Δεν υπάρχει καμία αμφισβήτηση, το πόσο αγαπημένη μπάντα είναι οι Moonspell στο ελληνικό κοινό, αφού κάθε φορά οι εμφανίσεις τους στην πρωτεύουσα είναι άξιες λόγου και μάλλον μια safe επιλογή για τον κάθε promoter που τους φέρνει. Στο κάτω κάτω μοιραζόμαστε σχεδόν το ίδιο μεσογειακό αίμα, οπότε πώς είναι δυνατόν να μην τους γουστάρουμε κιόλας; Έτσι και αλλιώς και ο ίδιος ο Ribeiro, ο εμβληματικός frontman των Moonspell, το είπε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Αλλά ας μην προτρέχουμε.
Κυριακή 9/10/2016 το ραντεβού των gothic metallers ήταν στο Κύτταρο, όπου οι Πορτογάλοι στα πλαίσια του “Road To Extinction Tour (V)” θα μας παρουσίαζαν κομμάτια από την τελευταία τους δουλειά, “Extinction”. Φτάνοντας στο Κύτταρο κατά τις 8 παρά, κατάλαβα ότι η συναυλία θα ήταν επιτυχημένη, τουλάχιστον από πλευράς προσέλευσης κόσμου, αφού και έξω από τον χώρο αλλά και μέσα, ο κόσμος είχε ήδη αρχίζει να μαζεύεται και να δημιουργεί πηγαδάκια, περιμένοντας το πρώτο support σχήμα, τους Eleine από την Σουηδία.
Eleine
Οι Σουηδοί δεν άργησαν να βγουν στη σκηνή (πρέπει να ήταν 20:20) και με περίσσιο κέφι άρχισαν να μας παρουσιάζουν την πρώτη του δισκογραφική ομώνυμη δουλειά. Φυσικά τα βλέμματα έκλεψε με τη μία η τραγουδίστρια Eleine, η οποία αυτά που φορούσε ήταν ελάχιστα, με μια στολή χορού της κοιλιάς… δεν σχολιάζω περαιτέρω. Η μπάντα, πολύ προσεγμένη στη σκηνική της παρουσία, ντυμένη ομοιόμορφα με γιλέκα, είχε πολύ καλό ήχο και ήταν πολύ καλά προβαρισμένη. Δυστυχώς, η μικρή σκηνή τους περιόρισε, αλλά προσπάθησαν να δώσουν ότι καλύτερο μπορούσαν. Στα συν της εμφάνισής τους υπολογίζεται και η όρεξη και η διάθεση που είχαν να επικοινωνούν με το κοινό.
Δεν μπορώ να πω ότι το symphonic metal τους με συγκίνησε – δεν τους είχα ακούσει στο παρελθόν – αλλά τουλάχιστον κατάφεραν να ζεστάνουν και να ξεσηκώσουν το κοινό σε αρκετές περιπτώσεις. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε ο πληκτράς Sebastian Berglund, ο οποίος φάνηκε αρκετά επηρεασμένος από τον Jens Johhanson, κάνοντας τα solo του να φαίνονται σαν μια απλή υπόθεση, ενώ σίγουρα δεν ήταν. Οι καλύτερες στιγμές της εμφάνισής τους, τα “Destiny”, “Death Incarnate” και “Break Take Live” ενώ ένα καινούργιο κομμάτι, το “Story Untold”, δεν μπορώ να πω ότι μου είπε και πολλά.
Γενικά η εμφάνισή τους ήταν καλή, αν και δεν μπορώ να πω ότι η μουσική τους με εντυπωσίασε, κέρδισαν τον κόσμο, οπότε μάλλον και η πρώτη τους επίσκεψη ήταν επιτυχημένη. Εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι προσκάλεσαν όποιον ήθελε να τους γνωρίσει από κοντά στην είσοδο και να τραβήξουν selfies. Γενικά, αν η μπάντα προσέξει το συνθετικό της τομέα και δεν ακολουθήσει τα safe μονοπάτια, σίγουρα στο μέλλον θα έχει να μας δείξει κάτι ακόμη καλύτερο.
