Skybinder, System Decay, Bent by Sorrow, Malignant
Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2019, An Club, Αθήνα
Από την πρώτη μου επαφή με το “Trauma and Trial”, τον πρώτο δίσκο των Skybinder, κατάλαβα το πόσο έχει εξελιχθεί η ελληνική μουσική σκηνή και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αυτές του εξωτερικού. Βρέθηκα λοιπόν στο release show μιας και είχα λιώσει τον δίσκο από το καλοκαίρι, όπου ήταν και η κατάλληλη ευκαιρία να δω πως θα αποδοθεί αυτό το υλικό ζωντανά. Μαζί τους βρέθηκαν άλλες τρείς πολύ καλές μπάντες που είχαν τον απαραίτητο χρόνο να κερδίσουν τους ακροατές της βραδιάς.
Γύρω στις 9 ανέβηκαν στη σκηνή του ιστορικού An Club οι νεαροί Malignant. Παθιασμένο hardcore, επηρεασμένο από doom μέχρι metalcore είναι μερικά από τα στοιχεία που διέκρινα στο set τους. Ένα πολύ καλό ζέσταμα, με πολύ ενεργεία και διάφορα inside jokes, μιας και αρκετοί φίλοι της μπάντας βρέθηκαν από νωρίς να τους παρακολουθήσουν. Σίγουρα κάποιες ιδέες θέλουν παραπάνω δουλειά αλλά αυτό είναι κάτι που θα έρθει από μόνο του αφού τα παιδιά το γουστάρουν πολύ αυτό που κάνουν και αυτό βγαίνει προς τον κόσμο. Κρατάω το ότι η σκηνή αλληλοστηρίζεται χωρίς να αφήνει τα support να παίζουν μόνα τους και το ότι παιδιά που έχω συναντήσει αρκετές φορές στο κάγκελο συναυλιών μεγάλων ονομάτων, δεν μείνανε ως απλοί ακροατές, πήραν τις κιθάρες τους και φτιάχνουν κάτι δικό τους. Να τονίσω επίσης τη φιλανθρωπική δράση των Malignant, που με κάθε ευκαιρία μαζεύουν χρήματα για διάφορους λόγους. Αυτή τη φορά πήγαν στους Κούρδους που έχουν πληγεί από τις επιθέσεις της Τουρκίας.
Setlist: Satao / Blinded By Time / All My Friends (Knocked Loose cover) / Greed (Jesus Piece cover) / Born Coward / Daggers Of Hope / Untitled
Επόμενοι και χωρίς πολλές καθυστερήσεις εμφανίστηκαν οι Bent by Sorrow. Δημιουργήθηκαν το 2012 από τον Giannakis Dimi αλλά λόγο συγκυριών και αλλαγών στο line up έχουν καταφέρει να κυκλοφορήσουν δύο EP, “Same Crew, Different Sails” και “Through Fire and Water”, με το τρίτο να αναμένεται σύντομα. Ξεφεύγοντας από τα brutal φωνητικά των υπολοίπων συγκροτημάτων, ο Dim Arap με τη μεταλλική του χροιά, μαζί με τα υπόλοιπα μέλη, μας έδωσαν μια γερή δόση σύγχρονου metal. Πολύ καλά δουλεμένα riff και μελωδίες με την επικάλυψη του metalcore, αλλά που στις βάσεις του προέρχεται από κλασσικές μπάντες όπως οι Metallica. Τα κομμάτια που επέλεξαν φαντάζομαι είναι από τη νέα τους δουλειά μιας και δεν βρήκα κάποιο από αυτά που είχα ήδη ακούσει, αλλά πολύ ευχάριστα με εξέπληξαν όπως το “Refuse to Sink” το οποίο και ξεχώρισα.
