Red Hot Chili Peppers, As Able As Kane, Sunny Side Of the Razor
4-9-2012, ΟΑΚΑ, Αθήνα
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Θα προσπαθήσω να αποφύγω τη χρησιμοποίηση της λέξης «θα», όπως τα πολλά «θα» που ακούστηκαν. «Θα μπορούσε να είχε καλύτερο ήχο.» «Θα μπορούσε η playlist να ήταν πιο ικανοποιητική». «Θα μπορούσε να ήταν εκεί και ο Frusciante.» «Θα μπορούσαν τα supports να ήταν καλύτερα». Μπορεί και όλα αυτά να ισχύουν, αλλά ας προσπαθήσω να ξεφύγω από όλες αυτές τις υποθέσεις και να πω τι είδαμε και τι έγινε πραγματικά.
Θέμα Support μπάντες.
Αρκετά νωρίτερα από ό, τι φανταζόμουν εμφανίστηκαν οι Sunny Side of the Razor με τη συμπαθητικότατη Σάννυ Χατζηαργύρη. Η μπάντα είχε καταχαρεί που άνοιγε τέτοια συναυλία. Το τόνισαν λέγοντας πόσο τιμή ήταν για αυτούς αυτή η εμφάνιση. Αν και σκηνικά προσπάθησαν να σώσουν την κατάσταση και να ξεσηκώσουν το κοινό, πραγματικά δεν ξέρω αν το κατάφεραν. Διαπίστωσα ότι έχουν να κάνουν πολλά ακόμα βήματα για να φτάσουν σε αυτό που επιχείρησαν να μας παρουσιάσουν. Και ίσως να είναι στο σωστό δρόμο, αν και η μόνη απόδειξη αυτού ήταν ότι βρίσκονταν εκείνη τη μέρα στο stage του ΟΑΚΑ. Και όσο και αν θέλω να αποφύγω τα θα, ίσως – λέω ίσως – θα περίμενα να ακούσω κάτι άλλο για να με εισάγει στο κύριο μέρος της βραδιάς. Στη συνέχεια ήρθαν οι ΑΑΑΚ (As Able As Kane). Για να μη χρονοτριβώ, έπαιζαν industrial και νομίζω ότι κατάφεραν να περάσουν στους ακροατές τα κομμάτια τους. Άσχετα αν μου άρεσαν ή όχι, είχαν κάποιες δυνατές στιγμές και αυτό που έπαιζαν, ακουγόταν έτσι όπως θα έπρεπε. Ωραία samples, εφφέ και αξιοπρεπείς μουσικοί.
Θέμα RHCP.
Εννοείται ότι ήταν το live που ο καθένας σε αυτή τη χώρα ονειρευόταν να παρακολουθήσει. Κατά την άποψή μου, όλοι όσοι ήταν το βράδυ της Τρίτης στο OΑΚΑ κέρδισαν μια εμπειρία. Οι RHCP είναι οι βασιλιάδες του rock- groove, και ταιριάζει καλύτερα στη μουσική τους να ακούγεται ζωντανά. Ό, τι και να πει κάποιος, ακόμα και αν δεν τους προτιμά λόγω γούστου, το ότι καταφέρνουν να δημιουργούν στο κοινό την αίσθηση ότι ο ρυθμός «πιάνεται» και ότι το groove έχει χρώμα (λαμβάνοντας υπόψη και τα τέλεια γραφικά που εμφανίζονταν στα video walls) είναι κάποιοι και μόνοι λόγοι για τους οποίους άξιζε το show. Πόσο μάλλον αν δούμε ότι οι δυνατές στιγμές των RHCP ήταν οι εισαγωγικές, αυτοσχεδιαστικές ερωτήσεις- απαντήσεις του Flea με τον Klinghoffer (δε θα ξεχάσω την αρχή και το τέλος του Californication)
Θέμα Παρουσίες και Απουσίες.
