Arch Enemy, Jinjer
Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου 2017, Piraeus Academy, Αθήνα
Η προ διετίας εμφάνιση των Arch Enemy, φθινόπωρο προς χειμώνα του 2015, πρώτη μάλιστα φορά με την Allisa White–Gluz στα φωνητικά και έχοντας κυκλοφορήσει ένα χρόνο νωρίτερα το φοβερό “War Eternal”, με είχε αφήσει με τις καλύτερες εντυπώσεις, κατενθουσιασμένο και γεμάτο. Αποδείχθηκε ότι η εμφάνισή τους το βράδυ της Παρασκευής το έκανε αυτό σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό, επιβεβαιώνοντας, χωρίς καμία υπερβολή, ότι οι Σουηδοί αυτή τη στιγμή είναι από τις καλύτερες μπάντες εκεί έξω. Στο τέλος, δεν έμεινε τίποτα όρθιο, ένας χώρος που σχεδόν γκρεμίστηκε. Έμειναν μόνο στάχτες, ερείπια και μαύρες σημαίες!
Με τον κόσμο να είναι ήδη αρκετός στο χώρο, το live ανοίξανε οι Ουκρανοί Jinjer, χωρίς να καθυστερήσουν καθόλου από την προγραμματισμένη ώρα έναρξης (21:00). Δεν είχα ασχοληθεί με το συγκρότημα πιο πριν, πλην ενός κομματιού που έμαθα πρόσφατα. Μάλιστα παίζει να είναι και το μοναδικό συγκρότημα που πλέον ξέρω από την Ουκρανία. Η μπάντα δραστηριοποιείται από το 2009, ενώ έχουν υπάρξει αλλαγές σε όλες τις θέσεις στο line up τους! Ξεκίνησαν το set τους με το “Who Is Gonna Be The One” από το δίσκο “Cloud Factory” (2014). Από το πρώτο κιόλας αυτό κομμάτι φάνηκαν τα αρκετά groove στοιχεία που έχουν στη μουσική τους. Το δεύτερο, “Words Of Wisdom” (“King Of Everything” 2016) είχε εισαγωγή από playback, πριν μπει κανονικά. Συνήθισα κατευθείαν τα γρήγορα brutal φωνητικά της Tatiana Shmaylyuk και μπορώ να πω ότι μου άρεσαν αρκετά κατά τη διάρκεια που έπαιξαν οι Jinjer. Σε κάποια σημεία ήταν πιο βαθιά, πράγμα που το έκανε επιτυχημένα, ενώ κάποιες φορές φέρνανε και σε πιο metalcore ή και deathcore, ευτυχώς για εμένα όχι τόσο πολύ. Από την άλλη, μου πήρε λίγο παραπάνω να συνηθίσω τα καθαρά φωνητικά που και να μην υπήρχαν δε θα προβληματιζόμουν. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έλεγαν τίποτα. Ο ήχος, θα μπορούσε να είναι πιο βελτιωμένος, γιατί παρόλο που υπήρχε μόνο μία κιθάρα, του Roman Ibramhalilov, το μπάσο του Eugene Kostyuk δεν ακουγόταν, σε όποιο σημείο και να στεκόμουν. Από τις καλύτερες στιγμές τους και με ενδιαφέρον το “I Speak Astronomy”. Και αυτό από τον τελευταίο τους τρίτο δίσκο “King Of Everything”. Στην αρχή κυρίως και στον ήχο, θύμισε κάποια στοιχεία από Arch Enemy και πρέπει να ήταν το μόνο κομμάτι που υπερίσχυσαν τα καθαρά φωνητικά. Στο αμέσως επόμενο, επίσης πρόσφατο τραγούδι “Just Another”, επιτέλους ακούστηκε και ξεχώρισε παραπάνω το μπάσο, χάρις τις πολύ ωραίες μπασογραμμές που είχε. Από τις καλύτερες στιγμές τους και το “Pisces”, που ήταν το μόνο που ήξερα πριν αυτό το live. Ξεχώρισε. Πολύ ενδιαφέρον συγκρότημα, καλή και δυνατή εμφάνιση, σίγουρα δεν περνάνε απαρατήρητοι. Δε θα μπορούσαν άλλωστε, καθώς ο κόσμος φώναξε αρκετές φορές ρυθμικά το όνομά τους, έδειχνε να περνάει πολύ καλά με τα τραγούδια τους και τους καταχειροκρότησε.
