Moonspell, Sorrowful Angels, Saddolls, Fallen Arise
Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012, Gagarin 205, Αθήνα
Λίγες ώρες πριν βιώσουμε άλλη μία πανσέληνο, το συγκεκριμένο live ήρθε και έδεσε. Για τους λάτρεις του ατμοσφαιρικού ήχου, αυτό το πακετάκι ήταν ότι πρέπει. Δυστυχώς, τόσο από πλευράς προπώλησης όσο και παρεύρεσης κοινού, η φετινή εμφάνιση των Moonspell στα μέρη μας δε ήταν αυτή που άρμοζε, συγκριτικά με προηγούμενες φορές. Πόσο μάλλον όταν ο αριθμός των μπαντών έκανε την όλη βραδιά να μοιάζει με mini-festival. Οι φήμες περί ακύρωσης μέχρι και την τελευταία στιγμή, τα έλεγαν όλα. Για καλή μας τύχη, το live διεξήχθη κανονικά και χωρίς κανένα πρόβλημα. Λίγα λεπτά μετά τις 19:00, οι πόρτες του Gagarin άνοιξαν, με ένα μικρό κύμα ατόμων να γεμίζει τις πρώτες σειρές.
Λίγο μετά τις 19:30 στη σκηνή εμφανίστηκαν οι Fallen Arise, μια νέα (ιδρύθηκε το 2009) symphonic-atmospheric μπάντα. Με κοινό σχετικά μικρό, αλλά που διέθετε αρκετές ενθουσιώδεις εστίες, οι Fallen Arise ξεκίνησαν το πρόγραμμά τους με το “Burned Ivy” και συνέχισαν ακάθεκτοι με άλλα πέντε κομμάτια. Ο ήχος τους δεν ήταν ιδιαίτερα καλός με κύριο ελάττωμα (βέβαια δεν είναι σίγουρο αν οφειλόταν μόνο στον ήχο…) το ότι τα φωνητικά δεν ήταν αρκετά δυνατά με αποτέλεσμα σε πολλά σημεία να υπερκαλύπτονταν από τα όργανα, καθώς ήταν η μοναδική μπάντα που δεν πρόλαβε να κάνει soundcheck. Σχετικά με τα κομμάτια που μας παρουσίασαν τώρα, συνθετικά και υφολογικά ταίριαζαν με το όλο κλίμα και αν ο ήχος ήταν ποιοτικότερος και η Spyla στα φωνητικά σε μεγαλύτερη φόρμα (μιας και ο τόνος συχνά της ξέφευγε) πιστεύω πως θα αναδεικνύονταν όπως τους άξιζε. Κατά τ’ άλλα, τα παιδιά είχαν την καλή διάθεση να προθερμάνουν το κοινό για τη βραδιά που θ’ ακολουθούσε, με πολύ πολύ χτύπημα και ενέργεια επί σκηνής. Και αυτή ήταν μόνο η αρχή για μια γεμάτη βραδιά!
Setlist: Burned Ivy / Eternity / Eternal Sins / Never Forget Me / Furor / Nightouched
Σειρά είχαν οι Saddolls, οι οποίοι με τον αέρα ενός πολύ καλού νέου album κέρδισαν αρκετό κόσμο με αυτό το “HIM-meets-Paradise Lost” στυλ που διέθεταν. Εμπορικά κομμάτια που επί σκηνής αποδίδονται τέλεια, και ένας frontman που δεν κωλώνει πουθενά, θυμίζοντας το χαμένο αδελφό του Ville Valo, τόσο σε ερμηνεία όσο και σε στήσιμο μπροστά από το μικρόφωνο (βλέπε τσιγαράκι στο χέρι). Φιλικοί ως προς το κοινό και εύηχοι στο αυτί, τα παιδιά είπαν δικά τους κομμάτια, αλλά και 2 διασκευές. Μία πολύ καλή εκτέλεση στο “Erased” των Paradise Lost και το “Pussy” των Rammstein, που αφιέρωσαν με πολύ διασκεδαστικό τρόπο στη Μέρκελ. Θα ήθελα πάρα πολύ να δω τι μπορούν να καταφέρουν στο μέλλον. Με πολύ καλό ήχο σε όλη την εμφάνισή τους, οι Saddolls έπαιξαν για 45 λεπτά και μας αποχαιρέτησαν.
Setlist: Bloodred / Criminal Of Love / Erased (Paradise Lost cover) / Dawn Of Love / Psychedelic Love / Pussy (Rammstein cover) / Life=0 / Watch Me Crawl Behind / Misery
Ακολούθησε η εμφάνιση των Sorrowful Angels, που μας καλησπέρισαν με το απίστευτα catchy ‘Mistress of Desire’ από τον νέο τους δίσκο ‘Omens’, τον οποίον και παρουσίασαν σχεδόν αυτούσιο την επόμενη μία ώρα. Η επίδοση της πολλά υποσχόμενης αυτής gothic μπάντας, μπορεί να αποδοθεί με τον ίδιο χαρακτηρισμό που θα ταίριαζε στο ‘Omens’: kick ass! Ο ήχος ήταν ομολογουμένως πολύ καλός, ο συγχρονισμός της μπάντας επίσης, και παρά την έλλειψη πληκτρά, που τους ανάγκασε σε χρήση playback σε αρκετά σημεία, όλα τα κομμάτια τους αποδόθηκαν εξαιρετικά πιστά. Το κοινό, που είχε αρχίσει να πληθαίνει, αντέδρασε ένθερμα στην εμφάνιση των Sorrowful Angels, οι οποίοι –δικαίως- κερδίζουν όλο και περισσότερο την εκτίμηση του metal κοινού το τελευταίο διάστημα. Μπορώ, λοιπόν, να πω με βεβαιότητα πως ανταποκρίθηκαν όπως ταίριαζε στις προσδοκίες του κοινού, επιδεικνύοντας πρωτοφανή σοβαρότητα και επαγγελματισμό, ενώ είναι πλέον εμφανές πως αποτελούν ένα άριστα ‘δεμένο’ team. Τεχνικά ήταν όλοι σε φόρμα, τίποτα δεν ξέφευγε, ενώ ο frontman, Dion Christodoulatos, δεν παρέλειψε να μας υπενθυμίσει (όχι πως το ‘χε ξεχάσει κανείς…) πως η ώρα για τους Moonspell πλησίαζε, ζητώντας χειροκρότημα προς τιμήν τους. Και προσωπικά θεωρώ πως δε θα υπήρχε καταλληλότερο ζέσταμα από τα ατμοσφαιρικά και αξιομνημόνευτα κομμάτια των Sorrowful Angels, που μας αποχαιρέτισαν κατά τις 22:00 με το ‘Denial’, παραδίδοντας τελικά τη σκυτάλη στους Moonspell.
Setlist: Mistress Of Desire / Unspeakable Cult / Shores Of Capture / Nous Undue / Right Of Way / Suicidal Manners / Love Means Death / Omens / Mourn / Denial
Η ώρα είχε πάει 22:30 και με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού, οι Moonspell ξεκίνησαν να κάνουν μία από τις καλύτερές τους εμφανίσεις ever, μπροστά σε ένα κοινό που μετά βίας έφτανε τα 500 άτομα. Η αρχή έγινε με το “Axis Mundi” από το νέο album των Πορτογάλων, μέσα σε μία ηλεκτρισμένη -λόγω Fernando Ribeiro προφανώς- ατμόσφαιρα. Αν και πολλοί βρέθηκαν προ εκπλήξεως βλέποντας τον επιβλητικό frontman να φοράει ένα κράνος ρωμαϊκού τύπου, ωστόσο το θεώρησα πρωτότυπο, καθώς κολλάει με το στιχουργικό concept του κομματιού. Συνέχεια με άλλες 2 αναφορές στο νέο album με το ομότιτλο “Alpha Noir” και το “Love Is Blasphemy”, ένα δυνατό ντουετάκι στο γνωστό ύφος των πρόσφατων Moonspell κυκλοφοριών. Από εκεί και πέρα, το ταξίδι στο χρόνο ξεκίνησε με τις πρώτες νότες των “Finisterra” και “Night Eternal”. Ειδικά στο δεύτερο έπεσε πολύ συγκίνηση, μιάς και είναι από τα band favourites του γράφοντα. Ακόμα πιο πίσω -και συγκεκριμένα στα 90’s-, με το “Irreligious” να έχει την τιμητική του αυτή τη φορά. Τα “Opium” και “Mephisto” ως πιο γνωστά “hits”, ήταν φυσικό να ξεσηκώσουν το συναυλιακό χώρο συγκριτικά με ένα πιο μέτριο “Awake”. Οι προηχογραφημένοι λύκοι έδωσαν το σήμα για το “Lickanthrope” single, ένα κομμάτι που πιστεύω πως θέλει λίγο ακόμα χρόνο για να απορροφηθεί από το κοινό. Σε εκείνο το σημείο μπορούμε να πούμε πως το live πέρασε σε ένα άτυπο δεύτερο μέρος, καθώς επέλεξαν να συνεχίσουν με πιο χαμηλές συνθέσεις όπως “Nocturna”, “Scorpion Flower” (χωρίς Anneke, δυστυχώς) και “Abysmo”. Αποκορύφωμα βέβαια αυτού του μέρους ήταν το “New Tears Eve”, πάντα αφιερωμένο στον Peter Steele και συνοδευόμενο με πράσινο “Type O Negative” φωτισμό. Το συναισθηματικό μέρος είχε τελειώσει. Ο Pedro Paixão κατευθύνεται προς τα πλήκτρα του. Ξεκινάει να παίζει μία γνώριμη μελωδία. O Fernando ψιθυρίζει μία λέξη. “Vampiria”. Αυτό ήταν! Τα λαρύγγια όλων μας πήραν φωτιά. Κάτι που συνεχίστηκε και με το που ακούσαμε το βασικό riff του κλασικού πια “Alma Mater”. Με όλο το Gagarin να έχει γίνει μία πολυμελής χορωδία στο ρυθμό αυτού του έπους, οι Moonspell αποχώρησαν από τη σκηνή, αφήνοντάς μας σε μία προβλεπόμενη 5λεπτη αναμονή μέχρι να επιστρέψουν για το encore. Με ουδέν ίχνος κούρασης στα πρόσωπά τους, συνέχισαν στα “Wolfheart” μονοπάτια εκτελώντας το τρισμέγιστο “Wolfshade (A Werewolf Masquerade)” σε όλη του την 7λεπτη πληρότητα, συγκινώντας μας άλλη μία φορά. Τελευταία αναφορά στο “Alpha Noir” ήταν η πολύ καλή απόδοση του “Grandstand”, ενώ η οριστική αυλαία έπεσε όπως ακριβώς περίμεναν οι περισσότεροι. Με το φτιαγμένο για κλεισίματα “Fullmoon Madness”. Η βραδιά έφτασε στο τέλος της. Οι Moonspell εμφανίστηκαν στο αθηναικό κοινό για πάνω από μιάμιση ώρα, αποζημιώνοντάς μας για την ελλειπή τους απόδοση στο περσινό Sonisphere. Μοναδικό παράπονο από μία κατά τ’ άλλα άψογη εμφάνιση, η απουσία κομματιών από το “The Antidote”. Ειδικά όταν έχεις στο ενεργητικό σου “Everything Invaded”, “From Lowering Skies” και “The Southern Deathstyle”, είναι άδικο να μην παίζεις έστω και ένα από αυτά. Ο αγαπητός Fernando Ribeiro πάντως, είπε πως κάθε φορά που βγάζουν νέο album πάντα έρχονται στην Ελλάδα. Ας ελπίζουμε πως την επόμενη φορά θα διορθώσουν αυτό το μικρό ψεγάδι του setlist. Και ας ελπίσουμε επίσης, πως θα υπάρξει περισσότερος κόσμος φυσικά.
Setlist: Axis Mundi / Alpha Noir / Love Is Blasphemy / Finisterra / Night Eternal / Opium / Awake / Mephisto / Lickanthrope / Nocturna / Scorpion Flower / Abysmo / New Tears Eve / Em Nome Do Medo / Vampiria / Alma Mater
Encore: Wolfshade (A Werewolf Masquerade) / Grandstand / Fullmoon Madness
Ανταπόκριση:
Μαριάνθη Μακροπούλου (Fallen Arise, Sorrowful Angels)
Χάρης Μπελαδάκης (Saddolls, Moonspell)
