Sodom, Domination Inc, Fragments Of Despair
Πέμπτη 24 Μαρτίου, Fuzz Club
Αυτή τη συναυλία την πονέσαμε πολύ. Ακυρώσεις επί ακυρώσεων για δύο συναπτά έτη, αλλαγές στο χώρο για να μπορέσουμε εν τέλει περίπου 500 από εμάς να βρεθούμε σε μια από τις κορυφαίες ακραίες συναυλίες που έγιναν ποτέ στη χώρα. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή, καθώς εκτός από τους Γερμανούς θρύλους Sodom, τη βραδιά πλαισίωναν επίσης και δύο πολύ αξιόλογα εγχώρια σχήματα. Ο λόγος φυσικά για τους Fragments Of Despair και Domination Inc.
Το πρόγραμμα τηρήθηκε ευλαβικά και στις 20:30 ανέβηκαν στη σκηνή με σκοπό να ζεστάνουν το κοινό οι Fragments Of Despair, ένα melodic death/ thrash σχήμα από την Πάρο. Αρχικά ο κόσμος ήταν λίγος, όμως τα παιδιά απτόητα, έκαναν μία πολύ φιλότιμη προσπάθεια για να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Μας κράτησαν παρέα για 35 λεπτά, με κομμάτια και από τις δύο δουλειές τους, καταφέρνοντας εν τέλει να κερδίσουν το μεγαλύτερο μέρος του κοινού, που γινόταν όλο και περισσότερο όσο περνούσε η ώρα.
Ακολούθησαν οι Domination Inc, για περίπου 40 λεπτά, όπου μας παρέδωσαν groove-άτο, μοντέρνο thrash metal στα χνάρια σχημάτων όπως οι Pantera και The Haunted, με τον τραγουδιστή τους να θυμίζει φουλ τον Anselmo τόσο στο στυλ του όσο και στην κινητικότητά του επί σκηνής. Όλη η μπάντα έβγαλε έναν αέρα επαγγελματία και θεωρώ ότι μπορούν να πάνε πολύ μπροστά με αυτό το στυλ, μιας και το πιο old school thrash που είχαν στο παρελθόν για να είμαι ειλικρινής δεν τους ταίριαζε ιδιαίτερα. Αξίζει να σημειωθεί η διασκευή τους στο “Rooster” των Alice In Chains το οποίο το έφεραν στα μέτρα τους και αν μη τι άλλο, κανένας μας δεν το περίμενε.
Setlist: Shiet’s About To Explode/ Burn Em Down/ To All The Ones/ Dark City/ Day VII (Radio Version)/ The Eye/ Rooster (Alice In Chains cover)/ Generation Hate/ Sickening/ Scars Pt. 1
Και κάπου εδώ ήρθε η ώρα για το κυρίως πιάτο. Πριν όμως προχωρήσω στην ανάλυση της σφαγής που ακολούθησε (γιατί αυτό το πράγμα συναυλία ΔΕΝ το λες), ας μου επιτραπεί να πω δυο λόγια για το συγκρότημα αυτό, μιας και όσοι με ξέρετε, γνωρίζετε πολύ καλά τι είναι για μένα οι Sodom. Είναι μια από τις αγαπημένες μου μπάντες, μια από τις πρώτες που με βοήθησαν να μπω στον ακραίο ήχο, ένας από τους βασικούς λόγους που έχω μπάντα σήμερα και ίσως το συγκρότημα το οποίο έχω «κλέψει» πιο πολύ από όλα όταν ξεκίνησα να γράφω δική μου μουσική. Και για να πω την αλήθεια μου, μετά από τις κατραπακιές που μας έχει κεράσει ο Onkel Tom τα τελευταία χρόνια, το καλάθι που κρατούσα ήταν πολύ μικρό. Και αυτό που ακολούθησε δεν μπορεί να χωρέσει σε καμία κριτική, σε καμία ανταπόκριση, σε κανένα κείμενο. Είναι από τα πράγματα που αν δεν ζήσεις, δεν θα καταλάβεις ποτέ την πραγματική τους αξία. Η μπάντα εμφανίστηκε ως τετράδα για πρώτη φορά και με ένα setlist που πραγματικά δεν άφηνε περιθώρια για παράπονα. Γιατί μετά από το μπάσιμο με τα “S.O.D.O.M.” και “Sodom And Gomorrah”, το ρολόι άρχισε να δείχνει από τα 90s και πίσω.
