Satyricon, On Thorns I Lay
Τρίτη 23 Ιανουαρίου 2018, Fuzz Club, Αθήνα
Είχα χάσει τελευταία εμφάνιση των Satyricon πριν από εννέα χρόνια. Σε συνδυασμό με αυτό, αλλά και με το γεγονός ότι πριν από λίγο καιρό ανακοίνωσαν την τελευταία τους περιοδεία άρα και το τέλος τους, η εμφάνισή τους την προηγούμενη Τρίτη, αποτελούσε την τελευταία ευκαιρία, τόσο για εμένα που δε τους είχα ξαναδεί και το ήθελα, όσο φαντάζομαι και για υπόλοιπους.
Τη συναυλία άνοιξαν οι δικοί μας On Thorns I Lay, με σκοπό να μας ζεστάνουμε αλλά και να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα, όπως αποσκοπεί και το doom/death, είδος που εξυπηρετούν. Μετά από τρία χρόνια, φέτος μας παρουσιάζουν τον νέο τους, όγδοο δίσκο με τίτλο “Aegean Sorrow”. Το συγκρότημα, έχει να εμφανιστεί πάρα πολύ καιρό, χρόνια επί σκηνής, κάτι που αν θυμάμαι καλά μας είπε αν θυμάμαι καλά και ο τραγουδιστής Στέφανος Κιντζόγλου. Μετά από το intro του τελευταίου άλμπουμ αλλά και το εισαγωγικό instrumental ιντερλούδιο “Infinity” από το “Future Narcotic” του 2000, η μπάντα ξεκίνησε με το ομώνυμο κομμάτι του “Aegean Sorrow”. Όλο αυτό πάντως, με τον ήχο να έχει σοβαρότατα προβλήματα, που ειδικά σε αυτό το τραγούδι, τα πλήκτρα του Antony, που είναι και βασικό στοιχείο της μπάντας και του είδους που παίζουν, του ατμοσφαιρικού death metal, μετά βίας ακούγονταν. Από το τελευταίο τους άλμπουμ που λογικά έδωσαν έμφαση, έπαιξαν άλλα τρία κομμάτια, το “Erevos” και τη διλογία “Olethros” (Pt.I και ΙΙ) στο κλείσιμο. Σαφώς καλύτερες στιγμές τους τα δύο παλαιότερα, το κορυφαίο “Crystal Tears” – που ο ήχος του μπορεί να χαρακτηριστεί και κλασικός για το ιδίωμα – από τον ομώνυμο δίσκο του 1999 και το “In Heaven’s Island”, από το δεύτερο άλμπουμ τους “Orama” (1997). Χαρακτηριστικά βαθειά φωνητικά, αργόσυρτα κατά κύριο λόγο riffs και φυσικά ατμοσφαιρικά πλήκτρα. Προσωπικά, αν και ο χρόνος που παίξανε ήταν σχετικά λίγος, τους ευχαριστήθηκα, γιατί είναι ένα είδος που με απασχολεί και με ενδιαφέρει. Μάλιστα είχα δει την εμφάνισή τους με μεγάλο ενδιαφέρον όταν έμαθα ότι θα είναι support στους Satyricon. Το κοινό πάντως δεν έδειξε να συγκινείται καθόλου, ούτε έδειξε να ξέρει οτιδήποτε για το συγκρότημα. Βασικά μου δεν είδα την παραμικρή αντίδραση ή σημασία προς το συγκρότημα. Άκουσα μάλιστα από κάποιον ότι το είδος είναι αρκετά απαρχαιωμένο και ίσως για αυτό και όλο το παραπάνω που ανέφερα. Κρίμα γιατί είναι καλή μπάντα και έχει τη δική της ιστορία.
