Outloud, Voidnaut
Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2018, Black Box Methodia, Αθήνα
Βράδυ Σαββάτου, τρεις μέρες πριν τα Χριστούγεννα, ο δρόμος μου με βγάζει να κατηφορίζω προς το γκάζι, σε έναν συναυλιακό χώρο ονόματι Black Box Methodia. Δεν είχε τύχει να παραβρεθώ στο παρελθόν αλλά σίγουρα, σε καμία περίπτωση, δεν πρόκειται να ξαναβρεθώ στο μέλλον. Ο λόγος; Θα τον διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι κατά την ανάγνωση του κειμένου αυτού.
Γύρω στις 21:30 και με τον κόσμο να έχει μαζευτεί έξω από το χώρο και σταδιακά να μπαίνει, η είσοδος μέσα κάτι μου έλεγε μέσα μου ότι “ο χώρος δεν με πείθει”. Έχοντας τραβήξει το πρόγραμμα λίγο πιο πίσω, περίπου στις 22:15 το opening act της βραδιάς, οι Voidnaut, πατούν σανίδι με το intro τους “Nadir”, μέσα από τον ντεμπούτο δίσκο τους που φέρει τον ίδιο τίτλο (σ.σ. “Nadir”) από την 7hard Records σε περίπου δύο μήνες. Το set τους ξεκίνησε με το video clip του δίσκου (και κομματάρα) “Back From The Grave” και όπως ήταν φυσικό, το set list τους βασίστηκε πάνω στα κομμάτια του δίσκου. Η μπάντα έπαιξε αρκετά δεμένη, με πολύ καλή απόδοση που όμως επισκιάστηκε από τον κά-κι-στο ήχο του χώρου. Οι ανακλάσεις έδιναν και έπαιρναν και πήγε να φτιάξει σε κάποιο σημείο ανεπιτυχώς. Κιθάρες χαμένες, φωνητικά ανύπαρκτα, μπάσο να το ψάχνεις, το μόνο που ακουγόταν ήταν τα τύμπανα και αυτά γιατί ο “Woody Woodpecker” Κώστας Αλεξάκης κοπανούσε δίχως αύριο (σ.σ.: με την καλή έννοια πάντα), που τα μικρόφωνα περίσσευαν. Άντε και εγώ είμαι εξοικειωμένος με το υλικό της μπάντας. Κάποιος όμως που τους έβλεπε για πρώτη φορά, αναρωτιέμαι τι θα έλεγε. Θεωρώ ότι σε έναν καλύτερο χώρο και με πολύ καλύτερο ήχο η μπάντα θα είχε καταφέρει να μαγνητίσει ακόμα περισσότερα βλέμματα. Οπότε περιμένω να τους δω κάπου και πάλι, καθώς όταν “δίνεις ψυχή” και σε πουλάει το αποτέλεσμα, ενώ “δίνεις πόνο”, είναι κρίμα για τον ίδιο τον μουσικό αλλά συνάμα και τον ακροατή.
Setlist: Nadir (Intro) / Back From The Grave / Hunted / This Pain Of Mine / Porcelain Lady / Scarred For Life / Road To Nowhere / Control
Και αφού λοιπόν οι Voidnaut έχουν κατέβει από την σκηνή, έρχεται δειλά δειλά η ώρα για τους headliners Outloud να πατήσουν σκηνή, έχοντας στις “αποσκευές” τους το τελευταίο τους, εξαιρετικό δημιούργημα, ονόματι “Virtual Hero Society”. Λογικό θεωρώ να βασίσουν το set του πάνω σε αυτό. Ήλπιζα ότι τώρα τα πράγματα θα είχαν βελτιωθεί ηχητικά, μιας και έχοντας δικό τους ηχολήπτη το σχήμα, αλλά ο “Μούσιας” από ψηλά γελούσε υποχθόνια. Το απόλυτο “ψάρωμα” για αυτό το ‘80s party που επρόκειτο να ακολουθήσει έγινε με την εισαγωγή του “Knight Rider” (ενώ μέσα στην βραδιά ακούστηκε και το θέμα του “Ρετιρέ”) και οι πρώτες νότες με το “Death Rock” από το “Let’s Get Serious” του 2014. Τα πράγματα στην συνέχεια δεν είναι και πολύ καλά, καθώς μικροφωνισμοί και βόμβοι έφεραν την κατάσταση σε “κατεβάζω εξάψαλμο τώρα” mode, όπου κρατώ την ατάκα του Μπάμπη ότι “για stand-up comedy καλό είναι”. Επίτρεψε μου φίλε μου να πω πως ούτε γι’ αυτό κάνει.
