Helloween “Pumpkins United”
Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2017, Mediolanum Forum, Μιλάνο
To σημαντικότερο Metal Show σήμερα, στον πλανήτη Γη.
Όπως είχα γράψει και για τους Guns ‘n’ Roses το καλοκαίρι, “πραγματικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου πόσα χρόνια έκαναν να μιλήσουν μεταξύ τους και γιατί, πόσα χρήματα πήραν για το reunion ή αν μιλιούνται σήμερα. Αυτό που ξετυλίγεται μπροστά μου είναι ο ορισμός της rock συναυλίας”
Ο ορισμός λοιπόν της metal συναυλίας ξετυλίχθηκε μπροστά μου το Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2017. Πραγματικά δε με απασχόλησε καθόλου να διακρίνω αν ο Κiske πήγε προς τα αριστερά της σκηνής κοντά στον Weiki, αν ο Kai έπαιξε αρκετά solos, και γενικά ποια ίντριγκα παίζει στο “Βασίλειο της Κολοκύθας”. Δεν ξέρω πραγματικά γιατί πρέπει να προσεγγίζουμε κάθε reunion με καχυποψία.
Χωρίς λοιπόν την παραμικρή καχυποψία, βρεθήκαμε στο Μediolanum Forum, μαζί με 7.000 Μιλανέζους, για την παράσταση “Pumpkins United” των Helloween, η οποία ξεκίνησε ακριβώς στις 20.30μμ και ολοκληρώθηκε ακριβώς στις 23.30μμ.
Σε αυτές τις 3 ώρες ζήσαμε το καλύτερο metal show σήμερα στον πλανήτη. Γιατί metal σήμερα είναι οι Helloween του 1987 σε έκδοση 2017. Γιατί μόνο εκείνοι, μόνο τώρα, μόνο έτσι, θα μπορούσαν να μας παρουσιάσουν αυτό το show.
Μπροστά μας δεν έχουμε ένα tribute band, ούτε κάποιους γερασμενους Γερμανούς μεταλάδες που περιφέρουν τα σάρκια τους. Μπροστά μας έχουμε 8 άτομα επί σκηνής, τρεις κιθαρίστες, τρεις τραγουδιστές, δύο (πιο) νέους παιχταράδες που κρατάνε όλη την μπάντα, έχουμε ντουέτα, διφωνίες, δίσολα, τρίσολα, drum battles και tributes σε χαμένους συντρόφους. Όλα με αξιοκρατία, αξιοπρέπεια και σεβασμό. Τον σεβασμό που οφείλει μια τεράστια μπάντα πρώτα στον εαυτό της και μετά στο κοινό, ώστε να έχει την απαίτηση και την δυνατότητα να τον εισπράξει στο πολλαπλάσιο. Αυτοί είναι οι Helloween σήμερα.
To show έχει όλα τα στοιχεία που έκαναν τους Helloween αυτό που είναι: χιούμορ, συγκίνηση, αυτοσαρκασμό, χαβαλέ, attitude, ευαισθησία, τεχνική, τεχνολογία, δύναμη, ταχύτητα, κομματάρες.`
Είναι μια καταπληκτική παραγωγή που δεν “κανιβαλίζει” τη μουσική, δεν χαλάει τη στιγμή, δεν σκεπάζει ατέλειες, αλλά εξυπηρετεί το show. Και η μπάντα όμως δεν καταφεύγει στην τεχνολογία για να εντυπωσιάσει. Χρησιμοποιεί τα graphics σαν μέρος τoυ show. Πρωταγωνιστές σε αυτά, οι γνωστες κολοκύθες, όλα τα γνωστά artworks, ο Dr Stein, αλλά και δύο τυπάκια, δύο κολοκύθες-καρτούν, οι Seth και Doc.
Στις 20:30μμ ακριβώς τα φώτα σβήνουν, το intro “Let Me Entertain You” (ναι, αυτό.. .του Robbie Williams… σε metal show…), η κουρτίνα με το logo “Ηelloween Pumpkins United” εξαφανίζεται, και το καταιγιστικό “Halloween” μας πιάνει από το λαιμό! Όλη η μπάντα επί σκηνής, με φόντο πλάνα από παλιές ταινίες τρόμου, από το video clip και animations “Nightmare Before Christmas” αισθητικής. Καπάκι “Dr. Stein”. Wow! Ανάμικτα συναισθήματα συγκίνησης, χαράς, ανατριχίλας… Χαμόγελα… Τραγούδι… Ο Κiske κάνει κάποια λαθάκια, στο μυαλό μου μοιάζουν επίτηδες για να μας δείξει πως τραγουδάει live. Στο “I’m Alive”, εκτός του Kiske, αυτοί που κλέβουν την παράσταση είναι οι Ιταλοί, με ένα απίστευτα κουρδισμένο sing-along, χωρίς αγριοφωνάρες. Εντυπωσιακό…
Δεν περίμενα τα επόμενα (“If I Could Fly” και “Are You Metal?”) για να επιβεβαιώσω την κάκιστη γνώμη που έχω όλα αυτά τα χρόνια για τον Andi Deris. Κατά την ταπεινή μου άποψη δεν έχει θέση σε αυτήν την μπάντα, πόσο μάλλον σε αυτό το show, κι αν ήμουν στη θέση του μάλλον δε θα συμμετείχα στην περιοδεία. Η σύγκριση με τον Μέγιστο είναι τραγικά εις βάρος του. Έκπληξη το “Kids Of The Century”, ναι, αυτή η κομματάρα από την παρεξηγημένη δισκάρα “Pink Bubbles Go Ape”, ενώ στο “Perfect Gentleman”, ο Deris ντύνεται “Alice Cooper” (ναι, με ημίψηλο και μπαστούνι). Θα τολμήσω να πω, συνεχίζοντας τον κόλαφο εναντίον του Andi, ότι στα κομμάτια που βρισκόταν μόνος του στη σκηνή, έμοιαζε σαν να έπαιζε κάποια άλλη μπάντα. Σαν το house band να ανέβηκε στη σκηνή σε κάποια διαλείμματα του show.
