Ανταποκρίσεις

Extreme Assault Festival

Extreme Assault Festival, ένας νέος θεσμός, κυρίως για τον ακραίο ήχο της εγχώριας σκηνής. Καινούριος σχετικά και ο χώρος που θα διεξαγόταν για τρεις μέρες το festival/αφιέρωμα, το Modu Club, για το οποίο μέχρι την Παρασκευή δεν ήξερα τίποτα και βρίσκεται μόλις λίγα μέτρα από το σταθμό του Μεταξουργείου. Πάμε να δούμε τι συνέβη την πρώτη ημέρα του festival.

Αφού βρήκα πολύ εύκολα που βρίσκεται ο συγκεκριμένος χώρος, καθώς είναι δυο βήματα από το μετρό, άφησα να περάσει λίγη ώρα και λίγα λεπτά πριν τις 20:00 είχα βρεθεί ήδη μέσα και μόλις είχαν ξεκινήσει να παίζουν οι Malicious Silence. Είναι το συγκρότημα του μπασίστα των Released Anger που θα έκλειναν τη βραδιά. Το μόνο συγκρότημα επίσης που έπαιζε brutal death metal, αρκετά καλή επιλογή για να ζεστάνουν τους – ακόμα λίγους –  παρευρισκόμενους στο μαγαζί. Ο ήχος ήταν αρκετά καθαρός. Παίξανε υλικό από το πρώτο τους full length “Drowning In Incoherence” που κυκλοφόρησαν το 2014, με κάποια κομμάτια να μου φαίνονται μονότονα και κάποια άλλα να είναι αρκετά πιο brutal σε σημείο που δεν μπορούσες να διακρίνεις στίχους. Επίσης έπαιξαν δυο καινούρια κομμάτια, τα οποία ξεχώρισα και βρήκα αρκετά αξιόλογα, μην μπορώντας όμως να συγκρατήσω τους τίτλους τους. Για άλλη μια φορά πάντως, φάνηκε ότι χρειάζεται να είσαι πολύ καλός ντράμερ για να παίξεις σε μια death metal μπάντα, με το τεχνικό παίξιμο και την ταχύτητα που απαιτείται. Έπαιξαν γύρω στα 25-30 λεπτά.

Πολύ λίγο αργότερα, είχε έρθει η σειρά των Double Square για περισσότερο γκρουβάρισμα και πιο “harcore” καταστάσεις. Με τον ήχο καλό και πιο καθαρό, ξεκίνησαν δυνατά με τη διασκευή τους στο “Roots” των Sepultura. Ακούσαμε κάποια καινούρια κομμάτια και από τη μεριά τους, μεταξύ των οποίων το “The Fallen”, εάν δε κάνω λάθος. Τα υπόλοιπα φυσικά, ήταν από το δίσκο τους “The Hive” και αυτό του 2014. Σε κάποια φάση, ο τραγουδιστής της μπάντας, Petros Invoker παρακίνησε το κοινό να είναι πιο ζωντανό και κινητικό και να μην κάθεται με σταυρωμένα χέρια. Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος είχε ζεσταθεί περισσότερο. Κλείσανε το setlist τους με το “Brother To Brother” το οποίο επίσης, κλείνει το δίσκο “The Hive”. Νομίζω ότι δώσανε τον καλύτερό τους εαυτό.

Γύρω στις δέκα παρά τέταρτο, ακολούθησε μια ιδιαίτερη εμφάνιση θα έλεγα, αυτή των Kreuzenstein. Ιδιαίτερη γιατί επί σκηνής είδαμε δυο άτομα, τον κιθαρίστα τους και τον ντράμερ ο οποίος τραγούδαγε χρησιμοποιώντας χειλόφωνο! Εξαιρετικά σπάνιο αυτό, έκανε την παρουσία του συγκροτήματος ακόμα πιο ξεχωριστή. Θεωρώ αρκετά δύσκολο κάτι τέτοιο, οπότε πιστεύω αξίζουν συγχαρητήρια στο ντράμερ. Τα φωνητικά ήταν αλα Sepultura με σαφείς επιρροές από το ίδιο συγκρότημα, το death και το thrash metal αλλά και από τον Tuomas Gabriel “Warrior” των Celtic Frost όπως φάνηκε σε κάποια «επιφωνήματα». Το τελευταίο επιβεβαιώθηκε από τη φοβερή τους διασκευή στο “Circle Of The Tyrants” με το οποίο έκλεισαν το setlist και ταρακούνησαν όλα σχεδόν τα άτομα που βρίσκονταν εκεί. Παρότι δυο άτομα, η παρουσία τους και ο ήχος τους «γέμισε» το χώρο, χωρίς να φαίνεται η απουσία άλλων μελών. Αυτό φυσικά ήταν αποτέλεσμα και της καλής δουλειάς και του ήχου του κιθαρίστα. Θεωρώ επίσης ότι στο συνολικό αποτέλεσμα βοήθησε πολύ και ο ηχολήπτης. Το μόνο «μελανό» σημείο, τα αχρείαστα ιντερλούδια σχεδόν πριν από κάθε κομμάτι τους. Στο τέλος μας ενημέρωσαν ότι τα κομμάτια που ακούσαμε σκοπεύουν να τα ηχογραφήσουν για το άλμπουμ που θα ακολουθήσει.

