Ozzy Osbourne & Friends, Machine Head, Paradise Lost, Unisonic, Planet Of Zeus, Lucky Funeral
Terra Vibe, Μαλακάσα, 01/07/2012
Για ακόμα μια φορά η μεταλική μέρα του Rockwave Festival είχε έρθει και το κλασσικό πλέον ταξίδι της αποκέντρωσης με προορισμό το Terra Vibe Park στη κοινότητα της Μαλακάσας είχε αρχίσει. Φτάνοντας νωρίς στο χώρο πριν ξεκινήσουν οι Ελληνικές μπάντες, διαπίστωσα λίγο κόσμο (max. 2000 μέχρι εκείνη την ώρα) καθώς επίσης ότι το φετινό φεστιβάλ θα λάμβανε χώρα στην μικρή σκηνή του Terra Vibe, πράγμα που θα στεναχώρησε την μεγαλύτερη ποσότητα των παρευρισκομένων στο χώρο. Εγώ για να είμαι ειλικρινής δεν είχα και τόσο μεγάλο θέμα, μιας και σε λίγες ώρες θα είχα μπροστά μου τον Ozzy Osbourne παρέα με εκλεκτούς καλεσμένους (Slash, Zakk Wylde, Geezer Butler), τους Machine Head – οι οποίοι επέστρεφαν μετά από επτά χρόνια σε Ελληνικό έδαφος -, τους Unisonic – όνειρο ζωής ήταν να δω επί σκηνής Michael Kiske (το οποίο όμως αποδείχτηκε τραγωδία) – αλλά και τις δύο πολύ καλές Ελληνικές μπάντες, τους Planet Of Zeus & Lucky Funeral.
Βρίσκοντας κάποιους πολύ καλούς φίλους η ώρα έχει φτάσει για να ανέβουν στην σκηνή οι Lucky Funeral, οι οποίοι όντας “Βρετανοί” στις 15:50 ξεκινούν το set list της εμφάνισης τους. Έχοντας στην διάθεση τους τριάντα λεπτά πρόσφεραν στο κοινό υλικό από τις μέχρι τώρα κυκλοφορίες καθώς επίσης και ένα κομμάτι από την επερχόμενη. Το κοινό φάνηκε να αρέσκεται στον sludge ήχο που πρεσβεύει η μπάντα, αφού το head banging και το mosh pit είχαν την τιμητική τους. Αν και από ηχητικής πλευράς τα πράγματα ήταν πολύ κακά, δεν φάνηκε να αποτελεί εμπόδιο για την μπάντα στο να δείξει ποια είναι και να ζεστάνει το κοινό. Ο Lizard δεν σταμάτησε λεπτό να κοπανιέται ενώ το αποκορύφωμα ήταν στο τελευταίο κομμάτι της μπάντας ήταν το “striptease” του frontman της, Mike. Σίγουρα στο μέλλον θα μας απασχολήσουν ακόμα περισσότερο.
Τηρώντας το πρόγραμμα με ευλάβεια, γύρω στις 16:30 στην σκηνή του Terra Vibe βρέθηκαν οι Planet Of Zeus, τους οποίους δεν είχα την τύχη να δω παλιότερα και ανυπομονούσα να δω. Δικαιολογημένα τα παιδιά βρίσκονται εδώ που βρίσκονται αφού η σκληρή τους δουλειά απέδωσε καρπούς. Έχοντας στις αποσκευές τους το περσινό εκπληκτικό “Macho Libre” album τους, ξεκινάνε δυναμικά την εμφάνιση τους με το “Leftovers”. ΠΑ-ΝΙ-ΚΟΣ από κάτω. Ο ήχος ήταν λίγο καλύτερος σε σχέση με τους Lucky Funeral και εξ’ αρχής έδειξε το πόσο δεμένη μπάντα είναι και σε τι τρελά κέφια βρίσκονταν, αφού η εμφάνιση τους αποδείχτηκε ένα ατελείωτο party. Το set list τους περιελάμβανε συνθέσεις όπως τα “Vanity Suit”, “Dawn Of The Dead”, “Scream”, “Macho Libre” ενώ λίγο πριν κατέβουν από την σκηνή το tribute στον Billy The Kid (του γνωστού πιστολά από το Αμέρικα) με το κομμάτι “Woke Up Dead (William H. Bonney)” από το ντεμπούτο της μπάντας “Eleven The Hard Way”. Τα χειροκροτήματα που έλαβε η μπάντα στο τέλος σε συνδυασμό με την απόδοση της μπάντας επί σκηνής μονάχα με μία λέξη μπορεί κανείς να τους χαρακτηρίσει: ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΟΙ. Μπράβο ρε μάγκες! Είστε λεβεντιές!
