Wacken Open Air Festival 2018
2 – 4 Aυγούστου, Wacken, Schleswig–Holstein, Γερμανία
Ετήσια συνήθεια για μερικούς, όνειρο ζωής για κάποιους άλλους. Από τα πρώτα μου “νηπιακά” metal βήματα συνήθιζα να ονομάζω το Wacken Open Air ως τη “Γη της Επαγγελίας” για τους περισσότερους του συναφιού μας. Δυστυχώς εγώ ανήκα ανέκαθεν στη δεύτερη κατηγορία καθώς, πότε λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων πότε λόγω καθαρά οικονομικών στενεύσεων, δεν είχα καταφέρει μέχρι πρότινος να γευτώ από πρώτο χέρι αυτόν το heavy metal εορτασμό της Βόρειας Γερμανίας. Τελικά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Έστω και στα 33 μου κατάφεραν να υλοποιήσω αυτό το μακροχρόνιο όνειρο, αποδεικνύοντας στον εαυτό μου πως τελικά όλα έχουν να κάνουν με το σωστό προγραμματισμό, αρκεί να βάλεις στόχο.
Το ημερολόγιο του οδοιπορικού ξεκινάει χαράματα της Τρίτης 31 Ιουλίου, σχεδόν στα καπάκια από τη δουλειά. Έχοντας φτάσει σπίτι 03:00 το πρωί και με την πτήση μου να αναχωρεί 08:20, το μόνο που προλάβαινα ήταν ένα σύντομο μπάνιο ώστε να προλάβω εγκαίρως το check-in του αεροδρομίου. Με φουλαρισμένη βαλίτσα και εφηβικό ενθουσιασμό ως πολεμικά εφόδια, εγκατέλειψα τα πάτρια εδάφη, κάνοντας μία τρίωρη πτήση να μοιάζει με 10λεπτο περπάτημα. Ώρα άφιξης στο αεροδρόμιο του Αμβούργου, 11:00 πμ. Συγχρόνισα το ρολόι σε ώρα Γερμανίας (μία ώρα πίσω δηλαδή) και έκανα τη μέρα ατελείωτη. Οι καιρικές συνθήκες εκεί ήταν πρωτοφανείς για τη χώρα. Πλήρης λιακάδα, κάυσωνας μεγέθους 37 βαθμών Κελσίου και μία γενικά έντονη καλοκαιρινή εικόνα που οι κάτοικοι είχαν να ζήσουν για πάνω από 15 χρόνια. Η διαμονή μου έλαβε χώρα σε μία μικρή, γραφική κωμόπολη ονόματι Heide, η οποία βρίσκεται στο βόρειο μέρος της Γερμανίας, δύο ώρες από το Αμβούργο και μιάμιση ώρα από τα σύνορα με Δανία. Για ένα μόνιμο κάτοικο μεγαλούπολης όπως εμένα, αποτέλεσε ένα προσωρινό ησυχαστήριο. Μετά από δύο δρομολόγια με τραίνο συνολική διάρκειας σχεδόν 2 ωρών, κατέφτασα στη “βάση” μου, μαθαίνοντας από νωρίς τι παίζει με τις διαδρομές από και προς το χώρο του Wacken, ενώ δεν άργησα να καταλάβω πως οι άνθρωποι εκεί αντιμετωπίζουν το festival με θρησκευτική, σχεδόν μυστικιστική ευλάβεια. Ευτυχώς στάθηκαν υπερκωλόφαρδος στο θέμα μετακινήσεων, καθώς δε χρειάστηκε να μπλέξω με τραίνο προς Itzehoe (ο σταθμός απ’ όπου ξεκινάει το shuttle bus του Wacken), μιας και στο ίδιο ενοικιαζόμενο σπίτι υπήρχε άτομο με δικό του αυτοκίνητο που ανέλαβε τις μετακινήσεις με αντάλλαγμα ένα μικρό αντίτιμο για τις βενζίνες. All is set, λοιπόν! Υπνάκος και παροδική ξεκούραση, γιατί από αύριο ξεκινάει ο αγώνας.
Day 1: Evil Invaders, Fish, Toxic Holocaust, Sepultura
Παρόλο που η 1η Αυγούστου δεν ήταν η επίσημη έναρξη του festival, ωστόσο ήταν μία πάρα πολύ καλή ευκαιρία για να μάθω τους τεράστιους χώρους που έμοιαζαν με λαβύρινθο για κάποιον που δεν το έχει επισκεφθεί ξανά. Επιπλέον, οι πιο τακτικοί γνωρίζουν πως αυτή η μέρα αποτελεί τα “προεόρτια”, με πολλές τοπικές παραδοσιακές folk μπάντες, metal yoga δραστηριότητες, heavy metal karaoke και λοιπά άλλα καλούδια που σε βάζουν στο κλίμα. Από συναυλιακής απόψεως όπως είπα και πριν, η μέρα ήταν περισσότερο αναγνωριστικής φύσεως, με αποτέλεσμα να θυσιάσω ονόματα όπως Nazareth και Backyard Babies (που δεν καιγόμουν και τόσο να δω) ώστε να μάθω πως θα κινηθώ όταν ξεκινήσει το γλέντι, αν και τους ψιλοχάζευα αραχτός από το videowall. Όταν άρχισε να δύει σιγά-σιγά ο ήλιος και ενώ είχα φτιάξει έναν πρόχειρο χάρτη στο μυαλό μου, ήρθε και η ώρα για την πρώτη μου επίσκεψη σε ένα από τα οκτώ συνολικά stages.
Wasteland Stage και Evil Invaders για το καλωσόρισμα. Η Βέλγικη thrash μπάντα έχοντας στις αποσκευές της ένα καταπληκτικό “Feed Me Violence“ από πέρυσι δε χρειάστηκε υπερπαραγωγές στο σανίδι. Ήρθε, πέταξε για intro το theme των Power Rangers (!), τα ισοπέδωσε όλα (θυμάμαι χαρακτηριστικά το μπάχαλο στο “Mental Penitenciary“)με ένα λιτό αλλά δυναμικό show, κάρφωσε χαμόγελα στα πρόσωπα όλων μας και έφυγε. Από τις μελλοντικές ελπίδες του χώρου, αναμφισβήτητα.
Evil Invaders setlist: As Life Slowly Fades / Pulses of Pleasure / Mental Penitenciary / Tortured By The Beast / Feed Me Violence / Oblivion / Witching Hour (Venom cover) / Raising Hell
Αν και γενικά δεν είμαι fan της ιδέας του να γίνονται live σε κλειστό χώρο, παρόλα αυτά δεν έχασα την ευκαιρία που μου δόθηκε να δω από κοντά την original φωνή των Marillion. Όσα χρόνια και να περάσουν, ο Fish πάντα θα είναι φωνάρα κι ας προσπαθούσε να το κρύψει η ασφυκτική τέντα του Headbangers Stage.
