Chania Rock Festival 2018: Dirkscheinder, SepticFlesh, H.E.A.T., Moonspell + more
Παρακευή 29 Ιουνίου & Σάββατο 30 Ιουνίου 2018, Προμαχώνας Σαν Σαλβατόρε, Χανιά
Με τις ρίζες να τραβάνε όλο και περισσότερο φέτος να πάρω απόφαση να κατεβώ στην Κρήτη και δη στα Χανιά, τα οποία και λάτρεψα, αποφάσισα να παραβρεθώ στο Chania Rock Festival. Ένα festival το οποίο ειλικρινά, δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα αυτά που γίνονται έξω. Αρχικά ο χώρος που πραγματοποιείται, ο Προμαχώνας του Σαν Σαλβατόρε, είναι φό-βε-ρος-! και η επιλογή δικαιώνει (να μην ήταν και αυτός ο εξωφρενικός αέρας και τι στο κόσμο). Τολμώ να πω πως εντός Ελλάδος, σε οποιοδήποτε open air festival και αν έχω παραβρεθεί ανά τα χρόνια, αυτό εδώ είναι με διαφορά το καλύτερο και σίγουρα θα ξαναεπιστρέψω στο μέλλον.
Κατά δεύτερον, η τήρηση με ευλάβεια των χρονοδιαγραμμάτων ήταν κάτι το οποίο προσδίδει έξτρα πόντους στο όλο εγχείρημα. Όλοι το ευχαριστήθηκαν αυτό στο έπακρο και τέλος τρίτον, το merchandise ήταν σε τέτοιο επίπεδο από οικονομικής πλευράς (15€ max) με τον υποφαινόμενο να καταθέτει αρκετά βαλάντια. Μοναδικό αρνητικό ήταν όπως αναφέρθηκε σε συζητήσεις η χαμηλή, φέτος, προσέλευση του κόσμου που πραγματικά είναι κρίμα να μην στηρίζεται μια τέτοια κίνηση από τους ντόπιους. Το ίδιο πρέπει να γίνεται και για το έτερο festival του νησιού (Over The Wall, Ηράκλειο). Ας πάμε να τα δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Την έναρξη της πρώτης βραδιάς αλλά και του Chania Rock Festival έκαναν οι Perfect Mass από τον Πύργο της Ηλείας, νικητές της τρίτης χρονιάς του μουσικού διαγωνισμού “Γιώργου Μανουσέλη”, ο οποίος υπήρξε από τους πρωτεργάτες του εγχειρήματος. Πέραν του δυνατού ήλιου και του αέρα, η μπάντα παρουσίασε υλικό από το πρώτο της δίσκο. Μουσικά κινούνται στο χώρο του alternative rock με κάποια hard rock στοιχεία. Μπορώ να πω πως αποτέλεσαν το ιδανικό “ζέσταμα” για το φεστιβάλ.
Αυτό δεν ίσχυε όμως για την περίπτωση των Ιταλών Gravestone, τους οποίους πραγματικά κάποιος τους “μούτζωσε” γιατί δεν εξηγείται αλλιώς. Τεχνικά προβλήματα διέκοψαν δυο φορές την εμφάνιση τους αλλά φάνηκαν να μην πτοούνται οι ίδιοι. Μουσικά κινούνται στο χώρο του progressive/death metal αλλά για κάποιο λόγο τα φωνητικά του τραγουδιστή τους, Daniele Secco Biagiotti, μου θύμισαν τον Pekka Kokko των Kalmah. Δυστυχώς από τις περιπτώσεις που “πέρασαν και δεν άγγιξαν”. Ελπίζω τα πράγματα στο μέλλον να είναι καλύτερα γι’ αυτούς.
Στην συνέχεια, την σκυτάλη πήραν οι Rock ‘n’ Roll Children, από τους οποίους παραδοσιακά ξέρεις τι να περιμένεις. Ωστόσο αυτή την φορά δεν με εντυπωσίασαν όπως συνηθίζουν τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν να κάνουν. Όμως όταν το κοινό φαίνεται να περνά καλά, να τραγουδά όσο πιο δυνατά μπορεί τα κομμάτια του Ronnie James Dio και να περνά καλά, νομίζω πως τα πράγματα είναι περιττά. Άλλωστε δικαίωσαν ως επιλογή και ήταν το κατάλληλο warm up πριν την εμφάνιση των Moonspell.
