Πέρσι ήρθα σε επαφή με το promo της ελληνικής μπάντας αυτής και αφού πρώτα διάβασα το πόσοι πολλοί guest είχαν συμμετάσχει στον δίσκο αυτό τότε απλά κατάλαβα ότι.. όπου ακούς πολλά κεράσια.. κράτα μικρό καλάθι. Και έτσι έγινε. Ήταν ένα μετριότατο promo και το ίδιο αντίκρισα και στον ολοκληρωμένο δίσκο τώρα. Ανέμπνευστη μουσική και αργό tempo είναι πραγματικά θανάσιμος συνδυασμός γιατί απλά πεθαίνεις από την βαρεμάρα. Τα φωνητικά του Ευθύμη Καραδήμα είναι εντάξει.. αλλά ακούγονται πολύ ”μόνα” τους και ξέχωρα από τα κομμάτια σε πολλά σημεία. Με άλλα λόγια δεν δένουν ωραία με τα κομμάτια και αυτό θα το ρίξω στην παραγωγή που έχει γίνει και όχι στα φωνητικά του. Ο ήχος απλά ξενέρωτος και ψόφιος με τις κιθάρες να είναι τόσο μουντές και άψυχες που είτε παίζουν είτε όχι, είναι το ίδιο. Αρκετές επιρροές από Paradise Lost πήρε το αυτί μου αλλά είναι σε ξενέρωτο version και ξενέρωσα κι άλλο. Να μην μιλήσω για μερικά riff που βρωμάνε Rotting Christ από χιλιόμετρα. Τα μόνα κομμάτια που μου άρεσαν ήταν τα δύο instrumental του δίσκου που πραγματικά είχαν πολύ όμορφες μελωδίες και feeling. Θα ήθελα να τους δω όμως και σε κάποια συναυλία γιατί πραγματικά πιστεύω ότι ο δίσκος του ήχου είναι αυτό που τους υποβιβάζει σε μεγάλο βαθμό, αλλά παρόλα αυτά λείπει ενέργεια μέσα από τα κομμάτια τους.
4.5/10
Ηλίας Μαρόγλου
