Katatonia, Scar Of The Sun, Maplerun, Me And Myself
Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013
Gagarin 205, Αθήνα
Έβγαλαν ένα “Dead End Kings” που από πολύ κόσμο, sites και περιοδικά θεωρήθηκε album της χρονιάς, ανακτώντας το χαμένο έδαφος του προηγούμενου μέτριου δίσκου. Η επίσκεψη στην Ελλάδα όπως και να το κάνουμε, έπρεπε να γίνει. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μία τόσο αγαπημένη μπάντα του ελληνικού κοινού όπως οι Katatonia. Υπήρχαν βέβαια και οι γραφικότητες τύπου “βροχούλα και Katatonia” λόγω των συννεφιασμένων ημερών, όμως το συγκεκριμένο live ήταν για όλα τα γούστα. Ένα χορταστικότατο line-up τεσσάρων μπαντών, το οποίο είχε να σου προσφέρει αρκετά πράγματα. Ο κόσμος το κατάλαβε, γι’ αυτό και είχε φροντίσει να γεμίσει το venue, έστω και καθυστερημένα.
Παρ’ όλο που ξέρεις πως μία εμφάνιση των Σουηδών στη χώρα μας είναι στανταράκι στις μαζώξεις, ωστόσο πάντα η αργή προσέλευση του κοινού θα σε διαολίζει. Αν ήσουν και συ στο Gagarin λίγο πριν την έναρξη, θα την πάταγες στη θέα ενός σχεδόν άδειου συναυλιακού χώρου. Σταδιακά όμως άρχισε μία ολική κοσμοσυρροή και τα πράγματα έγιναν πιο λογικά. Από τη μία η ελαφριά ασυνεννοησία μεταξύ των μπαντών, από την άλλη η ξαφνική βροχή απ’ έξω, ανάγκασε τους Me And Myself να ολοκληρώσουν το line check τους μπροστά από μία μικρή μερίδα κόσμου που είχε ήδη εισέλθει. Λίγο μετά τις 20:00 λοιπόν, οι Me And Myself ανέβηκαν στην σκηνή, αναλαμβάνοντας το ρόλο του opening act. Ένα ρόλο που όπως αποδείχθηκε μέσα στο μισάωρο set που δικαιούνταν, ήταν καθαρά συμπληρωματικός. Ναι μεν τα παιδιά δεν μάσησαν από το άγχος της “πρώτης μπάντας” και ήταν άνετοι στο σανίδι, ο κόσμος όμως δε φάνηκε να ενθουσιάζεται από τα κομμάτια τους. Στα μείον μέτρησε και ο κάτω του μετρίου ήχος που είχαν, μην επιτρέποντας τη φωνή της Δήμητρας Βίντσου να ακουστεί πέρα από τις πρώτες σειρές. Μία σχετική αύξηση ενθουσιασμού παρουσιάστηκε στις guest συμμετοχές από τους Johnny Camp (ex-Closer) και Γιώργο Προκοπίου (Poem) για τα κομμάτια “Last Wish” και “I Wonder How Far”, αντίστοιχα. Ωραίο το Lacuna Coil image επί σκηνής, αλλά είναι φανερό πως χρειάζονται ακόμα δουλειά.
