Αρκετά βαρύ το πρόγραμμα για τους φίλους του doom metal, το περασμένο Σαββατοκύριακο. Βαρύ κυριολεκτικά και μεταφορικά, με δύο Σουηδικές μπάντες που είχαν αρκετό καιρό να μας επισκεφτούν, να κάνουν εμφανή την παρουσία τους στην Αθήνα. Για την συναυλία της Παρασκευής των Candlemass, θα διαβάσετε σε άλλο report του περιοδικού μας (εδώ). Την περασμένη Κυριακή, οι Draconian, μετά από χρόνια και με πολλές αλλαγές στη σύνθεση τους, επιτέλους έδωσαν το παρόν στους αρκετούς Έλληνες φίλους τους. Μια συναυλία, που με τη συμμετοχή 3 Ελληνικών συγκροτημάτων, μάλλον προς μίνι-φεστιβάλ έμοιαζε.
Immensity
Οι Αθηναίοι Immensity είχαν το άχαρο έργο να ανοίξουν κατά τις 19:00 και σε ένα μισό-γεμάτο Κύτταρο τη βραδιά. Δεν είχα ακούσει στο παρελθόν την μπάντα, οπότε με ενδιαφέρον άραξα στο μπαλκόνι για να τους ακούσω με την ησυχία μου. Οι Immensity μας παρουσίασαν κάποια κομμάτια από το ντεμπούτο τους “The Isolation Splendour”, το οποίο θα κυκλοφορήσει σε ένα μήνα. Η μπάντα κινείται στο χώρο του doom / death με αρκετά καθαρά φωνητικά (αντρικά και όχι γυναικεία) και ο ήχος τους φέρνει σε μια μίξη παλιών Anathema και Draconian. Αρκετά στατικοί στη σκηνή, αλλά και αρκετά δεμένοι, κατέκλυσαν με τις στοιχειωμένες και πένθιμες μελωδίες τους και με πολύ καλό ήχο, όσους ήρθαν να τους τιμήσουν. Και ενώ όλα έδειχναν πως οι Immensity θα άνοιγαν με τον καλύτερο τρόπο τη βραδιά, δυστυχώς ο τραγουδιστής Louis Hatzimichalis (με αρκετή εμπειρία στους ώμους του από μπάντες όπως οι Fatal Morgana, Sapphyre κλπ.), αποδείχθηκε πολύ κατώτερος των περιστάσεων. Τα growls του ήταν πολύ καλά, αλλά τα καθαρά του ήταν στην κυριολεξία φάλτσα, με αποτέλεσμα να χαλάσει σχεδόν όλη η εμφάνιση των Immensity. Δεν ξέρω αν υπήρχε κάποιο πρόβλημα, ούτε τον έχω δει στο παρελθόν σε κάποια εμφάνισή του, αλλά αυτό που άκουγα ήταν παράφωνο και άσχημο.
Σε γενικές γραμμές πάντως, οι Immensity ζέσταναν τον κόσμο και αν εξαιρέσουμε τα καθαρά φωνητικά, έδωσαν τρομερή ποσότητα doom και μελωδίες σε όλους.