Ήρθε η στιγμή του συμπαθέστατου και αξιοπρεπέστατου Kai Ηansen, με το δικό του medley, ή όπως μας το προλόγισε “Τime for some Pure Hamburg Metal”: “Starlight” / “Ride the Sky” / “Judas” / “Heavy Metal”, τραγουδισμένα και παιγμένα από το κύριο Kai Hansen. Tα φώτα της σκηνής σβήνουν, τον Κai συναντά στο εμπρός μέρος της σκηνής ο Kiske, και μετά από ένα σύντομο λογύδριο ξεκινούν ένα ντουέτο στο “Forever and One”, το οποίο μετά το αρχικό μούδιασμα και τον χαβαλέ στο πρώτο κουπλέ, εξελίσσεται σε μια συγκλονιστική στιγμή, με μοναδικές ερμηνείες.
Για να μας αποτελειώσει, ο Μichael Kiske συνεχίζει μόνος του πλέον, με την απόλυτη μπαλάντα “A Tale That Wasn’t Right”. Ξεκινώντας ζήτησε να είμαστε επιεικείς γιατί δεν είναι πλέον 18 ετών, αλλά πιστέψτε με, αυτό δεν λέει κάτι. Ο σπαραγμός που θυμόμαστε όλοι, η δύναμη της ερμηνείας, η ανατριχίλα είναι εδώ. Ανασφάλειες μεγάλων καλλιτεχνών…
Επόμενο highlight, το tribute στον παλιό σύντροφο Ιngo που δεν είναι πια εδώ. Με τι τρόπο όμως…;;; Μετά από ένα πολύ σύντομο solo του Dani, η μεγάλη οθόνη μετατρέπεται σε VCR και μέσα από μια κασέτα VHS βλέπουμε τον Ingo να κάνει practice. To practice εξελίσσεται σε solo, το solo σε battle με τον Dani, και το battle σε διπλό σόλο.
“Livin’ Ain’t No Crime” / “A Little Time”, “Why?”, “Sole Survivor”, “Power” και το επικό “How Many Tears” (γιατί ο Sascha είναι πολύτιμος και ο Kiske ένας), μας οδηγούν στο πρώτο encore: “Invitation”, “Eagle Fly Free”, “Keeper of the Seven Keys”. Χωρίς σχόλια γιατί δε θυμάμαι και πολλά… Δεύτερο encore: “Future World” και “I Want Out”. Party time! Mπαλόνια, κομφετί και παρουσίαση της μπάντας!
Τεχνικά ή εκτελεστικά δεν γίναμε σοφότεροι. Περάσαμε όμως φανταστικά! Δε μπορείς μετά από ένα τέτοιο show να μη σκεφτείς πως αυτή η μπάντα χαράμισε 25 χρόνια. Δε γίνεται να μη σκεφτείς τι θα γινόταν αν (ή αν δεν…). Οι παλιοί το ‘χουν και δείχνουν να περνάνε καλά. Ακόμα και η πριμαντόνα Μichael Kiske, ακόμα κι ο ανέκφραστος μπλαζέ Μichael Weikath (ο Μarcus κι ο Κai είναι άλλη ιστορία). Οι νέοι έχουν ενεργό ρόλο και πλήρη επίγνωση του πού βρίσκονται. Δε μπορούμε να ξέρουμε πού μπορεί να οδηγήσει αυτό το project, το απολαμβάνουμε για αυτό που είναι σήμερα και ελπίζουμε.
Τέτοιες στιγμές δεν έχουν σημασία τα setlists, παρά μόνο το τεράστιο χαμόγελο που παίρνεις μαζί σου, και κουβαλάς μέχρι σήμερα που γράφεις το review, αλλά για την ιστορία:
(Intro: Let Me Entertain You)
Halloween, Dr. Stein, I’m Alive, If I Could Fly, Are You Metal?, Kids of the Century, Waiting for the Thunder, Perfect Gentleman, Starlight / Ride the Sky / Judas / Heavy Metal, Forever and One, A Tale That Wasn’t Right, I Can, Drum Solo, Livin’ Ain’t No Crime / A Little Time, Why?, Sole Survivor, Power, How Many Tears
Encore #1: Invitation, Eagle Fly Free, Keeper of the Seven Keys
Encore #2: Future World, I Want Out
Κείμενο: Δημήτρης Παπανδρέου/123tickets.gr
Φωτογραφικό υλικό μπορείτε να δείτε εδώ.