Για τη συνέχεια, είχαμε τους Saboter οι οποίοι ήτανε κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ο-ί! Ειλικρινά, είχα πολύ καιρό να δω ζωντανά μια τόσο καλή, ανερχόμενη μπάντα που να μου κάνει τέτοια εντύπωση. Οι τύποι βγήκαν στη σκηνή τελείως ξεψαρωμένοι (έτσι κι αλλιώς δε χρειαζόταν αυτό), βγάλανε μπόλικο τσαγανό, τσαμπουκά και ενέργεια, έδωσαν την εντύπωση ότι παίζουν αρκετά χρόνια παραπάνω live και ότι δεν είναι μπάντα που μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο της full length album! Έπαιξαν σαν να μην υπήρχε αύριο. Το ντεμπούτο τους λοιπόν, λέγεται “Mankind Is Damned” και το μελωδικό τους thrash metal (ακριβώς έτσι) με κατ-ενθουσίασε. Ξεκίνησαν με το “Assassins”, ενώ άλλα κομμάτια που ξεχώρισαν ήταν τα “Sacred Catalyst”, “Prevailing Dictators” και “Marching Death” με τον τραγουδιστή στα φωνητικά να ξέρει τι κάνει, δίνοντας ρέστα και στα ψηλά φωνητικά. Το συγκρότημα έδειξε ότι βρίσκεται σε φοβερή φόρμα, με πάρα πολύ καλή σκηνική παρουσία. Όλα αυτά φυσικά φάνηκαν και στις αντιδράσεις του κοινού που δημιουργούσε moshpits, για τα καλά! Με την πρώτη ευκαιρία τσεκάρετε οπωσδήποτε το ντεμπούτο τους. Εύκολα το «κέρδος» της βραδιάς. Μπάντα με πολλά «καρύδια». Αν συνεχίσουν έτσι δεν υπάρχει περίπτωση να μην μας απασχολήσουν περισσότερο στο μέλλον.

Φυσικά και το πιο πιθανό είναι ότι οι περισσότεροι παρευρέθηκαν στο χώρο για τους Released Anger. Η μπάντα εξάλλου μετράει ήδη 11 χρόνια πορείας στην ελληνική σκηνή. Από την αρχή καταλάβαινε κανείς ότι έχουνε δημιουργήσει έναν πυρήνα με υποστηρικτές και ότι τους έχουν αρκετά ψηλά. Γενικότερα μια πολύ καλή σχέση κοινού και συγκροτήματος. Η μπάντα έπαιξε γύρω στα 75 με 80 λεπτά, μπόλικο υλικό φυσικά από το full length της “Faces Of Fate” (2007), αλλά και από τα υπόλοιπα, “Violent Instincts” (Ep), “Virus” (Single) και “Monarch In Life/State Of War”(Split με τους Dead City). Μάλιστα μερικά από αυτά τα κομμάτια τα έχουν παίξει σπάνια και αυτό μέτρησε αρκετά για πολλούς. Κάποια κομμάτια που ξεχώρισα παραπάνω είναι τα “Faces Of Fate”, το «κλασικό» τους “Selfish Bastard”, “Monarch In Life”, η πολύ ωραία διασκευή στο “Power Thrashing Death” από το ιστορικό ντεμπούτο των Whiplash και φυσικά το “Released Anger” με το οποίο και έκλεισαν. Έπαιξαν επίσης τρια ολοκαίνουρια κομμάτια που λογικά θα δούμε στην επόμενη κυκλοφορία τους. Τα δυο από αυτά ήταν τα “Mind Penetration” και “Justice” και όπως αναμενόταν μόνο απαρατήρητα δεν πέρασαν. Σε όλα τα τραγούδια μπορώ να πω ότι έγινε ένας χαμός, κυρίως από όσους είχανε έρθει για να δουν κατά βάση τους Released Anger. Στο «χαμό» βέβαια συμμετείχαν και μέλη από τα υπόλοιπα συγκροτήματα που έπαιξαν! Όσο και να μου φάνηκαν μονότονες κάποιες στιγμές (όχι όλες αλίμονο), οφείλω να παραδεκτό το συγκρότημα και τη δουλειά που έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια, πράγμα που φαίνεται και σε αυτό που έγραψα πιο πριν, στην σχέση τους με το (thrash κατα κύριο λόγο) κοινό, κρατώντας έτσι ψηλά τη σημαία του ακραίου ήχου της ελληνικής σκηνής.

Κείμενο – Ανταπόκριση: Πέτρος Μυστικός
[email protected]

haursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|bothnano designs 728×90 - 728|90|nano designs 728×90||https://www.facebook.com/Nanodesignart/|bothRodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||bothGreekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|bothTatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X