On Throns I Lay setlist: Intro/Infinity/Aegean Sorrow/Crystal Tears/Erevos/In Heaven’s Island/Olethros (Part. I-II)
Η απόφασή μου να ανέβω στον εξώστη για το υπόλοιπο της συναυλίας και φυσικά την εμφάνιση των Satyricon, αν και δεν έβλεπα αρκετά καλά και όσο θα ήθελα, αποδείχθηκε καλή επιλογή. Ο ήχος ήταν πολύ καλός και με πάρα πολύ ένταση, ίσως και παραπάνω από ότι χρειαζόταν. Αυτό εμένα δε με πείραξε καθόλου και το σημαντικότερο από όλα, ήταν καθαρός! Άκουγες όλα τα όργανα όπως έπρεπε χωρίς το παραμικρό πρόβλημα. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι Νορβηγοί ξεκίνησαν με το τραγούδι “Midnight Serpent”, που ανοίγει το τελευταίο άλμπουμ τους “Deep Calleth Upon Deep”, το οποίο είχε και τη μερίδα του λέοντος, με τα περισσότερα κομμάτια του setlist να είναι από εκεί, τέσσερα στον αριθμό. Ακολούθησε το “Our World, It Rumbles Tonight” από τον προηγούμενο δίσκο “Satyricon”, ενώ η πρώτη βουτιά σε κλασικά κομμάτια έγινε με το “Black Crow On A Tombstone” από το προ δεκαετίας “The Age Of Nero”. Κάπου εκεί ήταν και που η ανταπόκριση του κοινού μεγάλωσε, αν και μπορώ να πω ότι και τα καινούρια κομμάτια φαίνεται να αρέσουν σε πολύ κόσμο, όπως και ο δίσκος που κατά τους περισσότερους είναι μια εξαιρετική κυκλοφορία. Από εκεί, σίγουρα ξεχώρισε το ομώνυμο κομμάτι, μαζί και με το εναρκτήριο “Midnight Serpent”.
Λίγο αργότερα, στο “Die By My Hand”, ο Satyr προέτρεψε το κοινό για επιπλέον συμμετοχή. Από τα πρώτα λεπτά ένα στοιχείο που φάνηκε είναι ότι τα κομμάτια του τελευταίου δίσκου είναι πιο ατμοσφαιρικά, πράγμα που έβλεπες αριστερά της σκηνής με τα πλήκτρα αλλά και το programming (σε σημείο που αναρωτηθήκαμε αστειευόμενοι, αν θα δούμε Satyricon ή Ulver!). Σκοπός που εξυπηρετήθηκε άψογα, καθώς και σε αυτό τον τομέα ο ήχος ήταν φοβερός, χωρίς κανένα λάθος. Δυστυχώς αυτό που ακουγόταν πριν από το live επιβεβαιώθηκε και από την πρώτη περίοδο των Satyricon, μέχρι δηλαδή το 1999 και το “Rebel Extravaganza”, δεν ακούσαμε πάνω από τρία κομμάτια, ούτε πάνω από δύο δίσκους. Η ας πούμε έκπληξη έγινε με το ιστορικό “Walk The Path Of Sorrow” από το επίσης ιστορικό “Dark Medieval Times” του 1993, με πολύ κόσμο βεβαίως να πορώνεται. Αυτό σίγουρα ήταν ότι πρέπει από κάθε άποψη, αλλά δυστυχώς δεν είχαμε άλλες στιγμές από το μακρινό παρελθόν τους, πλυν μίας. Λίγο αργότερα ακούσαμε (πάλι καλά) το ιστορικό για το συγκρότημα και το black metal γενικώς, το μάλλον καθιερωμένο “Mother North”, που πολύ περιμέναμε, από το “Nemesis Divina” (1996), ενώ αμέσως πριν ακούστηκε, σαν εισαγωγή περισσότερο, το “Transcendental Requiem Of Slaves”, από το ίδιο άλμπουμ. Νομίζω ότι το πρώτο, σαν εκτέλεση αλλά και σαν απόδοση, θα μπορούσε να είναι και καλύτερο.Κι εγώ, όπως φαντάζομαι και άλλα άτομα, αναρωτιέμαι, γιατί να μην ακούσουμε κάτι από το “The Shadowthrone” (1994) ή το “Rebel Extravaganza” (1999); Γιατί όχι “The Dawn of A New Age” σαν καλύτερη επιλογή από το “Nemesis Divina”; Δεν είμαι υπερβολικός να ζητήσω το “Dark Medieval Times”, που είναι και πιο απαιτητικό, αλλά θα μπορούσε να υπάρξει μία καλύτερη ισορροπία και επιλογές στο setlist. Πέραν από τα τρία (δύο στην ουσία) κομμάτια από την πρώτη περίοδο των Satyricon, οι πιο ξεχωριστές στιγμές ήταν σίγουρα το “Now, Diabolical”, το εφιαλτικό και μάλλον καλύτερο “The Pentagram Burns” και το “K.i.n.g.” με το οποίο κλείσανε.
