Insomnium, Tribulation, Caelestia
Κυριακή 25 Μαρτίου 2018, Piraeus 117 Academy, Αθήνα
Την εορταστική αυτή μέρα το Ελληνικό κοινό, ή μερίδα αυτού, είχε την δυνατότητα να δει ζωντανά δύο από τα πιο καυτά σχήματα του χώρου μας καθώς και τους δικούς μας Caelestia ζωντανά. Και τα τρία σχήματα με πρόσφατους καλούς δίσκους στα μπαγκάζια τους. Φάγαμε λοιπόν τον μπακαλιάρο μας, φάγαμε και την σκορδαλιά μας και κατηφορίσαμε στον γνωστό μαγαζί επί τις Πειραιώς.
Η συναυλία άρχισε με μια μικρή καθυστέρηση της τάξης των 20+ λεπτών κάτι το οποίο το πλήρωσαν οι Caelestia. Εμφανιστήκαν επί σκηνής με τον γνωστό ρουχισμό τους και παρουσίασαν το συμφωνικό black metal τους όπως μπορούσαν καλύτερα. Εξηγούμε. Οι συνθέσεις των Caelestia είναι αρκετά πολύπλοκες με πολλά συμφωνικά μέρη τα οποία υποχρεωτικά είναι προηχογραφημένα. Αυτό δεν είναι έγκλημα φυσικά. Το πρόβλημα είναι πως ο ήχος τους απαιτεί “ήχο” ζωντανά. Και ο ήχος δεν ήταν δυστυχώς σύμμαχος τους εκείνο το βράδυ. Τα φωνητικά ήταν πολύ χαμηλά, ειδικά η φωνή του Νίκου Παλίβου ήταν χαμένη κάπου στην μετάφραση. Τα παιδιά είναι πολύ καλά σε αυτό που κάνουν, ίσως να θέλουν τον χρόνο τους. Το τέλος της εμφάνισης τους ήρθε κάπως άγαρμπα μιας και πρακτικά δεν πρόλαβαν να αποχαιρετήσουν τον κόσμο καν. Αδικία.
Σειρά των Tribulation. Η σχέση μου με την μουσική τους δεν είναι η καλύτερη μιας και το στυλ τους αν και αρκετά μοναδικό δεν με συγκινεί. Μπορώ όμως να πω ότι ζωντανά ήταν συγκλονιστικοί! Θεατρικοί επί σκηνής με λιβάνια αναμμένα και βαμμένα πρόσωπα αλώνισαν την σκηνή για αρκετή ώρα. Έχοντας στα μπαγκάζια τους το πολύ καλό “Down Below”ροκάραν στους ρυθμούς του υβριδικού gothic ροκ με death metal φωνητικά, το λες και ιδιαίτερο, με τον κόσμο να αντιδρά πολύ ζεστά στο κάλεσμα τους. Ξεκίνησαν με τα πολύ καλά “Lady Death”, “Melancholia” και “In The Dreams Of The Dead” και δεν έχασαν ούτε νότα όση ώρα έπαιζαν! Τεράστια μορφή o κιθαρίστας τους Jonathan Hultén ο οποίος χόρευε σαν νεράιδα (no pun indented) όλη την ώρα φορώντας και τακούνια. Πως το κάνει δεν ξέρω, εγώ πάντως ζαλίστηκα και μόνο που τον έβλεπα! Έκλεισαν το πρόγραμμα τους με τα “Strange Gateways Beacon” και “The Motherhood of God” αφήνοντας της καλύτερες εντυπώσεις.
Η ώρα είχε πάει 22:20 και ο λευκός φωτισμός του “Winter’s Gate” γέμισε το κλαμπ. Είχα μεγάλη ανυπομονησία γνωρίζοντας πως το συγκρότημα παίζει τον τελευταίο του σαραντάλεπτο δίσκο στην ολότητα του όπως και φυσικά του αξίζει. Μετά την μικρή εισαγωγή λοιπόν οι Insomnium ορμάνε στην σκηνή με το κλασσικό blastbeat του “part 1” και όντως παίζουν τον δίσκο στην ολότητα του! Ο ήχος είχε κάποια προβληματάκια στην αρχή όμως σύντομα λύθηκαν και αυτά. Για μένα το “Winter’s Gate” είναι ένα πανέμορφο concept άλμπουμ και χαίρομαι πραγματικά που το συγκρότημα το τιμά αφιερώνοντας τόσο μεγάλο μέρος από το σετ του.
Σαράντα λεπτά λοιπόν πέρασαν σαν μέσα σε μια ανάσα με το συγκρότημα και τον κόσμο να χτυπιέται ασταμάτητα. Ένα πολύ μικρό διάλειμμα και η επιστροφή γίνεται με τον καλύτερο τρόπο, δηλαδή με το “The Primeval Dark” και το χιτάκι “While We Sleep”! Το συγκρότημα κάνει μια βουτιά στο παρελθόν με τα “Mortal Share” & “Down With The Sun”, εδώ αξίζει να πω ότι κάποιος μπορεί να παρατηρήσει το πόσο έχουν προοδέψει ηχητικά οι Insomnium βάζοντας δίπλα δίπλα παλιά και νέα κομμάτια. Το πέρας του “Winter’s Gate” χαλαρώνει αρκετά και το σχήμα επί σκηνής με αποτέλεσμα τα πειράγματα ανάμεσα στους δύο κιθαρίστες να δίνουν και να παίρνουν συνέχεια.
Οι Insomnium έκλεισαν μια μαγική βραδιά με τα “The Promethean Song” και το “Only One Who Waits”. Ο κόσμος πρέπει να έμεινε ικανοποιημένος αλλά εδώ θέλω να κάνω μια επιστροφή στην αρχή της παρουσίασης. Η προσέλευση του κόσμου θα μπορούσε ευγενικά να χαρακτηριστεί “χλιαρή”. Δεν μπορώ να καταλάβω τι πραγματικά θέλουν οι Έλληνες οπαδοί. Από την μια υπάρχει η γκρίνια ότι οι διοργανωτές φέρνουν μόνο το “σιγουράκια”, από την άλλη βλέπω την προσέλευση για δύο καυτά και σχετικά νέα συγκροτήματα και αναρωτιέμαι αν π.χ. του χρόνου οι Insomnium θέλουν τα διπλά και δεν τους φέρει κανείς τι θα κάνουν οι οπαδοί; Τροφή για σκέψη…
Ανταπόκριση: Μιχάλης Νταλάκος
Φωτογραφίες: Διονύσης Τσέπας