The Foreshadowing
Με μια καθυστέρηση περίπου 15 λεπτών, οι γείτονές μας Ιταλοί The Foreshadowing ανέβηκαν στην σκηνή για να μας δώσουν μια καλή δόση Paradise Lost doom. Χωρίς να πω ότι τους ξέρω μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, μπορώ σίγουρα να πω ότι περίμενα να τους δω. Η εισαγωγή “Ishtar” κατέκλυσε τα ηχεία γύρω στις 21:00 και η μπάντα με τις folk μελωδίες της και το “Fall of Heroes” από την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά “Seven Heads Ten Horns” ξεκίνησε σύντομα και δυνατά… όχι δυνατά από άποψη εμφάνισης ή κάτι άλλο… κυριολεκτικά δυνατά… Οι Ιταλοί είχαν δυστυχώς μπουκώσει τους ενισχυτές στο τέρμα με αποτέλεσμα να δημιουργούν ένα εκκωφαντικό αποτέλεσμα, με το μπάσο / τύμπανα / δεύτερη κιθάρα στο θεό, ενώ έπρεπε να καταβάλλεις μεγάλη προσπάθεια για να μπορέσεις να ακούσεις τα lead μέρη.
Δυστυχώς ο ήχος συνέχισε να είναι έτσι σε όλη τους σχεδόν την εμφάνιση, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να εκφέρω άποψη για τη μουσική τους και χωρίς να καταλαβαίνω αρκετά πράγματα από αυτήν.
Φυσικά επικεντρώθηκαν αρκετά στον τελευταίο τους δίσκο “Seven Heads Ten Horns”, με την πλειοψηφία των κομματιών να προέρχονται από εκεί. Αργόσυρτες μελωδίες, βασανιστικά lead και μια doom ατμόσφαιρα υπήρχε καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους, αλλά προσωπικά βρήκα πολύ επίπεδη την φωνή του Marco Benevento, ο οποίος φέρνει στα καθαρά φωνητικά αλλά και στη φάτσα, υπερβολικά στον Nick Holmes.
To “Oionos” θεωρώ ότι ήταν η καλύτερη εμφάνιση των Ιταλών, με τις Ελληνικές απαγγελίες να κάνουν την εμφάνισή τους από τα ηχεία. Πολύ ωραίο και το “17” και δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτά τα κομμάτια κάπως ο ήχος έφτιαξε. Γενικά άρεσαν στον κόσμο, ο οποίος πλέον είχε γεμίσει ασφυκτικά το Κύτταρο και δεν φάνηκε να έχει πρόβλημα με την υψηλή ένταση των The Foreshadowing. Σε γενικές γραμμές οι The Foreshadowing, κέρδισαν και ζέσταναν τον κόσμο, αφού μιλάμε για μια πολύ απλή αλλά καλοστημένη μπάντα. Το κοινό συμμετείχε όπου μπορούσε και ο Benevento το προσκαλούσε να συμμετέχει, οπότε μπορούμε να πούμε ότι και για τους Ιταλούς – εκτός του ήχου – η εμφάνιση ήταν επιτυχημένη. Ελπίζω την επόμενη φορά που θα τους δούμε να έχουν και καλύτερο ήχο.
