Cannibal Corpse, Kataklysm
Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015, Fuzz, Αθήνα
Έχουμε φτάσει πλέον στην καρδιά του καλοκαιριού, άλλοι πάνε για μπάνιο για να δροσιστούν και άλλοι προτιμούν να ιδρώσουν ακόμη πιο πολύ. Και πως να μην το κάνουν άλλωστε, αφού πέρασαν έξι ολόκληρα χρόνια από την τελευταία επίσκεψη των Cannibal Corpse στην χώρα μας. Όπως ήταν λογικό η προσέλευση του κόσμου είχε αρχίσει από νωρίς στο Fuzz Club, απτόητοι, με μοναδικό σκοπό να κοπανηθούν μέχρι τελικής πτώσεως.
Οι πόρτες του Fuzz άνοιξαν γύρω στις 20.00, με αρκετό κόσμο από πίσω να περιμένει. Σύντομα το κοινό ξεχύθηκε σε κάθε γωνιά του χώρου, γεμίζοντας τον με σχετική άνεση. Έπειτα από τα καθιερωμένα soundcheck και τις διάφορες ρυθμίσεις, με το ρολόι να λέει 21.15, είχε φτάσει η στιγμή να βγουν στη σκηνή οι καναδοί Kataklysm. Με ένα επιβλητικό intro, τα φώτα σβήσανε , και ξεκίνησε ο χορός των riff με το “To Reign Again”. Ο επικοινωνιακός frontman Maurizio Iacono χαιρέτησε το κοινό, λέγοντας πως είναι πολύ χαρούμενος για την εμφάνιση του μετά από 20 χρόνια παρουσίας στο χώρο καταφέρνει να παίξει επιτέλους στην Ελλάδα. Μετά από αυτό το μικρό πρόλογο, ακολούθησαν τα “If I Was God… I’d Burn It All”, “As I Slither”, “At The Edge of The World”, όπου και κάπου εκεί άρχισε να δημιουργείται το πρώτο moshpit δειλά δειλά. Η σκηνή του Fuzz γέμιζε σταδιακά από καταιγιστικά riff, με κύριους υπεύθυνους τους Jean-FrancoisDagenais και Stephane Barbe, οι οποίοι φάνηκαν ορεξάτοι, κρατώντας μονίμως το κοινό σε εγρήγορση με το δυναμικό παίξιμό τους. Ας μη ξεχάσουμε βεβαίως και τον “αφανή” ήρωα Oli Beaudoin, ο οποίος είχε μπει σε mode Super Saiyan 3, έχοντας καρφωμένα τα πόδια του πάνω από το διπέταλο. Ακούραστοι και πολύ παθιασμένοι, οι Kataklysm συνέχισαν με κλασσικά κομμάτια όπως τα “Push The Venom”, “In Shadows And Dust” “Taking The World By Storm” και “Like Angels Weeping”, δίνοντας τον καλύτερο τους εαυτό. Με τη ζέστη να κορυφώνεται και το κοινό να έκαναν την εμφάνιση τους 2 νέα κομμάτια από τον επερχόμενο τους δίσκο, τα “The Black Sheep” και “Thy Serpent’s Tongue”, που από ότι κέρδισαν τις εντυπώσεις. Φτάνοντας τα 40 λεπτά παίξιμο, είχε φτάσει η στιγμή να μας αποχαιρετίσουν με το “Crippled And Broken”, έχοντας θέσει σοβαρά θεμέλια για το τι πρόκειται να ακολουθήσει στη συνέχεια. Θα προτιμούσα πάντως να είχαν περισσότερο χρόνο στη διάθεση τους, καθώς είχαν εξαιρετικό παίξιμο και σκηνική παρουσία αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Η ώρα είχε φτάσει 22.40, και η επιβλητική φιγούρα του George Fisher έκανε την εμφάνιση της στη σκηνή. Ο κόσμος ζητωκραύγασε αμέσως και χωρίς πολλές συστάσεις, οι Cannibal Corpse μπήκαν στο ψητό με το “Scourge Of Iron”. Τα κεφάλια άρχισαν να χτυπιούνται με μανία, το moshpit μεγάλωσε και οι στακάτες μελωδίες έδιναν και έπαιρναν. Ο Alex Webster έδινε σεμινάρια μπάσου, οι Pat O’ Brien και Rob Barret ματώνανε τα αυτιά μας με τα ασήκωτα τους riff, ενώ ο Paul Mazurkiewicz έδινε μάχη με τα drums του την οποία κέρδισε κατά κράτος! Η ατμόσφαιρα έγινε βαριά και επιβλητική, και σε αυτό βοήθησαν τα “Demented Aggression” και “Eviscaration Plague”. Ο Fisher έδειχνε να το διασκεδάζει και δεν έχανε το χιούμορ του παίζοντας κάθε τόσο με το κοινό, όταν δεν θύμιζε ανεμιστήρα στην 5η σκάλα. Κλασσικά έπη όπως τα “Stripped Raped And Strangled”, “Sentenced To Burn”, “Dormant Bodies Burning”, Addicted To Vaginal Skin”, βάλανε φωτιά στο Fuzz, με το κοινό από κάτω να παραληρεί. Η συνέχεια; Ακόμη πιο πορωτική με το άκρος ερωτικό “I Cum Blood”, τις δοκιμασμένες συνταγές για headbanging “Unleashing The Bloodthirsty”, “MakeThemSuffer” και “A Skull Full Of Maggots”. Δεν θα μπορούσαν βεβαίως να λείπουν τραγούδια από τον τελευταίο τους δίσκο, και κάπως έτσι μας πρόσφεραν απλόχερα τα “Kill Or Become”, “Sadistic Embodiment” και “Ice Pick Lobotomy”, τα οποία ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Το Fuzz πλέον έχει γίνει ένα ολόκληρο moshpit, στο οποίο όλοι θέλουν να μπουν μέσα και να ξεδώσουν. Οι εντάσεις είναι σχεδόν εκκωφαντικές. Ο κόσμος ζητάει επίμονα το “Hammered Smashed Face”, τον καθιερωμένο ύμνο που δίνει το σήμα να κατεδαφιστούν τα πάντα. Ο Fisher παίζει λίγο με το κοινό και ύστερα το λυτρώνει. Κορμιά πέφτουν δεξιά αριστερά, ιδρώτας παντού, όλοι έχουνε χάσει το μυαλό τους γι’ αυτά τα λίγα λεπτά. Το τελειωτικό χτύπημα δίδεται από το “Devoured By Vermin”, αποτελειώνοντας ότι δεν είχε προλάβει να διαλυθεί. Η αυλαία στο Fuzz έπεσε εντυπωσιακά, αφήνοντας όλο τον κόσμο διψασμένο αλλά και πλήρως ικανοποιημένο από το θέαμα που έζησε. Τα πολλά λόγια είναι φτώχια για τέτοιες στιγμές, όσοι δώσανε το παρόν καταλαβαίνουν, για τους υπόλοιπους εύχομαι να είναι σύντομα η επόμενη φορά. Και εις άλλα με υγεία λοιπόν και λιγότερη ζέστη!
Ανταπόκριση: Γιώργος Μακρίδης