Setlist: High Technology, Eradicate, Heartfelt Like Dying, Sullen, Irradiance (For the Unlight)
Caelestia
Μόλις ένα μήνα πριν, οι Caelestia είχαν εμφανιστεί μαζί με τους Acid Death (ανταπόκριση εδώ) στον ίδιο συναυλιακό χώρο. Αρκετά γρήγορα η δεύτερη εμφάνισή τους και δυστυχώς, ενώ ένα μήνα πριν είχα την αμφιβολία ότι μπορεί να ήταν σε κακή ημέρα η μπάντα, με αυτήν εδώ την εμφάνιση, μου επιβεβαίωσαν ότι έχουν αρκετό δρόμο μπροστά τους. Το μεγάλο πρόβλημα στην εμφάνισή τους ήταν και πάλι ο κακός ήχος, ο οποίος παρέπεμπε σε βόμβο τις περισσότερες στιγμές και όχι σε μουσική. Λίγο καλύτεροι σε σκηνική παρουσία, αφού δεν έκανε όλη τη δουλειά ο μπασίστας Stelios Varotsakis, που στη προηγούμενη εμφάνιση είχε οργώσει μόνος του τη σκηνή. Η Dimitra Vintsou στα γυναικεία φωνητικά θέλει αρκετή δουλειά, αφού ακούγεται ελάχιστα η φωνή της και σε αρκετές περιπτώσεις φαλτσάρει, ειδικά στα ψηλά της. Τα growls του Nikou Palivou ήταν αρκετά ικανοποιητικά και μπροστά από την υπόλοιπη μπάντα, αλλά ο ίδιος θα πρέπει να δουλέψει με τη Dimitra για το ποιος και τι θα προλογίζει στο κοινό, αφού αρκετές φορές φάνηκε αμηχανία στο ποιος θα μιλήσει και τι θα πει.
Ότι καταφέραμε να ακούσουμε, ήταν από το ντεμπούτο τους “Beneath Abyss” αλλά και ένα καινούργιο κομμάτι, που αν έπιασα σωστά τον τίτλο του ονομάζεται “Thanatopsis”. Αρκετά καλό το καινούργιο κομμάτι, με αρκετή δόση doom στη αρχή του, το οποίο κλιμακώνεται σε ένα black metal ήχο.
Θέλουν δουλειά, ειδικά στον ήχο και ελπίζω να ψάξουν τον λόγο πριν βιαστούν να εμφανιστούν πάλι ζωντανά.
Setlist: Malleus Maleficarum, Gate of Shadows, The Rise of the Hidden Nature, Lake of Decay, Beneath Abyss, Thanatopsis
Elysion
Φτασμένη πλέον μπάντα, οι Elysion, παρόλο που έχουν μόλις δυο δίσκους στο ενεργητικό τους. Βγήκαν με αέρα, σε ένα σχεδόν γεμάτο Κύτταρο και απέδειξαν ότι έχουν τα ‘cohones’ να παίξουν παρέα και με πιο ακραίες μπάντες. Ήχος κρύσταλλο, σκηνική παρουσία σωστά μελετημένη, δεμένοι και μια Christianna, η οποία εκτός από την εντυπωσιακή της παρουσία και το ωραίο της φόρεμα, πραγματικά δεν τραγούδησε μόνο, αλλά κελάηδησε.
Προφανώς και επικεντρώθηκαν στο πρόσφατο “Someplace Better” παίζοντας 6 κομμάτια από αυτό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ξέχασαν το παρελθόν τους, το οποίο το τίμησαν και με το παραπάνω. Ο κόσμος σε όλη τη διάρκεια του set τους συμμετείχε ενεργά και έδινε ενέργεια στη μπάντα, η οποία την επέστρεφε και με το παραπάνω.
Δεν μπορώ να πω ότι το είδος του gothic metal που παίζουν μου αρέσει, αλλά μπορώ να τους βγάλω το καπέλο γιατί είναι απίστευτα επαγγελματίες σε αυτό που κάνουν και γιατί – πάνω από όλα – χαίρονται όταν το κάνουν, κάτι που είναι εμφανές στη σκηνή. Μπράβο τους και τους εύχομαι τα καλύτερα. Το μόνο παράπονο από τη Christianna, που δεν έκανε τις τελευταίες ψηλές στο αγαπημένο μου “Never Forever”. Κάτι παραξενιές που έχω ώρες ώρες….