Fish setlist: The Voyeur (I Like To Watch) / Hotel Hobbies / Warm Wet Circles / That Time of The Night (The Short Straw) / State of Mind / Sugar Mice / White Feather / The Last Straw / Torch Song / Incommunicado
Αν και από σχετικά μακρινή απόσταση, η χροιά αναγνωρίστηκε αμέσως. Οι παλαιότεροι σίγουρα εκτίμησαν αυτή την εμφάνιση. Από μέσα πάλι έξω, αυτή τη φορά για τους Toxic Holocaust. Ο κόσμος είχε ήδη διπλασιαστεί, κάνοντας την θέαση αρκετά δύσκολη, ενώ τα ηχητικά προβλήματα αδίκησαν λίγο το Joel Grind και την παρέα του που θα μπορούσαν να θεωρηθούν και οι χαμένοι της βραδιάς.
Toxic Holocaust setlist: War Is Hell / Wild Dogs / Reaper’s Grave / Death Brings Death / In The Name of Science / Gravelord / Acid Fuzz / The Lord of The Wasteland / Silence / Nuke The Cross / Bitch
Sepultura
Τελευταίοι της σημερινής ημέρας ήταν οι Sepultura. Εκεί είδαμε ξανά για ποιους λόγους τους αγαπούσαμε αλλά ταυτόχρονα και για ποιους λόγους έχουμε καταλήξει να τους μισούμε. Ναι, πιστεύω πως ο Derrick Green έχει άψογο λαρύγγι. Ναι, εξακολουθώ να πιστεύω ότι η απόδοσή τους είναι καταπληκτική. Δυστυχώς όμως, η πλειονότητα των μέτριων εώς κακών δίσκων έχει φτάσει σε σημείο να υπερτερεί των κλασικών. Ειδικά όταν προμοτάρεις έναν τόσο αδιάφορο δίσκο όπως το “Machine Messiah“. Στα καλά συμπεριέλαβα την τέλεια εκτέλεση των “Desperate Cry” (όπου ο Andreas Kisser ανέβασε το γιο του να βοηθήσει στις κιθάρες) και “Arise“, το άπειρο respect που δέχτηκε τόσο από εμάς όσο και από την ίδια τη μπάντα η κοπέλα που έκανε crowd surfing με αναπηρικό καροτσάκι παραδίδοντας μαθήματα θέλησης και φυσικά, το κλασικό γηπεδικό κλείσιμο με “Ratamahatta” και “Roots Bloody Roots“. Hits τύπου “Refuse/Resist“ και “Territory” δε στάθηκαν αρκετά για να δικαιολογήσουν την ουσιαστικά μέτρια εμφάνισή του, ενώ η υπενθύμιση του Kisser πως φέτος συμπληρώνονται 20 χρόνια από το “Against” και την επίσημη πρώτη του Derrick Green με έκανε να σκεφτώ πως εξακολουθούν να υφίστανται ως μπάντα. Η πρώτη μέρα τελείωσε. Οι πρώτες αναμνήσεις δημιουργήθηκαν. Τα πρώτα σημάδια κόπωσης εντοπίστηκαν. Επιστροφή στη “βάση” για μπάνιο και ύπνο γιατί από αύριο έχουμε την επίσημη πρεμιέρα.
Sepultura setlist: I Am The Enemy / Phantom Self / Kairos / Territory / Sworn Oath / Against / Choke / Machine Messiah / Desperate Cry / Refuse/Resist / Arise / Ratamahatta / Roots Bloody Roots
Day 2: Dokken, Vince Neil, Dirkschneider, Behemoth, Danzig, Judas Priest
Τη 2η Αυγούστου και με σαφώς πολύ περισσότερο κόσμο από χθες, το festival είχε ξεκινήσει. Κατέφτασα στο χώρο γύρω στις 14:00 ώστε να εξασφαλίσω ένα στρατηγικό σημείο ανάμεσα στα δύο, ανοιχτά πλέον, main stages, Faster και Harder.
Dokken
Την αρχή έκαναν μισή ώρα μετά οι κάποτε λατρεμένοι μου Dokken. Δυστυχώς αυτό που είδα δεν ήταν παρά ένα φάντασμα του παλιού καλού τους εαυτού. Βραχνιασμένη, ταλαιπωρημένη εώς και ανύπαρκτη η φωνή του Don, κατέστρεφε κομματάρες όπως “Kiss Of Death“, “Dream Warriors” και “Breaking The Chains” σκορπίζοντας θλίψη σε αυτούς που τους αγαπούσαν όπως εγώ. Στα πολύ αρνητικά η διαρκής φλυαρία του Mick Brown πίσω απ’ το drumkit και η έντονη αίσθηση “αγγαρείας” στον αέρα, τόσο της άψυχης κίνησης όσο και της αρχάριας ερμηνείας του Don Dokken. Ο ήχος ευτυχώς ήταν αρκετά καλός, ώστε να απολαύσουμε το (ομολογουμένως ωραίο) setlist τουλάχιστον μουσικά, με άξιες και φιλότιμες προσπάθειες από τις κιθάρες του Jon Levin. Η χειρότερη εμφάνιση της ημέρας μακράν.
Dokken setlist: Kiss of Death / The Hunter / Don’t Close Your Eyes / Into The Fire / Breakingg The Chains / Dream Warriors / Alone Again / Maddest Hatter / Too High To Fly / It’s Not Love / In My Dreams
Vince Neil
Όταν η διπλανή σκηνή άνοιξε και είδα από κοντά τη περίφημη και διαβόητη περσόνα του Vince Neil, φοβόμουν ότι θα μας πετάξει στη μάπα τις στουντιακές solo μπούρδες του. Αμ δε. Full, γενναιόδωρο Mötley Crüe set! Ω, Θεοί! Ξέρω ότι η μοναδική ευκαιρία να δω τους Crüe live με την original σύνθεση χάθηκε εκείνο το καλοκαίρι του 2009 όταν η εμφάνιση στη Μαλακάσα ακυρώθηκε λόγω κακοκαιρίας. Ε λοιπόν, η σημερινή εμφάνιση ήταν ό,τι πλησιέστερο θα δω ποτέ με τα κωλόπαιδα του Los Angeles. Το μόνο που έλειπε πραγματικά ήταν ο Nikki, o Tommy, ο Mick και οι γκόμενες. Κατά τ’ άλλα, έναρξη με “Dr. Feelgood“, αναφορά σε ΟΛΑ τα hits της μπάντας, τόσο τα must (“Kickstart My Heart“, “Girls, Girls, Girls“, “Wild Side“), όσο και τα πιο old-school (“Shout At The Devil“, “Looks That Kill“). Η αποδοτικότητα και το δέσιμο μεταξύ των μουσικών που τον περιτριγύριζαν ήταν εξαιρετική κατά έναν ανέλπιστο τρόπο, ενώ μία πινελιά “πουτανιάς” από τα παλιά δινόταν όταν αραιά και που μία ξανθιά groupie έσκαγε μύτη στη σκηνή για να αλλάξει κιθάρα στο Vince. Μέσα σε κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα το Harder Stage μετατράπηκε σε Sunset Boulevard.