Νομίζω ότι η επιλογή και των τριών κομματιών έδειξε, ίσως για άλλη μία φορά, πόσο σημαντικό είναι το “Now Diabolical” (2006) για το συγκρότημα, αλλά και για αυτούς που το ακολουθούν. Από το “Volcano” τέλος, είχαμε το κλασικό “Fuel For Hatred”, που δε γινόταν να λείπει, αλλά και το “Repined Bastard Nation”. Για το τελευταίο ίσως μπορούμε να πούμε ότι θεωρείται έκπληξη.
Σαν σύνολο, σίγουρα ήταν μία καλή εμφάνιση από τους Satyricon, με καλή απόδοση και άψογο ήχο. Η μπάντα σίγουρα έδωσε τον καλύτερο εαυτό της, ενώ για το setlist τα έγραψα πιο πάνω. Ξεχώρισε επίσης η εμβληματική μορφή του Frost πίσω από τα ντραμς, με το χαρακτηριστικό στυλ, παίξιμο και κοπάνημα! Το κοινό ήταν ζεστό σε όλη τη διάρκεια του live, κάτι που φαινόταν από αντιδράσεις αλλά και το headbanging ενώ περίπου στη μέση και σε κάποια σημεία, υπήρξαν και mosh pits. Πάντως δε νομίζω ότι μπορεί να θεωρηθεί κλασική black metal συναυλία. Από το όλο κλίμα και την όλη ατμόσφαιρα, περισσότερο θα έλεγα ότι οι Satyricon έβγαλαν ένα συναυλιακό «ροκσταριλίκι». Ο πιο mainstream ήχος και ο ήχος σε ένα πιο ευρύ κοινό ίσως έχει παίξει και το ρόλο του. Χωρίς πάντως όλο αυτό να είναι απαραίτητα κακό ή οτιδήποτε άλλο. Πάντως, εάν μπω στη διαδικασία σύγκρισης και τους συγκρίνω με τους Mayhem που ήρθαν το καλοκαίρι – που βέβαια είναι το άλλο άκρο σαν παράδειγμα – θα έλεγα ότι μάλλον είναι βίοι αντίθετοι. Δεν είχε δηλαδή αυτή την παλιά black metal αισθητική, με την underground αύρα που υπήρχε παλαιότερα αλλά και σε άλλες μπάντες. Όπως και να έχει και σε κάθε περίπτωση, καλύφθηκε τόσο από εμένα όσο και από άλλους φαντάζομαι, ένα συναυλιακό κενό, το οποίο δε θα γινόταν να καλυφθεί στην πορεία! Ας πούμε για κλείσιμο, ότι ακόμα και μόνο τα λίγα κλασικά τραγούδια που ακούστηκαν αν βάλεις (συμπεριλαβανομένου πάντα των κομματιών του “Now Diabolical” και του “Fuel For Hatred”) , ε νομίζω ότι μέτρησαν και άξιζε τον κόπο! Farewell!
Satyricon seltist: Intro/Midnight Serpent / Our World, It Rumbles Tonight / Black Crow On A Tombstone / Deep Calleth Upon Deep / Walker Upon The Wind / Repined Bastard Nation / Die By My Hand / Now Diabolical / Walk The Path Of Sorrow / To Your Brethren In The Dark / Ghost Of Rome / Transcendental Requiem Of Slaves / Mother North Encore: Pentagram Burns / Fuel For Hatred / K.i.n.g.
Κείμενο – Ανταπόκριση: Πέτρος Μυστικός
Φωτογραφίες: Διονύσης Τσέπας
