Horisont, Phase Reverse, Beyond Perception, Drunk Motherfuckers
AN Club, 16/02/2013, Αθήνα
Oι Horisont είναι μια μπάντα που έμαθα σχετικά πρόσφατα, με την ακρόαση του τελευταίου δίσκου τους, ‘Second Assault’, κυκλοφορία η οποία με έκανε να απορήσω πως είναι δυνατόν να καταφέρει κάποιος να εξομοιώσει τόσο πιστά τον 70s ήχο, σαν να πρόκειται για κάποιου είδους time traveler. Το είδος που παίζουν έχω δει να περιγράφεται ως stoner rock, αλλά, προσωπικά πιστεύω ότι τα stoner στοιχεία στη μουσική τους είναι ελάχιστα. Περισσότερο θα τους χαρακτήριζα ως old school rockers με power στιγμές. Είναι γεγονός πως οι ελληνικές μπάντες που άνοιξαν το live ήταν πολύ πιο stoner από τους Σουηδούς. Ή μάλλον ήταν stoner, με όλη τη σημασία της λέξης! Και για να ‘πιάσουμε’ τη βραδιά από την αρχή… Όταν έφτασα στο AN Club ήταν ήδη 21:05 και ο χώρος σχεδόν άδειος, ενώ έξω έβρεχε αρκετά, παράγοντας που ίσως να ευθύνεται για τον μειωμένο αριθμό του κοινού. Σταδιακά, ωστόσο, η προσέλευση αυξανόταν.
Η ώρα ήταν 21:30 όταν οι Drunk Motherfuckers έκαναν την εμφάνισή τους στο stage. Η μπάντα υφίσταται από το 2004, με διαφορετικό όνομα και στυλ, ενώ η σύγχρονη έκδοσή τους περιλαμβάνει –τι άλλο;- stoner ήχους. Έχουν αρκετό καιρό να κυκλοφορήσουν καινούριο υλικό, αλλά το νέο τους άλμπουμ αναμένεται να κυκλοφορήσει οσονούπω. Το άκουσμα της πρώτης νότας, λοιπόν, με έκανε να σηκωθώ άμεσα από το πεζούλι όπου είχα αράξει και να προσέξω το δυναμικό τους ξεκίνημα. Δεν ήταν κάτι πρωτάκουστο, ομολογουμένως, αλλά σίγουρα τα κομμάτια τους ήταν αρκετά ενδιαφέροντα για το είδος και η εμφάνισή τους σε γενικές γραμμές μία καλή προθέρμανση για ό,τι θα ακολουθούσε στη συνέχεια, ενώ ο ήχος στο club ήταν άψογος. Αυτό που παρατήρησαν και οι ίδιοι ήταν ότι το κοινό ήταν σε μεγάλο βαθμό λιγότερο από το αναμενόμενο, και, μάλιστα κάποια στιγμή μας ζήτησαν να πλησιάσουμε τη σκηνή, μιας και, για κάποιο λόγο, κανείς δεν ‘τολμούσε’ να σταθεί ακριβώς μπροστά στη σκηνή. Αν και έκαναν φιλότιμες προσπάθειες να σπάσουν τη ‘νέκρα’ που επικρατούσε από πλευράς κοινού, το αποτέλεσμα δεν τους δικαίωσε ιδιαίτερα… Κατά τις 22:10 μας αποχαιρέτισαν, μετά από 40 περίπου λεπτά έχοντας κάνει μια άριστη εισαγωγή στο κλίμα της βραδιάς.
Δεν είχε περάσει ένα τέταρτο, όταν εμφανίστηκαν οι Beyond Perception, και αυτοί στο ίδιο ύφος (για να μην ξεφεύγουμε!), οι οποίοι άρχισαν σιγά- σιγά να ξεσηκώνουν το , κάπως αυξημένο συγκριτικά με νωρίτερα, κοινό του AN Club. Όπως και οι ίδιοι ανέφεραν, θα πρέπει να τους είχαν ματιάσει στο εν λόγω live, καθώς τα τεχνικά προβλήματα έδειχναν να τους τρέφουν ιδιαίτερη συμπάθεια. Παρ’ όλ’ αυτά ο frontman τους μάς απασχόλησε την ελάχιστη ώρα που πήρε για να λυθούν τα θέματα αυτά, ενώ σαν μπάντα φάνηκαν τεχνικά άρτιοι, πολύ οργανωμένοι και τα κομμάτια τους, όντας μεστά και δυναμικά, να περιέχουν πολύ ενδιαφέρουσες στιγμές. Οι Beyond Perception υφίστανται και αυτοί από το 2004, και το τελευταίο full length τους, ‘Blood & Whiskey’ απολαμβάνει μεγάλης αναγνώρισης, ενώ οι ίδιοι έχουν ήδη στο ιστορικό τους περιοδείες στην Αγγλία και την Ιρλανδία, ενώ προγραμματίζουν επιπρόσθετες μέσα στο 2013.