Vince Neil setlist: Dr. Feelgood / Shout At The Devil / Looks That Kill / Home Sweet Home / Don’t Go Away Mad (Just Go Away) / Same Ol’ Situation (S.O.S.) / Whole Lotta Love (Led Zeppelin cover) / Kickstart My Heart / Heaven And Hell (Black Sabbath sample) / Girls, Girls, Girls / Wild Side
Dirkschneider
Και από τα strip clubs μεταφερόμαστε στη διπλανή σκηνή για άλλη μία κλασική περσόνα του ήχου μας. Είχα διαβάσει παλαιότερα και είχα συνομιλήσει με φίλους που γνώριζαν κάτι παραπάνω, ότι κάθε φορά που ο Udo Dirkschneider πατάει σε γερμανικό έδαφος σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Εντός έδρας λοιπόν, ο μεγάλος κοντός μας παρέδωσε ένα κλασικό Accept setlist με τη μία επιτυχία να διαδέχεται την άλλη, σε μία εμφάνιση που θα μπορούσες κάλλιστα να τη χαρακτηρίσεις και headlining. “Aiming High”, “Princess Of The Dawn”, “Restless And Wild”, “Breaker”, “Metal Heart”. Όλα ήταν παρόντα. Και όλα παιγμένα με αψεγάδιαστο ήχο λες και μόλις βγήκαν απ’ το στούντιο, ενώ και ο ίδιος ο Udo έδειχνε να σέβεται τους Γερμανούς συμπατριώτες του παραδίδοντας το 100% της απόδοσής του. Το κοινό το εισέπραξε αυτό και τραγουδούσε μαζί του σε κάθε νότα και μελωδικό break και δεν κουράστηκε, συνεχίζοντας μέχρι την οριστική αυλαία με το αγέραστο “Balls To The Wall“.
Dirkschneider setlist: The Beast Inside / Aiming High / Midnight Mover / Living For Tonite / Princess of The Dawn / Restless And Wild / Son of A Bitch / London Leatherboys / Up To The Limit / Breaker / Screaming For A Love-Bite / Lovechild / Russian Roulette Encore: Metal Heart / Fast As A Shark / I’m A Rebel / Balls To The Wall
Ο ήλιος άρχισε να πέφτει, αλλά δυστυχώς η ορθοστασία και η κούραση από την πρωτοφανή ζέστη με ανάγκασε να δω τους Behemoth από αρκετά πιο μακρινή απόσταση, ώστε να μπορέσω να βρω μια σκιά για άραγμα. Αν και δεν είμαι και ο πιο ένθερμος υποστηρικτής του Nergal και της παρέας του, παραδέχομαι πως αυτό που κάνουν το κάνουν καλά. Πάντοτε έχουν καλή απόδοση στη σκηνή, συνδυάζουν αρμονικά μουσική και θεατρικότητα, ενώ δεν παρέλειψαν να μας παρουσιάσουν το πρώτο δείγμα με τίτλο “God=Dog” από την επερχόμενη δουλειά τους.
Behemoth setlist: Ov Fire And The Void / Demigod / Ora Pro Nobis Lucifer / Conquer All / God=Dog (πρώτη live εκτέλεση) / Messe Noire / Alas, Lord Is Upon Me / Wolves Ov Siberia / Blow Your Trumpets Gabriel / Decade Of Therion / At The Left Hand Ov God / Slaves Shall Serve / Chant For Eschaton 2000 / O Father O Satan O Sun!
Και κάπου εδώ ήρθαν οι πρώτες “θυσίες”, αφού παράτησα τους Hatebreed για να δω τον Danzig. Το ορθό σκεπτικό τέτοιων διλημμάτων ήταν να δώσω βάση σε ό,τι είχε λιγότερες πιθανότητες να εμφανιστεί στην Ελλάδα. Δυστυχώς οι φήμες περί live εκτέλεσης όλου του πρώτου album αποδείχτηκαν ράδιο-αρβύλα. Αντ’ αυτού όμως είχαμε ένα χορταστικό best-of που βασιζόταν κυρίως στους πρώτους τέσσερις δίσκους. Αν και οι Γερμανοί δεν είναι συνηθισμένοι στους blues rock ήχους του Glenn, ωστόσο φάνηκε να διασκεδάζουν με κομμάτια όπως “Her Black Wings“, “How The Gods Kill” και “Dirty Black Summer“. Βέβαια στα αθάνατα αδερφάκια “Am I Demon” και “Mother” κανείς δε μπορούσε απλά να στέκεται όρθιος. Η φωνή του τον πρόδιδε σε σημεία, αλλά έβρισκε τρόπο να ξεφεύγει με κλασικές τσατσιές τύπου “δικό σας!” ή διάφορες ερμηνευτικές παραλλαγές. Για την ιστορία και μόνο νομίζω ότι θα έπρεπε να νιώθουμε ικανοποιημένοι.
Danzig setlist: Skin Carver / Eyes Ripping Fire / Devil On Hwy 9 / Twist Of Cain / Not Of This World / Am I Demon / Her Black Wings / Tired Of Being Alive / How The Gods Kill / Left Hand Black / Dirty Black Summer / Black Mass / Mother Encore: She Rides / Snakes Of Christ
Judas Priest
Φυσικά όλα αυτά θα αποτελούσαν ψιλά γράμματα λίγη ώρα μετά, όταν τα φώτα στο Harder Stage έπεσαν για να υποδεχτούμε τους Judas Priest. Κομματάκι ειρωνικό για μένα βέβαια, αν αναλογιστείς πως έπρεπε να φτάσω μέχρι Γερμανία για να τους δω για πρώτη φορά. Με τη θύελλα αντιδράσεων που προξένησε το τελευταίο “Firepower” album να μην έχει κοπάσει ακόμα, οι θρυλικοί Βρετανοί έδειξαν να μην στέκονται ιδιαίτερα στο promotion του δίσκου παίζοντας μόνο τρία κομμάτια, καλύτερο εκ των οποίων θεωρώ μακράν το “Rising From Ruins“. Η υπόλοιπη βραδιά είχε καθαρά ποτ πουρί χαρακτήρα. Τα must τύπου “The Ripper“, “Freewheel Burning“, “Turbo Lover“ (ακόμα κουνιέμαι!) και “Painkiller” ήταν εκεί, ενώ επιπλέον είχαμε και μερικές εκπληξούλες όπως “Saints In Hell” και το αγαπημένο “Bloodstone“. Η όλη εμφάνιση της μπάντας εκείνο το βράδυ έβαλε τα γυαλιά σε πολλούς πιτσιρικάδες που θέλουν να παίζουν heavy metal, καθώς έπαιζαν σα να μην έχει περάσει ο χρόνος από πάνω τους. Ο Rob Halford δείχνει να επανέρχεται φωνητικά σε υψηλά επίπεδα αφήνοντας πίσω του τις μέτριες ερμηνείες προηγούμενων ετών ενώ ο Richie Faulkner παρότι εξαιρετικός παίκτης και performer, στα μάτια μου έμοιαζε με μία καλογυαλισμένη αντιγραφή του K.K. Downing. Η παρουσία του παραγωγού Andy Sneap ως αντικαταστάτης κιθαρίστας του Glenn Tipton πέρασε νομίζω απαρατήρητη από τον περισσότερο κόσμο, αν και δε νομίζω πως ο ίδιος ήθελε τα βλέμματα πάνω του. Μεγάλη συγκίνηση και σεβασμός όταν ανέβηκε ο Glenn στη σκηνή φανερώς καταβεβλημένος από την ασθένεια που τον ταλαιπωρεί. Με τρεμάμενα χέρια και σε αφύσικη θέση (δίπλα στον Ian Hill) βοήθησε τα φιλαράκια του στο encore με τα “Metal Gods“, “Breaking The Law” και “Living After Midnight” σκορπίζοντας ρίγη σεβασμού και τιμιότητας. Δύο στοιχεία που χαρακτήρισαν αυτή την εμφάνιση. Η πρώτη μέρα έφτασε αισίως στο τέλος της. Τα δύσκολα έρχονται από αύριο.