Jinjer setlist:
Who’s Gonna Be the One / Words of Wisdom / Sit Stay Roll Over / I Speak Astronomy / Just Another / Pisces / Captain Clock / No Hoard of Value / Bad Water
Όταν είσαι με παρέα, είναι σαφές ότι η ώρα περνάει πιο γρήγορα. Για αυτό και δεν κατάλαβα πολλά από το μισάωρο που μεσολάβησε μέχρι να πάει 22:15 και να σβήσουν τα φώτα! Το τέλος της αναμονής συνοδεύτηκε από το “Thunderstruck” των AC/DC που έπαιζε στα ηχεία. Πριν γράψω οτιδήποτε άλλο, να σημειώσω ότι το στήσιμο επί σκηνής, πριν καν ακόμη βγει το συγκρότημα, ήταν απλά εντυπωσιακό, με το τεράστιο, επιβλητικό και πανέμορφο banner πίσω από τα τύμπανα, αλλά και τις μαύρες σημαίες δεξιά και αριστερά. Πραγματικά, επιστρέφοντας και στον πρόλογο, μετά από αυτή τη συναυλία δε ξέρω τι νόημα έχει να γράψω οτιδήποτε και δε ξέρω αν θα με καλύψουν προσωπικά αυτά που θα γράψω! Ας κάνω πάντως μία προσπάθεια!
Εν μέσω αποθέωσης φυσικά και μην αφήνοντας πολλά περιθώρια για ανάσες, οι Arch Enemy βγήκαν στη σκηνή ξεκινώντας με ένα από τα δύο single του εξαιρετικού καινούριου δίσκαρου “Will To Power” και με την επιθετική riff-άρα του, “The World Is Yours”! Δε το περίμενα να πω την αλήθεια, αφού πίστευα ότι θα έμπαιναν με το “The Race” που ανοίγει το ολόφρεσκο νέο άλμπουμ (το έπαιξαν βεβαίως αργότερα). Ο ήχος στην αρχή μου φάνηκε να έχει κάποια προβληματάκια, γιατί η Alissa δεν ακουγόταν τόσο καθαρά, αλλά μερικά λεπτά αργότερα αυτό λύθηκε και βασικά τίποτα από όλα αυτά δεν είχε σημασία, καθώς οποιαδήποτε αμφιβολία και αν υπήρχε, εξαφανίστηκε! Η πρώτη (μακρινή) βουτιά στο παρελθόν ήρθε μόλις λίγο μετά με το “Ravenous”, κομμάτι που αγαπάει τόσο η μπάντα, όσο και ο κόσμος. Από αυτό το σημείο και μέχρι το τέλος, θα χαρακτήριζα το live με μία μόνο λέξη που ας μου επιτραπεί, κ@ύλα! Απλά και όμορφα! Λίγο αργότερα και ενώ έχει προηγηθεί το “Stolen Life” (“War Eternal”) και η πόρωση χτυπάει κόκκινο, ακολουθεί η ίδια φράση με την προηγούμενη φορά που τους είχαμε δει. “We are Arch Enemy and this is fucking waaaaaaar!!”. Έπος “War Eternal”, ενώ ο σεισμός συνεχίζεται, με το χώρο να «γκρεμίζεται», με μπόλικο «κοπάνημα» με το θεοσκότεινο “My Apokalypse” από το “Doomsday Machine” (2005). Για τις αντιδράσεις του κόσμου γενικά, δε νομίζω ότι χρειάζεται να πω πολλά, όταν μία αγαπημένη μπάντα αποδίδει τα μέγιστα και έχει στη σκηνή ΤΕΤΟΙΑ φόρμα. Είπαμε, σεισμός! Είναι ευτύχημα να βλέπεις δυο καταπληκτικούς κιθαρίστες σαν τον Μichael Amott και τον Jeff Loomis να παίζουν