Blue Oyster Cult, The Big Nose Attack
Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου, Gagarin 205, Αθήνα
Έστω μια φορά στη ζωή μου ήθελα να δω Blue Oyster Cult. Kαι δε με ένοιαζε το γεγονός πως έχουν να κυκλοφορήσουν νέο δίσκο από το 2001. Έτσι κι αλλιώς έχω αποδεχτεί εδώ και χρόνια πως πλέον παίζουν για τα “προς το ζην”, όμως αυτό ποσώς με ενδιέφερε. Δυστυχώς παρών εκείνο το βράδυ ήταν μόνο το 40% της αρχικής σύνθεσης της μπάντας, καθώς η εμφάνιση έγινε υπό τη σκιά του πρόσφατου θανάτου του μεγάλου Allen Lanier. Το τεράστιο κενό καλύφθηκε επαρκώς με την επιλογή του ταλαντούχου κιθαρίστα/πληκτρά/μπασίστα (και γενικότερα πολυεργαλείο) Richie Castellano. Βάλε και την προσθήκη του Kasim Sulton (Joan Jett And The Blackhearts, Meat Loaf, Utopia) και έχεις ένα πλήρως δυναμικό line-up. Στα πιο εν τω βάθει τώρα. Η αρχή της βραδιάς προμήνυε μεγάλη ζημιά από πλευράς προελεύσεως, καθώς η ώρα ήδη κόντευε 21:00 και το Gagarin εξακολουθούσε να φαίνεται μισοάδειο. Καλώς ή κακώς, ο κόσμος τελικά έδωσε βροντερό παρόν. Καλώς, γιατί το live έβγαλε και με το παραπάνω τα λεφτά του, αλλά κακώς γιατί η ωριαία καθυστέρηση κούρασε το κοινό με αποτέλεσμα τα χειροκροτήματα εκνευρισμού να κυριαρχούν μέχρι και τη στιγμή που έσβησαν τα φώτα.
Ακριβώς στις 22:00 ανέβηκαν στη σκηνή οι δικοί μας The Big Nose Attack από το Μπραχάμι. Παίζοντας πάνω κάτω για 40 λεπτά, το blues/alternative ντουέτο των Boogieman και Little Tonni, παρόλο που ηχητικά δεν ταίριαζε πλήρως με τους headliners, έκανε αρκετή αίσθηση με τη δουλειά του. Σαν σχήμα αποδίδουν εξαιρετικά επί σκηνής, χωρίς κανένα τεχνικό πρόβλημα και με άψογο ήχο. Όταν εκτέλεσαν πιο garage rock κομμάτια, μπορώ να πω ότι κέρδισαν αρκετό μέρος κόσμου. Παλιομοδίτικοι σε όλα τους (από τη jazz μουσική μέχρι και την ενδυμασία τους), πρόσφεραν στο κοινό μία όμορφη 70’s rock πινελιά στην βραδιά, αν και λίγο πριν το τέλος διέκρινα μία μονοτονία στις αντιδράσεις των παρευρισκόμενων. Τα χειροκροτήματα εννοείται πως έπεσαν βροχή, κάτι το οποίο με χαροποίησε ιδιαίτερα αν σκεφτείς πως από κάτω υπήρχαν οπαδοί διαφορετικών ακουσμάτων. Με τονωμένο ηθικό και με πολλές θετικές εντυπώσεις, οι Big Nose Attack μας αποχαιρέτησαν, δίνοντας τη θέση τους στο main event.
