν να περιγράψουν αυτό που ζεις στα τελευταία τέσσερα κομμάτια (συν τα ορχηστρικά “Phantoms” και το ομότιτλο σόλο πιάνο φωνή που κλείνει τον δίσκο).
Ένας δίσκος που οι λάτρεις του μελωδικού post-hardcore/alt-rock πρέπει να ακούσουν πάση θυσία. Ξεπέρασαν τον εαυτό τους μόλις στην δεύτερη κιόλας δισκογραφική δουλειά, οπότε μπορείτε να φανταστείτε που θα οδεύσουν στο μέλλον με βεβαιότητα.
8/10
Γιάννης Σεβίλογλου
giannisseviloglou@gmail.com