Judas Priest setlist: Firepower / Grinder / Sinner / The Ripper / Lightning Strike / Bloodstone / Saints In Hell / Turbo Lover / Tyrant / Night Comes Down / Freewheel Burning / Guardians (instrumental) / Rising From Ruins / You’ve Got Another Thing Comin’ / Hell Bent For Leather / Painkiller Encore: Metal Gods / Breaking The Law / Living After Midnight
Day 3: Cannibal Corpse, Amorphis, Epica, Mr. Big, Fozzy, Children Of Bodom, Doro, Nightwish, Running Wild, In Flames, Ghost
Ήταν ακριβώς μεσημέρι 3ης Αυγούστου όταν έφτασα στο χώρο για την πιο δύσκολη μέρα του τριημέρου, καθώς θα ξεμπέρδευα 03:00 τα χαράματα. Δυστυχώς η χθεσινή κούραση με ανάγκασε να αποκοιμηθώ, χάνοντας την προγραμματισμένη εμφάνιση των Amaranthe για τις 11:00 το πρωί. 12:15 με τον ήλιο κατακέφαλα και τη ζέστη να καίει μέχρι και τα κόκκαλα δεν ήταν και οι καταλληλότερες συνθήκες για να δεις ένα live των Cannibal Corpse.
Cannibal Corpse
Πόσο μάλλον όταν οι Γερμανοί δεν έχουν ιδέα τι πάει να πει “κρύος καφές” για ξύπνημα. Παρόλα αυτά οι Αμερικάνοι death metal βετεράνοι παρέδωσαν ένα κλασικό CC live στα πλαίσια του νέου “Red Before Black” album, έχοντας ένα χλιαρό κοινό από κάτω. Φυσικά και δεν παρέλειψαν να αφιερώσουν ένα κομμάτι στον αδελφό Bret Hoffman, ο οποίος έχασε πριν ένα μήνα τη μάχη για τη ζωή. Προς το φινάλε του “Hammer Smashed Face” άρχισα να κατηφορίζω προς τα main stages, ώστε να καταφέρω να δω τους Amorphis που δυστυχώς έπαιζαν την ίδια ώρα με Dark Tranquillity.
Cannibal Corpse setlist: Code of The Slashers / Only One Will Die / Red Before Black / Scourge of Iron / Evisceration Plague / Scavenger Consuming Death / The Wretched Spawn / Pounded Into Dust / Kill Or Become / A Skull Full of Maggots / I Cum Blood / Make Them Suffer / Stripped, Raped and Strangled / Hammer Smashed Face
Amorphis
Ο καύσωνας είχε αρχίσει να φτάνει σε ανυπόφορα επίπεδα. Πραγματικά έβλεπα γύρω μου βαρυμεταλλάδες με καρφιά στα χέρια και μούσια μέχρι την κοιλιά να αλείφονται συνέχεια με αντηλιακό όπως τα μοντέλα στο Instagram. Ομολογουμένως ήταν αστείο σαν θέαμα. Λίγο μετά τη 13:15 οι Φινλανδοί βγήκαν στη σκηνή με το “The Bee“, πρώτο single του ολοκαίνουργιου “Queen Of Time“. Πολύ καλός ήχος, δεμένη η μπάντα πάνω στο σανίδι, με μέτρια νέα κομμάτια όπως “The Golden Elk“ και “Daughter Of Hate” να μετατρέπονται σε live δυναμίτες. Στο σύνολο όμως μάλλον ήταν μέτριοι κυρίως λόγω της επιλογής τους να παίξουν σχεδόν όλα τα videoclips, παραμελώντας πολύ ποιοτικότερες στιγμές τους. Ευτυχώς όμως έγινε μία αναφορά σε αυτόν τον τομέα με τα “Against Widows” και “The Castaway“. Είμαι σίγουρος όμως πως αν δεν περιορίζονταν στη μία ώρα (φεστιβάλ βλέπεις) θα περνούσαμε πολύ καλύτερα.
Amorphis setlist: The Bee / The Golden Elk / Sacrifice / Silver Bride / Bad Blood / Wrong Direction / Against Widows / The Castaway / Daughter of Hate / Death of A King / House of Sleep
Epica
Τους Epica έκατσα να τους δω για την ιστορία και μόνο, αν και είχα μία περιέργεια να δω πόσο καλή ή κακή είναι η Simone Simmons επί σκηνής. Τα δείγματα που είδα ήταν θετικά όπως και όλη η εμφάνιση της μπάντας, παρόλο που το metal τόσο συμφωνικού επιπέδου δεν είναι του γούστου μου.
Epica setlist: Edge of The Blade / The Essence of Silence / Victims of Contingency / Storm The Sorrow / Unchain Utopia / Cry For The Moon / Sancta Terra / Beyond The Matrix / Consign To Oblivion
Mr. Big
Περίπου στα μισά του setlist άρχισα να μετακινούμαι δύο σκηνές πιο δίπλα στη Louder Stage για να χαζέψω και λίγο τους Mr. Big στους οποίους και πέρασα καλύτερα. Μεγάλος απών φυσικά ήταν ο Pat Torpey στα drums που μας άφησε τον περασμένο Φλεβάρη έπειτα από επιπλοκές της νόσου του Parkinson. Ειδάλλως θα μιλούσαμε για την original σύνθεση σε όλη της την πληρότητα. Είδα από κοντά για πρώτη φορά πόσο μεγάλος κιθαρίστας είναι ο Paul Gilbert, πόσο τεχνίτης είναι με το μπάσο ο Billy Sheehan και πόσα ευχάριστα vibes σου προσφέρει η φωνή του Eric Martin. Δυστυχώς ο χρόνος τους ήταν ιδιαίτερα κουτσουρεμένος στη μισή ώρα, κάτι που δε μας άφησε να τους απολαύσουμε όσο θα ‘πρεπε.
Mr. Big setlist: Daddy, Brother, Lover, Little Boy (The Electric Drill Song) / Wild World (Cat Stevens cover) / Green-Tinted Sixties Mind / To Be With You / Addicted To That Rush / Colorado Bulldog
Fozzy
Προτού συνεχιστεί το πήγαινε-έλα στα κεντρικά stages πήρα την πρωτοβουλία να ανέβω στις μικρές σκηνές στο χώρο της τέντας, πρώτα για να ηρεμήσω από τον ήλιο και δεύτερον για να πάρω μία μικρή γεύση από τους Fozzy του Chris Jericho, καθώς το πιθανότερο είναι να μην τους ξαναδώ ποτέ. Τίμιο μοντέρνο hard rock τύπου Alter Bridge, με άριστη απόδοση και ultra πιασάρικα refrain που μας έκαναν να περάσουμε καλά. Δε χρειάστηκα κάτι άλλο.