Setlist: Man On The Silver Mountain / Children Of The Sea / Holy Diver / Stargazer / Falling Of The Edge Of The World / We Rock / Die Young / Don’t Talk To Strangers / Rainbow In The Dark / Heaven And Hell
Οι Πορτογάλοι (σχετικό αφιέρωμα για την πορεία των οποίων μπορείτε να διαβάσετε εδώ), οι οποίοι κατέφθασαν στα Χανιά με την τελευταία τους κυκλοφορία “1775” στις αποσκευές τους, έκαναν αυτό που παραδοσιακά ξέρουν να κάνουν στα τόσα χρόνια πορείας που τους παρακολουθώ. Απλά μάγεψαν! Με τον ήλιο σταδιακά να πέφτει, “πάτησαν σανίδι” γύρω στις 20:30 και παρέσυραν τα πάντα στο διάβα τους. Τολμώ να πω πως ήταν από τις καλύτερες τους εμφανίσεις ever! Σε αυτό συντέλεσε ο ά-ψο-γος ήχος της μπάντας και η απαράμιλλη σκηνική παρουσία. Το set list μοιράστηκε ανάμεσα στο “1775”, από το οποίο έπαιξαν έξι κομμάτια, με το υπόλοιπο να καλύπτει τις καλύτερες στιγμές της μουσικής τους πορείας.
Setlist: Em Nome Do Medo / 1755 / In Tremor Dei / Opium / Awake! / Night Eternal / Breathe (Until We Are No More) / Extinct / Evento / Todos Os Santos / Vampiria / Alma Mater / Full Moon Madness
Οι SepticFlesh επέστρεψαν μετά τα περσινά προβλήματα “στον τόπο του εγκλήματος” για να θέσουν μια θριαμβευτική εμφάνιση, παρόλο που ο Seth αναγκάστηκε να εμφανιστεί έχοντας υποστεί πριν από περίπου τρεις βδομάδες εξάρθρωση ώμου και δεν είχε αναρρώσει πλήρως. Δεν φάνηκε όμως να πτοείται και έδωσε τον καλύτερο του εαυτό επί σκηνής, παρά το πρόβλημα υγείας που τον ταλάνιζε. Με το “Codex Omega” να λαμβάνει την “μερίδα του λέοντος” στο setlist (σ.σ.: είχε ψηφιστεί από την συντακτική μας ομάδα ως #2 άλμπουμ του 2017), χάρισαν στο κοινό μια πολύ καλή εμφάνιση, με μοναδικό μειονέκτημα, τον όχι και τόσο πολύ καλό ήχο, κάτι που ίσως οφείλεται και στον αέρα. Για εμένα προσωπικά ήταν η πρώτη φορά που τους είδα ζωντανά με τον Krimh πίσω από τα τύμπανα και μπορώ να πω ότι είναι άξιος συνεχιστής του προκατόχου του, Fotis Benardo. Δικαίωσαν τον κόσμο που παρέμεινε στο χώρο, ο οποίος αν και δεν ήταν τόσο δραστήριος, φάνηκε να το διασκεδάζει. Ο γράφων τουλάχιστον το διασκέδασε. Για εμένα ήταν ένας πολύ καλός τρόπος για να κλείσει η πρώτη ημέρα.
Setlist: Portrait Of A Headless Man / The Vampire From Nazareth / Martyr / Prototype / Pyramid God / Enemy Of Truth / Communion / Prometheus / Persepolis / Dante’s Inferno Encore: Anubis // Dark Art
Η δεύτερη μέρα για το Chania Rock Festival καταφθάνει με έναν διαφορετικό τρόπο. Μπορεί οι μέρες δόξας για το ελληνόφωνο rock να φαντάζουν ως όνειρο θερινής νυκτός, όμως οι Αδαείς, το Ηρακλειώτικο αυτό σχήμα, απέδειξε με την εμφάνιση τους πως κάτι γίνεται. Κέρδισαν τους παρευρισκομένους με ευκολία και αποτέλεσαν ίσως και την έκπληξη από τις ανερχόμενες μπάντες που εμφανίστηκαν στο φεστιβάλ.
Η δεύτερη Ιταλική μπάντα του festival, οι Asphodelia, αποτέλεσαν μια από τις μπάντες “Ιζνογκούντ” όπως εγώ τις αποκαλώ. Κινούνται στα χωράφια του μοντέρνου συμφωνικού metal με κύριο σημείο αναφοράς τις εμφανείς επιρροές τους από Within Temptation & Lacuna Coil. Μπορεί η frontwoman (και μοναδική γυναίκα συμμετέχουσα ανάμεσα σε τόσα σχήματα) Samuela Fuiani να κατέβαλε υπέρβαλε αρκετές προσπάθειες να ξεσηκώσει το κοινό ως performer, γιατί δεν τα πήγε καθόλου άσχημα ερμηνευτικά, όπως ο κιθαρίστας Gianni φαινόταν αλλού και αλλού και ως εικόνα δεν έδενε με το υπόλοιπο σχήμα. Το υλικό που παρουσίασαν ήταν από το φετινό, ντεμπούτο άλμπουμ τους, “Welcome Apocalypse”.
Εν συνεχεία, αυτοί που μας συστήθηκαν ήταν οι Γάλλοι Looking For Medusa, οι οποίοι έπαιζαν ανούσιο heavy metal, το οποίο σε εμένα προσωπικά μου προκάλεσε πλήξη. Την μια τα κομμάτια ήταν στα αγγλικά, την μια στα γαλλικά… Κρίση ταυτότητας μου μύριζε! Επέλεξαν να κλείσουν ατυχώς με το “Thunderstruck” των τεράστιων (τι εννοείς ποιον τεράστιων;;;;), το οποίο λόγο άρθρωσης του τραγουδιστή (βλ. “Σαντερστρακ”) προκάλεσε γέλιο παρά θαυμασμό.
