Dark Tranquillity, W.E.B., Wings In Motion
Σάββατο 5 Απριλίου, Gagarin 205, Αθήνα
Ήταν ένα live το οποίο αν και είχε ανακοινωθεί σχεδόν 1 χρόνο πριν, μας είχε στην πρίζα μέρα παρά μέρα μέχρι εκείνη τη βραδιά. Αλήθεια, πως γίνεται να κριτικάρεις μία εμφάνιση όταν ξέρεις πως η μπάντα που την πραγματοποιεί δεν απογοητεύει ποτέ; Ο λόγος για τους λατρεμένους πλέον Dark Tranquillity, οι οποίοι στα πλαίσια της τελευταίας τους υπέροχης “Construct“ κυκλοφορίας δε μας ξέχασαν ούτε και φέτος από την περιοδεία τους. Είτε τυχαίο, είτε εσκεμμένα, το συγκεκριμένο live αποτέλεσε ακριβώς την εκατοστή τους εμφάνιση στη “World Construct 2014 Tour“, κάνοντάς μας να δούμε την όλη βραδιά με άλλο μάτι. Ας ξεκινήσουμε όμως από την αρχή.
Πέραν του οπτικοακουστικού τομέα, αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση από το βράδυ του Σαββάτου είναι ότι κινδυνεύουμε να γίνουμε χώρα με οργάνωση όσον αφορά τα live shows, καθώς όλα τηρήθηκαν βάσει προγράμματος και κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος από αχρείαστες και ανούσιες αναμονές. Στις 20:30 (την αναγραφόμενη ώρα του εισιτηρίου δηλαδή) άνοιξαν οι πόρτες του Gagarin και το venue υποδέχτηκε το πρώτο κύμα κόσμου που έφτανε σε αριθμό τα 100 με 150 άτομα. Βέβαια η κρίση της “τελευταίας στιγμής” υπήρχε, αν και αυτή τη φορά μάλλον δικαιολογημένα, καθώς η ουρά στο ταμείο είχε φτάσει σε απροχώρητο σημείο. Όπως αποδείχθηκε και στην πορεία από τον αριθμό εισιτηρίων πάντως, το event έβγαλε τα λεφτά του πουλώντας (μαζί με την προπώληση) πάνω από 800 μαγικά χαρτάκια.
Κάπου εκεί άρχισε την εμφάνισή του και το πρώτο support act που δεν ήταν άλλο από τους Wings In Motion. Αν και στο σύντομο χρονικό διάστημα του μισαώρου, πρόφτασαν να συστήσουν στο κοινό την αρκετά ενδιαφέρουσα μουσική τους. O ήχος του ισορροπούσε ανάμεσα στις progressive power κιθάρες των Evergrey και τα αμερικάνικα αλά-Disturbed φωνητικά. Τα παιδιά παρουσίασαν υλικό από την πρώτη τους δουλειά “Cyclicity“, είχαν αρκετές αναφορές στο melodic death ιδίωμα, δεν αντιμετώπισαν κάποιο σοβαρό τεχνικό πρόβλημα και φέραν εις πέρας το δύσκολο έργο του να ανοίξεις ένα live χωρίς να κάνεις τους παρευρισκόμενους να βαρεθούν, καθώς αυτό που έμεινε ήταν το ιδιαίτερα δυναμικό κλείσιμο με το “In Absentia Of Tomorrow“ να αναζωπυρώνει την όρεξή μας.
