Arch Enemy, InsIDeaD
20 Ιανουαρίου 2012, Gagarin 205
Η ανακοίνωση της εμφάνισης των Arch Enemy στη χώρα μας σχεδόν ένα χρόνο νωρίτερα ήταν αρκετά παράξενη. Παρόλα αυτά, το συγκεκριμένο live από πλευράς προπώλησης πήγε άπατο, αν και το εισιτήριο ήταν σε λογικά, σχετικά, πλαίσια. Το κατάλαβα όταν έφτασα στο Gagarin στις 19:30, μισή ώρα δηλαδή από το άνοιγμα των θυρών. Μπαίνοντας στο χώρο, ο μόνος κόσμος που διέκρινα ήταν γύρω στα 50 άτομα μπροστά στα κάγκελα. Γνώριζα πως οι Σουηδοί προσελκύουν κατά βάση νεανικό κοινό, αλλά αυτό το πράγμα δεν το περίμενα. Όλο το Gagarin είχε κατακλυστεί από 14χρονα και 15χρονα παιδιά, τα οποία αμφιβάλλω αν γνώριζαν κάποιον άλλο πέραν της Angela Gossow. Νιώθοντας λοιπόν πως βρισκόμουν σε προαύλιο δημοτικού σχολείου, περίμενα να αρχίσει το live ώστε να σταματήσω να δίνω βάση στα κοριτσάκια που πηγαινοέρχονταν ανά τριάδες με ένα ροζ κινητό στο χέρι. Λίγο μετά τις 20:30 ο φωτισμός χαμήλωσε, ανοίγοντας το δρόμο για τους δικούς μας InsIDeaD. Με το φρέσκο ακόμα ντεμπούτο τους “Chaos Elecdead” στις πλάτες τους, τα παιδιά έπαιξαν τέλεια, χωρίς ηχητικά εμπόδια και με άκρως επαγγελματική ακρίβεια. Δίνοντας -όπως ήταν λογικό- έμφαση στο νέο τους δίσκο, κατάφεραν να κερδίσουν το κοινό με τον heavy/thrash (και σε πολλά σημεία metalcore) ήχο τους, ενώ οι επιρροές στο λαρύγγι του Γιώργου από James Hetfield δικαιολόγησαν απόλυτα και τη super διασκευή στο “Blackened” των Metallica. Το πιο αξιομνημόνευτο highlight φυσικά και ήταν η εκτέλεση του “In My World“, όπου μετά από παρότρυνση του συγκροτήματος, έγινε ένα μικρό “wall of death” για τις ανάγκες της βιντεοσκόπησης, κάτι που είχε γίνει και στην τελευταία τους εμφάνιση, σαν opening act των Dark Tranquillity τότε. Κλείνοντας το setlist τους με τη μίξη διασκευών ανάμεσα σε Mastodon και Pantera (στο outro του “I ‘m Broken” ειδικά, το headbanging που έπεσε ήταν απλά ηδονή), άφησαν πολλές υποσχέσεις για ένα πολύ πιο λαμπρό μέλλον. Όσον αφορά τους Arch Enemy τώρα, ήδη τους είχα χάσει δύο φορές. Η μία ήταν το 2009 με την ακύρωση του Rockwave Festival και η άλλη στο φιάσκο της ίδιας χρονιάς στον ίδιο χώρο, όπου με άπειρα ηχητικά προβλήματα έπαιξαν με το ζόρι 70 λεπτά. Οπότε, εκείνη η βραδιά θα μπορούσε να θεωρηθεί και σαν εξιλέωση για εκείνη τη live αποτυχία. Τυπικότατη και στην ώρα της, η μπάντα βγήκε στη σκηνή στις 21:30, υπό τους ήχους του “Khaos Overture” intro και άνοιξε, όπως ήταν αναμενόμενο, με το νέο single “Yesterday Is Dead And Gone“. Αρκετά θερμό καλωσόρισμα από τους οπαδούς και μικροπροβληματάκια στον ήχο του Christopher Amott που ευτυχώς διορθώθηκαν εγκαίρως. Η συνέχεια όμως ήταν πολύ πιο δυναμική, με τα “Revolution Begins” και “Ravenous” να καταφέρνουν να αφυπνίσουν τους κοιμισμένους μπόμπιρες των πρώτων σειρών. Εκπλήξεις στο setlist δεν υπήρχαν καθότι πλέον εμπορικοί όσο δεν πάει, χωρίς ίχνος αναφοράς στη Johan Liiva περίοδο. Αν και η Angela Gossow σαν περσόνα επί σκηνής δεν πιστεύω ότι είναι κάτι το ιδιαίτερο, πάντα στέκεται ικανή να διαχειρίζεται το κοινό όπως θέλει αυτή. Χαζά πειράγματα με το που έβγαλε το δερμάτινο μπουφάν της υπήρχαν, αλλά