Fozzy setlist: Judas / Do You Wanna Start A War / Lights Go Out / Bad Tattoo / Sandpaper
Children Of Bodom
Στον εξωτερικό χώρο του Infield πάλι. Κουμπώνοντας ένα ενεργειακό ποτό (δεν είναι μύθος, δοκιμάστε το!) και έχοντας φορτίσει μπαταρίες από τη σκιά που μου προσέφερε το Headbangers Stage, ήρθε η ώρα για τον Alexi Laiho και τους Children Of Bodom. Το συγκρότημα μπήκε γερά με τσαμπουκά και μας έπιασε με το καλημέρα απ’ το γυακά παίζοντας στα καπάκια “Are You Dead Yet?” και “In Your Face“. Γενικότερα όποτε επέλεγαν δίσκο αυστηρά μέχρι το 2005 γινόνταν πανικός. Κάτι που φάνηκε με έντονη αντίθεση στις χλιαρές αντιδράσεις του κοινού όταν έμπαιναν “I Worship Chaos” και “Blooddrunk“. Προσωπικά τους θεώρησα από τις καλές συμμετοχές της ημέρας. Είναι μπάντα με μουσική για μεγάλα φεστιβάλ τα οποία απαιτούν ταχύτητα και μπόλικη μελωδία. Θα θυμάμαι για καιρό το κλείσιμο με το “Towards Dead End“.
Children Of Bodom setlist: Are You Dead Yet? / In Your Face / I Worship Chaos / Blooddrunk / Angels Don’t Kill / Needled 24/7 / Hate Me! / Everytime I Die / Downfall / Hate Crew Deathroll / Towards Dead End
Doro
Μετά από αυτό το εκρηκτικό live, ήρθε η ώρα να πάμε δίπλα για να δούμε ένα ζωντανό θρύλο της Γερμανικής metal σκηνής, τη μεγάλη Doro Pesch. Όσοι δε γνωρίζουν, να αναφέρω πως η ξανθιά Ιέρεια λατρεύεται εκεί ως θεά, καθώς ήταν από τα πρώτα ονόματα που συμμετείχαν στο θεσμό του Wacken και τον υποστήριξαν όσο κανείς άλλος. H εμφάνιση σημαδεύτηκε με πολλές εκπλήξεις όπως το μπάσιμο με το οργασμικό για μένα “I Rule The Ruins“, τη guest εμφάνιση του Johan Hegg των Amon Amarth για δύο ντουέτα από το επερχόμενο διπλό της album, καθώς και τη συμμετοχή του Jeff Waters για τη διασκευή του “Breaking The Law” των Judas Priest. Στο μεγαλύτερο ποσοστό του το setlist αποτελούνταν από κλασικά κομμάτια Warlock όπου πέρα από το προφανές άσμα ακούσαμε και τα “Burning The Witches“, “East Meets West“, “Hellbound” και “Earthshaker Rock“. Επιπλέον στο τέλος γίναμε και μάρτυρες της απονομής ενός εγχώριου μουσικού βραβείου για την προσφορά της στο heavy metal, κάτι που μάλλον δε χρειαζόταν να διαρκέσει κοντά 20 λεπτά. Αλλά είπαμε, η Doro εκεί είναι θρησκεία.
Doro setlist: I Rule The Ruins / Burning The Witches / Raise Your Fist In The Air / The Ballroom Blitz (The Sweet cover) / East Meets West / Für Immer / Earthshaker Rock / If I Can’t Have You-No One Will (with Johan Hegg) / A Dream That Cannot Be (with Johan Hegg) / Hellbound / Drum solo / All For Metal / Wacken Hymne (We Are The Metalheads) / All We Are Encore: Breaking The Law (Judas Priest cover) (with Jeff Waters)
Nightwish
Η νύχτα επιτέλους άρχισε να πέφτει και είχε έρθει η ώρα για άλλη μία από τις πολλές φινλανδικές μπάντες που είδαμε εκείνη τη μέρα. Κάποιος θα μπορούσε να πει πως οι Nightwish έπαιζαν και στο γήπεδό τους, μιας και όποτε έχω δει από βιντεάκια το συγκρότημα να παίζει στο Wacken γινόταν ο κακός χαμός. Προσωπικά βλέποντάς τους απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, δεν είδα κάτι τέτοιο. Ο βασικός λόγος που δεν τρελάθηκα με την on stage υπέρπαραγωγή του Tuomas Holopainen ήταν το μέτριο έως πολύ κακό setlist. Μία απόδειξη πως τα τελευταία τους albums είναι στην καλύτερη αδιάφορα. Φυσικά φταίει λίγο και η χαμηλή θέση στο billing του φεστιβάλ (εμπόδιο για πολλές μπάντες) που τους περιόρισε και αυτούς σε ένα φτωχό ωριαίο show. Τα σκηνικά ήταν ωραία, βγαλμένα από παραμύθι, η Floor Jansen ΕΙΝΑΙ οι Nightwish και ο Emppu Vuorinen δε θα είναι ποτέ στα μάτια μου σοβαρός κιθαρίστας. Παίζει πανεύκολα riffs και μελωδίες που θα έπαιζε και η ετοιμοθάνατη γιαγιά μου και παίρνει πόζες λες και ετοιμάζεται να παίξει παπάδες. Το “Ghost Love Score” πάντως ήταν, είναι και θα είναι μεγάλη σύνθεση. Επόμενη στη σειρά ήταν μία υπεραγαπημένη μπάντα που πάντα ήθελα να δω και δε θέλω να ξαναδώ ποτέ μου.
Nightwish setlist: End Of All Hope / Wish I Had An Angel / Come Cover Me / Gethsemane / Élan / Amaranth / I Want My Tears Back / Devil & The Deep Dark Ocean / Nemo / Slaying The Dreamer / The Greatest Show On Earth (Chapter II. Life, Chapter III. The Toolmaker) / Ghost Love Score
Running Wild
Τι δεν έχει ακουστεί την τελευταία δεκαετία για τον Rolf Kasparek τους Running Wild. Υποκριτές. Ξεπουλημένοι. Αλαζόνες. Φραγκοφονιάδες. Και το κακό είναι πως όλα αυτά μάλλον ισχύουν, ειδικά από το reunion του 2012 που ξεμπρόστιασε το φιάσκο της διάλυσης. Εννοείται πως δεν περίμενα κάτι σπουδαίο. “Για την τιμή των όπλων”, είπα από μέσα μου. Τα πράγματα όμως ήταν τραγικά. Για ένα τόσο μεγάλο όνομα η εμφάνισή τους ήταν κάκιστη, σαν να βλέπεις ένα σχήμα άπειρο πάνω στο σανίδι. Συνεχή προβλήματα στον ήχο (οι κιθάρες ακούγονταν λίγο έως καθόλου) και ένας βαριεστημένος Rolf να σου πετάει χλευασμό και κοροϊδία κατάμουτρα ήταν αυτά που εγώ προσωπικά εισέπραξα ως θεατής. Τα πρόχειρα σκηνικά και η ανύπαρκτη συνεργασία μεταξύ τους με έκαναν να αναρωτηθώ για ποιο λόγο ζητούσαν τόσο μεγάλο μισθό για να έρθουν Ελλάδα. Τα all-time classics “Bad To The Bone”, “Port Royal”, “Riding The Storm” και “Under Jolly Roger” ποτέ δεν ακούστηκαν πιο κενά και απογοητευτικά στα αυτιά μου. Η θλίψη του να βλέπω ένα πάλαι ποτέ θρυλικό και λατρεμένο μου συγκρότημα να γίνεται προσωπική πόρνη ενός ψωνισμένου μεσήλικα δε με άφησε να μείνω για το encore και έτσι άκουσα το “Soulless” αραχτός από τα πλάγια της διπλανής σκηνής.