Ο Flea φυσικά ήταν ο πρωταγωνιστής της βραδιάς μιας και φάνηκε ότι ο κόσμος του είχε ιδιαίτερη προτίμηση. Και όχι αδίκως. Είναι ο λόγος που το μπάσο μπορεί να σε οδηγήσει στην τρέλα. Ήταν και ο μόνος που μας κατά- ευχαρίστησε συγκινημένος. Με κέρδισε όμως και ο πλέον μοναχικός οδοιπόρος- κιθαρίστας Klinghoffer. Συγκλονίστηκα με τη σκηνική του παρουσία διότι έπαιζε καθιστός, λόγω του ότι είχε πρόσφατα σπάσει το πόδι του αλλά το υπόλοιπό του σώμα έδειχνε πόσο ένιωθε αυτό που έκανε. Δυο τρεις φορές σηκώθηκε κάνοντας κουτσό και ο κόσμος το χάρηκε. Δεν ξεχνάω να αναφέρω την έλλειψη του Frusciante, αλλά μακάρι να άκουγα την αλήθεια και το συναίσθημα που έχει ο Klinghoffer και σε άλλους πιο στημένους και μελετηρούς κιθαρίστες. Που σημαίνει ότι καταλάβαμε την απουσία του αλλά εγώ έμεινα ευχαριστημένη με τον αντικαταστάτη και πρώην συνεργάτη του. Η χημεία του με τον Flea ήταν αδιαμφισβήτητη. Και με την τελευταία μπλούζα του που έγραφε I am with you Greece, οκ, το πιάσαμε το μήνυμα. Όσο για τον Kiedis, χμμμ… ήταν λίγο πιο μετρημένος από ό, τι θα περίμενα. Μετά το encore μάλλον ξεχάστηκε και δε μας χαιρέτισε για δεύτερη φορά, αλλά μπορεί και κάπου να χάθηκε. Άλλωστε το έχει ξανακάνει. Και όσο για τον Smith εκεί… να κουράζεται πιστός στο ρόλο του.
Θέμα Playlist.
Όσο για την Playlist, μην έχουμε και τρομερές απαιτήσεις. Πάντα με μπάντες που έχουν δισκογραφία τεράστια δημιουργούνται παράπονα από τη στιγμή που δεν μπορούν να ειπωθούν όλα τα κομμάτια που περιμένει το κοινό. Και εννοείται ότι θα έλεγαν και τα καινούργια. Λογικό, έχουμε τύχει και lives που τα συγκροτήματα μας κατακλύζουν με νέες δουλειές που δεν αξίζουν όσο οι παλιές τους. Όμως, το I am with you ακούγεται, και τα τραγούδια που επέλεξαν να πουν δε δημιούργησαν κοιλιά στο πρόγραμμα. Να και η περίφημη playlist:
Monarchy of Roses
Dani California
Can’t Stop
Scar Tissue
Look Around
Strip My Mind
Parallel Universe
I Could Have Lied
The Adventures of Rain
Dance Maggie
I Like Dirt
Under the Bridge
Higher Ground
Californication
Goodbye
Hooray By the Way
Για encore (ύστερα από jam moments) Suck My Kiss Ethiopia Give It Away (και έκλεισαν με τζαμαρίσματα) Τα συμπεράσματα δικά σας.
Θέμα Λεπτομέρειες (σημαντικές)
Για τον ήχο, εκεί που ήμουν όλα ακούγονταν πολύ καλά. Όντως πήρε το αυτί μου κάποια μικρό- παράπονα, αλλά αν θυμάστε καλά, και άλλες φορές στο ΟΑΚΑ δεν άκουγαν όλοι τέλεια από όλες τις μεριές! Κατά τα άλλα, οι RHCP έπαιξαν σχεδόν δύο ώρες. Πιστεύω ότι ήταν καλά. Το μόνο παράπονο που είχα ήταν οι αποστάσεις μεταξύ των τριών συγκροτημάτων. Θα ήθελα να είχαν γίνει πιο γρήγορα οι αλλαγές μεταξύ τους, ήταν λίγο κουραστικό το «μουσική, παύση, μουσική, παύση». Όσο για το χώρο, είχε γεμίσει. Είχαν μείνει πολύ λίγες κενές θέσεις,- προφανώς κάποιοι επέλεξαν να μην γίνουν από την επόμενη μέρα και μετά πιο άφραγκοι όπως έγιναν όσοι παρευρεθήκαν.- Τις οποίες θέσεις έβγαλα από το μυαλό μου την ώρα που τελείωσε το live και είδα τόσο κόσμο λες και κατέβαινε ο στρατός των Ούνων να δείρει τη Μουλάν.
Καταλήγοντας, thanks Flea- ή όποιον άλλο θεό έχει ο καθένας- που ήμουν εκεί. Άλλωστε, η μουσική δεν είναι μιζέρια. Και η μουσική των RHCP, από την τελευταία άρση του Klinghoffer, το υγρό βλέμμα του Flea, έως τις κάλτσες τους και τους στίχους των τραγουδιών τους είναι ενάντια στη μιζέρια. Ας μείνουμε σε αυτό, και ας δούμε τι άλλα καλά πράγματα έχουμε να ακούσουμε στο μέλλον (και πόση ακόμη ορθοστασία έχουμε να φάμε).
Ήλια Τσάρα