Οι επόμενοι στην σειρά εμφάνισης ήταν οι Unisonic, τους οποίους ήθελα να δω διακαώς λόγω των κυρίων Kai Hansen & Michael Kiske. Μετακινήθηκα προς τις μπροστινές σειρές σαν πάλαι ποτέ πιτσιρικάς για να θαυμάσω τους αγαπημένους μου μουσικούς. Αυτή η περιοδεία με τους Unisonic άλλωστε σηματοδοτούσε την επιστροφή του δεύτερου στον heavy metal χώρο. Την έναρξη έκανε το ομώνυμο κομμάτι της μπάντας, το “Unisonic”, με το οποίο άρχισαν τα παρατράγουδα καθώς το μικρόφωνο του Kiske (του οποίου το outfit το έβγαλε από το χρονοντούλαπο) ήταν κλειστό. Η συνέχεια δυστυχώς με απογοήτευσε, με αποκορύφωμα όταν έπαιξαν ένα από τα κλασσικά – και προσωπικά αγαπημένο – Helloween κομμάτια, το “March Of Time”, το οποίο ούτε κατά διάνοια δεν πλησίασε ο “Μιχάλης”, όπου μετά το τέλος του πρώτου ρεφραίν οδηγήθηκα προς το bar για να πνίξω την ξενέρα που είχα με μερικές κρύες μπύρες. Αφού ρε μεγάλε βλέπεις ότι δεν μπορείς, γιατί πιέζεις τον εαυτό σου να πεις κομμάτια που πλέον ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ! Είκοσι χρονών ήσουν ρε γαμώτο όταν βγήκε το “Keeper Of The Seven Keys Pt.2” και τώρα σαράντα τέσσερα! Λίγο σεβασμό για τον εαυτό σου δεν έχεις; Καλύτερα να παίζεις κομματάκια για Place Vendome (που γαμάνε &) που κολλάνε περισσότερο στην φωνή σου πλέον. Ok, καλύτερα που άφησες το κοινό να τραγουδήσει το “I Want Out” και να σε βγάλει από την δύσκολη θέση όταν έκλεινες την εμφάνιση σου. Επίσης θα ήθελα να δώσω τα εύσημα στον μάγκα ηχολήπτη της μπάντας που χαμήλωνε το frontman σε διάφορα “ψηλά” για να μην εκτίθεται! Από κει και πέρα για το αρχείο η μπάντα έπαιξε εννιά από τα συνολικά έντεκα κομμάτια του πρώτου τους δίσκου. Όσοι δεν τους είδατε πραγματικά δεν χάσατε και κάτι. Ξέρετε πολύ καλά ότι το album δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο και περιμένατε να παίξουν περισσότερα Helloween κομμάτια. Αμ δε! Ελπίζω να μην γίνει ποτέ κανένα αστείο reunion Helloween με τον Kiske. Θα ξενερώσω τρελά.
Set list: Intro: The Rise Of The Valkyries, Unisonic, Never Too Late, Renegade, King For A Day, My Sanctuary, March Of Time, Souls Alive, Star Rider, We Rise, Never Change Me, I Want Out
Οι Paradise Lost ήταν αυτοί που διαδέχθηκαν τους Unisonic και για εμένα ίσως ήταν η μπάντα που κακώς μπήκε στο billing. Οι λόγοι δυο και απλοί: α) η χρονική στιγμή που δόθηκε στην μπάντα (18:45 και ο ήλιος να είναι ακόμα πάνω από τα κεφάλια μας) και β) ανέκαθεν οι Paradise Lost ήταν – για εμένα τουλάχιστον – μια μπάντα η οποία εντυπωσιάζει περισσότερο σε κλειστό χώρο παρά σε κάποιο ανοιχτό. Ίδιο περίτρανο παράδειγμα αποτελούν και οι Opeth, αλλά δεν είναι της παρούσης. Έχοντας μια ιδιαίτερη μαύρη/μελαγχολική αισθητική στα κομμάτια τους, δεν μπόρεσαν να μαγνητίσουν ιδιαίτερα το κοινό, ξεκινώντας με το “Widow” από το δίσκο του 1993, “Icon”, για να περάσουν εν συνεχεία στην τελευταία δισκογραφική δουλειά τους με τίτλο “Tragic Idol” και το “Honesty In Death” και από εκεί στο “Erased” του “Symbol Of Life” ενώ ακούστηκαν επίσης τα “Forever Failure”, “Tragic Idol” ενώ η εμφάνιση τους έκλεισε με το “Say Just Words”, έχοντας παίξει για σαράντα πέντε λεπτά αντί της μιας ώρας που είχαν στην διάθεση τους, κάτι που στεναχώρησε τους για χάρη τους παρευρισκομένους. Ο ήχος κινούνταν και εδώ σε μέτρια επίπεδα οπότε και αυτό ήταν ένα αρνητικό για την όλη εμφάνιση τους.
