Τρίτη φορά που έρχομαι αντιμέτωπος με την συγκεκριμένη μπάντα και τρίτη φορά που με κολλάνε στον τοίχο. Υπάρχουν μπάντες που ο ήχος τους μπορεί να χαρακτηριστεί με μία λέξη, χωρίς περίσσιες σάλτσες και υποβόσκοντα μηνύματα σε κάθε τους σύνθεση, όπου με λίγα λόγια είναι αυτό ακριβώς που λένε, ε και μετά υπάρχουν οι Locrian, μία μπάντα που δεν γνωρίζει μουσικά όρια, που σου αναμιγνύει τις επιρροές τις σε ανύποπτο χρόνο, αφήνοντάς σε έρμαιο της γενικής ιδέας που θα σου δημιουργήσει ο δίσκος. Οι συνθέσεις τους δεν έχουν αρχή και τέλος, είναι ιδέες που απλά υπάρχουν και αναπτύσσονται με δυναμικές και “abstract ιδεολογία”. Τα συναισθήματα που σου βγάζει η ατμόσφαιρά τους είναι αυτά της μοναξιάς, του κενού, αλλά και της αβεβαιότητας. Ο αέρινος χαρακτήρας, όπως και η γενική τους εικόνα βάζει το “Return to Annihilation” όπως και κάθε άλλο δίσκο των Locrian στην κατηγορία των Cinematics ή των soundtrack. Η παραγωγή αν και είναι εσκεμμένα “lo-fi” ο ήχος τους είναι ευκρινής, αναλύοντάς σου κάθε στοιχείο της μουσικής τους. Το θέμα με τους Locrian είναι ότι από μία μερίδα του κόσμου θα θεωρηθούν μέχρι και “καλλιτέχνες” λόγο του εύρους και του μουσικού όγκου που έχουν καταβάλει σε πενήντα λεπτά δίσκο, χωρίς όμως αυτά να σημαίνουν τα πάντα. Εδώ είναι που έρχεται η ατομική υποκειμενικότητα και το γούστο του κάθε ακροατή. Σίγουρα το “Return to Annihilation” αξίζει την προσοχή μας, το πόση όμως θα το κρίνετε εσείς.
7/10
Αλέξανδρος Κωνσταντουράκης
