AlbumsΚριτικές

Ozzy Osbourne – Ordinary Man (Epic)

[Option A]
Δέκα ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Prince Of Darkness είχε κυκλοφορήσει το τελευταίο του άλμπουμ. To “Scream” είχε λάβει τότε διθυραμβικές κριτικές από τα μέσα, και όχι άδικα αν δέχεστε την γνώμη μου.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την προσφορά αυτού του ανθρώπου στην μουσική που ακούμε. Συνεργασίες με τους μεγαλύτερους κιθαρίστες, sex, drugs and rock & roll, ιστορίες που έχουν μπει στο πάνθεον και έχουν απεικονιστεί σε ταινίες, reality για την ζωή της οικογένειας του όταν κανένας άλλος δεν το είχε κάνει και πάνω από όλα, τραγουδιστής για το συγκρότημα που πενήντα χρόνια πριν έβαλε τον θεμέλιο λίθο για την λόξα, την παράνοια, τον εθισμό, την λατρεία μας. Το heavy metal.

“Ordinary Man” λοιπόν και θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί το γιατί.  Ο ίδιος, στο κατώφλι του θανάτου πια, φαίνεται να νιώθει ότι το τέλος είναι κοντά και ότι το μόνο που θέλει είναι να νιώσει σαν κανονικός άνθρωπος.Κι όμως όχι, ποτέ δεν ήταν κανονικός άνθρωπος. Ημίθεος, λατρεμένος σαν θεός, ο Ozzy κυκλοφορεί, ίσως (κακά τα ψέματα) το τελευταίο album της καριέρας του, στο οποίο έχει βάλει την ψυχή του όλη.

Αν πρέπει να μιλήσουμε για το album, ας ξεκινήσουμε από το εξώφυλλο το οποίο είναι μια απεικόνιση του παλιού καλού εαυτού του. Άγριος, τρελαμένος, ντυμένος στα μαύρα, σαν να σε καλεί να το ακούσεις. Το οπισθόφυλλο απ’την άλλη, δείχνει την μεγαλειότητα του να… ξαλαφρώνει το εσωτερικό του γίγνεσθαι σε μια γλάστρα, κάτι που προσωπικά με γυρνάει πίσω σε εποχές Alamo. Τότε που το αλάνι, φορώντας μια φούστα της γυναίκας του Sharon, κατούρησε το εθνικό μνημείο των Τεξανών.

Μουσικά μιλώντας, το “Ordinary Man” είναι ένα από τα καλύτερα rock albums που έχω ακούσει εδώ και πολύ καιρό. Ναι, καλά διαβάσατε, rock. Αυτό που κάνει λοιπόν ο Ozzy είναι να αναμείξει όλες τις heavy metal επιρροές των περασμένων ετών (με ιδιαίτερη μνεία στους πατέρες Sabbath), με μια όμορφη μυρωδιά από Beatles (η μεγάλη του αγάπη) και μια μοντέρνα, σχεδόν pop παραγωγή, καλογυαλισμένη όσο δεν πάει άλλο και στο τέλος να εντάξει στην συνταγή ντουέτα με Elton John και τον μεγαλύτερο pop metaller της εποχής μας, τον Post Malone, τα οποία ίσως και να είναι καταδικασμένα να μείνουν στην ιστορία.

Ακούω metal από τα 13 μου, ακούω Ozzy από τα 14,  25 ολόκληρα χρόνια δηλαδή. Τον έχω ακούσει στα πάνω του και στα κάτω του, να βρίζει και να εξυμνεί το παρελθόν του, με Black Sabbath και μόνο του. Αυτό είναι ίσως το πρώτο album που τον ακούω να μου μιλάει.

8/10
Κώστας Καραγεώργος

[Option B] 
Θα ξεκινήσω λέγοντας το προφανές (για εμένα). Κανένας καλλιτέχνης/συγκρότημα δεν πρέπει να παίρνει άφεση αμαρτιών για μέτριες/κακές κυκλοφορίες, όσο σπουδαίος και αν είναι. Το να μην γράφουμε αρνητικά πράγματα όταν κάτι δεν μας αρέσει μόνο και μόνο επειδή το μέγεθος είναι τεράστιο, δεν βγάζει καν νόημα. Το ίδιο (θα πρέπει να) συμβαίνει και σε κάθε τομέα της ζωής μας όταν κάτι/κάποιος μας απογοητεύει ή μας εκνευρίζει.