Moonspell
Περιμέναμε υπομονετικά, αφού η εισαγωγή του “La Baphomet” ακούστηκε από τα ηχεία κατά τις 22:20 με τους Πορτογάλους να κάνουν σιγά σιγά την εμφάνισή τους στη σκηνή και να συνεχίζουν με έναν ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ κρυστάλλινο και καθαρό ήχο, το κομμάτι. Μέχρι που στη σκηνή κάνει την εμφάνισή του ο Ribeiro και οι πρώτες νότες του “Breathe (Until We Are No More)” ακούστηκαν από τον Ricardo Amorim. Κάπου εκεί ο κόσμος έκανε και την μεγάλη του αγάπη στους Moonspell εμφανή, με εκκωφαντικές εκδηλώσεις χαράς και συμμετοχής στο κομμάτι. Φυσικά δεν περιμέναμε κάτι άλλο, από το να μας παίξουν αρκετά κομμάτια από την τελευταία τους δουλειά “Extinct”, οπότε και το ομώνυμο τραγούδι ακολούθησε, με τον κόσμο να ακολουθεί σε κέφι και εκδηλώσεις λατρείας στους Πορτογάλους.
Είχε έρθει όμως η ώρα για την πρώτη βουτιά στο παρελθόν, με το “Night Eternal” να παίρνει τη σκυτάλη μέσα σε ένα κακό χαμό, ανεβάζοντας τους σφυγμούς στα ύψη και πριν προλάβει κανείς να πάρει ανάσα, επισκεπτόμαστε το “Irreligius” από το οποίο ακούμε τα “Opium” και “Awake” στα καπάκια. Η μπάντα φαίνεται ότι είναι σε πολύ μεγάλη φόρμα, κάτι που επιβεβαιώνω με αρκετούς παρευρισκόμενους οι οποίοι τους είχαν δει σε παλαιότερες επισκέψεις τους στην χώρα μας. Προσωπικά, είχα την τύχη να τους δω στο Graspop Metal Meeting (1η ημέρα) σε μια εμφάνιση που αφιέρωσαν εξ’ ολοκλήρου στο “Irreligius” και μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι στο Κύτταρο ήταν πολύ ανεβασμένοι. Φυσικό, αφού νιώθουν σαν το σπίτι τους, πράγμα το οποίο επαναλάμβανε συνεχώς ο Ribeiro σε κάθε ευκαιρία, ευχαριστώντας τον κόσμο.
Ακολουθούν τα “The Laste Of Us” και “Medusalem” από το “Extinct”, τα οποία ρίχνουν κάπως τον κόσμο, κάτι που διορθώνεται με το “Ruin & Misery”. Η ώρα είχε φτάσει όμως να μας παρουσιάσει ο Ribeiro μια από τις καλύτερες ελληνικές φωνές, αυτήν της Maxi Nil, η οποία με την έλευσή της στη σκηνή προσκάλεσε τον κόσμο στις ιαχές του ονόματος των Πορτογάλλων. Το “Luna” από το “Memorial” που ακολούθησε ήταν απλά μαγευτικό, με την Maxi Nil να κάνει μια καταπληκτική ερμηνεία και ντουέτο με τον Ribeiro. Μέχρι στιγμής, η κορυφαία στιγμή της συναυλίας, αλλά δυστυχώς η Maxi Nil αποχώρησε από την σκηνή – προς απογοήτευσή μου – αφού αυτό σήμαινε ότι δεν θα ακούγαμε το “Scorpion Flower”. Με το “Malignia” οι Moonspell μας μεταφέρουν σε μια μίζερη ατμόσφαιρα που μόνο αυτοί μπορούν να δημιουργήσουν, με ένα από τα καλύτερα κομμάτια του τελευταίου τους δίσκου.
Τα φώτα πέφτουν και ο Ribeiro ντυμένος σαν βρυκόλακας και αφιερώνοντας το “Vampiria” σε όλους τους βρυκόλακες στο κοινό, απλά μας ανατριχιάζει με την απόδοση και την θεατρικότητά του. Ο κόσμος παραλύει, κραυγές ακούγονται από παντού και όλοι έχουμε μπει πλέον στο κλίμα των Moonspell, οι οποίοι συνεχίζουν με το “An Erotic Alchemy” το οποίο ρίχνει κάπως τους σφυγμούς και δίνει την ευκαιρία σε όλους να πάρουν τις απαραίτητες ανάσες.