Running Wild setlist: Fistfull of Dynamite / Bad To The Bone / Rapid Foray / Uaschitschun / Riding The Storm / Port Royal / Drum solo / Metalhead / Blazon Stone / Raging Fire / Stargazer (new song) / Lonewolf / Under Jolly Roger Encore: Soulless / Stick To Your Guns
In Flames
Έχουμε φτάσει μεσάνυχτα ακριβώς και η εξουθένωση του 12ώρου μου τα ‘σκασε λίγο πριν εμφανιστούν οι In Flames. Όσον αφορά την εμφάνιση των Σουηδών θα πω το εξής: Σου έχει τύχει ποτέ να κάνεις κατάσταση με μία γυναίκα που είναι τέλεια σε όλα εκτός από τη φάτσα; Ε, κάπως έτσι ήταν και αυτό το show. Οι ήρωες του Gothenburg από πλευράς απόδοσης ήταν με διαφορά οι καλύτεροι της βραδιάς. Καταπληκτικός ήχος, Anders Friden στα καλύτερά του, τρομερά σκηνικά που έμοιαζαν λες και βγήκαν από 90’s rave party, ατελείωτο (σε εκνευριστικό σημείο όμως) crowdsurfing, άψογη επικοινωνία με το κοινό και το συναίσθημα έκστασης όταν ακουγόταν το κάθε hit ήταν τα διαπιστευτήρια των In Flames ως το μεγαλύτερο metal όνομα της Σουηδίας. Το πρόβλημα όμως είναι η μουσική πορεία που έχουν ακολουθήσει τα τελευταία χρόνια. Με λίγα λόγια, όποιος ήταν οπαδός της The Jester Race εποχής το μόνο που θα ΄χει να θυμάται είναι μόνο το show. To 80% των επιλογών ήταν από τις τελευταίες τους κυκλοφορίες οι οποίες -αν και αυτές έχουν τους δικούς τους fans- δε στάθηκαν αρκετές ώστε να μας δώσουν το κάτι παραπάνω που ζητούσαμε. Φυσικά περάσαμε τέλεια στα “Cloud Connected” και “Take This Life“, ενώ περιττό να πω τι έγινε στο “Only For The Weak“. Όσο να ‘ναι όμως έστω ένα “Moonshield” αντί “Everything‘s Gone” δε θα χάλαγε κανέναν. Εξαιρετική προσθήκη και το “Pinball Map” που δείχνει ότι τουλάχιστον δεν ξεχνάνε το δίσκο που τους ανέδειξε, καθώς και τα 8 λεπτά του “The Chosen Pessimist” ένα ιδιαίτερο και ατμοσφαιρικό κομμάτι που προσωπικά με χαροποίησε που το θυμήθηκαν.
In Flames setlist: My Sweet Shadow / Pinball Map / Delights And Angers / Everything’s Gone / Cloud Connected / Fear Is The Weakness / Here Until Forever / The Chosen Pessimist / The Mirror’s Truth / Only For The Weak / Where The Dead Ships Dwell / The Truth / Alias / Take This Life / Deliver Us / The End
Ghost
Η ώρα πήγε 01:30 και πλέον πόδια, πλάτες, μέση είχαν βαρέσει διάλυση. Η ώρα για τους Ghost, το φετινό “μήλον της έριδος” του μέσου μεταλλά, είχε έρθει. Ακριβώς στις 01:45 ο Cardinal Copia (κατά κόσμον Tobias Forge) και τα Nameless Ghouls του έσκασαν μύτη με το “Rats“. Το εναρκτήριο κομμάτι του “Prequelle“, ενός album που δίχασε ακροατές και τύπο τόσο πολύ που έκανε το μασκοφορεμένο frontman να τρίβει τα χέρια απ’ τη χαρά του, βλέποντας το σχέδιό του να πετυχαίνει με τρόπο που θα ζήλευε μέχρι και ο Gene Simmons. Από τα πλέον κλασικότερα παραδείγματα συνδυασμού μουσικής και θεατρικότητας, οι Ghost προσέφεραν ένα διασκεδαστικότατο live γεμάτο θετική ενέργεια, με νοοτροπία 80’s αισθητικής. Καλώς ή κακώς πρόκειται για εμπορική μπάντα. Αυτό συνεπάγεται εμπορικά refrain. Το οποίο με τη σειρά του συνεπάγεται αυξημένη συμμετοχή κοινού. Και το γεγονός πως μέσα σε μόλις 8 χρόνια έχουν φτάσει σε σημείο τα κομμάτια τους να τραγουδούνται στίχο-στίχο απ’ έξω κι ανακατωτά από το κοινό, θα έπρεπε να παραδίδεται σε σεμινάρια marketing. Θα ήταν οι μεγάλοι νικητές της ημέρας με διαφορά αν μέχρι τη μέση δεν υπήρχαν τα προβλήματα στον ήχο του μπάσου που δε μας άφησε να απολαύσουμε σωστά τα “Ritual” και “From The Pinnacle To The Pit“. Ευτυχώς τα προβλήματα διορθώθηκαν πάνω στην ώρα για το “Miasma“, πολύ απλά ένα από τα καλύτερα instrumental που έχω ακούσει στη ζωή μου. Βάλε και την εμφάνιση του Papa Nihil υποβασταζόμενο από τους σεκιουριτάδες (θεατρικότητα είπαμε, έτσι;) για το break με το σαξόφωνο. Ήταν μία εμφάνιση που δε σε ένοιαζε αν θα έχει φαντασμαγορικά σκηνικά ή πυροτεχνήματα. Η μουσική μιλούσε από μόνη της. Και στα “Dance Macabre” και “Square Hammer” φάνηκε το πόσο εύκολο είναι για τους Ghost να κάνουν το κοινό ό,τι θέλουν. Είναι καθαρά εγκεφαλικό! Και επιτέλους κατανόησα ποιος είναι ο απώτερος σκοπός αυτής της μπάντας, φυσικά πέραν των οικονομικών λόγων. Θέλουν ο κόσμος να περνάει καλά. Είναι απόλυτα αληθινοί σε αυτό και το βίωσα από πρώτο χέρι με τον χαβαλετζίδικο τρόπο που ο Cardinal Copia σύστηνε τα κομμάτια. Οπότε σήμερα οι In Flames κέρδισαν τη βραδιά, αλλά οι Ghost κέρδισαν τις καρδιές μας. Μετά από 15 ώρες στο πόδι η κατεύθυνση προς την έξοδο ήταν παράδεισος. Επιστροφή στη “βάση” μου στο Heide, άλλο ένα μπανάκι διαρκείας, άλλος ένας ύπνος ολίγων ωρών και πάμε για την τελευταία πράξη.
