Accept, Marauder
18-10-2012, Fuzz Club, Αθήνα
Σε μια ηλιόλουστη χώρα όπως η δική μας που το μέλλον της διαγράφεται γκρίζο (για να μη πω μαύρο), για τους metalheads τα live είναι η μοναδική διέξοδος από τα σκατά της καθημερινότητας που μας λούζουν όλο και περισσότερο. Στο live των Accept για μια στιγμή ζήσαμε την απόλυτη έννοια της παγκοσμιοποίησης: Ένας Αμερικανός τραγουδιστής (Mark Tornillo) με τέσσερις Γερμανούς (Baltes, Frank, Hoffmann και Schwarzmann) σε ένα club γεμάτο με Έλληνες να τραγουδούν όλοι μαζί τον εθνικό ύμνο της Ρωσίας στο κλείσιμο του “Stalingrad”.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Παραβλέπω το γεγονός το ότι οι πόρτες έπρεπε να είχαν ανοίξει από τις 19:30 όπως έλεγε το εισιτήριο και όχι στις 20:30 που τελικά άνοιξαν με αποτέλεσμα οι Marauder να τρέχουν σαν κυνηγημένοι για να προλάβουν να παίξουν όλο τους το setlist μέχρι τις 22:00 που ήταν προγραμματισμένο να ανέβουν στη σκηνή οι Accept. Βασιζόμενοι κυρίως στο άλμπουμ τους “1821” οι Έλληνες heavy/epic metallers (θεωρώ ορθή την επιλογή της μπάντας σαν support των Γερμανών) ανέβηκαν στη σκηνή του Fuzz περίπου στις 20:50 με την εισαγωγή “Elegy of Blood” και στο καπάκι το “The Great War” με χλιαρή αντίδραση από το κοινό και το χειρότερο, τον κάκιστο ήχο που δεν τους βοηθούσε πουθενά. Στη συνέχεια ο ήχος βελτιώθηκε σε ανεκτό επίπεδο με τη μπάντα να είναι εμφανώς δεμένη αλλά να παρουσιάζει σημάδια αμηχανίας. Συνέχεια με τα “Warriors”, “Free like an Eagle” και κλείσιμο όπως αναμενόταν με το “The Greek Revolution Begins”. Εν κατακλείδι η παρουσία των Marauder δεδομένων των απαράδεκτων καταστάσεων, ήταν αξιοπρεπής με έναν τραγουδιστή να τα δίνει όλα και τους υπόλοιπους να προσπαθούν να σώσουν ότι σωζόταν. Ευτυχώς που στην Ελλάδα υπάρχει ακόμη λίγο φιλότιμο.
Setlist: Elegy of Blood (intro)/The Great War/Warriors/Free like an Eagle/Face the Mirror/Classics Never Die/The Return of the Warrior/God’s Will/The Greek Revolution Begins
Με την απορία του αν θα ήταν ο ήχος τόσο κακός και στους Accept και τα φίδια να με ζώνουν, το μισάωρο της αναμονής μου φάνηκε αιώνας καθώς αυτή θα ήταν η πρώτη μου ζωντανή επαφή με τους Γερμανούς θρύλους. Λίγα λεπτά μετά τις 22:00 η θρυλική πεντάδα πάτησε το πόδι της στο σανίδι ενάμιση σχεδόν χρόνο μετά τη περσινή θριαμβευτική εμφάνιση στο Gagarin και δείχνει διάθεση θηρίου έτοιμου να καταπιεί οτιδήποτε βρεθεί στο δρόμο του. “Hung, Drawn and Quartered” λοιπόν και το μεταλλικό πάρτυ ξεκινά. Συνέχεια με το αγαπημένο μου από το νέο άλμπουμ “Hellfire” και όλο το club χοροπηδά στον ρυθμό της υπεργαμάτης riff-άρας του. Και κάπου εκεί σκάει το πρώτο classic: “Restless and Wild” και το κοινό ξεσπά σε ντελίριο ενθουσιασμού δίνοντας τη σκυτάλη στο ομότιτλο από το νέο άλμπουμ για να κλείσει το πρώτο μισάωρο με τα κλασικά “Losers and Winners” και “Breaker” (χαμός!!!). Συνέχεια με το “Bucket Full of Hate” από το θεϊκό “Blood of the Nations”, το οποίο διαδέχτηκε το διαμαντάκι “Monsterman” από το “Russian Roulette” και ένα ακόμα καινούριο κομμάτι, το “Shadow Soldiers” (από τα καλύτερα του νέου άλμπουμ) με τον Hoffmann να ενσωματώνει μέσα του το “Hall of the Mountain King” (όχι των Savatage ρε). Ακολούθησε μια επική και συνάμα ατμοσφαιρική εκτέλεση του “Neon Knights”, η έκπληξη του “Bulletproof” (και γαμω!!) από το ξεχασμένο “Objection Overruled” και με την εισαγωγή του “Aiming High” να παρακολουθώ (όσο μου επιτρεπόταν να κάνω κάτι τέτοιο) σκηνές μαζικής υστερίας. Από τις υπέρτατες στιγμές του live μαζί με το more than classic “Princess of the Dawn” που ακολούθησε με ένα εξαιρετικό bass solo από τον Peter Baltes (Θεός!!!) και το κοινό να χάνεται στο ρυθμό και τη μελωδία του μέχρι το τέλος. Ακολούθησαν τα “Up to the Limit”, “No Shelter”, “Pandemic” (It’s a metal disease λέμε) και κλείσιμο για τα πρώτα “Good night Athens” με τον υπέρτατο speed metal ύμνο “Fast as a Shark” που μετά βίας καταλάβαμε λόγω του κάκιστου ήχου στο συγκεκριμένο τραγούδι, όμως το ελληνικό κοινό δεν έδειξε να πτοείται, βλέποντάς το να επιδίδεται σε τρελά mosh pits και crowd surfing. Αυτό ήταν το τέλος; Για κάποια άλλη μπάντα ίσως, όμως οι Γερμανοί Τεύτονες Τρομοκράτες ήρθαν εδώ για να μας αποτελειώσουν και αυτό έκαναν: “Metal Heart” (στο “Fur Elise” ανατρίχιασα με το κοινό να τραγουδά ασταμάτητα), “Teutonic Terror” (2 χρόνια μετράει μόνο και έχει γίνει ήδη κλασικό) και το καρα-classic “Balls to the Wall” όπου όλο μα όλο το club χοροπηδούσε στο ρυθμό του, και ήταν η μοναδική στιγμή που μου έλειψε ο Udo να λέει “Show me the sign of Victory” αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.
Δεν ξέρω τι έκαναν στις προηγούμενες εμφανίσεις τους στην Ελλάδα και δεν με ενδιαφέρει. Σίγουρα παίζει το ρόλο του το γεγονός του ότι τους έβλεπα για πρώτη φορά και ο ενθουσιασμός μου ήταν και ακόμα είναι τεράστιος, αλλά αν κρίνω από τα λόγια άλλων παρευρισκόμενων γύρω μου που τους είχαν ξαναδεί και είχαν τις ίδιες αντιδράσεις με μένα, η εμφάνιση των Γερμανών ήταν κάτι παραπάνω από συγκλονιστική και αυτό μου λέει πολλά. Μια πολύ μικρή ενστασούλα είχα για το setlist (είπαμε πρώτη φορά… που είναι το “Midnight Mover” οεο;) αλλά σκεπτόμενος του τι έζησα μου έφυγε αμέσως. Επειδή όμως άκουσα και γκρίνιες τύπου “Accept χωρίς Udo δεν υπάρχουν”, καλά θα κάνουν να σταματήσουν να ασχολούνται και να αφήσουν τα πράγματα ως έχουν. Δεν νομίζω να υπήρχε άνθρωπος που να πίστευε μέχρι πριν 3 χρόνια ότι οι Accept θα υπάρξουν χωρίς το μαντρόσκυλο και μάλιστα θα βγάζουν δισκάρες όπως τα “Blood of the Nations” και “Stalingrad”.
Τα τελευταία χρόνια οι Γερμανοί έχουν αποστομώσει τους πάντες με τα καμώματά τους και δικαίωμα του Udo ήταν να μην τους ακολουθήσει σε αυτό το ταξίδι. Του δόθηκε η ευκαιρία και την αρνήθηκε. Τέλος. Οι Accept είναι μια (για να μην πω η μοναδική) από τις ελάχιστες μπάντες που μπορεί να μην έχουν τη δημοτικότητα των Iron Maiden και των Metallica πχ. αλλά δισκογραφικά τα τελευταία χρόνια όχι μόνο “τους έχουν” αλλά τους προσπερνούν με διαφορά, αγγίζοντας τα μεγαλεία των 80’s και αυτό πιστεύω εξηγεί πάρα πολλά πράγματα. Και τέλος η ρητορική ερώτηση της εβδομάδας: Μπορώ να βλέπω live τους Accept κάθε μέρα; Με το καλό να μας ξανάρθετε!!!
Setlist: Hung, Drawn and Quartered/Hellfire/Restless and Wild/Losers and Winners/Stalingrad/Breaker/Bucket Full of Hate/Monsterman/Shadow Soldiers/Guitar solo/Neon Knights/Bulletproof/Aiming High/Princess of the Dawn (with bass solo)/Up to the Limit/No Shelter/Pandemic/Fast as a Shark Encore: Metal Heart/Teutonic Terror/Balls to the Wall
Παναγιώτης Παπαλεξόπουλος