Δείχνοντας για ακόμη μια φορά τη αγάπη του στη Ελλάδα ο Ribeiro και τονίζοντας πόσα κοινά έχει με την Πορτογαλία – έχουν και οι δύο οικονομική κρίση, είναι και οι δύο Ευρωπαίοι πρωταθλητές , ωραίο φαγητό αλλά και ωραίες γυναίκες, στο οποίο όμως παραδέχτηκε ότι η Ελλάδα είναι σίγουρα καλύτερη – αφιερώνει το “Ataegina” στο οποίο στήνεται ένας χορός άνευ προηγουμένου, με το κοινό να τραγουδάει όσο περισσότερο μπορεί τις μελωδίες του.
Κάπου εκεί ο Ribeiro θα καλέσει στη σκηνή τον Χάρη Κατινάκη, ο οποίος είχε γενέθλια, ευχαριστώντας τον για την πρόσκληση. Ένας άνθρωπος που έχει φέρει πολλά και καλά ονόματα στην Ελλάδα, είχε τα γενέθλιά του και η έκπληξη – που αξίζει τόσο πολύ – είχε στηθεί με τον αγαπητό μας αρχισυντάκτη να του φέρνει την τούρτα και όλο τον κόσμο να τραγουδάει το Happy Birthday. Η όλη ατμόσφαιρα ήταν πραγματικά εκπληκτική, θυμίζοντας ένα ατελείωτο party και δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος από το “Alma Mater” για να κλείσουν οι Moonspell το κανονικό set τους με όλο τον κόσμο να τραγουδάει το riff του κομματιού και την ενέργεια να ξεφεύγει από τα κανονικά επίπεδα.
Δεν χρειάστηκε να περιμένουμε και πολύ για το encore, το οποίο μπορώ να πω ότι με απογοήτευσε κάπως…. Δεν υπήρχε χώρος για το “Mephisto” αλλά υπήρχε για τα “Everything Invaded” και “The Future Is Dark”; Κρίμα, γιατί είναι το μόνο που θεωρώ ως παραφωνία στη συγκεκριμένη εμφάνιση, όχι γιατί τα κομμάτια είναι άσχημα, αλλά γιατί φάνηκε και στα δύο ότι το κοινό έπεσε λιγάκι, πράγμα όχι και τόσο καλό για encore. Στο τελευταίο κομμάτι δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι άλλο εκτός του “Full Moon Madness”, το πλέον κλασσικό κομμάτι των Moonspell, στο οποίο επικράτησε τσουνάμι αντιδράσεων από το κοινό.
Οι γενικές εντυπώσεις της εμφάνισής των Moonspell; Αν δεν τους είδατε, απλά χάσατε. Πραγματικά οι Πορτογάλοι είναι σαν το καλό κρασί, όσο μεγαλώνουν τόσο μεγαλύτερη ενέργεια και θεατρισμό βγάζουν στη σκηνή. Επαγγελματίες με τα όλα τους, απλά ευχαρίστησαν μέχρι και τον τελευταίο παρευρισκόμενο, έστω και αν επικεντρώθηκαν στην gothic πλευρά τους. Ο ήχος ήταν τέλειος, ίσως ο καλύτερος που έχω ακούσει στο Κύτταρο, τα πάντα ήταν τέλεια – εκτός του setlist, αλλά αυτό είναι προσωπική άποψη καθαρά – και οι Moonspell σε μεγάλα κέφια. Αν θέλετε την άποψη μου, αν την Κυριακή δεν ήσασταν στο Κύτταρο, χάσατε μια καταπληκτική συναυλία. Μην αφήσετε την ευκαιρία που την επόμενη φορά οι Moonspell θα μας επισκεφτούν, να πάει χαμένη. Οι Moonspell έχουν πλέον τη στόφα της πολύ μεγάλης μπάντας….
Κείμενο – Ανταπόκριση: Δημήτρης Σταύρος