Ghost setlist: Ashes / Rats / Absolution / Ritual / From The Pinnacle To The Pit / Faith / Cirice / Miasma (instrumental) / Year Zero / He Is / Mummy Dust / Dance Macabre / Square Hammer Encore: Monstrance Clock
Day 4: Gojira, Steel Panther, Arch Enemy, Helloween (Pumpkins United), Dimmu Borgir
Η απόφαση να παραμελήσω εντελώς Riot V, Wintersun και Alestorm έτσι ώστε να μπορέσω να κερδίσω λίγο παραπάνω χρόνο ανάπαυσης κάθε άλλο παρά κακό μου έκανε, αφού δεν καιγόμουν για κανένα από τα τρία αυτά ονόματα, τουλάχιστον για φεστιβάλ εξωτερικού. Από πλευράς καιρικών συνθηκών η τελευταία μέρα ήταν παράδεισος μπροστά σ’ αυτά που τραβήξαμε χθες και προχθές. Σύννεφα και μια γλυκιά αύρα αέρα ήταν αυτά που επικρατούσαν και που μας έκαναν να απολαύσω το πέσιμο της αυλαίας όσο το δυνατόν πιο ανθρώπινα.
Gojira
Η μέρα μου ξεκίνησε λίγο μετά τις 17:00 υπό τους ήχους του “Only Pain“. Είναι η δεύτερη φορά που παρακολουθώ live των Gojira, με την πρώτη να λαμβάνει μέρος πίσω στο 2011 στη Μαλακάσα, στα πλαίσια του Sonisphere Festival τότε. Εκείνη την περίοδο ήταν σαφέστατα πολύ μικρότερο όνομα απ’ ότι σήμερα και οι διαφορές φάνηκαν αισθητά. Πρώτα απ’ όλα στην ποικιλία και μετά στον άψογο συγχρονισμό. Ειδικά στο δεύτερο του έδωσαν και κατάλαβε. Η τεχνική που διαθέτουν, όχι μόνο στο στούντιο αλλά και στο σανίδι, είναι ένα από τα καλά παραδείγματα εξέλιξης σε αυτή τη μουσική. Αυτό ίσως ξενίζει μερικούς. Μοναδικό μειονέκτημα μάλλον η χαμηλή θέση τους στο billing, καθώς δε θα με χάλαγε καθόλου αν τους έβλεπα σε πιο βραδινές ώρες.
Gojira setlist: Only Pain / The Heaviest Matter of The Universe / Love / Stranded / Flying Wales / The Cell / Backbone / Terra Inc. / L’ Enfant Sauvage / Drum solo / The Shooting Star / Explosia Encore: Silvera / Vacuity
Steel Panther #1
Μπήκαμε για τα καλά στις πρώτες απογευματινές ώρες και είμαστε σχεδόν έτοιμοι για το επόμενο act. Έλα, παραδέξου το! Αν και δεν είσαι fan του glam rock, θα ήθελες να δεις έστω και μία φορά Steel Panther. Ξέρω τις φήμες περί προ-ηχογραφημένων φωνητικών (οι οποίες εν μέρει είναι αλήθεια) και ξέρω πως τα τραγούδια τους δεν ξεχειλίζουν από πρωτοτυπία. Αλλά ποιος πάει να δει Steel Panther για το μουσικό κομμάτι; Ένα κομμάτι που πήγε κιόλας περίπατο από τα πρώτα δύο τραγούδια. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις με δαύτους είναι να τους αντιμετωπίσεις ως ένα επί σκηνής κάφρικο κωμικό show με μουσική υπόκρουση. Θα μπορούσα να γράφω κατεβατά για αυτή την εμφάνιση. Από τις φουσκωτές sex dolls και το crowdsurfing ατόμων με στολές Power Rangers (δε θα το ξεχάσω ποτέ!) μέχρι και το “17 Girls In A Row” όπου τα μέλη ανέβασαν στη σκηνή αμέτρητες κοπέλες τις οποίες παρότρυναν να δείξουν τα στήθη τους. Σεξιστικό; Μέρος του show; Παρατραβηγμένο; Φαλλοκρατικό; Αλήθεια ποιος νοιάζεται. Τα πειράγματα ανάμεσα σε Satchel, Lexxi Foxx και Michael Starr ήταν πολλά και διαρκείας σε σημείο που δε σε ένοιαζε ποιο θα είναι το επόμενο κομμάτι κάνοντας την όλη φάση να μοιάζει περισσότερο με stand-up comedy παρά με live. Πειράζει που θέλαμε ΚΑΙ τέτοια στο φεστιβάλ;
Steel Panther #2
Steel Panther setlist: Goin’ In The Back Door / Asian Hooker / Fat Girl / Poontang Boomerang / Turn Out The Lights / Girl From Oklahoma / 17 Girls In A Row / Gloryhole / Community Property / You Really Got Me (The Kinks cover) / Death To All But Metal / Party All Day (Fuck All Night)
Arch Enemy
Έχοντας περάσει μία απολαυστικά καμμένη μιάμιση ώρα, ξαναπήγα δίπλα για να τιμήσω για τρίτη φορά το Michael Amott και την παρέα του. Για τους Arch Enemy δεν πρόκειται να πω πολλά. Κάθε φορά που τους βλέπω αποτελούν live εγγύηση. Και η Alissa White–Gluz με το καταπληκτικό και δυνατό stage performing της δείχνει να έχει απομακρυνθεί πάρα μα πάρα πολύ από την εικόνα της απλής αντικαταστάτριας της Angela Gossow. Το setlist ήταν εξ’ ολοκλήρου βασισμένο στα hits της μπάντας σχεδόν χωρίς καμία απουσία, ενώ ο κόσμος φαίνεται πως έχει ήδη αγαπήσει τα νέα “The World Is Yours” και “The Eagle Flies Alone“. Το κλείσιμο-στανταράκι με το “Nemesis” δεν άφησε περιθώρια ακινησίας και έτσι όλοι παρασύρθηκαν σε ξέφρενο χτύπημα μέχρι το φινάλε. Φυσικά το τελευταίο 10λεπτο το παρακολούθησα από τη δίπλα σκηνή για να έχω όσο το δυνατόν καλύτερη οπτική για το επόμενο show. Ένα show που ορθώς χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως ένα από τα πιο πολυαναμενόμενα των τελευταίων χρόνων.