Φυσικά λόγω ημέρας ακούσαμε και το έπος “Last Days Of December” που μαζί με το “Merry Christmas” των θεών Gotthard τα θεωρώ τα καλύτερα κομμάτια ever με συγκεκριμένη θεματολογία.
Η μπάντα καθ’ όλη την διάρκεια της εμφάνισης της ήταν αρτιότατη, ο Chander Mogel απέδειξε ότι ακούγεται “εκνευριστικά” ίδιος στις ζωντανές εμφανίσεις ενώ και σαν performer ήταν επικοινωνιακός στο έπακρο. Τα αστεία του επί σκηνής, όπως το ότι μπορεί να πει δέκα περιοχές της Αθήνας ή την στιγμή που πέταξε ένα “γαμώ το σπίτι” για να σπάσει τον πάγο όταν ο συνοδοιπόρος του Μπάμπης έβραζε μέσα του και θα ήθελε να τα βροντήξει και να φύγει, όμως ο επαγγελματισμός που τον διατρέχει δεν του το επέτρεψε. Δικαιολογημένα. Δεν μπορείς να μιλάς στο μικρόφωνο και να μικροφωνίζει ή να πας να παίξεις πλήκτρα και να ακούς βόμβους από το monitor σου.
Στο δεύτερο σκέλος της εμφάνισης τους, οι Outloud είχαν ετοιμάσει ένα party για τους παρευρισκόμενους. Είχαν διάθεση και διασκεύασαν τα “Enola Gay” (Orchestral Manoeuvres in the Dark ή OMD αν προτιμάτε), “Danse Macabre” (Ghost) & “I‘m So Exited” (The Pointer Sisters) ενώ η επιλογή των “I Was So Blind”, “Waiting For Your Love” & “We Run” για να κλείσουν την εμφάνιση τους.
Setlist: Intro (Knight Rider theme) / Death Rock / Virtual Heroes / I Am The One / Tonite / One More Time / My Promise / Borrowed Time / Isolation Game / Last Days Of December / Broken Sleep / And I Tried / Outloud! Encore: Enola Gay (Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD) διασκευή) / Danse Macabre (Ghost διασκευή) / I Was So Blind / I’m So Exited (The Pointer Sisters διασκευή) / Waiting For Your Love / We Run
Όπως βλέπετε λοιπόν παραπάνω φίλοι μου αναγνώστες (σας ευχαριστώ προκαταβολικά για το χρόνο σας να διαβάσετε το άρθρο αυτό), δεν γίνεται με ένα τόσο εξαιρετικό setlist να πηγαίνει “στράφι” η εμφάνιση της μπάντας. Για το ηχητικό μέρος είπα (μακριά και αγαπημένα), το ότι φώτα δεν υπήρξαν στην όλη βραδιά και είχαν πάει περίπατο;;; Δεν θεωρώ ότι ευθύνεται το σχήμα για αυτό. Σε καμία περίπτωση. Ελπίζω να ξαναδώ σύντομα τους Outloud σε έναν χώρο που επίσης να τους αρμόζει και να μην γίνει αυτό που προαναγγέλθηκε στο trailer. Εις το επανιδείν… και ούτε απέξω!
Κείμενο: Νίκος Σιγλίδης