Setlist: Made of Lies, In Despair, Dreamer, Fairytale, Never Forever, What Lies Beneath, Our Fate, Mein Herz brennt, Someplace Better, The Rules, Killing My Dreams
Draconian
Η ώρα έχει πάει σχεδόν 22:15 και οι πρώτες ιαχές για τους Draconian, είχαν ήδη αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους στο κατάμεστο (και στο κάτω μέρος αλλά και στο πάνω, στους εξώστες) Κύτταρο. Ήταν πραγματικά κρίμα, που η μπάντα ήρθε κουτσουρεμένη στην Αθήνα, αφού ο πρόσφατα αποχωρήσας Fredrik Johansson αντικαταστάθηκε από τον Nils Daniel Angehe – τραγουδιστής & κιθαρίστας των Crippled Black Phoenix, ο οποίος συμμετέχει και στο πρόσφατο άλμπουμ των Draconian, “Sovran”, κάνοντας guest φωνητικά στο “Rivers Between Us”. Σαν να μην έφτανε αυτό και ο drummer Jerry Torstensson έγινε πρόσφατα πατέρας και αντικαταστάθηκε από τον Tarald Lie των Tristania.
Αποτέλεσμα όλων αυτών, ένα σχετικά μικρό setlist το οποίο διήρκεσε μόλις 1 ώρα και 15 λεπτά. Έμεινε κανείς παραπονεμένος; Πραγματικά δεν το νομίζω. Από την πρώτη στιγμή, όταν η μπάντα ξεκίνησε με το “Stellar Tombs”, όλοι προσηλώθηκαν στην απίστευτη ενέργεια και μουσικότητα των Draconian.
Η μεγάλη απορία ήταν η εμφάνιση της καινούργιας τραγουδίστριας της μπάντας, της 28χρονης Heike Langhans. Τι απορία, που πραγματικά σαν ξωτικό εμφανίστηκε στη σκηνή και τολμώ να πω ότι ακούγεται ζωντανά πολύ καλύτερα από το δίσκο. Αν μου έλειψε η Lisa Johansson, στα παλαιότερα “A Scenery of Loss”, “Bloodflower” και “Death, Come Near Me”; Καθόλου. Η Heike είναι πραγματικά λίρα εκατό για τους Σουηδούς και έχει όλο το μέλλον μπροστά της.
Οι Draconian συνεπήραν τους πάντες και είναι πραγματικά εκπληκτικό να βλέπεις με πόσο πάθος και ενέργεια, ο Anders Jacobsson ουρλιάζει στο μικρόφωνο. Οι ίδιοι φάνηκε να εκπλήσσονται από το πάθος των οπαδών, οι οποίοι δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό να συμμετέχουν στα τραγούδια, με αποκορύφωμα την Heike η οποία κατά τη διάρκεια του “Death, Come Near Me”, είπε ότι θα την κάνουμε να κλάψει, κάτι που έγινε στο τέλος της συναυλίας.
Έδωσαν μεγάλο βάρος στο “Sovran”, παίζοντας μόλις 3 κομμάτια από τις υπόλοιπες δουλειές τους. Κανείς δεν παραπονέθηκε όμως, αφού από ότι φαίνεται, οι Draconian έχουν ανέβει επίπεδο και από μια μεσαία μπάντα, μπορεί κάποιος να την χαρακτηρίσει πλέον μεγάλη μπάντα. Με πολύ καλό ήχο κατά τη διάρκεια του set τους και με τους Daniel Arvidsson και Johan Ericson να είναι ηγετικές μορφές στις κιθάρες, οι Draconian παρά τις ξαφνικές αλλαγές στο Line up τους, ήταν αρκετά δεμένοι και στιβαροί.
Αν ήταν και λίγο μεγαλύτερο το setlist, τα πάντα θα ήταν τέλεια στην εμφάνισή τους. Ανυπομονούμε να τους δούμε ξανά.
Setlist: Stellar Tombs, A Scenery of Loss, Heavy Lies the Crown, Pale Tortured Blue, Dishearten, Rivers Between Us, Bloodflower Encore: Death, Come Near Me
Κείμενο – Ανταπόκριση: Δημήτρης Σταύρος