Εκεί είναι που η μεγαλύτερη “σφαλιάρα” που έχω δεχθεί από μπάντα την τελευταία πενταετία συνέβη! Θα μπορούσα να γράψω για την εμφάνιση των H.E.A.T. τόμους ολόκληρους γι’ αυτό που συνέβη το βράδυ του Σαββάτου στα Χανιά, τόμους που θα ξεπερνούσαν και το Έπος του Γκιλγκαμές. Είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ αυτό που είδαν τα μάτια μου να αποτυπωθεί εγγράφως. Είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ να πεις σε κάποιον ότι “μεγάλε, έκανες μ@#$%^ χοντρή που δεν ήρθες”. Οι H.E.A.T. με την εμφάνιση τους ΚΑΤΑΤΡΟΠΩΣΑΝ οποιαδήποτε άλλη μπάντα εμφανίστηκε στην σκηνή του Σαν Σαλβατόρε, έτσι απλά. Σε αυτό “φταίει” το ότι το σχήμα έχει στις τάξεις της, ίσως τον καλύτερο rock performer/frontman, τον Erik Gronwall. Ο άνθρωπος έκανε ότι μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους. Χτυπήθηκε, έκανε κωλοτούμπες, έπαιξε κιθάρα, έκανε crowd surfing για να πάει να πάρει μπύρα από το μπαρ (για την ακρίβεια τον μετέφεραν) και όλα αυτά ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΧΑΣΕΙ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΝΟΤΑ! Όλοι πραγματικά αναρωτήθηκαν πως το κάνει. Προσωπικά εμένα το setlist που έπαιξαν μου άρεσε στο έπακρο και είχε στιγμές από όλους τους δίσκους της μπάντας, με έμφαση στους τελευταίους δυο. Οι H.E.A.T. είναι η απόλυτη hard rock μπάντα και το μέλλον της ανήκει. Είναι η μπάντα που θες να παίζει ακατάπαυστα ως το πρωί και να μην κατέβει ποτέ από το σανίδι. Είναι η μπάντα που πρέπει να παίζει headliner γιατί σε αντίθετη περίπτωση, τα γόνατα του εκάστοτε head θα τρέμουν σχετικά με το πώς θα τους ξεπεράσουν.
Setlist: Bastard Of Society / Late Night Lady / Mannequin Show / Redefined / Heartbreaker / Shit City / Beg Beg Beg / Tearing Down The Walls / Eye Of The Storm / Emergency / Inferno / Living On The Run / A Shot At Redemption.
Το τέλος του festival αλλά και τις βραδιάς ζυγώνει, με τον Udo Dirkscheinder να αναλαμβάνει έργο ώστε να τερματίσει αυτό το διήμερο φωτιά. Με τον Bill Hudson να έχει αποχωρήσει από το σχήμα, την θέση του στις κιθάρες παίρνει ο παλιός γνώριμος του Udo, ο Stefan Kauffman με τον οποίο ο UDO πέρασε χρόνια τόσο στους Accept ως drummer τις περιόδους 1980-1989 & 1992-1994 αλλά και ως κιθαρίστας στους U.D.O. για μια εξαετία (1996–2006) για μια σειρά από εμφανίσεις έως ότου βρεθεί ο μόνιμος αντικαταστάτης του. Με την περιοδεία αυτή να αποτελεί το τέλος των ζωντανών εκτελέσεων από την Accept περίοδο του και ενώ το επερχόμενο του άλμπουμ, “Steelfactory” να είναι προ των πυλών, ο “γίγας” επέλεξε ένα πολύ ωραίο setlist για τους παρευρισκόμενους, που τους έκανε να ξελαρυγγιαστούν! Με ένα ιδανικό ξεκίνημα με τα “The Beast Inside” & “Aiming High”, μια καλή ροή στο ενδιάμεσο και ένα ιδανικό κλείσιμο με το κουαρτέτο “Metal Heart”, “Fast As A Shark”, “I’m A Rebel” & “Balls To The Wall” έδωσε τέλος στο εξαιρετικό αυτό φεστιβάλ.
Setlist: The Beast Inside / Aiming High / Bulletproof / Midnight Mover / Living For Tonite / Another Second To Be / Princess Of The Dawn / London Leatherboys / Up To The Limit / Breaker / Screaming For A Love-Bite / Love Child / Russian Roulette / Metal Heart / Fast As A Shark / I’m A Rebel / Balls To The Wall
Και πάλι συγχαρητήρια στους διοργανωτές γι’ αυτό που προσέφεραν στο κόσμο. Ραντεβού στο επανιδείν…
Υγ. ποιος περιμένει ένα χρόνο τώρα; Μου λέτε;;;
Κείμενο: Νίκος Σιγλίδης
Φωτογραφικό Υλικό: Πέτρος Καραλής