Η ώρα είναι 21:00 και το πρώτο ξεστήσιμο γίνεται εν ριπή οφθαλμού, αποδεικνύοντας την προαναφερθείσα οργάνωση που λέγαμε στην αρχή. Σειρά είχε στο line-up ένα αρκετά μεγαλύτερο ελληνικό όνομα, οι W.E.B. Έχοντας φέρει πρόσφατα τα πάνω-κάτω στην εγχώρια metal σκηνή με το νέο τους πόνημα “For Bidens“, έμενε μόνο να δω πως θα ηχούσαν οι συνθέσεις και υπό live συνθήκες. Στο μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισης, ο Sakis Darkface και οι υπόλοιποι πραγματοποίησαν ένα εξαιρετικό show επαγγελματικών προδιαγραφών, τονίζοντας έντονα το στοιχείο της θεατρικότητα που απαιτεί το dark/goth/majestic black ύφος που τους χαρακτηρίζει. Ανοίγοντας με το “Nightmare In Disguise”, η μπάντα αποτέλεσε από την αρχή χάρμα οφθαλμών για τις πρώτες σειρές, αν όχι για τους περισσότερους. Η σκηνική εμφάνιση παρέπεμπε ευθέως σε μπάντες τύπου Dimmu Borgir, ενώ αρκετά παράπονα ακούστηκαν και για την υπερβολική χρήση προηχογραφημένων samples, κάνοντας την όλη symphonic metal φάση να επισκιάζει κάπως την άψογη απόδοση της μπάντας. Καλύτερη στιγμή προσωπικά, η εκτέλεση του επικού “Clamor Luna Part II – Regima Est“, με τον Darkface να φοράει μάσκα δαίμονα και να ενσαρκώνει επί σκηνής το Θανάση Βάγια του βαμπιρικού ποιήματος του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη για τις ανάγκες του κομματιού. Και επειδή δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ποιοι είναι αυτοί που επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό τον ήχο των W.E.B., ακούσαμε και δύο διασκευές πάνω στα “Faust“ και “Anubis” των Septicflesh. Έχοντας προσωπικά περάσει πολύ καλά, αλλά με τον κόσμο να έχει χωριστεί ουσιαστικά σε 2 στρατόπεδα λόγω σωστών ή λαθών επιλογών που έγιναν, οι W.E.B. αποχώρησαν από τη σκηνή ύστερα από περίπου 45 λεπτά, δίνοντας τη σκυτάλη στο main event της βραδιάς.
Με αυτά και μ’ αυτά, φτάσαμε αισίως στις 22:30 και το drum-kit του Anders Jivarp με το ειδικά σχεδιασμένο “Construct“ λογότυπο άρχιζε σιγά-σιγά να ξεσκεπάζεται. Αφού έλαβε τέλος και η τελευταία μας αναμονή υπό τον ήχο του “Iron Man“ των Black Sabbath, τα φώτα έσβησαν και μετά από ένα ημι-electronic intro, οι Dark Tranquillity έκαναν μπάσιμο με το “The Science Of Noise“ από το νέο δίσκο. Κάτι όμως δεν πήγαινε καλά στις κιθάρες. Και εντάξει, πες ότι το κομμάτι έχει λίγη βαβούρα στην ηλεκτρονική δομή του. Το πρόβλημα στον ήχο των Niklas Sundin και Martin Henriksson εξακολουθούσε να υπάρχει και στο επόμενο “White Noise/Black Silence“. Ευτυχώς τα πάντα διορθώθηκαν οριστικά από το πρώτο hit “Monochromatic Stains” και έπειτα. Στη συνέχεια η μπάντα αφιέρωσε λίγο χρόνο ακόμα για τα singles της, παίζοντας στα καπάκια τα “Lost To Apathy“ και “The Fatalist” προκαλώντας αρκετή αίσθηση στο κοινό. Η προώθηση του “Construct“ συνεχίστηκε με μία από τις καλύτερές του συνθέσεις, το “The Silence In Between“, η μελωδία του οποίου έδειξε -και βάσει αντιδράσεων- πως έχει ήδη αγαπηθεί από πολύ κόσμο. Αν και ποτέ δε με τρέλανε ιδιαίτερα το “Zero Distance“, ομολογώ ότι είναι κομμάτι γραμμένο για live εμφανίσεις. Το κακό (και καλό ταυτόχρονα) με τα setlists των Dark Tranquillity είναι ότι βασίζονται σε albums που έχουν τουλάχιστον 5-6 κομματάρες το καθένα. Γι’ αυτό και δε μπορώ να τους κατηγορήσω που δεν τίμησαν όσο θα ‘πρεπε τα “Haven” και “Projector“, εκτελώντας μονάχα τα “The Wonders At Your Feet“ και “ThereIn” αντίστοιχα. Συναισθηματική φόρτιση Νο.1, το “The Mundane And The Magic“. Αν και παιγμένο μέτρια κατά τη γνώμη μου, η ατμόσφαιρα που πήγαζε από τις νότες του κιθαριστικού ντουέτου (πάντα σε συνδυασμό με την εξαιρετική ερμηνεία του Mikael Stanne) στάθηκε