Set list: The Art Of Life (intro) / A Shot / Me And Myself / Basilisk / Last Wish / I Wonder How Far
Τους τελευταίους μήνες είχα ακούσει μόνο θετικά πράγματα για τις εμφανίσεις των Maplerun, οπότε περίμενα με μεγάλη περιέργεια να δω από πρώτο χέρι την απόδοσή τους ζωντανά. Οι εντυπώσεις που μου άφησαν ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικές. Κατ’ αρχάς, ίσως και να διέθεταν τον πιο καθαρό και ογκώδη ήχο της βραδιάς. Απόλυτα ευνοημένοι από το νεανικό τους θράσος, τα παλικάρια ισοπέδωσαν τα πάντα με το αλήτικο stoner στυλάκι που έχουν στις συνθέσεις τους. Έπαιξαν τραγούδια από το ολοκαίνουργιο (και πολύ καλό) ντεμπούτο τους, “Restless”, και αποτέλεσαν ένα πάρα πολύ ευχάριστο διάλειμμα από το ατμοσφαιρικό ύφος αυτής της βραδιάς. Στα υπέρ, συγκράτησα τις συνεχείς “κόντρες” στα κιθαριστικά solos και τα καλοπαιγμένα drums. Ήταν ότι πρέπει για να αναθερμανθεί το κέφι. Επομένως, οι Maplerun αποτέλεσαν από μόνοι τους highlight, ενώ θεωρώ αυτονόητο πως θα παρακολουθώ την πορεία τους με μεγάλο ενδιαφέρον. Άλλη μία μεγάλη ελπίδα για την ελληνική σκηνή.
Set list: Buried Alive / Pills / Whenever / Golden Cage / Screamout / Bombs / For You / Lack Of Words
Σειρά είχαν οι σαφώς πιο αναγνωρισμένοι Scar Of The Sun. Το εν λόγω συγκρότημα το είχα απολαύσει ξανά προ διετίας ως support στους Paradise Lost και είχα μόνο καλά λόγια να λέω γι’ αυτούς. Εν αναμονή του νέου τους album, αρκέστηκαν στο να μας υπενθυμίσουν για ακόμα μία φορά πόσο υπέροχη είναι η πρώτη τους δουλειά, παίζοντας -πλην 2 νέων κομματιών- υλικό από εκεί. Κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους, παρατήρησα ένα πλεονέκτημα αλλά και ένα μειονέκτημα. Μέσα σε δύο χρόνια, τα παιδιά μου δείχνουν ότι είναι ακόμα πιο δεμένοι και επαγγελματίες στη σκηνή. Πράγμα απόλυτα λογικό, καθώς έχουν συμμετάσχει σε πολλά shows από τότε. Δυστυχώς, ο κακός ήχος επέλεξε να κάνει για ακόμα μία φορά αισθητή την παρουσία του, ευτυχώς όχι μέχρι τέλους, αφού από το “I Lost” και έπειτα τα πράγματα άρχισαν να διορθώνονται. Φυσικά και δε θα μπορούσαν να λείπουν από το set τα γνωστότερα κομμάτια τους, “Ode To A Failure” (δυστυχώς χωρίς την παρουσία του Mikael Stanne) και “Gravity”, ενώ τα ολόφρεσκα “The Truth About The Lies” και “An Ill-Fated Wonder” άφησαν μεγάλες υποσχέσεις για το μέλλον. Ένα μέλλον που προμηνύεται ιδιαίτερα επιτυχημένο, αν και εφόσον εκμεταλλευτούν τον ιδιαίτερο μελωδικό ήχο που έχουν ως κρυφό άσο στο μανίκι τους.