Set list: Widow, Honesty In Death, Erased, As I Die, Tragic Idol, Forever Failure, One Second, Ember’s Fire, The Enemy, Say Just Words
Ο κόσμος άρχισε να κατεβαίνει προς τα μπροστά της σκηνής αφού μετά από επτά χρόνια απουσίας από εκείνη την μαγική βραδιά στο Gagarin 205 οι Machine Head επέστρεψαν σε Ελληνικό έδαφος στα πλαίσια της προώθησης του νέου τους πονήματος με τίτλο “Unto The Locust”. Πραγματικά η ανυπομονησία για να πατήσουν στο σανίδι του Rockwave ήταν μεγάλη. Όταν όμως οι πρώτες νότες του “I Am Death (Sonata in C#) άρχισαν να ηχούν μέσα στο Terra Vibe, εκεί ήταν που άρχισε και ο κακός χαμός! Οδοστρωτήρες που ήρθαν μέσα σε λίγα λεπτά μόλις να σβήσουν τις εμφανίσει των προηγούμενων δυο συγκροτημάτων (τα ελληνικά σχήματα απλά γαμήσανε!), ο Rob Flynn και η παρέα του μας έδειξαν ότι δεν αστειεύονται. Πριν καλά καλά συνειδητοποιήσεις τι έχει συμβεί και με το mosh pit να δείχνει ιδιαίτερα “έμπειρο” έρχεται το “Old” να σε ταξιδέψει πίσω στις πρώτες μέρες της μπάντας, όταν το ντεμπούτο τους “Burn My Eyes” πίσω στο 1994 κυκλοφορούσε. Head banging ανελέητο και στην συνέχεια πάρε να έχεις με το “Imperium” και αρχίζει η απόλυτη καταστροφή. Το πανηγύρι έχει αρχίσει για τα καλά και οδεύοντας στην κορύφωση, ακολουθούν τα “Beautiful Mourning” (ο κακός χαμός με το “Fuck You All” να αντηχεί) & “Locust” ενώ στο “ Aesthetics Of Hate” ο Flynn αφιέρωσε το εν λόγω κομμάτι στον αδικοχαμένο Darell “Dimebag” Abbott (Pantera, Damageplan). Το ιδανικό τελείωμα έγινε λίγο αργότερα με απανωτά τα “Halo” & “Davidian”. Οι Αμερικανοί σιγά σιγά κατεβαίνουν από την σκηνή και ο καθένας από τους παρευρισκομένους δεν ξέρει από πού να μαζέψει τα κομμάτια του! Απλά ΘΕΟΙ! Αρνητικό της εμφάνισης; Χμ…. Α ναι! Ο σχετικά μέτριος ήχος αλλά αυτό δεν πτόησε κανέναν. Ελπίζω δε να επιστρέψουν σχετικά σύντομα σε κάποιο κλειστό χώρο την επόμενη φορά και αυτή να μην είναι σε επτά χρόνια.