ικανή να σκορπίζει πληθώρα βουρκωμένων οφθαλμών ενώπιον της μπάντας. H Nell μπορεί να ήταν απούσα, αλλά ο Mikael δεν κώλωσε και πάσαρε το μικρόφωνο σε όποια κοπέλα έβρισκε μπροστά του για να τραγουδήσει μαζί του το refrain. Συναισθηματική φόρτιση Νο.2 στα καπάκια και συνάμα μία από τις δύο “εκπλήξεις” της βραδιάς, το πρώτο ταξίδι στο χρόνο 20 χρόνια πίσω με το “Punish My Heaven“ από το ανυπέρβλητο αριστούργημα “The Gallery“. Αν και δυστυχώς δε θέλησαν να πάνε μουσικά από “The Mind’s I“ και πίσω, ωστόσο χαρήκαμε με την ψυχή μας τόσο αυτό όσο και το “Lethe“ που παίχτηκε αργότερα ως το πρώτο κομμάτι του encore. Έπειτα και από την εκτέλεση του “personal favourite” του νέου album, “What Only You Know”, η μπάντα συνέχισε το live με άλλα δύο hit-άκια. Από τη μία ήταν το κλασικό πια “Terminus (Where Death Is Most Alive)” με ένα Gagarin να γίνεται κουβάρι από τα σπρωξίματα στην ταχύτητα των κουπλέ, και από την άλλη το πιο ψυχεδελικό “Iridium“ που κατά πάσα πιθανότητα να αποτέλεσε και την πιο μέτρια επιλογή των Dark Tranquillity, καθότι πολύ αδύναμο για τα δεδομένα της μπάντας. Σειρά είχε το “μήλον της έριδος” για όσους έχουμε ακούσει το “Construct“. Αν και το “State Of Trust“ περιέχει δυναμικό refrain, η μεγάλη πλειονότητα σε πλήκτρα και synthesizers κάνει τη φάση πολύ Depeche Mode και με ξένισε μέχρι ενός σημείου. Μικρό “φαουλάκι” έγινε και στο κλείσιμο του κυρίως setlist, με μία τελική αναφορά στο “Damage Done“. Όσο πασίγνωστο ή εμπορικό και να είναι το “The Treason Wall“ σαν σύνθεση, νομίζω πως οι περισσότεροι θα προτιμούσαν να είχαν ακούσει αυτό παρά το “Final Resistance“. Είναι γεγονός πως οι Dark Tranquillity ανέβηκαν φτιαγμένοι στο σανίδι από την αρχή. Έτσι, λίγο πριν το τέλος, δεν περίμεναν ούτε καν ένα 5λεπτο έστω για να φωνάξουμε ένα “we want more”! Πλην της ψυχοφθόρας καύλας που μας προξένισαν με κάθε νότα του “Lethe”, ολοκλήρωσαν το promotion του “Construct” με το μάλλον αδικημένο “Endtime Hearts“ για να καταλήξουν στον ultra-ξεσηκωτικό αποχαιρετισμό με ένα από τα καλύτερα τραγούδια, όχι μόνο της μπάντας, αλλά και του melodic death στερεώματος γενικότερα, το “Misery’s Crown“. “It’s not a goodbye song, it’s a “see you soon” song”, είπε συγκινητικά και αισιόδοξα ο ξανθός Σουηδός. Από εκεί και έπειτα το συγχρονισμένο χοροπήδημα και τα sing-alongs ΌΛΩΝ των παρευρισκομένων ξεπέρασαν τα πάντα. Ακόμα και το crowdsurfing του ίδιου του Mikael Stanne! Αφού δεν άφησαν κανένα απολύτως χέρι που να μην χαιρέτησαν στις μπροστινές σειρές, έκαναν μία βαθιά υπόκλιση και μας ευχαρίστησαν για όλα. Κομματάκι ειρωνικό αν σκεφτείς, καθώς εκείνοι ήταν αυτοί που προσέφεραν τα περισσότερα.
Δεν έχω να πω πάρα πολλά για αυτό το υπέροχο βράδυ. Μπορεί όλοι όσοι είμασταν εκεί να θέλαμε να ακούσουμε ο καθένας και κάτι δικό του, αλλά δυστυχώς δε γίνεται και δεν πρέπει να ‘μαστε πλεονέκτες. Οι Dark Tranquillity δικαίωσαν και αυτή τη φορά το φανατικό κοινό τους, κάτι το οποίο ήταν αναμενόμενο. Απόλυτα ικανοποιημένος, αλλά και αρκετά στεναχωρημένος (μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές), καθώς έλαβε τέλος αυτό για το οποίο περίμενα καρτερικά τόσους μήνες. Ανανεώνουμε το ραντεβού μας για το επόμενο album.
Setlist: The Science Of Noise / White Noise/Black Silence / Monochromatic Stains / Lost To Apathy / The Fatalist / The Silence In Between / Zero Distance / The Wonders At Your Feet / The Mundane And The Magic / Punish My Heaven / What Only You Know / Terminus (Where Death Is Most Alive) / Iridium / State Of Trust / ThereIn / Final Resistance
Encore: Lethe / Endtime Hearts / Misery’s Crown
Χάρης Μπελαδάκης