αστειευόμενη είπε: “If you want me to take off my clothes, I tell you I won‘t do that. But Sharlee will do that, instead. Trust me, you don’t want to see that!” Θεά! Ελάχιστοι ήταν αυτοί που χτυπήθηκαν με το “Enemy Within“, καθώς οι περισσότεροι εκεί μέσα γνώριζαν τη μπάντα από το “Doomsday Machine” και μετά, ενώ το “My Apocalypse” πάντα θα διαθέτει τον απαραίτητο ρυθμό για να κουνηθεί μέχρι και ο πιο αμαθής. Το περίεργο της όλης υπόθεσης ήταν η μειωμένη απόδοση του Michael Amott, ο οποίος έχασε τις εντυπώσεις από τον αδερφό του, που πραγματικά θέριζε και στα solo, αλλά και στα lead. “Bloodstained Cross“, “Taking Back My Soul” για τη συνέχεια, καλύπτοντας όλη τη Gossow-περίοδο με μεγάλη αποτελεσματικότητα, κάνοντας το drum solo του Daniel Erlandsson να περάσει σχεδόν απαρατήρητο. Παρεμπιπτόντως, έκανε πολύ καλή δουλειά (κυρίως στις δικασιές), αλλά και πάλι προτιμώ τον έτερο αδελφό. Άλλο ένα κομμάτι από το “Khaos Legions” και συγκεκριμένα το “Under Black Flags We March“, από τα μέτρια ενός νέου δίσκου που δεν τιμήθηκε τόσο όσο θα έπρεπε. Φυσικά έγινε ΤΟ ΣΩΣΕ στο, κατά τη γνώμη μου, καλύτερο τραγούδι που έχουν γράψει ποτέ τους. Το “Dead Eyes See No Future” με έκανε να ξεχάσω τη χαμηλών τόνων διάθεση που είχα και να αρχίσω να βαράω ό,τι βρω μπροστά μου. Η καταπληκτική απόδοση του κομματιού ήταν τόσο “μες τη μάπα σου”, που δεν κατάφερα να απολαύσω τα guitar solos από τα αδέρφια Amott όσο ήθελα. Πισωγύρισμα για άλλη μία φορά στο “Wages Of Sin” με ένα από τα personal favorites του γράφοντα, το “Burning Angel“. Μέτρια εκτέλεση, αλλά ο Sharlee D‘ Angelo κατάφερε να δειχτεί λίγο παραπάνω. Μετά από μία ολιγόλεπτη παύση ώστε να αναφερθεί η Angela στην οικονομική κρίση που περνάμε, μας αφιέρωσε το “No Gods, No Masters“, το οποίο αποτέλεσε μία από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς. Και αν στο “Dead Bury Their Dead” το κοινό έδειχνε να έχει ψιλοκουραστεί, ευτυχώς ήρθε το “We Will Rise” πάνω στην ώρα για να μου αποδείξει πως τελικά έκανα λάθος. Το είπαν με τεράστια επιτυχία και μου ξαναθύμισαν το πόσο πολύ αγαπάω το “Anthems Of Rebellion“. Μετά τα κλασικά “Thank you“, “You were great” και “Goodnight Athens“, ακολούθησε το ακόμα πιο κλασικό “We Want More!” των από κάτω. Χωρίς να περάσουν ούτε 2 λεπτά, οι Arch Enemy ξανανέβηκαν στη σκηνή, παίζοντας το filler-άκι “Snowbound” ξενερώνοντας με, αναλογιζόμενος τι άλλα θα μπορούσαν να έχουν συμπεριλάβει. Κάτι έλειπε όμως. Πολύ σωστά. “Nemesis“! Και τα μυαλά στα κάγκελα! Στην εισαγωγή όλο το Gagarin ξεσηκώθηκε, αλλά από το refrain και έπειτα δυστυχώς καλμάραμε. Η αυλαία έπεσε οριστικά στις 23:30 με το “Fields Of Desolation“, το οποίο δεν είναι και η σοφότερη επιλογή για να κλείσεις ένα τέτοιο show. Θα προτιμούσαμε να είχαν κλείσει με το προηγούμενο. Αλλά ότι έγινε έγινε. Ούτε “Beast Of Man“ είχαμε, ούτε “Sinister Mephisto“, ούτε “Diva Satanica“. Μιάμιση ώρα μετά, οι Arch Enemy έλαβαν άφεση αμαρτιών από την τελευταία τους εμφάνιση στην Ελλάδα και μας αποχαιρέτησαν και αποχώρησαν, ώστε να συνεχίσουν την τεράστια “World Khaos Tour 2011-2013″ περιοδεία τους.
Χάρης Μπελαδάκης