Και ορίστε το “Tired And Red” και στο καπάκι το “Christ Passion”. Με τον άνθρωπο που τα έγραψε να τα παίζει. Γιατί πραγματικά, αν υπάρχει μία αιτία που αυτό που ακούσαμε περιγράφεται μόνο με άναρθρες κραυγές, αυτή είναι ο Frank Blackfire. Ο άνθρωπος έχει κυριολεκτικά μεταμορφώσει τη μπάντα για μια ακόμα φορά, της έχει δώσει πνοή ζωής, και δε μιλάμε για όποιον κι όποιον, αλλά για τους Sodom, οι οποίοι υπηρετούν τον ακραίο ήχο 40 χρόνια τώρα. Μάλιστα για να το γιορτάσουν έφεραν και τούρτα επί σκηνής, χωρίς βέβαια να μας πουν από ποιο ζαχαροπλαστείο την πήραν, όποιος ξέρει ας μου πει γιατί ψάχνω, ευχαριστώ. Και ορίστε το ένα έπος μετά το άλλο, με δύο κιθάρες, με έναν ήχο μπετόν αρμέ (τζαμάρισμα σε εργοστάσιο λιγνίτη όπως πολύ εύστοχα είπε ένας φίλος) και με όλη τη μπάντα να έχει έρθει για να πάρει κεφάλια, γιατί αυτοί για συναυλία δεν ήρθανε.
Η ομορφιά όμως κρυβόταν σε απλά πράγματα. Όπως ας πούμε όταν ακούσαμε τα “Blasphemer”, “Conqueror” και “Equinox” στη σειρά και ο γράφων ανακάλυψε κινήσεις και ουρλιαχτά που δεν ήξερε ότι διέθετε στο ρεπερτόριο του. Και όλα αυτά, παιγμένα πολύ πιο γρήγορα, πολύ πιο ακραία, πολύ πιο γεμάτα, ΠΟΛΥ ΠΙΟ SODOM. Η παράκρουση κράτησε για περίπου δύο ώρες, με τους Sodom να μη θέλουν κα κατέβουν από το σανίδι και τελικά να το κάνουν μετά από 22 (ολογράφως: ΕΙΚΟΣΙ ΔΥΟ) κομμάτια και ένα κοινό το οποίο δε μπορούσε να σταματήσει να ουρλιάζει το όνομά τους. Ελάχιστες είναι οι μπάντες και πόσο μάλλον οι ακραίες μπάντες που φτάνουν σε έναν τόσο μεγάλο αριθμό κομματιών και με τόση διάρκεια, αλλά αυτό είναι που κάνει τους Sodom αυτούς που είναι. Μια μπάντα που ανήκει στην ελίτ του ακραίου ήχου παγκοσμίως και έχει γράψει το όνομα της στην ιστορία με χρυσά γράμματα. Οι υπόλοιποι είμαστε απλά τυχεροί που ζούμε στην ίδια εποχή με αυτούς. Η φωτιά που δεν καίει θα μας καίει μέχρι να γίνουμε στάχτη!
Setlist: S. S.O.D.O.M./ Sodom And Gomorrah/ Tired And Red/ Christ Passion/ Suicidal Justice/ Sodomized/ Agent Orange/ Conflagration/ Better Off Dead/ Sodomy And Lust/ Outbreak Of Evil/ Euthanasia/ Nuclear Winter/ Incest/ Caligula/ Harpooneer/ Blasphemer/ The Conqueror/ Equinox/ Ausgebombt/ Witching Metal/ Bombenhangel
Κείμενο: Θοδωρής Κατσικονούρης
Φωτογραφίες : Βίκυ Αθανασοπούλου
Υ.Γ. 1) Ας είναι αυτή η συναυλία η επίσημη λήξη της αποχής από τα live γενικώς. Δύο χρόνια ήταν αρκετά. Φτάνει.
Υ.Γ. 2) Ζητώ συγγνώμη για το πως ούρλιαζα στη μούρη αγνώστων «ΠΟΙΟ INCEST ΠΟΙΟ CONQUEROR ΠΟΙΟ EQUINOX ΡΕ ΔΙΑΟΛΕ» αλλά παιδιά οι Sodom είναι Sodom.
