H.E.A.T., DangerAngel, D3lta
Σάββατο 30 Μαρτίου 2019, Gagarin 205, Αθήνα
Σπανίως δυσκολεύομαι να βρω λόγια για να ξεκινήσω ένα κείμενο. Ήταν όμως τέτοια η εμφάνιση των H.E.A.T. που ειλικρινά ό,τι και να πω δεν γίνεται να την περιγράψει. Έπρεπε να ήταν κάποιος εκεί για να βιώσει αυτό το θέαμα που εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μας. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Πρώτοι στη σκηνή οι D3elta με ένα ακουστικό set. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσίασε ούτε τον κόσμο που είχε αρχίσει να μαζεύεται, ούτε εμένα. Ειδικά αν δεν ξέρεις τα κομμάτια, ακούγοντάς τα ακουστικά δε σου μένει και τίποτα. Έπαιξαν δύο δικά τους τραγούδια και τρεις διασκευές και αποχαιρέτησαν μετά από περίπου 20 λεπτά πάνω στη σκηνή.
Setlist: Hey You/ Way Down We Go (Kaleo cover)/ Blowing In The Wind (Bob Dylan cover)/ Time Is Running Out (Muse cover)/ Silent Revolution
Επόμενοι πάνω στο σανίδι, οι DangerAngel με σχεδόν μία δεκαετία στα μουσικά δρώμενα και τρεις full-length κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους. Με μεγάλη άνεση και χαρακτηριστική ευκολία έδωσαν μία πολύ δυνατή εμφάνιση. Βοήθησε και το γεγονός ότι είχαν βοήθεια από τους οπαδούς τους στο κοινό οι οποίοι γνώριζαν το υλικό τους. Δυνατό hard rock με ωραίες μελωδίες και μπορώ να πω ότι θα κάτσω να ασχοληθώ περισσότερο με τη μουσική τους, αφού τους ήξερα μόνο σαν όνομα. Μετά από αρκετή ώρα, νομίζω 50 λεπτά, έδωσαν τη θέση τους στους απόλυτους πρωταγωνιστές της βραδιάς.
Setlist: Dead In The Water/ Dia De Los Muertos/ Who You Are/ How About Right Now/ To Kill A Saint/ Devils Waltz/ Decadence/ Will You Follow/ Don’t Die Young/ Not An Angel/ Call My Name
Αυτό που ακολούθησε μετά, όπως είπα και στην αρχή, δύσκολα περιγράφεται. Στο χώρο του Gagarin στήθηκε ένα τεράστιο party με οικοδεσπότες την μπαντάρα από τη Σουηδία. Τα φώτα σβήνουν, η μουσική σταματάει, ο Crash (drums) ανεβαίνει στη σκηνή και αρχίζει τα παιχνίδια για να ξεσηκώσει τον κόσμο. Ακολουθεί ο Jona Tee (πλήκτρα), ο Jimmy Jay (μπάσο) και σε δευτερόλεπτα ορμάνε πάνω οι Dave Dalone (κιθάρα) και ο Erik Grönwall (φωνητικά). Με ένα “kalispera malakes” και το “Bastard Of Society”, ο χρόνος σταμάτησε. Αυτό που έγινε ήταν αδιανόητο. Μιλάμε για μία απίστευτη μπάντα η οποία ήταν αψεγάδιαστη. Συνέχεια με το “Breaking The Silence”, οι H.E.A.T. να χαμογελάνε επί σκηνής κι εμείς να παραμιλάμε. Αν παρατηρούσες τον κόσμο, έβλεπες να κάνουν νοήματα ο ένας στον άλλον σαστισμένοι από την απόδοσή τους. Ο αρχισυντάκτης μου σε κάποια στιγμή με ρώτησε πώς γίνεται να είναι πέντε φορές καλύτεροι μετά από εννιά μήνες, δηλαδή από την εμφάνισή τους στο Chania Rock Festival. Έλα ντε. Μιλάμε για έπος.
Όσο για τα τραγούδια; Καμία αδύναμη στιγμή, καμία νότα που να μην ήταν ενδιαφέρουσα. Ειδικά στα “In And Out Of Trouble”, “It’s All About Tonight” και στο αξεπέραστο “Living On The Run” πιστεύω ότι τα επίπεδα ευτυχίας μου έφτασαν στο κόκκινο. Αλλά δε γίνεται να μιλάς για ένα live των H.E.A.T. και να μην κάνεις εκτενή αναφορά σε ένα από τους καλύτερους frontmen που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στον κόσμο. Ναι, το τονίζω αυτό. Στον κόσμο.