Set list: I Am Hell (Sonata In C#), Old, Imperium, Beautiful Mourning, Locust, Aesthetics Of Hate, Darkness Within, Halo, Davidian
Μπορεί αρχικά να είχε ανακοινωθεί ότι οι Black Sabbath θα επισκέπτονταν την Αθήνα αλλά τελικά λόγω του γνωστού προβλήματος υγείας του Tony Iommi να μην τα κατάφεραν και ύστερα από την αποχώρηση για πέμπτη (;;;) φορά από την μπάντα του Bill Ward, o Ozzy Osbourne αποφάσισε να μας επισκεφθεί παρέα με την προσωπική του μπάντα συν κάποιους εκλεκτούς φίλους. Φυσικά δεν ήταν τυχαίοι μιας και ο Slash (Solo, ex Guns & Roses), o Zakk Wylde (Black Label Society & επί έντεκα χρόνια κιθαρίστας του Ozzy) καθώς επίσης και ο Geezer Butler είχαν αποφασίσει να ανεβάσουν την διασκέδαση των παρευρισκομένων. Θεωρώ ότι τα κατάφεραν και με το παραπάνω. Πολλοί μπορεί να το θεώρησαν ως μια ακόμα «αρπαχτή» από την κυρία Sharon Osbourne καθώς αυτή είναι το αφεντικό ως γνωστόν. Έχοντας στο πλάι του τους Gus G στις κιθάρες (ο οποίος κόντραρε κάτι παραπάνω στα ίσα τους έτερους δύο και απέδειξε ότι δικαιολογημένα ήταν στην σκηνή πλάι στον μεγάλο – δεν έλειψαν φυσικά και οι κλασσικοί ανεγκέφαλοι που φώναζαν εναντίον οπότε let them fuck off!), Rob Nicholson aka Blasko στο μπάσο, Adam Wakeman στα πλήκτρα αλλά εκάστοτε έπαιζε και κιθάρες (πρόσφατα κυκλοφόρησε εκπληκτικό album με τους Headspace) & τέλος τον εκπληκτικό Tommy Clufetos στα τύμπανα, ο οποίος μας χάρισε ένα εκπληκτικό drum solo. Η έναρξη της εμφάνισης τους έγινε με το “Bark At The Moon” αλλά με έναν Ozzy Osbourne να φαίνεται εξουθενωμένος/τσακισμένος (από τα γεγονότα με τον γιό του πρόσφατα ίσως;) έτσι ώστε να μην μπορεί να τραγουδήσει. Ακολουθούν τα “Mr. Crowley” (στο οποίο επιβεβαίωσε ο ίδιος ο Gus G με το παίξιμο του αυτά που έγραψα), “Suicide Solution”, “I Don’t Know” και το δικό μου προσωπικά λατρεμένο “Shot In The Dark” ενώ το “Rat Salad” έγινε ένα long version του κομματιού το οποίο εμπεριείχε solos τόσο από τον Gus G όσο και από τον Tommy Clufetos. Εκεί είναι που οι πρώτοι προσκεκλημένοι του Ozzy ανεβαίνουν στην σκηνή, με τον Blasko να αποχωρεί και να τον διαδέχονται οι Slash & Geezer Butler, οι οποίοι παρέα με τους υπόλοιπους ερμήνευσαν τα “Iron Man”, “War Pigs” (με το σχετικό video να προβάλετε από τις γιγαντοοθόνες) & “N.I.B.”. Προσωρινά εκτός σκηνής βρίσκονται οι Gus G & Slash, παραχωρώντας την θέση στον πάλαι ποτέ συνεργάτη του Madman, Zakk Wylde, για να παίξουν το “Fairies Wear Boots”. Έπειτα φεύγει ο Geezer Butler και ο Blasko ανεβαίνει για να ακολουθήσουν τα “Crazy Train”, “I Don’t Wanna Change The World” & “Mama I’m Coming Home” ώστε να έρθει το τέλος με το “Paranoid” και να βρεθούν πάνω στην σκηνή συνολικά και οι 8 μουσικοί για να δώσουν ένα άλλο “touch” στην κλασσική αυτή σύνθεση, με τους Gus G. – Slash – Zakk Wylde να παίζουν από ένα εναλλακτικό solo διαδοχικά.
Set List: Intro & Bark at the Moon * Mr. Crowley * Suicide Solution * I Don’t Know * Shot in the Dark * Rat Salad (incl. Guitar Solo by Gus G. & Drums Solo by Tommy Clufetos) * Iron Man ** War Pigs ** N.I.B. ** Fairies Wear Boots *** Crazy Train **** I Don’t Wanna Change the World**** Mama I’m Coming Home **** Paranoid *****
* Ozzy, Gus G., Blasko, Tommy Clufetos, Adam Wakeman
** Ozzy, Slash, Gus G., Geezer Butler, Tommy Clufetos, Adam Wakeman
*** Ozzy, Zakk Wylde, Geezer Butler, Tommy Clufetos, Adam Wakeman
**** Ozzy, Zakk Wylde, Blasko, Tommy Clufetos, Adam Wakeman
***** Ozzy, Gus G, Zakk Wylde, Slash, Blasko, Geezer Butler, Tommy Clufetos, Adam Wakeman
Βέβαια στην όλη διοργάνωση υπήρξαν αρνητικά και θετικά. «Βγάζω το καπέλο» στην διοργάνωση για την αρτιότατη τήρηση του χρονοδιαγράμματος αλλά από την άλλη ήταν αρνητικό το γεγονός ότι είχαν μονάχα μία έξοδο για το κοινό. Ελπίζω του χρόνου να μην υπάρχει αυτό και το billing να είναι αν όχι καταπληκτικό σε καλά επίπεδα όπως το φετινό.
Νίκος Σιγλίδης
