Ανταποκρίσεις

Rage, Emerald Sun

Θα πρέπει να προειδοποιήσω, αν θέλετε να διαβάσετε αντικειμενικό report από την συναυλία, θα πρέπει να πάτε κάπου αλλού. Αυτό, όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά απλά γιατί ο γράφων έχει μεγαλώσει με τους ήχους των Rage και μάλλον αυτοί – ειδικά ο κύριος Peter “Peavy” Wagner – είναι υπεύθυνοι για το ότι ακούω αυτή τη μουσική και γράφω τώρα αυτά τα λόγια. Η Παρασκευή 27 Νοεμβρίου στο Κύτταρο, από ότι φαίνεται, θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό όλων όσων ήρθαν. Οι Rage μετά από πολλά χρόνια, αν δεν κάνω λάθος πάνω από 5, επέστρεψαν στην Ελλάδα για το Anniversary Black In Mind Tour, με ολοκαίνουργια σύνθεση. Μαζί με τον ιθύνοντα νου, Peavy, ο Marcos Rodriguez και ο δικός μας Βασίλης “Lucky” Μανιατόπουλος θα έδιναν μόλις τη δεύτερη συναυλία τους και η απορία μου για το τι θα δω τη βροχερή Παρασκευή, ήταν μεγάλη. Δυστυχώς για μια ακόμη φορά, ο κόσμος έλαμψε δια της απουσίας του. Δεν ξέρω αν ήταν το ότι η συναυλία δεν διαφημίστηκε επαρκώς ή για το ότι οι Rage δεν έχουν πλέον το όνομα που είχαν, αλλά πραγματικά, κρίμα.

Τη συναυλία άνοιξαν οι Θεσσαλονικείς Emerald Sun, οι οποίοι και αυτοί είχαν να μας επισκεφτούν 4 χρόνια. Για όσους δεν τους γνωρίζετε, μάλλον θα πρέπει να τους τσεκάρετε. Πιστοί στο Ευρωπαϊκό μελωδικό power metal, όπως το έχουν διδάξει οι Helloween, οι Gamma Ray, οι Running Wild αλλά και οι Accept, οι Emerald Sun, είναι από τα ποιοτικότερα και πιο σταθερά Ελληνικά συγκροτήματα (με συνεχή δισκογραφική παρουσία). Τα παιδιά μπήκαν με μεγάλη όρεξη με ένα κομμάτι από την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά, το “Scream Out Loud” και με τον Στέλιο Τσακιρίδη να αποδεικνύει πόσο υποτιμημένος τραγουδιστής είναι από τον κόσμο. Οι Emerald Sun έδωσαν βάρος στην τελευταία δισκογραφική τους δουλειά, “Metal Dome” και έκαναν πολύ καλά, γιατί ο δίσκος είναι πολύ καλός. Με ίσως την κορυφαία στιγμή της εμφάνισης τους, το ομώνυμο κομμάτι, οι Emerald Sun για 45 λεπτά μας ζέσταναν πολύ για την εμφάνιση των Rage. Κινητικοί, με πολύ καλό ήχο, τους Παύλο Γεωργιάδη, Γιάννη Αθανασιάδη να παίζουν παπάδες στις κιθάρες, τον Φώτη Τουμανίδη να είναι πολύ ενεργητικός και τους Γιώργο Μπαλτά και τον Σίφη Γιολδάση στα τύμπανα και πλήκτρα αντίστοιχα, να κρατάνε στιβαρό τον ήχο. Με λίγα λόγια, οι Emerald Sun απλά παρέδωσαν μαθήματα στο πως πρέπει να παίζεται το μελωδικό power metal. Πραγματικά, στηρίξτε τα παιδιά, γιατί το αξίζουν. Ελπίζουμε να τους δούμε πάλι πιο γρήγορα.

Setlist:
Scream Out Loud, Black Pearl, Metal Dome, Dust & Bones, You Won’t Break Me Down, We Won’t Fall, Speak Of The Devil, Screamers In The Storm

