U.D.O., Red Partizan, Kiss Of The Dolls
Κυριακή 31 Μαΐου 2019, Pireaus Academy 117, Αθήνα
Βράδυ Κυριακής, τελευταίο βράδυ του Μάρτη, έχοντας υποστεί βασανισμό την προηγούμενη ημέρα λόγω H.e.a.t., κατηφόρισα προς το κλασσικό πλέον στέκι της Πειραιώς ώστε να δω άλλον έναν καλλιτέχνη με τεράστια σημασία για την μουσική που ακούμε. Άλλωστε λίγους μήνες πίσω τον είχα παρακολουθήσει ως Dirkscheider στο Chania Rock Festival, όπως και τους φίλτατους Σουηδούς. Πλέον ο Udo έρχεται με το δικό του ομώνυμο σχήμα, με πιστούς συνοδοιπόρους τους Andrey Smirnov & Sven Dirkschneider (ναι, ο υιός) σε κιθάρα και τύμπανα αντίστοιχα και τους νεοεισελθέντες Dee Dammers & Tilen Hudrap (ex-Pestilence, ex-Vicious Rumors) στις κιθάρες και το μπάσο (σ.σ.: αντικατέστησαν τον Bill Hudson (Circle II Circle, Jon Oliva’s Pain) ο πρώτος και τον επί 22 χρόνια συνεργάτη του σχήματος, Fitty Wienhold, ο δεύτερος) να παρουσιάσει υλικό αυ-στη-ρά από την προσωπική του καριέρα, αφήνοντας το “δαιμόνιο” του προηγούμενου του σχήματος που τον καταδίωκε πίσω πλέον.
Μεταβαίνοντας λοιπόν στο χώρο, έπαθα μια σχετική ταραχή. Βαριά μέσα στο συναυλιακό χώρο να υπήρχαν… 30 νοματαίοι. Με την ψυχρολουσία αυτή, δεδομένου για το τι χώρο μιλάμε, πρώτοι στην σκηνή ανέβηκαν οι Kiss Of The Dolls από την Λετονία, αν δεν απατώμαι. Δεν φάνηκε να τους πτοεί καθόλου το συγκεκριμένο γεγονός, όποτε και προσπάθησαν να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό. Δυστυχώς εμένα όμως δεν με έπεισαν. Αυτό γιατί το εν λόγω σχήμα πάσχει (όπως φάνηκε και οι Red Partizan) από κρίση ταυτότητας. Μπορεί οι ίδιοι να ονοματίζουν το ύφος τους ως “blues metal” (σ.σ.: γελάει ο κόσμος!) Όλοι φάνηκαν πολλοί λίγοι των προσδοκιών με εξαίρεση ίσως τον drummer του σχήματος, αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Σε γενικότερες γραμμές θα έπρεπε να το είχαν προσπαθήσει πιο πολύ το όλο θέμα και περιμένω μελλοντικά να δω κυκλοφορίες τους.
Οι Red Partizan ήταν αυτοί που θα ακολουθούσαν σε σειρά. Ευτυχώς για αυτούς και για καλή τους τύχη, ο κόσμος αυξήθηκε κατά πολύ στην ώρα της εμφάνισης τους και μέχρι το τέλος τους πρέπει να ήταν καμιά 120 άτομα. To εξαμελές σχήμα (σ.σ.: πέντε κατά βάση και μια γλάστρα δώρο) είχαν ακριβώς το ίδιο πρόβλημα με τους Kiss Of The Dolls: κρίση ταυτότητας! Μπορεί να είχαν λίγο περισσότερο ενδιαφέρον τα κομμάτια τους, αλλά και πάλι δεν ήταν κάτι το ενδιαφέρον. Accept-ικά riffs με φωνητικά που έφερναν στο μυαλό μέχρι και Type O Negative σε ένα μπλέντερ δίχως ιδιαίτερη επιτυχία ωστόσο. Μπορεί να κάναν υπεράνθρωπες προσπάθειες στον τομέα της σκηνικής παρουσίας, με τον μπασίστα τους να κλέβει την παράσταση εν αντιθέσει με τον frontman, αλλά εμένα προσωπικά δεν με έπεισαν. Προσπάθησαν να υποστηρίζουν το δίσκο τους “Rebels & Partizans”. Ας ελπίσουμε ότι στο μέλλον θα βρουν και αυτοί το δρόμο τους.
Έχοντας λοιπόν δει το ρολόι να λέει 21:30 o Udo και η παρέα του έρχονται να συστήσουν στο Αθηναϊκό κοινό το τελευταίο τους πόνημα ονόματι “Steelfactory”. “Tongue Reaper” και “Make Τhe Move” από το τελευταίο του άλμπουμ δίνουν το εναρκτήριο λάκτισμα ώστε να έρθει το “24/7” από το εξαιρετικό “Mission No.X” του 2005, όπου το headbanging “πάει σύννεφο!”. Πριν προλάβεις να συνέρθεις να σου και το “Mastercutor” από τον ομώνυμο δίσκο του 2007. Φαίνεται λοιπόν ότι η πεντάδα έχει αρχίσει να έχει τρελά κέφια και πάμε προς απογείωση στο υπόλοιπο set. Ποιος θα περίμενε πως τα “A Cry Οf A Nation”, “Metal Machine”, “Independence Day”, “In Τhe Heat Οf Τhe Night” θα σου έπαιρναν την ψυχή μέχρι το τευτονικό “Vendetta” να έρθει και να σε κάνει να κουνάς ρυθμικά το κεφάλι. Κάπου εκεί ήρθε ο Dee Dammers να δείξει με ένα δικό του solo να δείξει γιατί “πήρε την δουλειά”. Δικαίως μπορώ να πω αφού ο άνθρωπος έβγαλε μάτια!
Η βραδιά έκρυβε εκπλήξεις για τον γράφων καθώς δεν περίμενα να ακούσω τα “In Τhe Darkness” & “I Give Αs Good Αs I Get” αλλά και το “Heart Οf Gold”. Κάπου εκεί ήρθε μετά από λίγο και το encore όπου το Γερμανο-ρωσικό-σλοβένικο σχήμα παρουσίασε τα “Holy”, “Animal House”, “Man Αnd Machine” και έκλεισε με το “They Want War”.
Σίγουρα ήταν κάτι παραπάνω από μια απλά “τίμια” εμφάνιση του “γερόλυκου”. Ο ίδιος απέδειξε ότι μπορεί να γίνει άκρως επιβλητικός επί σκηνής και με την μπάντα που έχει από πίσω του σίγουρα ξέρει να εντυπωσιάζει.
Setlist: Tongue Reaper / Make Τhe Move / 24/7 / Mastercutor / A Cry Οf A Nation / Metal Machine / Independence Day / In Τhe Heat Οf Τhe Night / Vendetta / Rising High / Guitar Solo (Dee Dammers) / In Τhe Darkness / I Give Αs Good Αs I Get / Timebomb / Drum/Bass Solo / Hungry Αnd Angry / Heart Οf Gold / One Heart One Soul Encore: Holy / Animal House / Man Αnd Machine / They Want War
Κείμενο: Νίκος Σιγλίδης
** Ευχαριστούμε την High Priority & την Αφροδίτη Ζαγγάνα για την παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού **
