Release Athens 2019: Manowar, Rhapsody Of Fire, Imperia, Battleroar
Παρασκευή 14 Ιουνίου 2019, Πλατεία Νερού, Φάληρο
Νομίζω ότι αυτή την φορά θα αρχίσω την ανταπόκριση μου λίγο διαφορετικά. Πρέπει να πω ένα τεράστιο ΜΠΡΑΒΟ στην διοργάνωση και όλους αυτούς που εργάστηκαν σκληρά να κάνουν την διοργάνωση αυτή, την καλύτερη που έχει δει η Πλατεία Νερού σε όσα χρόνια πηγαίνω εκεί για συναυλίες. Καθαριότητα στο έπακρο, τουαλέτες πεντακάθαρες, νερό για να μπορέσεις να πλυθείς σαν άνθρωπος, πολύ καλά οργανωμένα περίπτερα, τα οποία όλα μαζί δεν τα συναντάς… ποτέ σε ελληνικό φεστιβάλ. Συγχαρητήρια Fuzz Productions, δώσατε τον καλύτερο σας εαυτό, δώσατε την ψυχή σας και κερδίσατε. Σας ευχαριστούμε πολύ.
Ας πάμε στα μουσικά τώρα. Έχοντας φύγει από την δουλειά στο ύψος της Λεωφόρου Συγγρού, βρέθηκα γύρω στις 17:30 μέσα στον χώρο της Πλατείας Νερού. Αρχικά υπήρχε λίγος κόσμος, ο οποίος μισή ώρα μετά άρχισε σταδιακά να αυξάνει. Τηρώντας το χρονοδιάγραμμα κατά γράμμα, οι Battleroar “πάτησαν σανίδι” και ξεκίνησαν την εμφάνιση τους με guest τραγουδιστή πίσω από το μικρόφωνο τον Γιάννη Παπανικολάου των Diviner, ο οποίος είχε ξαναπεράσει από την εν λόγω θέση προ δεκαετίας. Ανάλογο ήταν και το setlist τους καθώς λόγω χρόνου (σ.σ.: εμφάνιση μόλις τριάντα λεπτών) επέλεξαν να παίξουν ένα κομμάτι από την κάθε κυκλοφορία τους. Το κοινό φάνηκε να αντιδρά με τους εγχώριους epic metallers, οι οποίοι δυστυχώς δεν είχαν ως σύμμαχο τον ήχο, κάτι το οποίο δεν τους άφησε να αποδώσουν το υλικό τους όπως του αρμόζει. Για εμένα μοναδικό αρνητικό της όλης εμφάνισης ήταν η άσχημη εικόνα του να διαβάζει ο frontman τους στίχους επί σκηνής. Εάν αυτό συνέβαινε σε κάποιο συνοικιακό club με κάποια μπάντα που ξεκινά, δεν θα με πείραζε. Όταν είσαι όμως “ψημένος” σαν τους Battleroar, δεν φαίνεται ωραίο. Δίνω δε ελαφρυντικό το ότι ο χρόνος προετοιμασίας τους δεν ήταν αρκετός.
Setlist: Hyrkanian Blades / Siegecraft / Chronicles Οf Might / Valkyries Above Us / Battleroar
Ο κόσμος έχει αρχίσει πλέον να μαζεύεται και στις 19:00 κάνουν την εμφάνιση τους οι Imperia, το μοναδικό femal fronted σχήμα. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και το 2007 στο March Metal Day όπου κάτω από τους Manowar είχαν βρεθεί τότε οι Epica, κάτι που μόνο τυχαίο δε μπορεί να είναι καθώς η εκκεντρική frontwoman των Imperia, Helena Iren Michaelsen, αλλά και ο drummer του σχήματος, Steve Wolz, αποτελούν ιδρυτικά μέλη των Sahara Dust, του σχήματος πριν μετονομαστεί σε Epica. Στην χθεσινή τους εμφάνιση guest επί σκηνής βρέθηκε ο κιθαρίστας John Stam, ο οποίος πλαισίωσε τον Jan “Örkki” Yrlund στις κιθάρες. Η εμφάνιση τους ήταν αρκετά καλή, με την Michaelsen να κάνει φιλότιμες προσπάθειες να κάνει το κοινό να “κινηθεί”, το οποίο δεν φάνηκε και πολύ διατεθειμένο να κάνει κάτι τέτοιο. Σίγουρα και αυτοί αντιμετώπισαν προβλήματα με τον ήχο τους (σ.σ.: πολύ “τζιτζίκι” οι κιθάρες όπως και στους Battleroar) αλλά εγώ θα ήθελα να τους δω σε ένα κλειστό χώρο. Τα σαράντα λεπτά της εμφάνισης τους ικανοποίησαν απλά τους παρευβρισκόμενους.
Setlist: Touch Of Your Hand / Like Rain / Mysted By Desire / Broken (When The Silence Cries) / Let Down / Fear Is An Illusion / Secret Passion / Unspoken Words / The Calling
Η μεγαλύτερη διαφορά που διαπίστωσα όταν οι Rhapsody Of Fire πάτησαν σανίδι ότι μιλάμε για ένα σχήμα, το οποίο σε σχέση με τα δυο προηγούμενα, απέχει έτη φωτός μπροστά καθώς η συνολική τους εμφάνιση ήταν καθηλωτική. Υπήρχε μεγάλη διαφορά επιπέδου και αντίληψης για το πώς στήνουμε μια ζωντανή εμφάνιση ηχητικά και εκτελεστικά λόγω των προηχογραφημένων (που υπήρχε και στα προηγούμενα δυο σχήματα), στα οποία “ήρθε και κούμπωσε” άψογα ο Giacomo Voli, ο οποίος κέρδισε με την εμφάνιση τους πραγματικά τους πάντες καθώς η αρμονία της φωνής του είναι αυτό που χρειάζονται πραγματικά οι Rhapsody Of Fire. Η εμφάνιση τους βασίστηκε κατά βάση στο εξαιρετικό, φετινό, “The Eighth Mountain”, με στιγμές του παρελθόντος να υπάρχουν και αυτές μέσα στο setlist τους, το οποίο διήρκησε μια ώρα. Καλύτερος τρόπος δεν θα μπορούσε να υπάρξει στο να κλείσουν την εμφάνιση τους με το “Emerald Sword”, έναν ύμνο τον οποίο εκτέλεσαν εξαιρετικά. Κατάφεραν να κερδίσουν τον κόσμο που εκείνη την ώρα φάνταζε σχεδόν γύρω στους 10.000 παρευρισκόμενους.
Setlist: Distant Sky / The Legend Goes On / Dargor, Shadowlord Of The Black Mountain / March Against The Tyrant / Rain Of Fury / Dawn Of Victory / Holy Thunderforce / Master Of Peace / Emerald Sword
Στην μιάμισι ώρα που διήρκησε το change over, το οποίο για εμένα ήταν κάτι παραπάνω από αρκετό ώστε να στηθεί το εξαιρετικό σκηνικό των headliners, ο κόσμος είχε την δυνατότητα να επισκεφθεί για ανανέωση της μπύρας του, να φάει κάτι αλλά… και να περάσει και “να μην ακουμπήσει” το πανάκριβο merch stand των Manowar, του οποίου τα t-shirts κόστιζαν μόνο.. 45 ευρώ! Εντάξει, περνά τα όρια της παραφροσύνης κάτι τέτοιο, αν και κάποιοι “θαρραλέοι” να πω, “τίμησαν” με τον οβολό τους τους Αμερικανό-βραζιλιανό-σουηδούς.
Όταν όμως η τετράδα πάτησε “σανίδι” όλα φάνηκαν μάταια καθώς μια εξαιρετική εμφάνιση θα μπορούσε να εξαφανίσει την δυσπιστία και του πιο απαιτητικού οπαδού, συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντα. Σίγουρα οι “παλιές καραβάνες” Joey De Maio και Eric Adams είχαν δύσκολο έργο να παρουσιάσουν, ιδιαίτερα μετά τα γεγονότα που συνέβησαν με τον φυλακισμένο πλέον, Karl Logan, με τον εξαιρετικό Evandro Moraes Martel ή E.V. Martel του Βραζιλιάνικου tribute σχήματος Kings Of Steel (σ.σ.: δεν πιστεύω να ρωτήσατε ποιων; Έτσι;) να παίρνει την θέση του και να έχει κερδίσει περίτρανα την θέση με την αξία του. Φάνηκε άλλωστε εχθές, άσε δε που του μοιάζει κιόλας! Στα τύμπανα θαρρώ ότι ο Anders Johansson που αντικατέστησε τον Marcus Castellani ήταν μεταγραφή που χρειαζόταν. Άλλωστε ο Σουηδός μέσα από την μακρόχρονη πορεία του με Hammerfall, Yngwie Malmsteen, Fullforce κ.α. δεν έχει κάτι να αποδείξει. Μπορεί η πρόσφατη κυκλοφορία τους, “The Final Battle I”, να ηχεί… “σκουπίδι” στα δικά μου αυτιά, δεν σημαίνει ότι δεν αγαπώ την προϊστορία τους.
Μπορεί σε εμένα να μου έλειψαν κομμάτια όπως τα “Sign Of The Hammer”, “The Gods Made Heavy Metal”, “The Crown And The Ring”, “Blood Of The Kings” (σ.σ.: διακαής πόθος είναι και το “Spirit Horse Of The Cherokee”) αλλά το setlist αποτέλεσε προϊόν ψηφοφορίας οπότε και έπρεπε να το σεβαστώ. Δίχως να έχω ρίξει ματιά στο τι παίζει το σχήμα, πήγα ανυποψίαστος. Στο μεγαλύτερο ποσοστό μπορώ να πω ότι ήμουν ικανοποιημένος, ενώ η μεγαλύτερη έκπληξη της βραδιάς για εμένα ήταν το “Hector’s Final Hour”, το πέμπτο μέρος του “Achilles, Agony And Ecstasy In Eight Parts” μέσα από το “The Triumph Of Steel” του 1992. Καθ’ όλη την διάρκεια της εμφάνισης του σχήματος, δεν μπορεί κανείς να πει ότι ο Eric Adams, 64 ετών σήμερα, δεν καθήλωσε με την ερμηνεία του. Αν κάποιος γυρίσει και πει το εναντίον, μάλλον θα ‘ναι μπούφος! Κρυστάλλινη και αναλλοίωτη στο χρόνο φωνή, όπου σε κομμάτια όπως τα “Battle Hymns”, “House Of Death”, “Blood Of My Enemies”, “Hail And Kill” “κέντησε” ενώ σε στιγμές όπως τα “Hector’s Final Hour” και “Swords In The Wind” που δεν έπιανε όλες τις νότες που μπορεί, ήταν και πάλι σαγηνευτικός. Επίσης, η παρουσία του Joe Rozler στα πλήκτρα επί σκηνής μου άρεσε πάρα πολύ, καθώς έδωσε έναν διαφορετικό στην όλη εμφάνιση.
Εμφάνιση που πολλές μπάντες θα ήθελαν να έχουν. Είτε τα εξαιρετικά σκηνικά με τα video walls να αναπαράγουν σχετικά video με το εκάστοτε κομμάτι, αποδεικνύοντας ότι και οι Manowar “παίζουν μπάλα” σε “μεγάλα χωράφια”, αποδεικνύοντας ότι είναι μια μεγάλη μπάντα, τιμά τις προσδοκίες των οπαδών της, χάρη σε όλα αυτά με “το κερασάκι στην τούρτα” να αποτελούν τα πυροτεχνήματα στο τέλος της εμφάνισης τους. Όταν βλέπεις ότι ο κόσμος δεν σταματά να τραγουδά τα κομμάτια της μπάντας (σ.σ.: η οποία τα έπαιζε το ένα μετά το άλλο, δίχως σταματημό), μόνο επικερδής είναι η συγκεκριμένη συναυλία.
Setlist: Manowar / Warriors Of The World / Blood Of My Enemies / Brothers Of Metal Pt.1 / Call To Arms / Hand Of Doom / Sons Of Odin / Hector’s Final Hour / Swords In The Wind / Sting Of The Bumblebee / Battle Hymns / Thor (The Powerhead) / Kings Of Metal / Fighting The World / Hail And Kill / The Power Of Thy Sword / King Of Kings / House Of Death / Encore: Black Wind Fire And Steel
Υ.Γ.: Το μόνο που θα προέτρεπα αυτούς που παρευρέθησαν… Σταματήστε την χρήση των κινητών και δείτε επιτέλους τον καλλιτέχνη για τον οποίο έχετε έρθει. Αλλιώς καθίστε σπίτι και YouTube. Μάστιγα έχετε καταντήσει πια.
Κείμενο: Νίκος Σιγλίδης