Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για το ύφος σε όσους διαβάσετε αυτήν την κριτική αλλά δε μπορώ να κάνω και αλλιώς. Οι Σουηδοί είναι μια από τις αγαπημένες μου μπάντες, δίσκοι τους όπως το “Clayman” με βοήθησαν να μυηθώ στο σκληρό ήχο όταν ήμουν 15 χρονών και μου άνοιξαν τα αυτιά για πολλά άλλα μελλοντικά ακούσματα που δε θα μπορούσα να κατανοήσω αλλιώς. Και ρε γίδια, ρε τσόγλανοι, όχι μόνο τολμάτε να αγγίζετε ένα album που στιγμάτισε γενιές οπαδών αλλά το κάνετε και σε βαθμό αηδιαστικά κακό.
Θα το θέσω διαφορετικά. Θυμάστε την υπέροχη «όλα στο φουλ» παραγωγή που είχε το “Clayman”; Ξεχάστε τη. Εδώ θα ακούσετε μια πλαστικίλα που μπροστά της τα κουβαδάκια στην παραλία φαντάζουν ατσάλι και ευνουχίζει εντελώς όλο τον τσαμπουκά που έχουν τα τραγούδια. Θυμάστε τις ανατριχιαστικές κιθαριστικές μελωδίες που ήταν και αυτό που έκανε τη μπάντα μεγάλη; Ξεχάστε τες, πάρτε πληκτράκια στη θέση τους που κάνουν τα ήδη ευνουχισμένα τραγούδια τελείως pop. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι από αυτούς που λένε ότι οι In Flames δεν αξίζουν γιατί δεν παίζουν πλέον melodic death metal ή κάτι τέτοιο. Εγώ με τις πρόσφατες τους δουλειές τους, τους έμαθα και έχω μάθει να αγαπάω τις περισσότερες από αυτές. Όχι αυτό όμως.
Δε μπορώ να δεχτώ να κατακρεουργείται έτσι ένας δίσκος που μου χάρισε τόσες χαρές και μου άλλαξε τη ζωή προς το καλύτερο. Ο κάθε δίσκος, το κάθε τραγούδι είναι αυτό που είναι γιατί στην πρώτη ηχογράφηση πιάνεται το συναίσθημα και ο αυθορμητισμός της στιγμής που δεν είναι δυνατό να αναπαραχθεί μελλοντικά. Λίγες είναι οι επανηχογραφήσεις που αξίζουν και το “Clayman” δεν είναι μια από αυτές. Για να είμαι ειλικρινής, είναι πιο πολύ ένα τεράστιο παράδειγμα προς αποφυγή, χωρίς τον παραμικρό λόγο ύπαρξης.
Ο βαθμός που θα δείτε δίνεται καθαρά λόγω του οπαδικού του πράγματος και επειδή η μοναδική στιγμή που αξίζει μέσα σε αυτό το αίσχος είναι το “Themes And Variations In D Minor” όπου η μπάντα αποδίδει ορχηστρικά μελωδίες από διάφορα κομμάτια της και το κάνει πραγματικά πολύ όμορφα. Αν θέλουν, μπορούν. Το θέμα είναι θέλουν πραγματικά ή παίζουν με τον πόνο μας;
4/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
theoskats@yahoo.gr
Είκοσι χρόνια πέρασαν από την κυκλοφορία του “Clayman”. Να, κάτι τέτοια συμβαίνουν και καταλαβαίνω πως γέρασα. Αν το “Whoracle” ήταν η δουλειά που έβαλε τους In Flames στα μεγάλα σαλόνια τότε το “Clayman” ήταν το album που τους εδραίωσε σαν ένα πρωτοκλασάτο συγκρότημα. Έκτοτε πολύ νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι αλλά λίγη σχέση έχει με την εν λόγω κυκλοφορία.
Με την ευκαιρία αυτή λοιπόν έρχεται η Nuclear Blast και επανακυκλοφορεί το album αυτό με αρκετά ενδιαφέροντα πραγματάκια να συμβαίνουν σε αυτό. Ερχόμενος από την τελευταία κυκλοφορία τους “I, The Mask” είπα να καταπιαστώ και με αυτή την επανέκδοση που θα μπορούσε κάλλιστα να χωριστεί σε τρία σκέλη.
Ξεκινάμε με τα κομμάτια του “Clayman” τα οποία έχουν πλέον ρετουσαριστεί (remastered) από τον πολύ Ted Jensen (Pantera, Bring Me The Horizon) ο οποίος έχει κάνει καταπληκτική δουλειά. Έχει πάρει το υλικό το οποίο ήταν από την φύση του τέλειο (μιλάμε για δίσκο ορόσημο) και το έχει καθαρίσει αρκετά. Σαν αποτέλεσμα ο ήχος είναι εντυπωσιακός. Ξέρω ότι είναι κάπως υποκειμενικό και λογικό σε κάποιον να αρέσει ο αρχικός ήχος του album αλλά πραγματικά εδώ έχει γίνει μια σωστή δουλειά. Θα μπορούσα να πω απλά ότι αν το “Clayman” κυκλοφορούσε εν έτει 2020, τότε αυτόν τον ήχο θα είχε!
Δεύτερο σκέλος είναι το “Themes And Variations In D Minor” το οποίο είναι ένα medley γραμμένο από τον Johannes Bergion ο οποίος πήρε θέματα από όλο το album και με την βοήθεια του Bjorn Gelotte (κιθάρες) σε σημεία έβγαλε αυτό το αποτέλεσμα. Κακό δεν το λες αλλά δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου αν κάποιος δεν το ακούσει.
Τρίτο σκέλος και δυστυχώς επώδυνο στα αυτιά μου είναι οι επαναηχογραφήσεις των “Only For The Weak”, “Pinball Map”, “Bullet Ride”, “Clayman”. Τι έγκλημα λοιπόν έχει γίνει εδώ; Καταρχάς η παραγωγή που είναι απλά χάλια (για να μην πω κάποια κακιά λέξη). Η δουλειά που έχει γίνει από τους Howard Benson και Chris Lord-Alge είναι για κλάματα αν και δεν ξέρω κατά πόσο είναι αποκλειστικά δικιά τους η ευθύνη. Τα κομμάτια ακούγονται επίπεδα (σαν να έχεις πάρει τον ισοσταθμιστή και έχεις βάλει όλα τα κανάλια στην μέση), άνευρα, με τις κιθάρες θαμμένες.
Επίσης χάλια είναι τα φωνητικά του Anders Friden. Δεκτό το ότι ο άνθρωπος δεν θέλει (ή δεν μπορεί) να τραγουδήσει όπως τραγουδούσε στο παρελθόν αλλά η ερμηνεία του είναι για τα πανηγύρια (ευγενικά και ήρεμα μιλάω). Με λίγα λόγια τα τέσσερα αυτά κομμάτια τα εκτελέσανε κανονικά στα τρία μέτρα. Το πακέτο έρχεται με νέο, συμπαθητικό, εξώφυλλο (προσωπικά βρίσκω το αρχικό πιο καλό). Επίσης υπάρχει ένα νέο χορταστικό booklet. Αν αφαιρέσω το νέο κομμάτι, βάλω 10 στα παλιά κομμάτια και 0 στα καινούργια τότε έχουμε…
5/10
Μιχάλης Νταλάκος
[email protected]