Κατά τις 23:00 αποχώρησαν, αφήνοντάς μας ήδη ικανοποιημένους, παραχωρώντας τη σκηνή στους Phase Reverse, οι οποίοι μας καλησπέρισαν μόλις ένα τέταρτο αργότερα. Το σχήμα υφίσταται από το 2007 και έχουν κυκλοφορήσει το ομώνυμο full length τους το 2009. Το είδος τους χαρακτηρίζεται ως blues/ rock n’roll/ heavy metal ή και American southern rock (που για μένα είναι η περιγραφή που ταιριάζει καλύτερα), ωστόσο οι ίδιοι προτιμούν το ‘heavy rock’. Με ήχο που θύμιζε αρκετά Black Label Society και διαφοροποιούταν κατά πολύ από το stoner που ακούγαμε νωρίτερα, οι Phase Reverse μας απασχόλησαν ευχάριστα για 45 περίπου λεπτά με ένα πολύ άρτιο performance, και ‘ζωντανά’ κομμάτια που, αφενός προσέλκυαν το ενδιαφέρον, και αφετέρου προετοίμαζαν για την εμφάνιση των Σουηδών headliners, Horisont. Οι τελευταίοι, όπως προανέφερα, διατηρούν ζωντανό το 70s rock και είναι αλήθεια πως το τελευταίο τους άλμπουμ τους μου άρεσε αρκετά ώστε να θέλω να τους δω/ ακούσω live, καθώς χαρακτηριζόταν από πολύ πιασάρικα riffs και παλιομοδίτικη μελωδικότητα.
Η ώρα ήταν 00:15 όταν έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή του AN Club, και ο ενθουσιασμός του κοινού πολύ μεγάλος. Δεν πέρασε πολλή ώρα για να διαπιστώσω ότι κάτι πήγαινε στραβά, καθώς η διαφορά από το δίσκο στη ζωντανή εμφάνιση ήταν τεράστια όσον αφορά τον τομέα των φωνητικών. Δε γνωρίζω αν ο τραγουδιστής τους έχει γενικότερο θέμα, πάντως ακουγόταν ‘πιωμένος’, και αυτό πραγματικά επηρέαζε αρνητικά την επίδοσή του, απογοητεύοντας αρκετούς από εμάς με αχρείαστες ‘ωμές’ τσιρίδες εδώ κι εκεί, ένταση που, άλλοτε υπερκάλυπτε τα όργανα και άλλοτε ήταν ανεπαρκής. Για να είμαι ειλικρινής τις περισσότερες φορές ίσχυε το πρώτο. Προσωπικά ένιωσα να μου τρυπάει το τύμπανο πολύ άσχημα. Κατά τα άλλα, η εμφάνισή τους ήταν αρκετά καλή, ενώ, παρά το μειονέκτημα που εμφάνισαν, το κοινό παρέμεινε ενθουσιώδες μέχρι το τέλος. Η ώρα ήταν 1:00 όταν μας καληνύχτισαν, ωστόσο, μετά από θορυβώδες αίτημα του κοινού για encore, εμφανίστηκαν εκ νέου για δέκα ακόμα λεπτά. Όταν αποχώρησαν οριστικά έγινε εμφανές πως αρκετοί περίμεναν το encore να κρατήσει λίγο περισσότερο και ανέμεναν για νέα εμφάνιση, αντί της οποίας το club φωτίστηκε πλήρως, καθιστώντας , έτσι, σαφές, ότι η βραδιά είχε φτάσει στο τέλος της. Δεν μπορώ να πω ότι πέρασα καταπληκτικά, ούτε και πληκτικά, βέβαια, αλλά σίγουρα σε μεγάλο βαθμό απογοητεύτηκα από την απόδοση των κομματιών που είχα συνηθίσει να ακούω από το άλμπουμ των Horisont. Θα κλείσω, όμως, με τα θετικά της υπόθεσης, τα οποία είναι, από τη μία ο επαγγελματισμός των ελληνικών σχημάτων που άνοιξαν το live και το πολύ καλό επίπεδό τους μουσικά, και από την άλλη η συνεπέστατη σε θέματα ώρας και άρτια οργάνωση. Συνολικά, σίγουρα άξιζε σαν εμπειρία, αλλά είχα μεγαλύτερες προσδοκίες για τους Horisont. Ελπίζω την επόμενη φορά –αν υπάρξει- να ανταμείψουν καλύτερα το κοινό τους.
Μαριάνθη Μακροπούλου