Set list: Intro / Disciple Of The Sun / Ode To A Failure / The Truth About The Lies / Burn The Memory / I Lost / Swansong Of Senses / An Ill-Fated Wonder / Gravity
Στην τελευταία τους επίσκεψη το 2011, με είχαν αφήσει με “50/50” συναισθήματα. Ήταν τότε που επέλεξαν να εκτελέσουν live όλο το “Last Fair Deal Gone Down”, αφήνοντας στην άκρη πληθώρα επιτυχιών, ρίχνοντας στην απ’ έξω όλο το “Viva Emptiness”. Φέτος τα δεδομένα ήταν πολύ διαφορετικά. Φέτος είχαν το “Dead End Kings” ως ατού στις αποσκευές τους. Μπορεί να είναι Σουηδοί στην καταγωγή τους, όμως οι Katatonia είναι τελείως Εγγλέζοι στην ώρα τους. Δέκα λεπτά πριν το ρολόι δείξει 23:00, έκαναν μπάσιμο με το opening track του νέου album, “The Parting”. Ομολογουμένως καταπληκτικό τραγούδι, αλλά δεν κάνει για έναρξη εμφάνισης, καθώς έχει πολύ χαλαρά μέρη. Συνέχεια στο νέο album με το “Buildings” που επανέφερε το κέφι στο κοινό, για να ξεκινήσει σιγά-σιγά και το πρώτο ταξίδι στην καριέρα της μπάντας. Τα δύο “hit-άκια” του “The Great Cold Distance” αναμφισβήτητα είναι τα “Delibaration” και “My Twin”, προκαλώντας κάθε φορά που παίζονται ρίγη ενθουσιασμού. Ωστόσο, έστω το ένα από αυτά θα μπορούσε να παιχτεί λίγο πιο μετά. Όποιο παράπονο είχα, εξαλείφθηκε αμέσως με την αγαπημένη εισαγωγή του “Burn The Remembrance”, νιώθοντας μία ξαφνική λύτρωση για αυτό που μου στερήθηκε πρόπερσι. Προώθησης συνέχεια με άλλες δύο μαγικές συνθέσεις, τα “The Racing Heart” και “Lethean” με το Jonas Renkse να τα ερμηνεύει με το γνωστό “μηχανικό” του τρόπο. Η επαφή με το κοινό ήταν απειροελάχιστη, αλλά το κοινό ποσώς το ενδιέφερε. Η μπάντα ήδη είχε καταφέρει να κάνει θετική εντύπωση. Δυστυχώς εκπλήξεις τύπου “Brave” αυτή τη φορά δεν υπήρχαν (ένα στοιχείο που υστέρησε το φετινό live), φτάνοντας δειλά-δειλά μέχρι το “Discouraged Ones” με την άψογη εκτέλεση του “Deadhouse” για να περάσουμε στην καλύτερη στιγμή της βραδιάς, από πλευράς αντιδράσεων. “Ghost Of The Sun” και όλο το Gagarin συμμετείχε στο refrain, προσφέροντας ικανοποίηση στη μπάντα. Ακούστηκαν πολλά αγαπημένα κομμάτια όπως τα “Teargas”, “Soil’s Song”, “Omerta” και “Sweet Nurse”, αλλά για ακόμα μία φορά έλειπε αυτό το ρημάδι το “Evidence”, προσωπικό αγαπημένο του γράφοντα. Δευτερόλεπτα μετά τα μεσάνυχτα, οι Katatonia εγκατέλειψαν προσωρινά τη σκηνή για να επιστρέψουν για το οριστικό φινάλε. Εδώ την παράσταση έκλεψε το (φτιαγμένο για live) “Dead Letters” απέναντι σε ένα χιλιοπαιγμένο και πλέον βαρετό “Forsaker”, ενώ το κλείσιμο έγινε με ένα κουραστικό ξεχείλωμα του “Leaders”, παρασύροντας τους Katatonia σε “πταισματάκι”. Το μέτριο τέλος ευτυχώς δεν επισκίασε το -κατά τ’ άλλα- πολύ καλό live, με τους τελευταίους αποχαιρετισμούς από μέρους μας να γίνονται μέσα σε θερμά χειροκροτήματα. Ο Jonas από τη μεριά του μας υποσχέθηκε εκ μέρους όλης της μπάντας, ότι θα μας επισκεφθούν ξανά σύντομα. Προσωπικά, ελπίζω στα πλαίσια ενός αντίστοιχου αριστουργήματος όπως το τελευταίο, και όχι σαν μία αμφιλεγόμενη «αρπαχτή» όπως το 2011. Η βροχή έξω από το Gagarin είχε πια σταματήσει, οι αναμνήσεις εκείνης της βραδιάς όμως, συνεχίζουν μέχρι σήμερα.
Set list: The Parting / Buildings / Deliberation / My Twin / Burn The Remembrance / The Racing Heart / Lethean / Teargas / Strained / The Longest Year / Soil’s Song / Omerta / Sweet Nurse / Deadhouse / Ghost Of The Sun / July / Day And Then The Shade Encore: Dead Letters / Forsaker / Leaders
Χάρης Μπελαδάκης