μαζί και να σολάρουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Επικοινωνιακότατος και γεμάτος διάθεση και κίνηση ο μπασίστας Sharlee D’Angelo, βεβαίως από τα καλύτερα rhythm section με τον ντράμερ Daniel Erlandsson. Για την Alissa να πω τι; Απλά συγκλονιστική! Δείχνει και ακούγεται ωριμότερη από ποτέ και όσο πέρναγε η ώρα πάταγε κορυφή ολοένα και περισσότερο. Πολύ απλά δεν υπήρχε ταβάνι. Δε βρίσκω κανένα ψεγάδι, χαρακτηριστικό ότι έκανε τέλεια και τα πιο βαθιά φωνητικά. Τολμώ να πω, με κάθε σεβασμό βεβαίως, ότι εμένα προσωπικά με έχει κάνει να ξεχάσω εύκολα – και γρήγορα όπως τα έχει καταφέρει! – την Angela Gossow. Έχει κάνει όλα τα τραγούδια δικά της τραγουδώντας τέλεια σαν να είναι η τελευταία μέρα και της αξίζουν πολλά συγχαρητήρια!
Μπορώ να πω ότι πλέον η τύπισσα με συγκινεί με την απόδοσή της, κάτι που σίγουρα έγινε στο εννοείται πορωτικό “You Will Know My Name”. Νομίζω ότι το κοινό έχει αγκαλιάσει το νέο άλμπουμ “Will To Power”, κάτι που δε γινόταν να μη φανεί στο “The Eagle Flies Alone” με την μοναδική, ψαρωτική και οικεία πλέον εισαγωγή του. Ξελαρυγγιάστηκα εγώ και μάλλον αρκετοί ακόμα, ήδη το έχουμε αγαπήσει. Η σπουδαιότερη και προσωπικά αγαπημένη στιγμή του live ήρθε με το “As the Pages Burn”… Εκεί και αν πήγε να χαθεί το λαρύγγι. Εντονότερο στοιχείο του κομμάταρου και στοιχείο που στιγμάτισε το live αλλά και εμένα, ήταν το σημείο που Amott και Loomis σολάρανε μαζί στο κέντρο της σκηνής. Τι να πεί κανείς, ας μη γράφω τα ίδια… Το συγκεκριμένο το είδαμε και άλλες φορές, το ίδιο πορωτικό κάθε φορά, αλλά τούτη η φορά ήταν η χαρακτηριστικότερη. Από εκεί και πέρα τι να πώ; Για την ανατριχίλα στο “Burning Angel” (“Wages Of Sin” 2001, πρώτος δίσκος που άκουσε από τη μπάντα και λάτρεψε η Alissa) και τα ρέστα που έδωσε για άλλη μία φορά η Alissa στα φωνητικά; Για το χαμό που έγινε για άλλη μία φορά στο “No Gods No Masters” όπου όλοι χοροπηδάγαμε πάνω κάτω ; Για την περαιτέρω πόρωση στο “Dead Bury Their Dead” ; Για την ολική ανύψωση και πάντα κ@ύλα (ναι το ξαναλέω) στο “We Will Rise” (“Anthems Of Rebellion” λέμε!) ; Και πάρε και ένα encore και ακόμη περισσότερη πορωτική μελωδία με το “Avalanche” από το “War Eternal” και πάρε να έχεις και το “Snowbound”, επίσης από το “Wages Of Sin”! Για να κλείσουν θριαμβευτικά, σε ένα από τα καλύτερα live που έχω δει και ξεπερνώντας την κορυφή, με τον ύμνο “Nemesis”, που είχε ζητηθεί πιο πριν και φυσικά τραγουδήθηκε σχεδόν από όλους! Σιγά μην έλειπε!