Ο Erik Grönwall ήταν από άλλο πλανήτη. Χόρευε, χτυπιόταν, αστειευόταν με τον κόσμο, μέχρι και κωλοτούμπες έκανε καθώς δεν μπορούσε να κάτσει ήσυχος ούτε δευτερόλεπτο. Στη σκηνή δεν τον έβλεπες και τόσο συχνά. Κατέβαινε συνέχεια κάτω στο photo pit και χανόταν μέσα στους οπαδούς. Έπαιρνε τα κινητά των παιδιών στην πρώτη σειρά, τα ανέβαζε στη σκηνή και τραβούσε video από εκεί πριν τους τα ξαναδώσει. Στο “Redefined” ανέβηκε στα ηχεία δεξιά της σκηνής και τραγουδούσε ξαπλωμένος πάνω τους. Στο “Beg Beg Beg” έκανε το ίδιο με αυτό στα Χανιά, δηλαδή έβαλε τους οπαδούς να τον πάνε με crowdsurfing μέχρι το bar όπου ήπιε μια μπύρα (την οποία υποσχέθηκε στον barman ότι θα την πληρώσει ο Crash μετά το show), τραγουδούσε όρθιος, έγινε ένα πέρασμα στο “Whole Lotta Rosie” και μετά γύρισε πίσω στη σκηνή για να συνεχίσει. Στο “Laughing At Tomorrow” τον απολαύσαμε μόνο του με μια ακουστική κιθάρα σε μία πραγματικά πανέμορφη στιγμή. Στο “A Shot At Redemption” ανέβασε ένα πιτσιρικά από το κάγκελο λέγοντας πως αυτός αποτελεί τη νέα γενιά του rock, μέχρι και στους ώμους του τον σήκωσε καθώς τραγουδούσε. Στο “Living On The Run” κατέβηκε από τη σκηνή και χώθηκε τραγουδώντας ανάμεσα στους οπαδούς. Και φυσικά όλα αυτά χωρίς να χάνει ούτε στίχο, χωρίς να ρίχνει ούτε στο ελάχιστο την απόδοση της φωνής του. Θα μπορούσα να συνεχίσω να μιλάω ώρες γι’ αυτό το φαινόμενο, αλλά νομίζω το πιάσατε το νόημα. Ο απόλυτος frontman σε μια μπάντα που μπορεί να τον στηρίξει, αφού η μουσική που γράφουν είναι αδιαμφισβήτητα φοβερή.
Setlist: Bastard Of Society/ Breaking The Silence/ Danger Road/ Emergency/ Shit City/ Downtown/ In And Out Of Trouble/ It’s All About Tonight/ Living On The Run/ Beg Beg Beg/ Whole Lotta Rosie/ Laughing At Tomorrow/ Redefined/ There For You/ Mannequin Show/ Tearing Down The Walls. Encore: Point Of No Return/ A Shot At Redemption
Εκ κατακλείδι, οι H.E.A.T. διατηρούν ατόφιο το hard rock πνεύμα των προηγούμενων δεκαετιών. Τους βλέπεις να κάνουν αυτό που κάνουν και συνειδητοποιείς γιατί αυτή η μουσική έγινε τεράστια και γέμιζε αρένες ανά τον κόσμο. Πραγματικά αψεγάδιαστη εμφάνιση, στο στυλ που κινούνται παίζουν πλέον χωρίς αντίπαλο. Στις εκατοντάδες συναυλίες που έχω δει στη ζωή μου τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, όταν και ξεκίνησα δηλαδή, αυτή ήταν μακράν από τις καλύτερες. Όταν ξαναέρθουν (επειδή κάτι μου λέει ότι θα το κάνουν), μην τους χάσετε για κανένα λόγο. Αξίζει να τους δείτε μόνο και μόνο για την εμπειρία, ακόμα και αν δεν είστε ο μεγαλύτερος οπαδός της μουσικής τους. #μονοχιτ.
Κείμενο/Ανταπόκριση: Γιώργος Τερζάκης
Φωτογραφίες: Βίκυ Αθανασοπούλου