Setlist: The Truth Behind the Lies / Trapped / Unlike You / Refuse to Sink / False Legacy
Λίγο πριν τους headliners είχα την ευκαιρία να απολαύσω μια μπάντα που υπάρχει στο χώρο εδώ και μια δεκαετία. Όταν άκουσα για πρώτη φορά το ντεμπούτο των System Decay “No Tomorrow”, πίσω στα χρόνια της εφηβείας μου που ξεκοκάλιζα τα έντυπα περιοδικά και το πέτυχα ως κριτική, ήταν απ’ τα άλμπουμ που χαίρεσαι να φτάνουν στα αυτιά σου όταν ξέρεις ότι πολύς κόσμος θα τα χάσει και όταν γίνουν γνωστοί εσύ θα τους ξέρεις από το ξεκίνημα τους. Ακολούθησε το “Gun”, το 2013 και μέσα στον επόμενο χρόνο περιμένουμε την τρίτη τους δουλειά. Με το που σκάσανε τα πρώτα riff και τα brutal φωνητικά σε συνδυασμό με την γεμάτη ενέργεια παρουσία του frontman άρχισε το headbanging και σε κάποια κομμάτια το ‘φιλικό’ ξύλο στο pit. Η παρουσία της μπάντας γέμισε τη σκηνή του μαγαζιού, με πολύ καλό ήχο και όρεξη έπαιξαν τόσο κομμάτια από το “Gun” όσο και από αυτά που θα κυκλοφορήσουν σύντομα. Η μουσική τους έχει ως γενικό πλαίσιο το metalcore, με τα απαραίτητα breakdown, αλλά συνδιάζει ταυτόχρονα thrash και death ρυθμούς. Άλλη μια πολύ καλή εμφάνιση που σε συνδυασμό με το ότι όσες μπάντες έπαιξαν είχαν και κάτι διαφορετικό να πουν, παρόλο που ανήκουν στο ίδιο είδος, έκαναν τη βραδιά άκρως ενδιαφέρουσα.
Setlist: Hate me / Freefall / All I Left Behind / Gun / The Crown
Δεν αργήσαμε να πάρουμε το κυρίως πιάτο της βραδιάς, και δεν ήταν απλά ζεστό αλλά πιο καυτό και απ’ την κόλαση. Με το που σκάσανε οι riff-αρες του “Daggers” σε συνδυασμό με τις εθιστικές μελωδίες του ο αυχένας μου παραδόθηκε στα χέρια των Skybinder. Ο δίσκος παίχτηκε εξολοκλήρου με το “Fathoms” να παίρνει τη σκυτάλη, τον κόσμο να έχει γεμίσει τον χώρο μπροστά απ’ τη σκηνή και να μπαίνει στο κλίμα. Ο Γιώργος στα φωνητικά έβγαλε πραγματικά τα πνευμόνια του και απέδωσε ισάξια του άλμπουμ τα αρκετά απαιτητικά brutal. Όντας και ο frontman της μπάντας, ήταν αρκετά επικοινωνιακός με τον κοινό ειδικά με το χαμό που έγινε στο “Anchors”, όπου μοιράστηκαν πλαστικά σπαθιά στο pit και το αποτέλεσμα ήταν απλά φανταστικό. Νομίζω ότι δύσκολα θα καταλάβαινες διάφορα με συγκροτήματα του εξωτερικού, από τον ήχο μέχρι τη συνολική απόδοση των Skybinder, παρόλο που το An Club δεν είναι και ο πιο φιλικός χώρος από θέμα ήχου για αυτή τη μουσική. Η συνέχεια με το “Deadweights” αλλά και του ξεχωριστού “Leap of Faith” ήταν ανάλογη, με το headbanging κυριολεκτικά να μην έχει σταματήσει απ’ την αρχή του set τους. Συνολικά ήταν μια εμφάνιση που ήταν αυτό ακριβώς που περίμενα. Μελωδικό metalcore σε άριστη εκτέλεση που ουσιαστικά ζωντάνεψε τον δίσκο πάνω στη σκηνή και τον απογείωσε όπως ακριβώς του αρμόζει.
Setlist: Trauma and Trial / Daggers / Fathoms / My Severance / Restless Thoughts / The Pretender / Anchors / Building Walls / Deadweight / Leap of Faith / Hollow / Sea of Regrets
Αφήνοντας το An Club μόνο ευχάριστες σκέψεις τριγυρνούσαν στο μυαλό μου. Μια σκηνή με μπάντες που στηρίζει η μια την άλλη. Κοινό που αγαπά την ελληνική σκηνή και την στηρίζει όχι από ανάγκη αλλά γιατί του αρέσει να ψάχνει καινούργιες μουσικές και να περνάει καλά. Το σημαντικότερο είναι ότι νέοι μουσικοί δεν σταματούν να πιάνουν τα όργανα και να φτιάχνουν μουσικάρες ανεξαρτήτως όλων αυτών των δυσκολιών που βιώνουμε καθημερινά. Κλείνοντας, ελπίζω να δω μια προς μια αυτές τις μπάντες να support-άρουν αυτές του εξωτερικού που έρχονται αρκετά συχνά πλέον για να έχουν την ευκαιρία να τους μάθει περισσότερος κόσμος.
Κείμενο, φωτογραφίες: Νίκος Δρακόπουλος