Μια εκνευριστική καθυστέρηση 15 λεπτών, λόγω κάποιον προβλημάτων με έναν ενισχυτή, μας χώρισε από την απόλυτη μεταλλική βραδιά. Στις 22:15, ένα intro στο οποίο ακούγονταν βαθιά κάποιες από τις επιτυχίες των Rage, ακούστηκε από τα ηχεία και το τρίο μαζί με την βοήθεια του Markuz Berger στη δεύτερη κιθάρα (Tri State Corner – μπάσο), το “Black In Mind” έβαλε φωτιά στον κόσμο. Σε μεγάλα κέφια οι Rage έπαιξαν το μεγαλύτερο μέρος του ιστορικού τους δίσκου, με τα “The Crawling Chaos”, “Alive But Dead” να ακολουθούν και να μας θυμίζουν τα νιάτα μας. “Sent by the Devil” και τα πάντα γίνονται κομμάτια με τον αυτόν το δυναμίτη, ενώ τα mosh pits κάνουν την εμφάνισή τους. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι οι Rage σφύζουν πλέον από ζωή. Ο Peavy είναι σταθερός όπως πάντα, αλλά ο Marcus είναι πραγματικά όλα τα λεφτά. Απίθανος κιθαρίστας με πολύ καλή επικοινωνία με το κοινό, ποζεριλίκι όσο χρειάζεται και όχι παραπάνω, απλά με κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Να μην ξεχνάμε, ότι αντικατέστησε έναν από τους κορυφαίους κιθαρίστες στον κόσμο αυτή τη στιγμή, τον Victor Smolksi. O ‘δικός’ μας Βασίλης, απλά καταπληκτικός, μετρονόμος αλλά και αυτός με πολύ καλή επικοινωνία με το κοινό, μίλησε και στα Ελληνικά για να ευχαριστήσει τον κόσμο για αυτό που εξελισσόταν μέσα στο Κύτταρο.  Οι Rage συνέχισαν με αρκετά τραγούδια από το “Black In Mind”, κάνοντας η αλήθεια είναι μια μικρή κοιλιά στo “In A Nameless Time”, αλλά αυτό ήταν λόγω της φύσης του κομματιού. Το “All This Time”, ήταν και το τελευταίο κομμάτι που ο Markuz Berger έμεινε στη σκηνή και οι Rage συνέχισαν με κάποια κλασσικά και όχι, κομμάτια σαν τρίο. Και εκεί που ξεκινάει το “Overture” από το “ΧΙΙΙ” και όλοι περιμένουμε το “From Cradle To The Grave”, οι Rage κάνουν την πρώτη έκπληξη και μας παίζουν το “Over And Over” από τον ίδιο δίσκο. Η βραδιά όμως είχε και άλλες εκπλήξεις, αφού οι Rage έπαιξαν το “Back In Time” αλλά και το “Love and Fear Unite” (αν δεν κάνω λάθος, συγχωρέστε με για αυτό) από το αδύναμο είναι η αλήθεια “Ghosts”. Φυσικά όμως και δεν άφησαν και κάποια κλασσικά έξω, όπως το “End Of All Days”, “No Regrets” αλλά και το “Higher Than The Sky”, στο οποίο ο κόσμος απλά δεν σταματούσε να τραγουδάει το ρεφρέν. Η αλήθεια είναι ότι έγινε ο κακός χαμός στο “Higher Than The Sky”, αφού οι Rage εμβόλιμα έπαιξαν και λίγο από το “Sweet Home Alabama”, το “Holy Diver” με τον Marcus στα φωνητικά αλλά και ένα Ελληνικό κομμάτι, το οποίο δεν συγκράτησα, με τον Βασίλη στα φωνητικά. Απλά απίθανοι… Κάπου εκεί έκλεισε η συναυλία και όλοι περιμέναμε να φύγουμε, αλλά προς μεγάλη μας έκπληξη και χαρά οι Rage ήρθαν στη σκηνή και πάλι, κάτω από τις ιαχές του ονόματός τους. “Solitary Man” και επικρατεί ο απόλυτος πανικός. Στο τέλος, λόγω και του ότι ο Manni Schmidt είχε γενέθλια, όλο το Κύτταρο τραγούδησε το Happy Birthday, το οποίο βιντεοσκοπήθηκε για να σταλεί στον Manni.

Τι άλλο να πω… η αγάπη όσων ήταν εκεί για μια ιστορική μπάντα φάνηκε και με το παραπάνω και οι Rage ανταπέδωσαν με την σειρά τους, επίσης με το παραπάνω, παίζοντας για 2 γεμάτες ώρες.  Είναι πραγματικά κρίμα μπάντες σαν τους Rage να παίζουν σε μικρά club, αλλά δυστυχώς ο κόσμος δεν είναι δίκαιος. Η μπάντα έδειξε τα καλύτερα δείγματα και ότι πλέον σφύζει από ζωή μετά από την φυγή του Smolski και πραγματικά περιμένω ανυπόμονα να ακούσω τι μπορούν να μας παρουσιάσουν πλέον οι Rage, αφού οι τελευταίες τους δουλειές δυστυχώς δεν ήταν καλές. Ας ελπίσουμε ότι η υπόσχεση που έδωσε ο Peavy στο τέλος, ότι θα επιστρέψει με τους Refuge, θα γίνει πραγματικότητα.

SetList:
Black in Mind, The Crawling Chaos, Alive but Dead, Sent by the Devil, Shadow Out of Time, In a Nameless Time, Forever, Until I Die, The Price of War, All This Time, Overture, Over and Over, Back in Time, End of All Days, Suite Lingua Mortis V – No Regrets, Love and Fear Unite, Down, Soundchaser, Higher Than the Sky, Encore: Solitary Man

Ανταπόκριση: Δημήτρης Σταύρος

nano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|bothwhale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothRodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||bothGreekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X