Ανταποκρίσεις

Eclipse, Vice

Eclipse, Vice
Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2020, Κύτταρο, Αθήνα

Περίμενα αρκετά χρόνια τη στιγμή που οι Eclipse θα έρχονταν στη χώρα μας και επιτέλους η επιθυμία μου έγινε πραγματικότητα. Η Πέμπτη δε θα μπορούσε με τίποτα να είναι ανατρεπτικός παράγοντας, ο φετινός Ιανουάριος έχει ξεκινήσει εξαιρετικά για τα συναυλιακά δρώμενα και το κλείσιμό του ήταν για εμένα ιδανικό.

Λίγο πριν την προγραμματισμένη έναρξη με τους Vice, το Κύτταρο ήταν τραγικά άδειο με αποτέλεσμα να υπάρξει μία καθυστέρηση για λίγα λεπτά. Όχι πως άλλαξαν και πολλά στη συνέχεια, αλλά οι Γερμανοί βγήκαν υπέρ του δέοντος ορεξάτοι πάνω στη σκηνή και ξεκίνησαν λίγο περίεργα, δηλαδή με μία διασκευή. Το I Hate Myself For Loving You έκανε πολλά πρόσωπα να κοιτάνε με απορία και εμένα να αναρωτιέμαι αν πρόκειται για μια μπάντα διασκευών. Οι Vice δραστηριοποιήθηκαν αρχικά την περίοδο 19871995 και επέστρεψαν πριν λίγα χρόνια, αυτοαποκαλούνται happy metal και μια δόση αλήθειας την έχει αυτή η δήλωση. Κλασικό hard rock αμερικάνικης κοπής παίζουν, αλλά με αρκετά heavy κιθάρες. Τα κομμάτια τους δεν ήταν άσχημα, η όρεξη που είχαν για πλάκες ήταν μεγάλη, αλλά η πολλή ώρα που έπαιξαν με κούραση προς το τέλος. Στα αρνητικά και ο πολύ δυνατός ήχος σε κιθάρα/μπάσο καθώς και τα προηχογραφημένα δεύτερα φωνητικά σε όλα τα κομμάτια. Ακόμα και στη διασκευή το ίδιο έκαναν, κάτι που ήταν πραγματικά άσχημο.

Setlist: I Hate Myself For Loving You (Joan Jett), Turn It Up, Hot Summer Night, Dirty Mind, License To Rock, Where Do I Belong?, Open Eyes, 3 Fingers Up, Shitty Situation, Made For Pleasure, Fuck You

Η αναμονή για τους headliners ευτυχώς δεν ήταν μεγάλη. Η σκηνή ετοιμάζεται, ο Erik Mårtensson επέλεξε να ντύσει το μικρόφωνό του με φουλάρια σαν άλλος Steven Tyler και το intro που επέλεξαν ήταν πολύ ωραίο. Πολλά κλασικά τραγούδια από μεγαθήρια της rock/metal μουσικής ακούγονταν για λίγα δευτερόλεπτα το ένα πίσω από το άλλο, με ενδιάμεσα τους ήχους που κάνει ένα ραδιόφωνο όταν ψάχνεις σταθμούς. Η μπάντα ανεβαίνει στη σκηνή και η αρχή αναμενόμενη με το εξαιρετικό Viva La Victoria και ο κόσμος να τραγουδάει σχεδόν κάθε στίχο. Χωρίς ανάσα η συνέχεια με τα Mary Leigh και Blood Wants Blood, ο Erik μας λέει “this is an emergency” και η φωνή μου έχει κλείσει από το τέταρτο τραγούδι. Ξέρω, δε θα μου ταίριαζε να γίνω τραγουδιστής, πάμε παρακάτω.