Setlist: A Bite To Eat / Yeah (That Girl!) / All The Time / Wild Cherry / Left Alone / Party Of Special Things To Do (Captain Beefheart cover) / I Gotta Luv U / Spare Some Change / Monday Morning Spaghetti
Έπειτα από ένα μικρό 15λεπτο διάστημα για το ξεστήσιμο του support act, οι Blue Oyster Cult έκαναν την εμφάνισή τους ακριβώς στις 23:00 μέσα σε ένθερμα χειροκροτήματα, φορώντας γυαλιά ηλίου ως το κλασικό trademark image τους. Όπως ήταν απόλυτα λογικό, όλα τα βλέμματα έπεσαν πάνω στους Eric Bloom και Donald “Buck Dharma” Roeser, ως μοναδικοί εναπομείναντες αυτής της θρυλικής μπάντας. Το show ξεκίνησε με το αγαπημένο “This Ain’t The Summer Of Love” που ήταν ό,τι πρέπει για αρχή. Οι επόμενες επιλογές με κομμάτια όπως “Burnin’ For You”, “Dancin’ In The Ruins” και “Shooting Shark”, μαρτύρησαν πως το show θα κυμαινόταν γύρω από την εμπορική 1980-1983 περίοδο. Η αλήθεια είναι πως οι πραγματικά ποιοτικές 70’s συνθέσεις των B.O.C. ήταν αρκετά περιορισμένες καθώς, πλην των αναμενόμενων, έμεινε έξω πολύ πράμα. Ωστόσο, ακούσαμε τα “ME 262”, “ΟD’d On Life Itself” και την όμορφη έκπληξη “Τhen Came The Last Days Of May” από το ντεμπούτο του 1972. Τι κι αν ο Βuck έχανε συχνά-πυκνά τις νότες σε μερικά σημεία; Τι κι αν ο Eric Bloom ήταν (για άλλη μια φορά) απόμακρος απ’ το κοινό; Η απόδοση της μπάντας δεν έπεσε ούτε στο παραμικρό! To πολύ ωραίο διάλειμμα ενδιάμεσα του “Godzilla” για bass και drum solo από τους Sulton και Jules Radino αντίστοιχα, ήταν αυτό που χρειαζόταν για να επιστρέψουν οι υπόλοιποι για το κλείσιμο του κύριου setlist με ένα από τα κλασικότερα κομμάτια των 70’s, “(Don’t Fear) The Reaper”. Εκεί μπορώ να πω ότι ακόμη και ο μικρότερος σε ηλικία που αδυνατούσε να καταλάβει τι έβλεπε εκείνη τη στιγμή, δε μπορούσε να μην τους προσκυνήσει. Μιάμιση ώρα μετά την έναρξη του live και μέσα σε ξεσπάσματα ιαχών, οι Blue Oyster Cult εγκατέλειψαν προσωρινά τη σκηνή, για να επανέλθουν δριμύτεροι παίζοντας το κλασικό ντουετάκι “The Red & Τhe Black”/”Hot Rails To Hell” από το “Tyranny And Mutation”. Αν και το περιμέναμε καθότι ριζωμένο στις live εμφανίσεις τους, αντιδράσαμε σαν να τα ακούγαμε πρώτη φορά, με αποκορύφωμα το stagediving (!!!) κατά την εκτέλεση του δεύτερου. Παρότι πληροφορήθηκα πως και σε αυτή την περιοδεία το “Astronomy” είναι απών, χάρηκα αφάνταστα όταν συνειδητοποίησα πως αποφάσισαν να το συμπεριλάβουν τελευταία στιγμή. Αν και παίχτηκε με μέτρια απόδοση (καθώς δεν το είχαν προβάρει καν!) δε χαλάστηκα. Στην τελική το έπος ακούστηκε καλύτερα όταν τραγουδήθηκε απ’ όλο το Gagarin, παρά από το γερασμένο λαρύγγι του Bloom. Η υπέροχη βραδιά έκλεισε με το πρώτο hit της ιστορίας τους και τακτικό “must” των περιοδειών τους, το “Cities On Flame With Rock And Roll”, με όλα τα κεφάλια να ανεβοκατεβαίνουν στο ρυθμό του πασίγνωστα αργόσυρτου riff. Πάνω που νομίζαμε πως θα συνεχίσουν να παίζουν μέχρι να βγει ο ήλιος, οι Blue Oyster Cult είπαν οριστικά αντίο όταν το ρολόι έδειξε 01:00. Kαι για όσους δεν πίστευαν, ο Eric Bloom διευκρίνησε: “Athens, go home!”, αφήνοντας τον κόσμο να ουρλιάζει για “παραγγελιές” που ήθελε να ακούσει.
Προσωπικά αυτό το live δε μπορώ να το θεωρήσω αρπαχτή. Εξάλλου οι πιο νοήμονες γνωρίζουν πολύ καλά ποιοι είναι αυτοί που μας έχουν πιάσει “κότσο” ανά τα χρόνια. Όχι, δεν ήταν αρπαχτή. Ήταν νοσταλγία για τους παλαιότερους και διδαχή για τους νεότερους. Κοινό στοιχείο και των δύο όμως, είναι η εκτίμηση και το συναίσθημα που τρέφουν για αυτό το ιστορικό συγκρότημα. Οι Blue Oyster Cult το γνωρίζουν αυτό και φρόντισαν (και περισσότερο απ’ όλους ο Buck Dharma) να μας το ανταποδώσουν. Και όσο για εκείνους που τους αποκήρυξαν λέγοντας πως είναι πλέον είναι παππούδες για lives; Παίδες, ζήτημα να υπάρχουν άλλοι 2-3 “παππούδες” που να χτυπάνε 2ωρο στις live εμφανίσεις τους.
Setlist: This Ain’t The Summer Of Love / Golden Age Of Leather / Burnin’ For You / Dancin’ In The Ruins / OD’d On Life Itself / Shooting Shark / The Vigil / ME 262 / Then Came The Last Days Of May / Godzill (feat. bass & drum solos) / (Don’t Fear) The Reaper
Encore: The Red & The Black / Hot Rails To Hell / Astronomy / Cities On Flame With Rock And Roll
Χάρης Μπελαδάκης