Για το τέλος, εγώ προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι είχα δει για άλλη μία φορά, είχαμε πανηγυρικό κλίμα με το συγκρότημα να ανεβάζει το μαύρο πανό “Khaos Legions” και να βγάζει αναμνηστικές φωτογραφίες με το κοινό. Για τον Loomis πιστεύω δε χρειάζονται περισσότερες κουβέντες. Ξέρουμε τι κιθαρίστας είναι, αλλά και ποιος κιθαρίστας είναι. Επαναλαμβάνω ότι και μόνο που τον είδαμε κιθαριστικό δίδυμο με τον Michael Amott είναι κάτι τέλειο και αρκεί! Εννοείται ότι και αυτός έσκισε όπως ήταν αναμενόμενο και ανεβάζοντας και άλλο την πόρωση. Ανέλαβε αρκετά solo, είδαμε φοβερές συνεργασίες με τον Amott, αλλά όπως ήταν αρκετά λογικό, τα solo από τα τραγούδια του νέου δίσκου “Will To Power”, τα ανέλαβε εξ’ ολοκλήρου ο Michael. Μακάρι να συνεχίσουμε να βλέπουμε αυτό το δίδυμο στη μπάντα, αν και πολλοί, συμπεριλαμβανομένου κι εμένα, προσδοκούν και θέλουν επανένωση Nevermore (o ίδιος Loomis εξάλλου άναψε φωτιές τις προάλλες)! Θα ήθελα προσωπικά να ακούσω και υλικό από το “Rise Of The Tyrant” (2007), που για κάποιο, ίσως ανεξήγητο λόγο μένει απ’έξω, αλλά μετά από τέτοια εμφάνιση, αυτά είναι απλά λεπτομέρειες! Ειλικρινά πάντως, αν θέλετε να διαβάσετε αρνητικά σχόλια, ψάξτε αλλού (δε νομίζω να βρείτε)! Μιλάμε για μπάντα με πολλά «καρύδια», σε απίστευτη φόρμα και με ατελείωτη δύναμη και ενέργεια! Νομίζω ότι αυτές οι δύο συναυλίες με την Alissa, ήταν αρκετές για να μπει η μπάντα ακόμα πιο ψηλά στη λίστα με τα συγκροτήματα που λατρεύω. Τι άλλο να πω και τι άλλο να γράψω, καθηλωτική εμφάνιση, σε λίγο θα καταλήξουν σε παραλήρημα αυτά που λέω! Όσο πέρναγε η ώρα, τόσο περισσότερο ξεπέρναγαν την κορυφή! Θα έλεγα ότι με το που τελείωσαν μας έκαναν να περιμένουμε πως και πως για την επόμενη φορά (εγώ περιμένω!). Τι να λέμε τώρα, απλά απέδειξαν γιατί «αυτός» ο κόσμος είναι δικός τους (και δικός μας), με τον δικό τους τρόπο, γιατί είναι μεγάλη και φοβερή (ακόμα) μπάντα και μία από τις καλύτερες αυτή τη στιγμή. Remember who you are, remember who… they are!
Υ.Γ.: Μακάρι να δούμε και Black Earth στα μέρη μας στο μέλλον!
Arch Enemy setlist:
The World Is Yours / Ravenous / Stolen Life / War Eternal / My Apokalypse / Blood In The Water / You Will Know My Name / The Race / The Eagle Flies Alone / As The Pages Burn / Burning Angel / No Gods No Masters / Dead Bury Their Dead / We Will Rise / Avalanche / Snowbound / Nemesis-Fields Of Desolation
Κείμενο – Ανταπόκριση: Πέτρος Μυστικός
[email protected]