Η εμφάνιση των Eclipse ήταν φοβερή. Είτε στις πιο σκληρές στιγμές, είτε στις πιο ήρεμες όπως για παράδειγμα τα πολύ όμορφα Shelter Me και Downfall Of Eden. Πολύ ενδιαφέρουσα και η επιλογή τους να παίξουν το καταπληκτικό Battlegrounds ακουστικά, πολύ συγκινητική και η εκτέλεση του “Take Me Home” σε παρόμοιο ύφος, ενώ δεν έλειψε και μια διασκευή σε ένα παλιό τραγούδι που δεν ήξερα, το Runaway, το οποίο ο Erik θυμάται να το ακούει από ένα 7” single που είχε η μητέρα του. Έκπληξη για εμένα αποτέλεσε και η προσθήκη του Runaways στο setlist, αυτό που είχαν γράψει δηλαδή για το διαγωνισμό της Eurovision.

Τα περισσότερα που ακούστηκαν βέβαια ήταν από το τελευταίο, έβδομο, album της μπάντας Paradigm το οποίο μπορεί να ήταν πολύ καλό μεν, αλλά για όσους τους βλέπαμε πρώτη φορά μας άφησε με μια επιθυμία για πολλά περισσότερα από τις τελευταίες δισκάρες τους. Λίγο πριν το τέλος, ο Erik τραγούδησε a-capella το refrain του Bleed And Scream πριν ρωτήσει τον κόσμο τι θα ήθελε να ακούσει. Το riff από το αγαπημένο μου κομμάτι S.O.S.” μου προκάλεσε μια ανατριχίλα, αλλά δυστυχώς τέλειωσε άδοξα επειδή δεν…θυμόταν και τόσο καλά τους στίχους. Ένας Erik πάντως ο οποίος ήταν άκρως απολαυστικός σαν frontman. Στα καθήκοντά του πίσω από το μικρόφωνο ήταν άψογος, ενώ στα μισά κομμάτια είχε αφήσει την κιθάρα του στην άκρη και όλο το βάρος το σήκωνε ο παιχταράς Magnus Henriksson. Όσο για το rhythm section, η όρεξη, το πάθος και η ενέργεια που έβγαζαν οι Philip και Vicke Crusner σε τύμπανα και μπάσο αντίστοιχα ήταν απολαυστική. Το μόνο αρνητικό ήταν ο ήχος, αφού όπως και στους Vice ήταν σε σημεία πιο δυνατός απ’ όσο θα έπρεπε.

Setlist: Viva La Victoria, Mary Leigh, Blood Wants Blood, The Storm, Vertigo, The Masquerade, Shelter Me, The Downfall Of Eden, When The Winter Ends, Runaway (Del Shannon), Take Me Home, Battlegrounds, Black Rain, Blood Enemies, Stand On Your Feet, Runaways, I Don’t Wanna Say I’m Sorry, Never Look Back

Εν κατακλείδι, μπορώ να πω ότι έμεινα αρκετά ικανοποιημένος από μια μπάντα που ακούω ασταμάτητα τα τελευταία χρόνια και περίμενα πώς και πώς να δω ζωντανά. Τα μικροπαράπονα που εξέφρασα πιο πάνω δεν χάλασαν καθόλου τη συγκεκριμένη εμπειρία, αφού οι Eclipse ήταν τρομεροί πάνω στη σκηνή. Το κακό όμως ήταν η προσέλευση καθώς τα 200 άτομα είναι υπερβολικά λίγα κατά τη γνώμη μου. Δεν ξέρω πραγματικά τι συμβαίνει στο μυαλό όσων ακούνε κλασικό hard rock, αλλά αν περιμένουν από κάποιο μεγαθήριο να έρθει στην Ελλάδα για να πατήσουν σε συναυλία, από τη μία το χρόνο που πηγαίνουν (και αν…) θα καταλήξουν στην καμία. Η νέα γενιά έχει και αυτή να πει και να δώσει πολλά πράγματα. Τρανό παράδειγμα αυτοί εδώ οι Σουηδοί που πραγματικά ελπίζω να τους ξαναδούμε και να μην ήταν αυτή η πρώτη και τελευταία τους εμφάνιση εδώ.

Ανταπόκριση: Γιώργος Τερζάκης
Φωτογραφίες: Βίκυ Αθανασοπούλου

whale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothRodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||bothGreekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X