Arch Enemy setlist: The World Is Yours / Ravenous / War Eternal / My Apocalypse / The Race / You Will Know My Name / Bloodstained Cross / The Eagle Flies Alone / First Day In Hell / As The Pages Burn / Dead Bury Their Dead / We Will Rise Encore: Avalanche / Guitar solo (Jeff Loomis) / Snow Bound / Nemesis / Fields Of Desolation (outro)
Helloween United
Στις 21:00 ακριβώς το μεγάλο πανό με το Helloween logo και τον ονειρικό “Pumpkins United” υπότιτλο κάλυψε όλο το Harder Stage με μισή ώρα να μας χωρίζει από την ιστορία. Πόσες ευκαιρίες άλλωστε να δοθούν σε κάποιον για να δει κάτι τέτοιο; Το ταξίδι άρχισε στις 21:30 με το γνωστό χαβαλετζίδικο τρόπο της Γερμανικής μπάντας, βάζοντας το “Let Me Entertain You“ του Robbie Williams να προετοιμάζει από τα ηχεία το έδαφος. Τα φώτα σβήνουν, το πανό πέφτει, η εκτέλεση του “Halloween” σε όλη του την πληρότητα είναι γεγονός. Αν και έχω δει στο παρελθόν τόσο τον Andi Deris με τη μπάντα του, όσο και το Michael Kiske με τους Unisonic, δεν είχα ποτέ το προνόμιο να τους δω μαζί. Η συνεργασία ήταν άψογη, ειδικά όταν σε πολλά σημεία η φωνή του Kiske έδειχνε να τον προδίδει. Ευτυχώς αυτό ήταν παροδικό καθώς στην πορεία μας φιλοδώρησε με μία το λιγότερο ανατριχιαστική ερμηνεία του “A Tale That Wasn‘t Right” κάνοντας τους φακούς από τα κινητά πιο χρήσιμους από ποτέ. Οι λόγοι τώρα που δεν επρόκειτο για ένα απλό live. Πρώτα απ’ όλα, δεν έμειναν σε μία απλή αναφορά στις επιτυχίες ανά τα χρόνια. Παιδιά, έπαιξαν σχεδόν όλο το “Walls Of Jericho” με τον Kai Hansen πρωταγωνιστή (κατά μήκος όλης της σκηνής) στo medley των “Starlight“, “Ride The Sky” και “Judas“, αλλά και πιο μετά με τα “Heavy Metal Is The Law“ και “How Many Tears” όπου το παιχνίδι μοιράστηκε. Η απόφαση να μην ασχοληθούν καθόλου από το 2000 και μετά πλην των αναπόφευκτων “If I Could Fly” και “Are You Metal?” στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, καθώς τα δύο “Keeper Of The Seven Keys” και το υποτιμημένο “The Time Of The Oath“ είχαν την τιμητική τους. Ίσως το “Why?” μπορούσε να έχει αφαιρεθεί μιας και παραήταν αδύναμο να σταθεί σε αυτή την εορταστική ατμόσφαιρα. Ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή για πολλούς από μας ο φόρος τιμής μέσα από το drum solo του Dani Löble στο μακαρίτη Ingo Schwichtenberg σε συνδυασμό με το υλικό από παλιές πρόβες του που προβλήθηκε από το videowall. Τα δύο encore που έκλεισαν το χορταστικότατο show των 2μιση ωρών ξέφυγε κατά πολύ από τα συνήθη Helloween δεδομένα, όταν μετά το “Eagle Fly Free” ακούσαμε και τα 13 λεπτά του ομώνυμου “Keeper…” αριστουργήματος. Το οριστικό κλείσιμο έγινε με τρόπο αντίστοιχο με εκείνους χολυγουντιανών υπερπαραγωγών. Όλο το Wacken έγινε ένα στο άκουσμα του “I Want Out” με φουσκωτές κολοκύθες να μοιράζονται και να πετιούνται κατά μήκος όλου του χώρου υπό συνεχή συνοδεία πυροτεχνημάτων, πυροτεχνικών εφέ και φλογοβόλων, συμβάλλοντας σε μία εμπειρία ζωής που δύσκολα θα επαναληφθεί. Η βραδιά θα μπορούσε να τελειώσει ένδοξα εδώ, αλλά είχαμε άλλο ένα όνομα να τιμήσουμε λίγο μετά τα μεσάνυχτα.
Helloween (Pumpkins United) setlist: Halloween / Dr. Stein / I’m Alive / Perfect Gentleman / Kai Hansen medley (Starlight/Ride The Sky/Judas) / Heavy Metal Is The Law / A Tale That Wasn’t Right / If I Could Fly / Pumpkins United / Drum solo (Ingo tribute) / Livin’ Ain’t No Crime / A Little Time / Why? / Rise And Fall / Sole Survivor / Power / How Many Tears Encore: Invitation (intro) / Eagle Fly Free / Keeper Of The Seven Keys Encore 2: Guitar solo (Kai Hansen) / Future World / I Want Out
Dimmu Borgir
Μετανιώνω που δεν είχα δει τους Dimmu Borgir στο Ρόδον το 2003 όταν έπρεπε. Δυστυχώς η μέτρια εμφάνιση μου έδειξε πως πλέον εκείνες οι μέρες έχουν περάσει δίχως επιστροφή. Το “Eonian” παρότι αξιοπρεπής δίσκος, δεν έχει τίποτα που να μπορεί να αποδοθεί ωραία υπό live συνθήκες. Και από αυτό τον κανόνα δεν εξαιρείται ούτε το πιασάρικο “Interdimensional Summit“. Προσπάθησαν όσο μπορούσαν να δείξουν κάτι από το παλιό τους πρόσωπο στα “IndoctriNation” και “Progenies Of The Great Apocalypse” με το Shagrath να διατηρεί την ίδια επιβλητικότητα όπως παλιά, ενώ ένας σχετικός χαμούλης έγινε στο “Puritania“. Δυστυχώς όμως, από τη στιγμή που δεν έχεις έναν Mustis ή έναν ICS Vortex πλέον στις τάξεις σου, δε σε παίρνει και για πολλά πολλά. Για την ιστορία ακούσαμε το “Mourning Palace” στο φινάλε και βιώσαμε έστω και για λίγο τι σήμαινε κάποτε αυτή η μπάντα.
Dimmu Borgir setlist: The Unveiling / Interdimension Summit / The Chosen Legacy / The Serpentine Offering / Gateways / Dimmu Borgir / Puritania / IndoctriNation / Council Of Wolves And Snakes / Archaic Correspondence / Progenies Of The Great Apocalypse / Mourning Palace
Το εξουθενωτικό αλλά μαγευτικό τριήμερο έλαβε τέλος. Ο οριστικός δρόμος του γυρισμού στο σπίτι έγινε με συγκίνηση, συσσωρεύοντας ένα σωρό αναμνήσεις στις βαλίτσες. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ένα ανάμεικτο αίσθημα ανάμεσα σε μελαγχολία και ικανοποίηση είναι το μόνο που νιώθω. Ξέρω πως μερικοί θεωρούν την επίσκεψη στο Wacken Festival ως αγγαρεία, θυμηθείτε όμως τον ενθουσιασμό του πρωτάρη που σας διακατείχε όταν περάσατε για πρώτη φορά τις πύλες του.
Ανταπόκριση/Φωτογραφίες: Χάρης Μπελαδάκης