Τον Ozzy λοιπόν τον λατρεύω από την πρώτη στιγμή που άκουσα την μοναδική φωνή του και δε θα σταματήσω. Ένας μουσικός που αποτελεί θαύμα της ιατρικής για το πώς παραμένει ακόμα ζωντανός, αλλά δυστυχώς κι ένας άνθρωπος που είναι έρμαιο αυτού του τσόκαρου που λέγεται Sharon. Όσο τον έχει βοηθήσει στη ζωή του (και στην καριέρα του), άλλο τόσο τον έχει καταστρέψει.

Στο Ordinary Manέγινε το εξής παράδοξο: οι μουσικοί που απαρτίζουν για πολλά χρόνια την μπάντα του Ozzy για τις συναυλίες, δεν έχουν παίξει ούτε νότα εδώ. Αντιθέτως, στις κιθάρες είναι ο παραγωγός Andrew Watt, ο Slash (Guns NRoses) και ο Tom Morello (Rage Against The Machine), στο μπάσο ο Duff McKagan (Guns NRoses) και στα τύμπανα ο Chad Smith (Red Hot Chili Peppers). Τεράστια ονόματα, αλλά τι να το κάνεις όταν απλά παίζουν αυτά που έγραψαν οι άλλοι; Επίσης, για τρίτο συνεχόμενο album βλέπουμε τον παραγωγό να έχει βασικότατο μερίδιο στη σύνθεση των κομματιών, η οποία έγινε μέσα σε τέσσερις μόνο μέρες! Εδώ είναι ο Watt, στα Black Rainκαι Scream ήταν οKevin Churko. Κάτι πάει πολύ στραβά λοιπόν.

Όσο για τα τραγούδια, μπορεί ο Madman να έχει να βγάλει σπουδαίο δίσκο από το No More Tears, αλλά κάθε του κυκλοφορία έκτοτε είχε να μας δώσει αρκετές καλές στιγμές. Εδώ είναι ακόμα λιγότερες. Πέρα από την πολύ ωραία (ας πούμε) μπαλάντα All My Life, το συμπαθητικό ντουέτο Ordinary Manμε τον συμπατριώτη του Elton John, το Scary Little Green Men, άντε και το Under The Graveyard, τα υπόλοιπα είναι από μέτρια έως για πέταμα.

Τόσο τραγικό ήχο κιθάρας όπως στο Goodbyeδεν θυμάμαι να έχω ακούσει ξανά σε albumτου. Γενικά οι κιθάρες ακούγονται χάλια, αλλά εκεί ξέφυγε το θέμα. Δεν είμαι μόνο η alternative rock παραγωγή (με το οποίο γενικά δεν έχω θέμα), είναι κακό alternative rock. Όσο για τη συνεργασία με τους rapper Post Malone και Travis Scott στα Its A Raidκαι στο rap ΕΚΤΡΩΜΑ Take What You Want, μόνο ως ανέκδοτο μπορώ να τα χαρακτηρίσω. Κάποιοι μίλησαν για έξυπνο άνοιγμα σε αγορές εκτός των οπαδών του Ozzy. Οι ίδιοι θα έλεγαν το ίδιο αν μία δική μας μπάντα συνεργαζόταν με Έλληνα rapper μόνο και μόνο για εμπορικότητα; Δε νομίζω.

Δυστυχώς, το εκτός συγκλονιστικού απροόπτου τελευταίο albumτου Ozzy είναι και το χειρότερό του. Θα έπρεπε να είχε κλείσει με το Scream ή έστω με το “13” των Black Sabbath, ώστε να έχει ένα αξιοπρεπές κύκνειο άσμα. Τέλος, αν είχε κυκλοφορήσει από κάποιον λιγότερο γνωστό μουσικό ή συγκρότημα, θα έτρωγε πολύ θάψιμο. Το ότι βγήκε με το όνομα του Madman πάνω, δεν το κάνει αυτομάτως καλό.

3/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com

whale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothTatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|bothRodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

  • Κώστας Καραγεώργος
  • Γιώργος Τερζάκης

X