Οι εγχώριοι Scar Of The Sun μας παρουσιάζουν πέντε χρόνια μετά το “In Flood” του 2016, το τρίτο τους άλμπουμ με τίτλο “Inertia” μέσω της Napalm Records, καθώς η μπάντα υπέγραψε πριν λίγους μήνες με την αυστριακή δισκογραφική. Η μπάντα έχοντας ελάχιστες αλλαγές μελών από την ίδρυσή της το 2004, πλέον, και εδώ και αρκετά χρόνια αποτελείται από τους Terry Νίκα στα φωνητικά, Alexi Χαραλάμπους και Greg Ελευθερίου στις κιθάρες, Παναγιώτη Γατσόπουλο στο μπάσο και Θάνο Παππά στα τύμπανα.
Την ηχογράφηση και την μίξη ανέλαβε ο ίδιος ο Νίκας στα Zero Gravity Studios στην Αθήνα, ενώ το mastering ανέλαβε ο θρυλικός Jens Bogren (Opeth, Katatonia, Dimmu Borgir) στα Fascination Street Studios στην Σουηδία. Το εξώφυλλο του δίσκου βρίσκεται σε παρόμοια αισθητική με αυτά των υπόλοιπων κυκλοφοριών της μπάντας, και όσο κι αν δεν μου έκανε κλικ, σίγουρα φαίνεται πολύ ενδιαφέρον.
Το εισαγωγικό και ορχηστρικό “Hydrogen” δίνει μια πολύ καλή αίσθηση για την αρχή του δίσκου, ενώ στη συνέχεια μπαίνει το ομότιτλο κομμάτι όπου πραγματικά φαίνεται ήδη η άριστη δουλειά στο post-production, συγχορδίες που θυμίζουν αυτές των Leprous και κάποια αξιόλογα πιο βαριά riffs στη συνέχεια, καθώς και ένα αξιοπρεπέστατο σόλο. Η εισαγωγή του “I Am The Circle” φέρνει πιο πολύ στο melodeath αλλά η συνέχεια έρχεται πιο πολύ σε heavy/power θέματα με εξαίρεση τα φωνητικά. Παρόμοιος τύπος μεγαλοπρεπούς χορωδιακού ρεφρέν όπως και στο ομότιτλο κομμάτι.
Μέχρι στιγμής, το “Quantum Leap Zero I: Torque Control” μου έκανε καλύτερη εντύπωση από τα υπόλοιπα λόγω της ενδιαφέρουσας δομής και μελωδικότητας του, ωστόσο, το “Quantum Leap Zero II: Transition To Turbulence” δεν μπορώ να πω ότι μου έκανε το ίδιο κλικ. Σε ύφος μελωδικού power ballad το “Oxygen”, ήπια αρχή και ένα δυναμικό τέλος. Κάπου στο “The Fallible Experiment”, το κομμάτι από το ένα αυτί μπήκε κι απ’ το άλλο βγήκε δυστυχώς. Δεν ξέρω τι ακριβώς με έκανε να αποσπάσω την προσοχή μου αλλά ήθελε κάποιες πικάντικες πινελιές ακόμα για μένα θαρρώ.
Τα ίδια πάνω κάτω και για το “Quantum Leap Zero III: Thrust”, με μόνη διαφορά ότι εκτίμησα το κύριο riff αλλά μέχρι εκεί. Τα ίδια και στο “Singularity Collapse”, τα ίδια και στο “Zenith To Minos”, τα ίδια και στο “Anastasis”. Κάπου πιστεύω για μένα χάθηκε η ορμή και η διαφορετικότητα ανάμεσα στις αλλαγές και των κομματιών αλλά και μέσα σε αυτά. Αναμφίβολα εξαιρετική δουλειά σε μίξη και master αλλά συνθετικά περίμενα να με κερδίσουν περισσότερα πράγματα από τους Scar Of The Sun στο “Inertia”.
5/10
Γιάννης Σεβίλογλου
giannisseviloglou@gmail.com
